Vísir - 25.08.1954, Síða 7

Miðvikudaginn 25. ágúst 1954.
VISIB
v. iiwjgntn*v!jiH>r
n>|w*PWW^M>l f
iWWWtfWWA/VWWVWVWVWVWWWWVWWWWVWWW
MWUVVVMVWVWVVVVVWWVVWWVVWUWkVWWVVVVVVVM
LifatuK - - -
dauður
£ftir P Potter

einhver sagði: „Warten Sie ein Augenblick, mein Herr!“ (Bíðið
J)ér augnablik, herra minn!)
Fyrst hélt eg að eg hefði fengið óráð. Eg hafði búist við að
heyra rússnesku. En þarna var maður sem talaði þýzku!
Maðurinn sem var að stumra yfir mér kallaði: „Hann er ekki
særður,“ og annar sem stóð hjá honum svaraði: „Stúlkan ekki
heldur. Þú ert hættur að miða vel, Ottó!“
„Haltu þér saman,“ sagði Otto. „Það er ekki nema gott. Hann
er með svissneskt vegabréf, náunginn. Og' heilmikið af ferða-
ávísunum."
„Hvers vegna hafði eg ekki eyðilagt vegarbréf Marcel Blayes?
Mér hefði verið auðvelt að fleygja því eftir að við fórum úr
j árnbr autarlestinni.
Otto brýndi raustina, það var auðheyrt að hann var að tala
við einhvern þriðja mann, sem stóð lengra burtu. „Stattu ekki
þama gónandi, með kjaftinn í hálfa gátt! Flýttu þér að ná í
hjálp Hermann!“
Það mun hafa liðið yfir mig aftur, því að það sem eg mundi
næst var að eg lá á sjúkrabörum. Þeir höfðu fært mig úr votum
fötunum og vafið ullarvoð utan um mig. Þegar eg lyfti höfðinu
sá eg að María lá á öðrum börum.
Svo heyrði eg Otto segja: „Berið þau hérna inn. Og flýtið
ykkur nú.“ Við vorum borin inn í bjarta stofu. Það var auðséð
á öllu að við vorum komin inn í veiðimannahús. Það mun hafa
verið eign ríkra manna fyrrum.
Þeir lyftu mér af börunum og settu mig í stól í miðri stofunni.
Otto rétti mér staup með aprikósubrennivíni. Þetta var dimm-
leitur maður, ískyggilegur, með svart yfirskegg og svartan
bleðil yfir öðru auganu.
„Hvar er stúlkan?“ spurði eg. „Líður henni sæmilega? Hvað
hafið þér gert við hana?“
„Þér talið þýzku eins og Berlínarbúi," sagði Otto. „Það geng-
ur ekkert að stúlkunni. Við létum hana hátta upp 1 rúm. Þið
verðið jafngóð í fyrramálið. Það var heppni að við skyldum finna
ykkur. Annars er líklegt að þið hefðuð orðið að ganga við hækj-
ur það sem eftir er æfinnar.“
Tvennar dyr voru á öðrum langveggnum. Eg gizkaði á að aðr-
ar væru að svefnherbergi en hinar að eldhúsi.
Gauksklukkan á arinhillunni sló tíu. í sömu svifum opnuðust
aðrar dyrnar og maður kom inn. Hann var í einkennisbúni með
gylltum axladjásnum og heiðurspeningum. Einkennisbúningur-
inn var rússneskur. Ottó og hinir smelltu saman hælunum og
heilsuðu á hermannavísu. Eg hefðí átt að muna að Rauði her-
inn hafði fyrrverandi þýzka hermenn í þjónustu sinni, svo þús-
undum skipti í Mið-Evrópu. Þjóðverjar af Ottos tagi höfðu
aldrei lært annað en hermennsku.
Um leið og Rússinn lokaði dyrunum á eftir sér, hneigði hann
sig stutt til mín og sagði Þjóðverjunum að fara út. Hann fór
að arninum, sneri baki við honum og hneigði sig aftur.
— Gott kvöld, herra Blaye, sagði hann á ágætri frönsku. —
Eg er Ivan Strakhov majór. Get eg orðið yður að liði?
Ottó hafði auðsjáanlega fengið honum vegabréf mitt.
— Eg hafði gert mér von um að geta tekið á móti ySur við
landamærin, á stöðinni Hegyshalom, sagði hann brosandi. —
Okkur datt ekki í hug að þér munduð fara úr lestinni rétt áður
en hún kæmi á stöðina. Þessir þýzku bændur eru ekki mikils
virði, sagði hann og benti á dyrnar. — En það var heppni að þeir
skyldu finna ykkur. Þeir munu hafa verið að reyna að skjóta
hreindýr, garmarnir. Þeir eru alveg eins og börn. — Þannig
mundu þýzkir liðsforingjar hafa talað um Rússa fyiJir nokkrum
árum og einni tapaðri styrjöld fyrr. — Það voru Orlovsku
greifafrú mikil vonbrigði að þér hélduð ekki áfram til Hegys-
halom, hélt majórinn áfram. — Hún fór með mér frá Budapest
til að taka á móti yður, en fór svo til baka með hraðlestinná.
Hún bað mig um að segja yður að hún biði þess með eftirvænt-
ingu að fá að hitta yður. Svo bætti hann við eins og hann gilti
það einu: — Mér fannst hún hálfvegis vonsvikin þegar hún
heyrði að ritarinn yðar kæmi með yður.
Eg var svo þreyttur og ruglaður að eg skyldi ekki hvert hann
var að fara. Mér datt í hug að kannske væri þetta mælt af grá-
lyndi. Svo mundi eg að María hafði sagt að Blaye væri ástfang-
inn af einhverri greifafrú sem héti Orlovska.
— Afsakið að eg tek fram í fyrir yður, Strakhov majór. En
hvað hafið þér hugsað yður að gera við okkur?
— Eg er hermaður og mitt verk er aðeins að hlýða fyrirskip-
unum. — Það hefir verið lagt fyrir mig að fylgja yður og ritara
yðar til Budapest undir eins og hægt er og sjá um að þér kom-
izt heilu og höldnu í rússneska sendiréðið þar. Eg þykist viss
um að þíð verðið nægilega hress til að halda ferðinni áfram í
fyrramálið.
— Hvers vegna kallið þér mig alltaf Blaye? spurði eg.
Strakhov majór brosti. r^ Þér eruð varla í vafa um hver þér
eruð. I fyrsta lagi stendur nafnið yðar merkt á öll fötin yðar og
það er líka á ferðaávísununum. Vegna þess að ég vildi ganga sem
bezt frá Öllu hafði eg skrifað nafnið Marcel Blaye á allar ávís-
arirnar. Og nafnið yðar er líka á töskunum, sem þér skilduð eftir
í lestinni.
— Eins og eg hef sagt yður áður hlýði eg fyrirskipunum og
ekki annað. Eg var séndur til Hegyshalom til að taka á móti
yður og fylgja yður til Budapest. Þegár lestarvörðurinn símaði
að þér væruð horfinn símaði ég aaðvitað til Búdapest og spurði
hvað eg ætti að gera. Mér var sagt að leita yður uppi og koma
með yður. Meira veit eg ekki.
Eg sagði majórnum að mig langaði til að fá að sofa. Hann
kailaði á Ottó og Hermann og sagði þeim að bera mig, en eg
staulaðist sjálfur og lét Ottó styðja mig. Majórinn fylgdi mér
að svefnherbérgisdyrunum, bauð góða nótt og kvaddi mig með
sífeldum beygingum.
Eg hafði verið sannfærður um að Marcel Bleye væri dauður.
En nú var eg í vafa. Hafði þessi dr. Sehmidt myrt hann í Wien?
Það var hugsandi að hann hefði ekki fundist ennþá, eða að þetta
Væri ekki frétt til Hegyshalom. Eða kannske var hann lifandi
og beið eftir nýju vegabréfi í Wien?
Og hver var þessi maður? Samkvæmt vegabréfinu var hann
34 ára gamall Svisslendingur frá Genéve, ekki ólíkur mér í sjón.
Líklega var erindi hans til Budapest það, að gera út um stór-
verzlun við ungversku stjórnina. En hvenær hefur maður heyrt
um ríkisstjórn, sem bráðlægi svo á úrum og klukkum, að hún
gerði rússneska majóra í fullum skrúða út af örkinni til að taka á
móti seljandanum við landamærin? Og sem elti þá eins og
grimmir úlfar ef þeir hlupu af lestinni við landamærin?
Eg fór fram úr rúminu og dró tjaldið frá glugganum. Jafnvel
þó eg hefði haft fötin mín hjá mér og verið í fullu fjöri, og jafn-
vel þó eg hefði viljað láta Maríu sigla sinn sjó, hefði mér verið
ómögulegt að strjúka. Það voru nefnilega sterkar járngrindur
fyrir gluggunum. Og Ottó og vinir hans mundu ekki sofá á
verðinum.
Og nú varð mér allt'ljóst. Þeir voru hræddir um að Blaye
mundi hafa snúist hugur. Það var ólíklegt að hér væri um úra-
verzlun að ræða. Og þeir — hverjir svo sem þetta voru — vildu
ekki láta Blaye fá tækifæri til að sleþpa á síðustu stundu. s
Mér var nauðugur einn kostur — eg varð að tala við Maríu.
Hún varð að fá að vita hvað í efni væri, þó ekki væri nema
Á kvöldvökunni.
Harpo Marx, gamanleikar-
inn, sagði kunningja sínum að
hann hefði kennt litlum syni
sínum hnefaleik, því að þá list
þyrfti maður að kunna í þess-
um vonda heimi. „Já, en
mundu það, að sonur þinn
sténdur kannske einhverntíma
andspænis stærri og sterkari
manni, sem líka kann hnefa-
leik“, sagði kunninginn. Harpo
Marx ypti öxlum og sagði: „Já,
eg hefi líka kennt honum að
taka til fótanna."
•
Ungur læknir var hringdur
upp. Það var starffsbróðir hans,
sem var að ná í menn í spila-
„partí“.
„—■ Eg kem strax, sagði
læknirinn.
— Er þetta eitthvað alvar-
legt væni minn? spurði kona
hans.
Eg er hræddur um það, sagði
læknirinn. — Eg er þriðji
læknirinn, sem er kallaður1 á
vettvang.
Einu sinni var....
Þessar fréttir birti Vísir m. a.
þ, 18. ágúst 1919:
Minning Jóns Árnasonar.
Nokkrir vinir og ættíngjar
Jóns Árnasonar og konu hans
létu skreyta minnísvarða þeirra
hjóna fagur'lega með blórnum í
gær og lögðu sveig á leiði
þeirra í gærmorgun. Þorvaldúr
Thoroddsen próf. flutti stutta
ræðu við leiðið í nafni þeirra,
sem viðstaddir voru, en það
voru nánustu ættingjar og
vandamenn, og minhist hann
þess einkum, sem þeir ættu
þeim hjónum upp að inna.
Menntaskólinn og Alþingis-
húsið drógu fána á stöng í virð-
ingarisky.ni við minningú Jóns
Árnasonar, en stjómarráðinu
láðist það einhvern veginn, og
sárnaðí mörgum svo einstakt
ræktarleysi.
Síldveiðin.
Hjaiteyri í gær.
Síldveiðin er orðin mjög treg.
Kom eitt skip í morgun með
200 tunnur og eitt í fyrradag
með annað hundrað. Skip
„Kveldúlfs" hafa fengið sam-
tals 11 þúsund tunnur.
C & HumuqhA
TARZAN
I6Z9
Tarzan átti ekki um ánnaú velja
en stinga sér í fórnarkerið.
Um leið og hann Ida'uf vatnið var
hann tilbúinn að beitá hnífnum.
Skepnan kom nú öslandi í áttina
til hans með miklum bægslagangi.
Og Tarzan sá nú inn í hr:
stóri gin-,. sem var albúið að 1:
hann.
ma