Vísir - 20.05.1954, Blaðsíða 7
Fimmtudaginn 20. maí 1954.
VISIR
I
?iiaa ÍB
n
£5
'■■■■ ■ ■■■■ m ■■■■ ■■■■ iiiu ■■■■ m ■■■■ m ■■■■
iuila ;
$:S
?:5
V (■
¥■
g"
$|S
>*(1
S"
K «i
€h$ím 0eit
ævína
Hllfl
Eftir F. tmn Wych Slusnn-
■ .;
i ■■■■ s ■■■■■ II ■■■■ a ■■■■ 9g •■■■ 98
„Eg verð bara í nótt. Eg er kominn til þess að herja út skot-
færi og þess háttar.“
Hann gekk allt í einu að Luciusi og klappaði hressilega á öxl
hans. • 1 ( * • j *
„Hafðu engar áhyggju. Eg skal vera kominn í tæka tíð fyrir
brullaupið. Hvenær býstu við systrum mínum?“
„Þær eru væntanlegar til Kings Ferry miðvikudaginn hinn
25., svo að jafnvel þótt þær tefjist eitthvað ætti að vera nægi-
legur tími til þess að öllum undirbúningi verði lokið fyrir
veizluna.“
Dynjandi lófatak kvað við og færðist nær og nær.
Það kom í ljós, að sá sem var þarna á ferð var undirforingi
úr riddaraliðinu. Hann var bullsveittur, er hann steig af baki,
og er hann hafði gengið inn í húsið, barði hann að dyrum á íbúð
Luciusar og sagði:
„Devoe læknir, herra!“
Hann heilsáði hvatlega að hermannasið.
„Eg er með boðskap til yðar úr höfuðstöðinni.“
Orðsendingin reyndist vera stutt. Að því er virtist hafði frú
Amold veikst og þurfti þegar í stað læknisaðstoðar. Devoe
læknir var beðinn að koma þegar í stað.
„Jæja, svo að þú ert orðinn einkalæknir hershöfðingjafrúar-
innar“, sagði Joshua og blístraði. „Eru nokkrar þær hæðir til,
sem þú getur ekki svifið upp á? En hvað um það, haltu áfram
að svífa æ hærra. Jæja, eg verð að komast af stað og athuga
þetta með skotfærin.“
Enn klappaði hann tilvonandi mági sínum á axlirnar og gekk
svo rösklega burt að reka fyr.rnefnt erindi.
Margaret Shippen Arnold.
Devoe læknir var fluttur á herferju, svo og hestur hans, yfir
á austurbakka Hudsonsfljótsins. Var allmjög farið að líða á dag.
Þegar hann hafði riðið um 3—4 kílómetra barst matarangan að
vitum hans og gaf hún til kynna, að komið væri að kvöldverðar-
stund í herbækistöð Arnolds hershöfðingja.
f aðalbækistöð Benedicts Arnolds urðu hermenn þeir, sem á
verði voru, jafnan að vera vel klæddir, í bláum jökkum með
hvítum ermum, brækur voru brúnar, en skóhlífar svartar. Belti
þeirra voru mjallarhvít og byssurnar hreinar og vel olíubornar.
Ekki einu sinni í aðalstöðinni í Paramus hafði Lucius eins oft
verið stöðvaður af varðmönnum, til þess að þeir gætu prófað
hvort hann hefði hið rétta kynniorð.
Grasflötin fyrir framan húsið var græn og frísklég og svo
þéttklippt, að engu var líkara en að stór fjárhópur hefði nagað
hana niður að rót.
Lucius var varla búinn að varpa frá sér taumnum, er her-
maður nokkur kom og tók hest hans og leiddi hann í burtu, en
liðsforingi nokkur vatt sér að honum með miklum áhyggjusvip
og sagði:
„Devoe læknir, — eg er Frank höfuðsmaður, aðstoðarforingi
hjá frú Arnold. Gerið svo vel að fylgja mér,“
Maður þessi var lágur vexti og gildur. Gekk hann á undan
upp tröppurnar. Þetta var hús eins og þau tíðkuðust á stórum
>ftJV^WWWWWWtfWWJVWWWWWWWWWWWtfWW'WMVW'',wWWVWVVVWWVWWWWtfWWWtfWWWWVHV1JWW
sveitarsetrum, en allmiklu stærra en algengt var. Húsið var
einkar snoturt og var aðalhús með tveimur álmum. — Á svöl-
um meðfram endilangri framhlið hússins voru ýmsir liðsfor-
ingjar að störfum, flestir við skriftir, en nokkrir sátu auðum
höndum. Flestir litu upp með nokkrum forvitnissvip, er Lucius
gekk inn með töskur sínar. : - «•
Er inn í húsið kom nam Fyapk höfuðsmaður staðar við stiga
og hvíslaði: !
„Bezt að fara sem varlegast. Hershöfðinginn er í slæmu skapi.
Hann er nýkominn úr eftirlitsférð niður méð ánni og er dauð-
þreyttur.“
Lucius kinkaði kolli og beið þögull.
Allt í einu birtist smáhundur, sem horfði brúnum, forvitnis-
augum á Lucius, en kom svo og rak snoppuna í lófa hans.
Þarna hafði hinum skrautlega frakka hershöfðingjans verið
varpað á legubekk, en á lágu borði var hattur hans, brenni-
vínsflaska og tvö tóm glös.
Uppi mælti einhver í reiðitón. — Allt í einu birtist Frank
höfuðsmaður í stigagatinu uppi, ákaflega vandræðalegur og
vansæll á svip og benti honum að koma.
„Komið hérna, læknir. Eg skal vísa yður til herbergis yðar
og þar getið þér búið yður undir að fara til frú Arnold.“
Herbergið, sem Luciusi var vísað inn í reyndist vera bæði
lítið og loftillt.
„Þér verðið að bjarga yður hérna sem bezt þér getið. Eg mun
kalla á vður, undir eins og frú Arnold er tilbúin undir kornu
yðar.“
Þarna í herberginu var kommóða óskrautleg og á henni leir-
ker, sem í voru blóm, meðal annars asters. Allt var hreint og
er hann athugaði rúmið sá hann, að þar var allt hreint og
þokkalegt, en madressan var furðulega hörð.
Meðan hann var að þvo sér var hann að hugsa um hvað það
gæti verið sem gengi að frú Arnold. Vonandi hafði hún ekki
fengið kóleru. „Það er meiri hitasvækjan hérna inni,“ sagði
hann við sjálfan sig. Hann gekk til dyra og opnaði þær, til
þess að koma hreyfingu á loftið í herberginu. Einhver annar
hlaut að hafa fundið til þess eins og hann, að þörf væri að endur-
nýja loftið, því að beint á móti honum blöstu aðrar dyr hinum
megin við göngin, og voru þær dyr einnig opnar.
I sömu svifum birtist kona í dyrunum, fögur, brosandi, og
var þar engin önnur komin en frú Wynkoop. Hún var að þessu
sinni klædd dökkgrænum kjól, með kirsuberjarautt band um
hið dökkbrúna hár sitt.
Drykklanga stund stóðu þau í sömu sporum og horfðu hvort
á annað. Hún horfði stöðugt á hann og bilið milli augnalokanna
breikkaði smám saman, unz hún horfði á hann með alopnum,
stórum dökkum augum, og Lucius horfði á hana sem dáleiddur.
Umhverfis hana var endurskin af birtu sólarlagsins, og hver
mundi ekki hafa dáðst að henni, þar sem hún stóð í þessari
birtu. Fagurhvelfd brjóstin bærðust aðeins, en veikt bros lék
um rósrauðar varirnar.
„Eg — eg,“ stamaði Lucius loks, „eg get ekki áttað mig á
þessu —,“ en svo var sem hann sæi, að hann mætti ekki haga
sér svona klaufalega, og hann reyndi að stilla sig og mælti hæ-
versklega, eins og riddaralegum manni sómdi:
„Komið þér sælar, frú Wynkoop. Það gleður mig að hitta yður
aftur. Guðirnar hafa vissulega verið mér hliðhollir —“
Frú Wynkoop rétti honum hlýja, mjúka hönd, sem hann bar
að vörum sér.
„Eg á yður svo miklar þakkir að gjalda, frú,“ sagði hann.
„Við munum aldrei fá launað yður gjafir yðar til sjúkrahússins.“
Emma varð hvassmæltari.
„Minnist ekki á þetta, en það er vel, ef það hjálpar yður
áfram.“
Hún leit sem snöggvast til hliðar og svo mælti hún í mildari
tón:
tívai vifiu vita ?
S. S. spyr: !
„Hvort er réttara að skrifa
skrítla eða skrýtla. Eg sé að
stafsetning , orðsins ,er c mjög á
reiki í blöðunum?“
Svar: Rétt er að skrila
skrýtla. - ,
Húsmóðir spyr:
„Hvað veldur því, að skyr e?
sjaldan fáanlegt í mjólkurbúð-
um nema snemma á morguana?
Er mjólkurframleiðslan svo Ht-
il, að ekki sé hægt að fullnægja
eftirspurn eftir skyri?“
Svar: Vísir leitaði álits for-
stjóra Mjólkursamsölunnar á
þessu máli. Forstjórinn kvað
nóg skyr vera til og í þeim búð-
um, sem Mjólkursamsalan rek-
ur sjálf er það alltaf á boðstói-
um. Hinsvegar hefur Mjólkur-
samsalan ekki haft aðstöðu til
þess að reka allar mjólkurbúðir
og hefir því orðið að láta dreif-
ingu mjólkurafurða að nokkru
leyti í hendur annai'ra. Þessir
aðilar telja sig ekki hafa ástæð-
ur til þess að hafa nægilegt
skyr á boðstólum vegna þess
að þeir hafi ekki nægilegfi
vinnuafl til þess að sjá um
pökkun þess og sölu. Af svari
forstjórans má þannig draga
þá ályktun, að nokkrir menn
hafi tekið að sér dreifingu
mjólkurafurða, sem ekki eru
þeim vanda vaxnir. .§
Móðir spyr:
Eg á son, sem nú er 1® ára
en ekki orðinn Jæs. Drengur-
inn virðist annars vera vel
greindur. Honum er kennf með
svonefndri hljóðaðferð, á hún
vel við öll börn?
Svar: Hljóðaðferðin á mjög
illa við sum börn og ástæðan
til þess, að drengurinn er ekki
orðinn læs getur verið sú ein,
að honum hafi verið kennt með
skakkri aðferð. Um þetta er
samt ekki hægt að fullyrða
nema með því að rannsaka
drenginn nánar.
Hugrún spyr:
Hver hefir ort vísuna al-
kunnu: Löngum var eg læknir
minn o. s. frv.
Svar: Stephan G. Stephans-
son.
BB0B SR JSdblHI
Sigursreir SigurjónsiOR
hæstaréttarlögmaður.
Skrlfstofutíml 10—12 og 1—I.
Aðalstr. 8. Síml 1043 og 80980.
Ooiw. tViO.KiXerr Rlce DurrouglM.Xoc.—Tm. Reg. U S Pat.OU.
Distr, by ETnited Feature Syndicate, Inc.
Hann skýrði frá því, að hann hefc'i
fundið fílahjörð mikla þar skammt
frá.
Tarzan komst eirinig í vígahug, og
bjó'sig þegar vopnum þeim, er hoii-
um voru færð.
Svertingjahöfðingírin skipaði svo
fyrir,.að menn skyldu búast til veiða
og fá Tarzan vopn.
Allt í einu voru hátíðahöldin rpfin
af hermanni Sem kom hlaupandi og
æpti eitthvað.
Btiwcuykéi
TARZAN