Vísir - 16.01.1954, Page 7

Laugardaginn .16. janúar 1954
VfSIE
T
iWWVVWWWVWWVWWWtfWWWWWVVWWWWWWVWWW
C. B. KettamL
Engill eða
glæfrakvendi ?
46

Þrettándi kafli.
Á þessum tildurslausu dögum, þegar skemmtunum var ekki
mokað yfir almenning með aJlskyns vélum, taldist það til mik-
illa tíðinda, sem enginn maður mundi líta við nú á dögum.
Skemmtanir voru skapaðar en ekki boðnar fyrir þá einu fyrir-
höfn, sem fólgin er í að þrýsta á hnapp eða snúa hnúð. Menn
efndu því til leiksýninga með viðvaningum, buðu vinum til aö
leika „krokket“, til kaffidrykkju, skemmtiferðar út fyrir borg-
imar eða efndu til grímudansleikja. Þegar einhver þekktur
maður flutti fyrirlestur, taldist það til stórtíðinda, og þegar það
var gert hevrin kunnugt, að hin fífldjarfa Rose Celestégætlaði
að ganga í streng frá Klettahúsinu yfir að Selskeri, þá vár "þár
um slíkan viðburð að ræða, að engiun kom til hugar að láta
hann fara framhjá sér. Mörgum dögum áður en þetta gerðist,
höfðu menn pantað hvert borð og hvert sæti i hinu fræga gisti-
húsi, til þess að verða ekki af skemmtuninni. Það var meira að
segja haft fyrir satt, að þessi fræga iþróttakona léti sór elcki
nægja að ganga eftir strengniun þessa óraleið, heldur lélci lrún
allskonar fimlistir á leiðinni, er hún svifi milli himins og hafs.
Það var elcki nema eðlilegt, að yngra fólkið, sem var fram-
takssamara en hið eldra, skyldi hafa orðið fyrr til þess að afla
sér sem beztrar aðstöðu til að sjá þetta mikla afrek. Það sló sér
saman í smáhópa, ók til gistihússins og sat og snæddi og skrafaði
á flötinni fyrir framan það, meðan það beið þess, sem gerast átti.
Juan Parnell fylgdi Anneke Villard. Hún hafði ekki séð hann,
síðan kvöldið góða, þegar hann hafði alveg gert hana undrandi
með hinni einkennilegu ástarjátningu sinni. Hann hafði farið
einhverra erinda fyrir húsbónda sinn út fyrir borgina, og hún
hafði hvorki fengið frá honum blóm né bréf, meðan hann var
fjarverandi.
Jafnvel eftir að hann hafði snúið aftur til borgarinnar, hafði
hún ekki frétt neitt frá honum, fyrr en hann liafði beðið henni
að vera sér samferða til að sjá íþrótt fimleikakonunnar. Enda
þótt Anneke hefði komið á óvart að heyra ástarjátningu hans,
og jafnvel þótt hún segði við sjálfa sig, að slíkar játningar vseru
dæmalaust leiðinlegar, hafði henni ekki staðið á sama um það,
að hann sinnti henni ekki um leið og hann var kominn til borg-
arinnar úr sendiferðinni.
Ástarjátning hans hafði sett hana úr jafnvægi, en þó frekat
sú aðferð, sem hann viðhafði. Hann hafði verið stuttur í spuna,
næstum hirðuleysislegur eins og hann væri að gera að gamni
sínu, og alveg áreiðanlega án hinna réttu tilfinninga. Og þegai-
hann hafði tilkynnt henni, hvemig honum væri innanbrjósts,
hafði hann farið leiðar sinnar — eins og hann hefði ekki sagt
neitt óvenjulegt.
Anneke velti því fyrir sér, hvemig ung kona ætti að taka á
móti manni,, sem hafði tilkynnt henni, að hami elskaði hana, og
síðan haldið leiðar sinnar og ekki aðhafzt frekar í málinu. Hún
afréð að láta eins og ekkert hefði í skorizt. Eitt gerði hún þó, og
það var, að hún snyrti sig þenna dag af enn meiri kostgæfni og
nákvæmni en áður. Árangurinn var svo góður, að hún varð
jafnvel ánægð, og var hún þó kröfuhörð í þessu-efni. Hún var
ekki heimskulega hégómleg, en þegar hún leit í spegilinn, vissi
hún, að liún var töfrandi fögur. Henni'kom ekki til hugar að
spyrja sjálfa sig, hvers vegna það væri svo mikilvægt að vera'
heillandi í augum ungs rnaims, sem hún var staðráðin í að verða
ekki ástfangin af. Hún var dálítið kvíðafull, þegar hún beið
komu h.ans. Það var þó alger óþarfi, því að hann var ákaflega
blátt áfram og fór ekkert hjá sér, eins og kannske hefði mátt
ætla.
. „Þessi skemmtun í dag,“ mælti hann, „ætti að falla þér sér-
staklega vel í gerð. Þið Rose Celeste hafið fengizt nokkum veg-
ínn við sömu íþrótt undanfarið, er það ekki?“ ;
„Eg geri ráð fy-rir, að þú ætlir þér að móðga mig að eihhverju
leyti með þessu.“ . 1 ■!
,,Þú hefur; Sjálf fengizt við éinskonaf jafnvægisæfingár,; eða
svo hefur mér !fundizt.“
„Við erum einnig líkar að öðru Ieyti,“ svaraði hún þurrlega.
„Nú, hvernig?“
„Hvorugri okkar verður irokkru sinni fótaskortur.“
Hann hallaði sér aftur á bak og virti hana fyrr sér, unz hún
brá litum. „Hvílík fegurð!“ sagði hann.
„Á þetta að vera hrós?“
„Þú neyddir þessa einkunn út úr mér. Og þegar þannig er að
farið, þá tala meitn ekki um hug sér. Þú ættir að hafa mætur á
þeim hrósyrðum, sem menn segja óviljugir — þau koma alltaf
frá hjartanu. Meðal annarra orða — eg s’ló þér heidur en ekki
gullhamra hér um kvöldið, .Það eg.lika gegn vilja mínum
• og af heilum hug. ESa ertu búin áð gleyma því?“ Augu hans
- voru stríðnisleg.
„Eg hélt, satt að segja,“ svaraði hún, „að þú værir ekki alveg
með réttu ráði.“
„Já, alveg viti mínum fjær.“
„Eg vona, að þú hafir fengið vitið aftur.“
„Nei, af þessari tegund geðveiki hefur aldrei tekizt að lækna
menn,“ sagði hami.
„Eg hélt, að við hefðum orðið ásátt um það, að láta okkur
aldrei verða á nein slík vitleysa.“
„Rétt er það. Annars var það aðeins samkomulag, sem við
gerðum einu sinni, er af inér bráði. Það var andlegt samkomu-
lag og þannig held eg það. Hvað tilfinningar mínar snertir, þá
þverbrýt eg það. Getur þú alltaf haft hemil á tilfinningum: þín-
um, Anneke?“
„Alltaf,“ svaraði hún hiklaust.
„Ertu viss um það?“
„Alveg,viss,“ sagði hún.
„Já,“ mælti hann og kinkaði kolli, „eg held það bara.“ Hann
þagnaði sem snöggvasf. „Það er ein af ástæðunum fyrir því,
að eg þagnaði, þegar eg sagði, að eg elskaði þig — og fór leiðar
minnar. Auðvitað vom ástæðurnar fleiri, en þessi var veigamest.“
„Eg er að minnsta kosti fegin því,“ svaraði hún, „að þú
slcyldir fara leiðai’ þinnar.“
„Það er venjan,“ mælti hann, og það var enn einhver glampi
í augum hans, „að ungir menn láta ekki nægja að segja að þeir
elski konu, heldur halda lengra frá þeim áfanga. Ástarjátningin '
er aðeins upphafið. Svo kemur spurning, ósk, bæn. Ef hann er!
góður drengur, þá biður hann næst um hönd stúlkunnar. Eða •
ef liann. ér %kki heiðvirður--------“ Hann glotti. „Þú tókst eftir
því, að eg bað þín ekki eða neitt?“
„Eg varð svo Und'randi og gröm, að eg veitti því ekki eftirtekt,
að bónorð fylgdi ekki.“. Anneke gekk til dyra. „Er annars nauð-
synlegt að tala um þetta?“
„Getur þú hugsað þér slcemmtilegra umræðuefni? Eg er eig-
inlega í verstu klípu. Eg elska þig, Anneke, en eg vil fyrir'alla
muni komast hjá því að kvongast þér.“
„Ertu að hugsa um að gera mér eitthvert ruddalegt tilboð,
herra Parnell?“ spurði hún brosandi.
„Það vil eg heldur ekki,“ svaraði hann. „Það er sannast í máli
þessu, að eg vildi helzt ekki elska þig. En það er sama, hvernig
eg beiti viljaþreki mínu — það kemui’ fyrir ekki. Sennilega hlýt
eg að veslast upp og deyja eða springa af harmi, eins og sagt er í
ævintýrunum. Og nú getum við skipt um umræðuefni. Eg ætla
ekki að fara að nudda í þér — eg ætla ekki að bera upp bónorðið.“
„Eg get að minnsta kosti verið þér þakklát fyrir þá hugul-
semi,“ svaraði Anneke. „Og áðstan er sú, góða mín, keppinaut minn.“ að eg mundl eldd geta þolað
mmm — BRIDGE -
Villa var í bridge-þrautinní í gær, og birtist hún því aftur.
A K, 6, 5 •, S.
V 9, 8, 7 & Á, G, 10, 9, 7, 4, 3
♦ Á, G, 8, 7, 5 V 6, 4
* K, 6 ♦ 6, 4
N. * Á, 7
Útspil: Hjartagosi, frá V og Suður spilar 4 spaða, en aust-
í kom hjartadrottning frá A ur hefur sagt 3 hjörtu og Norð-
Síðan kom hjartatvistur frá A ur stutt Suður í spaða, Fyrstu
og hjartaás fi-á V. slagina f á A og V.
* *
f BRIDGEÞATTVB f A A
4 . VÍSIS %
Sjawtsn á MBritlge*>þraut:

m n ♦ • K, 6, 5 .
| . tf
C J;- ■
V 9, 8, 7
if: ♦ As, G, 8, 7, 5
* K, 6
Á kvcldvökunni.
í hraðlestinni New York —•
Chicago var boðinn ísstautur
með súkkulaðihúð sem siðasti
réttur máltíðarinnar. Ung-
þjónninn var negri, og kveikn-
aði sér, er nærsýnn maður tog-
aði af alefli í fingurinn á honum,
og ætlaði að bíta í hann.
•
Þessi skrítla á að vera frá
Rússlandi: Arftaki Bería sem
yfirmaður rússnesku leynilög-
reglunnar hafði komizt á snoðir
um leynivopn það, sem hin
kapitalistísku Bandaríki ætluðu
að sigra Rússa með. Malenkov
krafðist þess strax að fá að sjá
þetta ægilega vopn, ef menn
kæmust yfir það. Svo kom
böggull til Malenkovs, og er
lögreglumenn opnuðu hann með
varúð, kom í ljós, að í honuin
voru matvæli: Önd, bjúga, ost-
ur og sardínudós. '
•
Oft hefur gáfuðum og snjöll-
um mönnum skjátlast hrapal-
lega. Bandarískur blaðamaður'
segir m. a. frá eftirfarandi £
þessu sambandi: Mark Twain
harðneitaði einu sinni að leggja
500 dali í uppfinningu, sem
maður nokkur vildi vekja áhuga
hans á. Maðurinn var Alexand-
er Graham Bell. — Milljónar-
inn Vanderbilt, sem einkum
átti hluti í jámbrautum, brást
reiður við, er maður að nafni
Westinghouse sýndi honum
teikningar að nýjum hemlum á
járnbrautarlestum. Hann kvaðst
ekki mega vera að sinna slíkri
fásinnu. — Chauncey Depew
réði frænda sínum frá því að
leggja nokkurn eyri í hið ný-
stofnaða Ford-bílafélag. „Hest-
urinn mun alltaf standa fyrir
sínu“, sagði hann. — H. G.
Wells harðneitaði að trúa á
tæknilega möguleika kafbáts-
ins, og hélt því fram, að hann
yrði til þess eins að kæfa á-
höfnina og sökkva í djúpið. —•
Hætt er við, að mörgum finn-
ist, að ráðlegra hefði verið að
farh öðru vísi að, í ljósi þess,
sem síðar hefur gerzt.
®
Tveir piltar gistu um nótt i
Nairobi. Mýflugurnar þustu
inn um gluggann.
„Slökktu ljósið, maður!“
hrópaði annar, „svo að kvik-
indin finni okkur ekki.“ Hinn
slökkti og þeir breiddu lökin
upp yfir höfuð. Eftir andartak
gægðist annar undan. lakinu og
sá eldflugurnar á sveimi í her-
berginu. — „Þetta vgr gagns-
laust!“ sagði hann. „Kvikindin
eru búin að kveikjá' á skrið-
byttúm!“-
♦ D 8, 2
V G, 2
♦ 9, 3, 2
♦ D, 10, 8, 4 2
V Ás, K. D, 10, 5, 3
♦ K, D, 10
♦ G, 9, 5, 3
Ás,.G, 10, 9, 7. 4, 3
6, 4.
♦ 6, 4
As, 7
Suður spilar 4 spaða. Hvem-
ig á Suður að spila, er A og V
haf afengið tvo fyrstu slagina á
hiairta?
Það er eðlilegt að S haldi eða
reikni með, að V hafi spaða-
drottningu 2. eða 3., því V hef-
tapar alltaf slag í tígli. Hann
má heldur ekki nota spaðaás,
því drettningin getur verið ein
hjá. austur. Rétt er að fleygja
tígli i hjartakónginn. Þá. getur
austur ekki haldið áfrain með
hjarta. Suður fær næsta slag
; ir aðeins 2 hjöriu. Þess vegna og settur út spaöaás, en spaða-
.má.suður ekki drepa með 9. drottning næst út í næsta siag
Það gæti orðið til þess að hann meö því að „svína“.
J færi eirin niður þar sem hann I
Cíhu AiHHi tiar....;
Úr Vísi fyrir 35 árum ..
Skipáður þrófessor.
Ólafur Lárusson cand. jur.
var skipaður prófesspr í lögmn
við háskólann í vikunni sem
leið. Slcipun hans var símuð
konungi á íslenzku.
Sainverjinn
tók á móti gestum- í gær. og
voru fjórir þeirra fullorðnir.
Garðar Gíslason,
heiidsali, ■ Rafur. n-ú fiutt
skrifstofur sína og heildveráíun
á Hverfisgötu 4, sem haim
kej-pti af A. Obenhaupt.