Vísir - 29.06.1954, Blaðsíða 7

Vísir - 29.06.1954, Blaðsíða 7
Copr. 1»J0.Etíg*r Ricr Burroughs.Inc.—Tm. FU«.U.8. P»t.CM. Dlstrv by ynlted Feature gyndlcate, tnc, 1>riðjudaginn 29. júní 1954. VlSIR litum, þv að þetta var ekki alveg sannleikanum samkvæmt, „er höfuðsmaður í konunglega Deux-Ponts herfylkinu.“ „Jæja, svo að þú ert gift og hamingjusöm í hjónabandinu, það dylst mér ekki. Mér er það gleðiefni.“ „Asa Peabody, þig rennir ekki grun í hve glöð eg er yfir að af. Hann leit þegar 'út, þótt hann væri enn ungur maður, eins og þeir, sem farnir eru að reskjast, og hann hafði horazt, en hann var svipmeiri. Já, Asa Peabody var maður eins virðulegur og nokkur annar í allri Norður-Ameríku. Hann dró fram stól handa henni og bað hana að setjast. „Það var ekki fyrr en í dag, að eg komst á snoðir um, að þú yærir hér í Williamsburg. Það var hrein tilviljun. Eg heyrði nafn þitt nefnt.“ „Þú átt þá heima hér?“ „Já, sem stendur, eg reyni að vera sem næst manninum mín- um. Eg bý á Raleigh.“ Og nú, um leið og húmið féll á fyrrverandi höll hins konung- lega landstjóra, sagði Hilda Asa frá því helzta, sem á daga henn- ar hafði drifið. Allt frá því hún fór í hendingskasti út úr húsi frú Southby. „Og nú er eg komin til þess að greiða gamla skuld með því að bjóðast til þess að gerast hjúkrunarkona og eg óska þess sam- tímis, að samskonar tilboð frá ungri stúlku, sem eg skaut skjóls- húsi yfir, verði þegið.“ Hilda þagnaði rétt sem snöggvast. „Af ástæðum, sem þessari vinkonu minni er sjálfri kunnast um sem að líkum lætur, kallar hún sig Susan Stevens, en eg er ekki viss um, að það sé hennar rétta nafn, því að eg sá nafn hennar letrað innanvert á lok ferðatösku hennar. Eg hefi ekki þekkt Susan lengi, en eg hefi mikið álit á henni. Og hún hefir það, sem mig skortir, reynslu í að hjúkra veikum mönnum og særðum. Megum við ekki veita þá aðstöð, sem við getum?“ „Eg skal verða við ósk ykkar,“ sagði Asa eftir stutta umhugs un, „með einu skilyrði. Að þið stundið aðeins þá, sem særðir eru.“ „Hvenær eigum við að koma?“ „Klukkan sjö í fyrramálið. Þá byrjum við að þvo hinum særðu og skipta um bindi á þeim.“ Hann leit sem snöggvast á hinn fagra kjól hennar og brosti. „Komið eins einfaldlega klæddar og þið getið — ykkar sjálfra vegna og þeirra, sem þið eigið að stunda.“ Hilda reis á fætur, „Eg skal koma með það, sem eg get náð í af sjúkrabindum.“ ,Meðal annara qrða,“ sagði Asa með forvitnishreim í röddinni, hvaða nafn var letrað á innanvert lokið á tösku Susan Smith?“ „Sabra Stanton. Þú hefir kannske einhvern tíma heyrt það nafn norður í Boston?“ Umsátin um York. Umsátin um York hafði staðið í tíu daga. Hinir brezku verj- endur héldú uppi skothríð á franska umsátursliðið, þrátt fyrir að mjög var farið að ganga á skótfærabirgðir þeirra, en gátu ekki hindrað. að Frakkar færðu sig nær. Bandarísku hermenn- imir dáðust mjög að skothæfni franska stórskotaliðsins, en á hinn bóginn dáðust Frakkar mjög að því hve leiknir bandarísku hermennirnir voru í að handleika riffla og skammbyssur. Meðal þeirra, sem dáðust að leikni franska stórskotaliðsins var Joshua Stanton. En hann dáðist líka að sínum mönnum, sem aldrei hresstu sig á víni eins og Frakkar, en tóku óspart upp í sig, og ef svitinn lak af þeim dýfðu þeir hausnum í vatnsfötu til að kæla sig. Þá skorti snyrtileik Frakkanna, en þeir voru harðir og þolgóðir. Meðal hershöfðingjanna, sem þarna voru, voru þeir Knox og hinn þýzki von Steuben. Leikurinn harðnaði með degi hverj- um. í York höfn lá brezkt herskip og kaupför mörg og var skotið á herskipið, unz það logaði stafna milli. í York Town. Þar var um 8000 manna brezkt lið, nokkur hundruð sjómenn, hundruð þræla, sem höfðu flúið þangað, og auk þess voru svo íbúarnir. Hringurinn þrengdist stöðugt og varð æ þrengra um menn. Margir áttu um sárt að binda. Kvíði var í allra hug, því allir gátu óttast að missa líf eða limi í lokahriðinni — eða fyrr. Síðdegis hinn 1-1. október var Lucius Devoe í enn verra skapi en vanalega. í öllum húsum, sem uppi stóðu óskemmd, hafði verið komið fyrir veikum mönnum og særðum. Bólusótt breidd- ist út. Tugum eða hundruðum saman lágu hermenn úr fræg- um herdeildum undir beru lofti í húsagörðum, sárir, sumir að bana komnir, umhirðulausir, og höfðu ekkert nema frakka sína til þess að skýla sér fyrir heitri sólunni á daginn og sval- vindum að næturlagi. Nú var svo komið að fallbyssur Bandaríkjamanna fóru að valda tjóni inni í sjálfri borginni. Fallnir menn lágu klukku stundum saman á götunum, áður en blökkuþrælar voru neyddir til að draga líkin burt. Lucius vann kappsamlega eins og orka hans leyfði að því að hjálpa hinum særðu, en hann var að þrotum kominn. — Hann gekk út úr sjúkrahúsinu, næstum blóðugur upp til axla og að pósti í húsagarðinum og dældi upp vatni til þess að þvo sér. Svo settist hann í forsæluna til þess að hvílast um stund. Hann lagði aftur augun og hallaði sér upp að trjábol n.æstum örmagna. Hann hafði aldrei verið svona þreyttur. Hann verkj- aði í augun og aftur í hnakka og var stirður í löllum limum. Hvað mundi Emma vera að gera núna? Hún hlaut að vera orðin mikil um sig. Það hlaut að vera skammt þangað til barn- ið fæddist, hvort sem það var nú hans barn eða einhvers annars. Hann efaðist oft um, að hann ætti það. En afbragðs rekkjufé- lagi hafði hún verið. Þau höfðu átt góðar stundir saman. Hve- nær skyldu þau eiga aðrar slíkar? Hún hlaut að hafa fagnað því, að hann var gerður að yfir- skurðlækni hers Cornwállis í Virginíu. Ef Bretar sigruðu mundi Ifsnum verða ríkulega launað, en ekki horfði vel eins og sakir stóðu. Hugsanir hans beindust allt í einu að Söbru. Hann reyndi að hrekja þær burt en gat það ékki. Skyldi hún hafa látið bug- ast, er hann sveik hana og særði bróður hennar í einvígi? Sein- ast, er hann vissi til, var honum ekki hugað líf. Líklega var hann dáinn. Lueius hugsaði með sér, að heppinn hefði hann verið þennan dag, ekki betri skytta en hann var. Jæja, þrátt fyrir allt sem gerzt hafði í West Point, hafði hann komizt vel áfram síðan, og sigruðu Bretar mundi hann framast enn meira og verða auðugur maður. Hann settist allt í einu upp. Ákafari skothríð en nokkurn- tíma kvað við í eýrum hans. Svo heyrðist svo mikið brak og brestir eins og heilt hús hefði hrunð til grunna. Guð á himnum! Fallbyssukúla hlaut að hafa hæft sjúkra- húsið. Hann hljóp í áttina þangað og nam staðar sem steini lostinn. Þakið var horfið af sjúkrahúsinu og meðan hann starði beint af augum hrundi einn veggurinn. Svo hélt hann áfram, staul- aðist þangað eins og hrumur, gamall maður. Endúrfundir. Urgið í hgólum gamla vagnsins lét vel í eyrum Asa Peabody, : ___________;......... ........ _ ... Á kvöldvíökunni. Tveir Gurkka-hermenn gerðust sjálfboðaliðar í nýrri indverskri fallhlífahei’sveit og spurðu liðsforingjann, sem æfði þá úr hversu mikilíl hæð þeir ættu að stökkva til að byrja með. „Við byrjum með 500 metra hæð“, sagði liðsforing- inn. — ,Er það ekki nokkuð mikið?“ spurðu nýliðarnir. „Getum við ekki fyrst byrjað' með svo sem tíu metrum?“ „Það er ómögulegt. FaiL- hlífin opnast ekki ef um svo stutt stökk er að ræða. Þið hálsbrotnið þá. bara.“ „Nú — fyrst við fáum falí- hlífar“, sagði annar nýliðinn og létti mikið. „Þá er ekkert um þetta að fást!“ • „Þú hefur ekki staðisfe prófið“, segir Taðirinn argiir. „Og ~ég sem var búinn áð heita þér að þú skyldir fá reið'- hjól ef þú stæðist prófið. Tii hvers hefirðu eiginlega notað tímann, slóðinn þinn?“ „Nú — ég — ég var að læra á reiðhjól“. Maðurinn var á ferð í AUst- urríki og bifreið hans bilaðL Hann kallaði á vélamánn en hann gat ekkert gert. Þá Iét hann kalla bifreiðavirkja, sém var yfirsmiður. Hann skoðaði vélina sló eitt högg með hamri og vélin fór í gang. „Þetta er ágætt“, sagði bifreiðareigand- inn. „Hvað á ég að borga?“ „Tvö hundruð shillinga". „Tvö j hundruð, fyrir eitt högg?“ ,,Nei höggið kostar bára 10 sh. én kunnáttan kostar 190 shillihgá. Skoti einn var mjög ást- fangínn í ungri stúlku og þau úrðu ásátt úm að þégar for- eldrar hennar faeru út skylÖi hún henda „penny“ út úm gluggann til merkis um að harin mætti koma í heimsókn. Eitt kvöldið fóru foreldrar hennar út og hún henti „penny“ út um gluggan. Hún béið heilá klukkustund eftir unnustanúm, en hann kom ekki. Loks fór hún út til að sviþast að honúiri og fann hann þá úti á götúnm. „Ég heyrði peningirin detta, og nú er ég búinnn að leita að honum heilan klukkutíma og finn hann þó ekki“, sagði pilturinn til skýringar. -TARZAN - ISSZ ÍSU- Þegar Tar®> ■ béytti U rum úauða varðmanni n :.t meðal hinna taugaóstyrku herm .i aa komst aílc í upþnám. vkipulegum ílótte í frumskóginn. Þeir þustu frá þorþiriu og . .n Á meðan iiraðaði Tarzan framhjá þeim eftir trjánum ser því hanri þurfti að búa svertmgjaria 'unair lokalaunsátrið. Harm hafði aðeins lokið við að koma svertingjunum fyrir í varna*- stöðu þegar hann heyrði á brakinu í runnunum fyrir neðan, að hinir flýjandi Arabar voru að nálgast.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.