Vísir - 25.08.1954, Blaðsíða 7

Vísir - 25.08.1954, Blaðsíða 7
Miðvikudaginn 25. ágúst 1954. VISIB v. iiwjgntn*v!jiH>r n>|w*PWW^M>l f iWWWtfWWA/VWWVWVWVWVWWWWVWWWWVWWW MWUVVVMVWVWVVVVVWWVVWWVVWUWkVWWVVVVVVVM LifatuK - - - dauður £ftir P Potter einhver sagði: „Warten Sie ein Augenblick, mein Herr!“ (Bíðið J)ér augnablik, herra minn!) Fyrst hélt eg að eg hefði fengið óráð. Eg hafði búist við að heyra rússnesku. En þarna var maður sem talaði þýzku! Maðurinn sem var að stumra yfir mér kallaði: „Hann er ekki særður,“ og annar sem stóð hjá honum svaraði: „Stúlkan ekki heldur. Þú ert hættur að miða vel, Ottó!“ „Haltu þér saman,“ sagði Otto. „Það er ekki nema gott. Hann er með svissneskt vegabréf, náunginn. Og' heilmikið af ferða- ávísunum." „Hvers vegna hafði eg ekki eyðilagt vegarbréf Marcel Blayes? Mér hefði verið auðvelt að fleygja því eftir að við fórum úr j árnbr autarlestinni. Otto brýndi raustina, það var auðheyrt að hann var að tala við einhvern þriðja mann, sem stóð lengra burtu. „Stattu ekki þama gónandi, með kjaftinn í hálfa gátt! Flýttu þér að ná í hjálp Hermann!“ Það mun hafa liðið yfir mig aftur, því að það sem eg mundi næst var að eg lá á sjúkrabörum. Þeir höfðu fært mig úr votum fötunum og vafið ullarvoð utan um mig. Þegar eg lyfti höfðinu sá eg að María lá á öðrum börum. Svo heyrði eg Otto segja: „Berið þau hérna inn. Og flýtið ykkur nú.“ Við vorum borin inn í bjarta stofu. Það var auðséð á öllu að við vorum komin inn í veiðimannahús. Það mun hafa verið eign ríkra manna fyrrum. Þeir lyftu mér af börunum og settu mig í stól í miðri stofunni. Otto rétti mér staup með aprikósubrennivíni. Þetta var dimm- leitur maður, ískyggilegur, með svart yfirskegg og svartan bleðil yfir öðru auganu. „Hvar er stúlkan?“ spurði eg. „Líður henni sæmilega? Hvað hafið þér gert við hana?“ „Þér talið þýzku eins og Berlínarbúi," sagði Otto. „Það geng- ur ekkert að stúlkunni. Við létum hana hátta upp 1 rúm. Þið verðið jafngóð í fyrramálið. Það var heppni að við skyldum finna ykkur. Annars er líklegt að þið hefðuð orðið að ganga við hækj- ur það sem eftir er æfinnar.“ Tvennar dyr voru á öðrum langveggnum. Eg gizkaði á að aðr- ar væru að svefnherbergi en hinar að eldhúsi. Gauksklukkan á arinhillunni sló tíu. í sömu svifum opnuðust aðrar dyrnar og maður kom inn. Hann var í einkennisbúni með gylltum axladjásnum og heiðurspeningum. Einkennisbúningur- inn var rússneskur. Ottó og hinir smelltu saman hælunum og heilsuðu á hermannavísu. Eg hefðí átt að muna að Rauði her- inn hafði fyrrverandi þýzka hermenn í þjónustu sinni, svo þús- undum skipti í Mið-Evrópu. Þjóðverjar af Ottos tagi höfðu aldrei lært annað en hermennsku. Um leið og Rússinn lokaði dyrunum á eftir sér, hneigði hann sig stutt til mín og sagði Þjóðverjunum að fara út. Hann fór að arninum, sneri baki við honum og hneigði sig aftur. — Gott kvöld, herra Blaye, sagði hann á ágætri frönsku. — Eg er Ivan Strakhov majór. Get eg orðið yður að liði? Ottó hafði auðsjáanlega fengið honum vegabréf mitt. — Eg hafði gert mér von um að geta tekið á móti ySur við landamærin, á stöðinni Hegyshalom, sagði hann brosandi. — Okkur datt ekki í hug að þér munduð fara úr lestinni rétt áður en hún kæmi á stöðina. Þessir þýzku bændur eru ekki mikils virði, sagði hann og benti á dyrnar. — En það var heppni að þeir skyldu finna ykkur. Þeir munu hafa verið að reyna að skjóta hreindýr, garmarnir. Þeir eru alveg eins og börn. — Þannig mundu þýzkir liðsforingjar hafa talað um Rússa fyiJir nokkrum árum og einni tapaðri styrjöld fyrr. — Það voru Orlovsku greifafrú mikil vonbrigði að þér hélduð ekki áfram til Hegys- halom, hélt majórinn áfram. — Hún fór með mér frá Budapest til að taka á móti yður, en fór svo til baka með hraðlestinná. Hún bað mig um að segja yður að hún biði þess með eftirvænt- ingu að fá að hitta yður. Svo bætti hann við eins og hann gilti það einu: — Mér fannst hún hálfvegis vonsvikin þegar hún heyrði að ritarinn yðar kæmi með yður. Eg var svo þreyttur og ruglaður að eg skyldi ekki hvert hann var að fara. Mér datt í hug að kannske væri þetta mælt af grá- lyndi. Svo mundi eg að María hafði sagt að Blaye væri ástfang- inn af einhverri greifafrú sem héti Orlovska. — Afsakið að eg tek fram í fyrir yður, Strakhov majór. En hvað hafið þér hugsað yður að gera við okkur? — Eg er hermaður og mitt verk er aðeins að hlýða fyrirskip- unum. — Það hefir verið lagt fyrir mig að fylgja yður og ritara yðar til Budapest undir eins og hægt er og sjá um að þér kom- izt heilu og höldnu í rússneska sendiréðið þar. Eg þykist viss um að þíð verðið nægilega hress til að halda ferðinni áfram í fyrramálið. — Hvers vegna kallið þér mig alltaf Blaye? spurði eg. Strakhov majór brosti. r^ Þér eruð varla í vafa um hver þér eruð. I fyrsta lagi stendur nafnið yðar merkt á öll fötin yðar og það er líka á ferðaávísununum. Vegna þess að ég vildi ganga sem bezt frá Öllu hafði eg skrifað nafnið Marcel Blaye á allar ávís- arirnar. Og nafnið yðar er líka á töskunum, sem þér skilduð eftir í lestinni. — Eins og eg hef sagt yður áður hlýði eg fyrirskipunum og ekki annað. Eg var séndur til Hegyshalom til að taka á móti yður og fylgja yður til Budapest. Þegár lestarvörðurinn símaði að þér væruð horfinn símaði ég aaðvitað til Búdapest og spurði hvað eg ætti að gera. Mér var sagt að leita yður uppi og koma með yður. Meira veit eg ekki. Eg sagði majórnum að mig langaði til að fá að sofa. Hann kailaði á Ottó og Hermann og sagði þeim að bera mig, en eg staulaðist sjálfur og lét Ottó styðja mig. Majórinn fylgdi mér að svefnherbérgisdyrunum, bauð góða nótt og kvaddi mig með sífeldum beygingum. Eg hafði verið sannfærður um að Marcel Bleye væri dauður. En nú var eg í vafa. Hafði þessi dr. Sehmidt myrt hann í Wien? Það var hugsandi að hann hefði ekki fundist ennþá, eða að þetta Væri ekki frétt til Hegyshalom. Eða kannske var hann lifandi og beið eftir nýju vegabréfi í Wien? Og hver var þessi maður? Samkvæmt vegabréfinu var hann 34 ára gamall Svisslendingur frá Genéve, ekki ólíkur mér í sjón. Líklega var erindi hans til Budapest það, að gera út um stór- verzlun við ungversku stjórnina. En hvenær hefur maður heyrt um ríkisstjórn, sem bráðlægi svo á úrum og klukkum, að hún gerði rússneska majóra í fullum skrúða út af örkinni til að taka á móti seljandanum við landamærin? Og sem elti þá eins og grimmir úlfar ef þeir hlupu af lestinni við landamærin? Eg fór fram úr rúminu og dró tjaldið frá glugganum. Jafnvel þó eg hefði haft fötin mín hjá mér og verið í fullu fjöri, og jafn- vel þó eg hefði viljað láta Maríu sigla sinn sjó, hefði mér verið ómögulegt að strjúka. Það voru nefnilega sterkar járngrindur fyrir gluggunum. Og Ottó og vinir hans mundu ekki sofá á verðinum. Og nú varð mér allt'ljóst. Þeir voru hræddir um að Blaye mundi hafa snúist hugur. Það var ólíklegt að hér væri um úra- verzlun að ræða. Og þeir — hverjir svo sem þetta voru — vildu ekki láta Blaye fá tækifæri til að sleþpa á síðustu stundu. s Mér var nauðugur einn kostur — eg varð að tala við Maríu. Hún varð að fá að vita hvað í efni væri, þó ekki væri nema Á kvöldvökunni. Harpo Marx, gamanleikar- inn, sagði kunningja sínum að hann hefði kennt litlum syni sínum hnefaleik, því að þá list þyrfti maður að kunna í þess- um vonda heimi. „Já, en mundu það, að sonur þinn sténdur kannske einhverntíma andspænis stærri og sterkari manni, sem líka kann hnefa- leik“, sagði kunninginn. Harpo Marx ypti öxlum og sagði: „Já, eg hefi líka kennt honum að taka til fótanna." • Ungur læknir var hringdur upp. Það var starffsbróðir hans, sem var að ná í menn í spila- „partí“. „—■ Eg kem strax, sagði læknirinn. — Er þetta eitthvað alvar- legt væni minn? spurði kona hans. Eg er hræddur um það, sagði læknirinn. — Eg er þriðji læknirinn, sem er kallaður1 á vettvang. Einu sinni var.... Þessar fréttir birti Vísir m. a. þ, 18. ágúst 1919: Minning Jóns Árnasonar. Nokkrir vinir og ættíngjar Jóns Árnasonar og konu hans létu skreyta minnísvarða þeirra hjóna fagur'lega með blórnum í gær og lögðu sveig á leiði þeirra í gærmorgun. Þorvaldúr Thoroddsen próf. flutti stutta ræðu við leiðið í nafni þeirra, sem viðstaddir voru, en það voru nánustu ættingjar og vandamenn, og minhist hann þess einkum, sem þeir ættu þeim hjónum upp að inna. Menntaskólinn og Alþingis- húsið drógu fána á stöng í virð- ingarisky.ni við minningú Jóns Árnasonar, en stjómarráðinu láðist það einhvern veginn, og sárnaðí mörgum svo einstakt ræktarleysi. Síldveiðin. Hjaiteyri í gær. Síldveiðin er orðin mjög treg. Kom eitt skip í morgun með 200 tunnur og eitt í fyrradag með annað hundrað. Skip „Kveldúlfs" hafa fengið sam- tals 11 þúsund tunnur. C & HumuqhA TARZAN I6Z9 Tarzan átti ekki um ánnaú velja en stinga sér í fórnarkerið. Um leið og hann Ida'uf vatnið var hann tilbúinn að beitá hnífnum. Skepnan kom nú öslandi í áttina til hans með miklum bægslagangi. Og Tarzan sá nú inn í hr: stóri gin-,. sem var albúið að 1: hann. ma

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.