Vísir - 03.04.1954, Blaðsíða 5

. Laugardaginn 3. apríl. 1954.
VISIB

ILitíUgaTdagssiiga ^/a^íIS
Kurt Götz:

— Að deila um konur, sagði
Mr. Blodget, borgar sig engan-
veginn, því að til þess eru
skoðanir almennings alltof
skiptar. En að ræða'um galla-
íausar konur og halda því
fram að þær séu yfirleitt til —
það er nokkuð sem ég fæ ekki
skilið. Þar lield ég að Oliver
yinur okkar sé á rangri skoðun.
Ég tel konur vera rándýr,
veru serii' eru samanséttar af
löstum og göllum.
Ross Warren brosti. Hann
var elztúr þeirra þriggja manna
sem sátu að whisky-drykkju
við borðið — og hann þekkti
lífið og leyndardóma þess.
— Ef kóna hefur marga
galla til bera, Allen, þá getur
Ég spurði hann hvernig á þvi I segja söguna til enda.
stæði að jgfn myndarlégur! — Herra, hóf hann mál sití
maður hefði ekki náð sér ' j að austurlenzkum sið, hefur þú
konu sem byggi til fyrir hann séð sólina ganga til viðar bak
mat, héldi öllu í röð og reglu í
tjaldinu og varpaði solskins-
bjarma á líf hans, eins og segir
sumstaðar í ævintýrum þús-
und og einnar nætur. En
hverju haldið þið að hann hafi
svarað mér?
— Ég hef einu sinni haft
eina ai þessum hýenum í tjaldi
mínu nerra, sagði hann, en
Allah opnaði augu mín og eg
varð sjaandi. Allah er rnikill,
herra, g máttur hans ótak-
markaður.
— HUn er eftir þessu að
dæma ekki lengur í tjaldi þinu':
maður samt alltaf lofað guð1 SpUrgi eg og gat ekki dulið
fyrir það, að hún skyldi ekki
hafa ennþá fleiri galla.
Allen Blodget kinkaði þegj-
andi kolli.
— Má vera, en það sem
Oliver heldur fram, að kona
geti verið bónda sínum full-
komlega trú er ekki til í dæm-
inu. Það er staðreynd, sem ekki
verður móti mælt, að kona er
miklu fljótari að gleyma þeim
manni sem hún hefur elskað
um árabil, heldur en þeim sem
hún hefur komizt yfir eina
nótt.
Oliver Bartow, sá yngsti í
þessum hópi og nýkvæntur
hristi höfuðið fullur vantrúar.
— Eiginmaðurinn á sök á
því ef konan heldur fram hjá
honum.
— Með því að setja hana ekki
undir lás og slá, eða múra hana
einhversstaðar inn í vegg. Og
þó — ég er fyrir mitt leyti
sannfærður um að jafnve’
slík ráðstöfun myndi ekki duga.
í hvert skipti sem kona kemur
niður til helvítis er það fyrsta
verk hennar að reyna að freista
djöfulsins. Ég skal segja þér
sögu, Oliver, sem varpar ljósi
á skaphöfn konunnar. Viltu
hlusta á hana?
Oliver kinkaði brosandi kolli
til samþykkis.
—Með ánægju sagði hann.
Blodget kveikti sér í vindlingi
og reykjarstrókur leið frá vit-
um hans inn í stofuna.
— Það var í einni Afriku-
för minni, hóf hann máls. Ég
kom til þorps sem hét Bled el
Djuf og þar kynntist ég Abed-
el-Kah.
Haim var glæsimervni, þessi
Abed. Hár en grannvaxinn með
hörkulegum andlitsdráttum
eins og þeir væru meitlaðir í
stein. Hann var hvasseygður
og manni virtist sem hann gæti
liorft í gegnuin eyðimörkina
með þessum tindrandi augum.
Og vöðva hafði þessi maðúr,)
sem voru líkastir því að vera úrj
stáli.
Tal okkar snerist að konum
og ég varð þess brátt áskynja
að Abed var ekki neinn að-
dáandi veika kynsins. En til
þess lágu líka sérstakar’ ástæð-
ur.
við Ahagafjöllin? Hefur þú
séð geislaflóð kvöldsólarinnai
þegar það stafar pui'purarauð-
um bjarma á himinhvolfið?
Ég kinkaði kolli.
— Þannig voru varir Aichu,l
herra. Rauðar, logandi. Hefurðu
nokkurntíma séð eitursíÖngu,
hvernig hún liðast í undra-
verði mýkt gegnum kjarrið?
Þannig var líkami hennar.
Hefur þú séð speglandi flöt
hins kyrra stöðuvatns á björU
um sumardegi. — Þannig voru
augu hennar.
Allah var miskunnarlaus í
minn garð og reynzla mín varð
dýrkeypt. Hann tók frá mér
’ skynsemi míná á þeirri stund
forvitni mína.
— Nei, herra sagði Abed
Aicha er veg allrar veraidar i sgm ég sá Aichu í fyrsta skipti.
og ég vona að illir andar kvelji
sálu hennar svo sem þeir hafa
kvalið sálu mína. Aicha er
dauð, hérra.
— Myrt? spurði ég.
Hann kinkaði kolli. Já. —
Allah gaf mér tækifæri til
þess að gera það sjálfur. Hann
horfði í áttina til Mekka og
síðan til himins.
— Insehalla, með hjálp
Allah, sagði hann lágri röddu,
treysti ég því að engin kona
geri mig framar jafn blindan,
sem Aicha.
Þar sem ég var sjálfur ekki
neinn sérstakur aðdáandi hins
veika kyns lék mér mikil for-
vitni á að heyra framhald
þessarar dularfullu f rásögu
eyðimerkursonarins. Eftir
Hann rændi næturró minni —
og fyrir hugskotssjónum mín-
um stóð aðeins mynd Aichu.
Svo varð Aicha kona mín
og Allah’s sól lýsti okkur og
veitti okkur yl. Tjaldbúðin
okkar var staður fegúrðar og
hamingju, og á kvöldin, er sól-
in hafði gengið til viðar bak
við eyðimörkina, dansaði Aicka
fyrir mig og líkami hennar var
eins og fagur hljómur.
Konuaugu eru sköpuð til þess
að tjá ást eða hatur, herra, og
augu Aichu áttu hvorutveggja
í ríkum mæli. Hatur skein úr
augum hennar í hvert skipti
sem hún leit mig, og ást —
þegar hún lét augu sín hvíla á
andliti ungs Araba, sem hét
Ali-ben-Hadar. Bölvað veri
margar árangurslausar tilraún- nafn hans og megi hýenur éta
ir til þess að veiða framhaldið hræ hans.
upp úr Abed, tókst mér þó að
lokum að fá hann til þess að
Augu Ali-ben-Hadar stað-
næmdust dag nokkurn á
Aichu og hið vesæla fiskiblóð
í æðum hans tók að ólga.
Aicha varð kát og glöð, því
hún var kona, og þú veist það
herra, að kona hefur álíka vits-
muni til að bera og asni.
Mér varð ljóst hvað hér var
, jgr
a seiði og ég hýddi hana án
miskunar. Hún skreið að fót-
um mínum eins og slanga en
ég sá að augu hennar skutu
undarlegum gneistum. Dag
nokkurn hitti ég Ali-ben-Hadar
á förnum vegi og ég sagði
honum, að svo fremi sem hon-
um þætti vænt um eigið líf og
teldi það einhvers virði, skyldi
hann vikja fyrir Aichu og sjá
til þess að fundum þeirra bæri
ekki saman.
Hýenuhjarta Ali-ben-Hadar
skalf og hann hét mér því,
að hann skyldi aldrei framar
fara á fund Aichu. En augu
hennar náðu sterkari tökum á
honum en orð mín. Þess vegna
lét ég Aichu elta mig eins og |
hund hvert sem ég fór og hún
var bljúg og hlýðin.
Þetta, sem ég hef sagt þér,
herra, skeði hér í Bled-el-
Djuf. Það átti að velja mig til
höfðingja og þann dag mátti
Aicha ekki fylgja mér, þvi
konur hafa þar ekkert að gera
þar sem karlar ráða ráðum
sínum.
Eg varð að skilja Aichu eina
eftir í tjaldinu. En þegar eg sá
gleði hennar yfir þéssu kom
mér, herra, snjallræði til hugar.
— Ég náði mér í dollu með
henna, tók mér pensil í hönd
og málaði úlfalda á brjósl
hennar. í fyrstunni varð hún
undrandi yfir þessari aðgerð
minni, en þegar henni varð
ljós tilgangurinn með þessari
varðúðarráðstöfun fylltist svip-
ur hennar ólýsanlegu hatri.
Henna helzt blautt í nokkrar
klukkustundir og ég vissi að
svo fremi sem liturinn og
myndin á brjósti hennar hefði
máðzt út> þá myndi hún hafa
brugðizt trausti mínu og gefið
sig öðrum manni á vald.
Ég reið brott á ráðstefnuna.
Það sem ég talaði, þar var vit
urlega mælt og var gerður að
því góður rómur. Ég var kjör-
inn til höfðingja yfir ættstofni
mínum og ég var maður ham-
ingjusamur.
Það var orðið áliðið kvolds
þegar ég hélt heimleiðis. Tungl-
skin var á og lýsti það mér
leiðina heim til tjaldsins.
Þegar eg kom inn, lá Aicha
á pardusdýrsskinni og máninn
sló birtu á koparbrúnan líkama
hennar.
— Lofaðu mér að sja úlf-
aldann á brjósti þínu, Aicha, I
sagði ég.
Hún brosti og með mýk! [
slöngunnar reis hún á fætur og
opnaði faðm sinn fyrir mér.
— Sjáðu Abed-el-Kah, sagði
hún. Aicha hefir verið þér trú
og Allah hefur vakað yfir mer.
Aicha ætlar að dansa fyrir þig,
Ábéd.
Abed þagnaði og starði
hatursfullu augnaráði niður í
sandinn. Ég vildi ekki trufia
hann, því ég vissi að hann
myndi taka til máls aftur þeg-
ar honum sjálfum fyndist' tími
til kominn. Ég sá að ’nann
spennti greipar um sverðs-
hjöltun og æðarnar í andlifi
hans þrútnuðu.
kvæma það, sem mig hafði
langað til að gera áður.
Ég horfði undrandi á hann.
— Hvað gerðir þú? spurði eg.
Gneistandi augu hans ’beind-
ust niður í sandinn.
— Ég rak sverð mitt í brjóst
Aichu, söðlaði síðan hest minn
og hóf leit að ÁÍi-ben-Hadár.
Ég fann hann ríðandi á úlfalda
inni í eyoimörkinni. Áður en
fundum okkar lauk var sál haiis
flogin niður til hins yzta myrk-
urs. Þar átti hún heima.
Ég skildi hann ekki.
— Já, en Abed, sagði ég.
Var úlfaldinn á brjósti hennar
þá máður burt.
Hárin snéri sér við og leit
til mín. í andlitsdráttum hans
var aðeins hatur að sjá.
;— Nei, herra. Úlfaldinn var
kyrr á sínum stað.
Ég hristi aðeins höfuðið og
botnaði ekki neitt í neinu.
| — Ég skil þig ekki Abed,
! sagði ég.
Hann ypti öxlum.
— Úlfaldinn var ekki maður
út, en ég teiknaði aðeins úlf-
alda — annað ekki. Þegar ég
kom til baka sat maður i
á baki hans--------
Oliver Bartow fleygði vindl-
ingnum sínum frá sér.
- Þetta er óhugnanleg
saga, Allen sagði hann.
- En hún er sönn og hún
lýsir konum.
Mennirnir þrír báðu um
svaladrykk því kvöldíð var
fagurt og loftið þvalt ög heitt.
ampcp át
Raflsgnir — Viðgerðlr
Rjtfteikningar
öingholtsstræti 21.
S-.mi 81 556.
Hið heimsþekkta
Evan Wiiliams Lanolin
Shampoo er nú fáanlegt
í flestum verzlunum.
Þessi litli Kóreubúi hefur misst báða foreldra sína af völdum
— Þá skeði það, að Allah
stríðsins. Hjálparstofnanir Sameinuðu þjóðanna munu nú sjá ' opnaði augu mín og gaf mér
'þessu barni, og þúsundum annarra farborða. j kjark og þrótt til þess að fram-