Vísir - 05.07.1954, Blaðsíða 7

Mánudaginn 5. júlí 1954
VISIR
Pétur starði á sjúkling sinn og veitti athygli tveimur blóð-
blettum á höku hans.
„Afsakið, herra skurðlæknir, en hvernig stendur á þessum
blóðblettum?“
Franski skurðlæknirinn yppti öxlum.
„Auk sáranna hefir de Lameth hlotið meiðsli innvortis,
vafalaust í brjósti. Guð má vita hversu mikil þau meiðsli eru.
Vilduð þér gera svo vel að athuga meiðslin? Þér sjáið, að hann
þjáist.“
Pétur þreifaði á slagæðinni og fann, að hún sló hratt og
óreglulega. Og er hann lagði eyrun að brjóstkassanum varð
hann næstum engrar hreyfingar var.
Sjúklingurinn var mikið marinn á brjósti.
„Yður veitist erfitt að anda?“ spurði Pétur Burnham.
„Helvítlega,“ sagði hinn franski aðalsmaður og gleymdi nú
kurteisinni. Svitadropar gljáðu á enni hans.
Dubois ygldi sig og þurkaði loðnar hendur sínar á svuntunni.
„Enginn vafi á miklum innvortis meiðslum. Skurðaðgerð
gæti leitt til blóðeitrunar og dauða.“
Bandaríski læknirinn kinkaði kolli. ,
„í flestum tilfellum mundi fara svo. Samt man eg eftir manni,
sem ekið var yfir í Boston. Vagnhjólin fóru yfir brjóstkassann.
Stéttarbróðir minn bjargaði honum.“
Hversu vel mundi hann ekki leikni Asa, er hann þreifaði
fyrir sér til þess að gera sér grein fyrir meiðslunum — og að-
gerð hans, Pétur var hinsvegar farinn að kynnast Frökkum og
var nógu hygginn til að vekja ekki vonir, sem gætu reynst
falsvonir, né heldur að segja neitt, er þeir gætu talið móðgun.
„De Lameth þjáist mjög mikið — ef ekki væii litið á það
sem framhleypni af minni hálfu, langar mig til að hreyfa því
hvort ekki væri rétt að leita álits þessa læknis — hann er
nefnilega yfirmaður sjúkrahússins okkar í Williamsborg?“
Það glaðnaði yfir Dubois og svar hans var alveg eins og
Pétur bjóst við.
„Aha, þér eigið við Peabody skurðlækni? Já, eg hefi heyrt
talað um hann. Hann kvað vera snillingur. Vissulega skulum
við leita álits hans. Hver mundi ekki vilja reyna allt fyrir þenn-
an vaska liðsforingja, de Lameth? Og ef félagi yðar kennir
okkur eitthvað nýtt, skal okkur vera það aukið fagnaðarefni.“
Þannig atvikaðist það, að síðdegis hinn 15. október kom
Asa Peabody í sjúkrahús Dubois.
Pétur var þar fyrir og fagnaði honum vel.
„Eg vona, að þú hafir ekki verið allt of önnum kafinn. En
hér þarf mikla kunnáttu og leikni til, eigi að vera unnt að
bjarga lífi manns.“
„Eg er svo heppinn, að hafa ágæta aðstoðarmenn, Fletcher
og Thatcher, og get því óhræddur brugðið mér frá. Skildist
mér það rétt, að nafn sjúklingsins sé de Lameth?“
„Af hverju spyrðu svo hátíðlega um það?“
„Hann er eiginmaður Hildu Mention. Manstu eftir henni?“
„Eins og við hefðum hitzt aftur í gær. Og það var liðsforingi
í Agenais —“
„Eg veit, þau eru svo lík, að þau gætu verið tvíburasystkin.
Það er stórfurðulegt.“
Svo áköf skothríð dundi nú á York Town, að þeir þögðu um
stund. Fallbyssur bandamanna voru nú ekki nema í 100 metra
fjarlægð frá varnarstöðvum Breta. Þeim fannst furðulegt, að
þeir skyldu ekki hafa gefizt upp þegar, en Bretinn hefir löng-
verið, og þótt þeir væru nú lítils megnugir var Ijóst,
ætluðu sér ekki að gefast upp fyrr en í fulla hnefana.
Þeir læknarnir gengu að beði de Lameth.
„Sælir, de Lameth. Gleður mig að sjá, að þér lítið vel út.“
Asa reyndi að mæla í léttum, kæruleysislegum tón. Hugði,
að það mundi hafa bezt áhrif á þennan unga Frakka.
„Peábody, mon ami (vinur minn).“
Veikt bros lék um varir de Lameth.
Það var eins og eitthvað kreppti að hjarta Asa. Honum rann
til rifja, er hann leit þennan unga mann augum nú, fölan,
kinnfiskasoginn, sveittan og máttfarinn, og það var sem hin
fögru augu hans væru að hverfa inn í augnatóttirnar. Seinast
er þeir hittust fyrir nokkrum dögum, hafði hann verið kátur
og frísklegur, og verið hrókur alls fagnaðar, í söng og dansi í
Raleigh-gistihúsi.
Auðséð var á svip sjúklingsins, að hann fagnaði komu Asa.
— Brátt dró Pétur Asa til hliðar og gerði honum grein fyrir
sárum og meiðslum de Lameths og hvernig horfði, að áliti hans
og Dubois.
„Og nú ætlastu til, að eg —“
„Eg held, að þú gerir það. Sjáðu til, eg get það ekki.“
Hann sýndi honum vinstri hönd sína og brosti dapurlega.
Pétur kinkaði kolli og sótti áhaldatösku sína og nú var allt
búið undir skurðaðgerð.
„Alors,“ hvíslaði de Lameth og reyndi að brosa, „þér ætlið
að beita „byssustingnum". — Og hvernig líður lafði minni
—• konu minni?“
„Fyrirtaks vel. Hún er fegurri en nokkru sinni.“
Að sjálfsögðu vissi Asa betur. Hilda var ekki komin aftur
til vinnu sinnar. Sabra hafði sagt honum, að hún lægi með háan
hita. Asa var smeykur um, að hún hefði fengið lungnabólgu.
Og svo hafði einhver asnazt til að segja henni frá líðan de
Lameths. Ekkert gæt fiýtt bala hennar sem það, ef hægt væri
að segja henni, að de Lameth, elskhugi hennar, væri úr allri
hættu.“
„Gerið svo vel að byrja, herrar mínir,“ sagði de Lameth
veiklulega. „Eg er dálítið þreyttur.11
Dubois kom þeim til aðstoðar. —• Asa komst að þeirri niður-
stöðu, að brot úr beini þrýsti að lungunum, svo að sjúklingurinn
gæti vart dregið andann.
„Það er líka okkar skoðun,“ sagði Dubois, „en að opna —“
„Ef um hreint brot er að ræða er hugsanlegt að takast mætti
að ná brotinu.“
„Hugsanlegt, en ekki líklegt. Þér hafði í huga að reyna að ná
brotinu eða brotunum?“
„Ella mun hann deyja,“ hvíslaði Asa.
— Asa heppnaðist skurðaðgerðin. Aðdáunin yfir kunnáttu
hans, leikni og þolinmæði skein út úr augum Dubois. Hann
ljómaði allur.“
„Eg óska yður til hamingju,“ sagði hann hrærður. „Eg hefði
ekki talið gerlegt að ná svona stóru broti án skemmda á önd-
unarfærunum.“
„Nú verður að gæta þess vel, að sjúklingnum sé vel hlýtt,
og að aðgætt verði vandlega, að bindin haggist ekki, en þetta
vitið þér eins vel og eg, herra Dubois. En nú er eg smeykur um,
að eg verði að fara. Skyldan kallar og eg verð að fara til
sjúklinga minna. Auk þess er eg smeykur um, að óveður sé í
aðsigi.“ Asa spáði rétt. Undir sólarlag skall á suðvestan stormur,
fárviðri, svo að stærðar tré brotnuðu sem eldspýtur. Smáskip
og báta rak á land. Ofviðrið átti sinn mikla þátt í að Corn-
wallis tókst ekki að losna úr gildrunni, sem hann var kominn í.
Að lokum reyndi hann að láta ferja foringja sína yfir á Glou-
cesterhöfða og leifar liðs síns. Ef það hefði heppnazt, hefði
honum kannske tekizt að komast undan norður á bóginn, en á
kvöldvðkunni.
Sir A. P. Herbert, fyrrum
þingmaður í neðri deild brezka
þingsins, var mikill háðfugl,
enda ritaði hann oft í „Punch“,
hið fræga gamanblað Breta.
Fyrir skemmstu var hann spurð
ur að því í samkvæmi, hvers
fólk krefðist af óperettu til
þess að hún gengi vel.
„Ja, þetta hefir breytzt eftir
því, sem tímar hafa liðið,“
svaraði Sir A. P. „Þó er víst.
óhætt að segja, að í dag verðuff
óperetta fyrst og fremst að hafa
góða fætur til þess að ganga
vel.‘ ‘
9
Móðir ávítar drenginn sinn;
„Ert það þú, Kiddi, sem hefirv
bundið steikarpönnuna í rófuna
á kettinum?“
„Já, en hvað gerir það til,
það var ekki okkar köttur.“
„Nei, en við áttum steikar-
pönnuna,“ svaraði móðirin.
•
Gömul og háttvís kona gekk
um og skoðaði brúðargjafirnar
í samkvæminu. Hún kom auga
á ungan mann, þunglyndisleg-
an á svip. „Jæja,“ mælti hún,
„eruð þér máske brúðguminn?“
„Óneit,“ anzaði ungi. maður-
inn, „eg tapaði í undanúrslit-
um.“
Sagt er, að Haile Selassie
Abessinuíkeisari hafi fengið þá
fögru og eftirbreytnisverðu
hugmynd að stofna nýtt heið-
ursmerki fyrir trúfasta eigin-
menn. Eru að sögn margar
gráður, er fylgja hinu nýja
heiðursmerki, t. d. er eitt stig-
ið riddarakross fyrir 25 ára
trúfesti, og liðsforingjakrossinn
fyrir 35 syndlaus ár. Þetta er
allt gott og blessað, en nú velta
Abessiníumenn því fyr.ir sér,
hvernig hægt sé að. ábyrgjast,
að krossarnir lendi hjá verð-
ugum mönnum.
•
Faðirinn var öskureiður:
„Það kemur ekki til mála,"
sagði hann við gullfallega dótt-
ur sína. „Þú færð aldrei að
giftast þessum hvolpi. Hann
hefir ekki einu sinni 1290 krón-
ur á mánuði.“
„Já, en pabbi, þú hefir ekki
hugmynd um, hve mánuðyxinn
er fljótur að líða, þega r maður
er ástfanginn.“
Enn varó Taiv.nn miuinn < uðarleysi.
Hann vildi heldnr teita til ldns frjálsa
lífs frnmskoRamía; en i.ra konungur
Durú-kap pan aa.
Hann sveiflaði sér grein af grein og
naut frelsisins — honum fannst lík-
amsþróttum sinn aldrei hafa venð
meiri.
dögun heyrði hann hið ferlega
vidi öskur Bolgani, öskuraþans.
o lieyrði hann glöggt er hann bai ði
• tnuni á þrekinn barminn. Tarzan
hnykkti til hoföiiiu i .\
öskri Bolgani með þvi . , pp ;
mikið. Á eftir ríkfí þi'.gn, • : f 'if
kynna, að Bolagni 1’ giii sig .'• ■•ir - .
valái hans í frumsí,,•;.;;!• u
£ & SurmiýkA: