Vísir - 07.01.1955, Page 10

1»
vism
Föstudaginn 7. janúar 1955'
IIIRÐ-
ktœk ir
59
• JERE WHEELWRIGHT •
— Hverjum þjónuðuS þér, áður en þér komuð í mína þjón-
ustu? spurði jarlinn í venjulegum samræðutón.
Herra William horfði undrandi á John og svaraði: — Her-
toganum af Northumberland.
— Hvers vegna fóruð þér úr þjónustu hans?
— Þér eruð vissulega að gera að gamni yðar, lávarður minn.
Hann var tekinn af lífi.
— Áttuð þér ekki sök á því? Rýtingsoddurinn stóð í gegnum
toláa frakkann og jarlinn herti takið með vinstri hendinni.
Herra William varð óttasleginn á svipinn.
— Var það ekki vegna þess, að þér svikuð hann, eins og þér
liafið svikið mig?
Ambrose blótaði hroðalega og hætti að róa, svo báturinn sner-
dst upp í strauminn^
— Haldið í horfinu, hreytti John út úr sér. — Róið áfram
þangað til við sjáum brúna, haldið þá við, þangað til eg segi
ykkur. Hann hélt herra William heljartökum. — Ætlið þér
að neita því, að þér hafði sent upplýsingar til óvina minna,
að þér hafið látið í té upplýsingar um ferðalag herra Killigrews
til Kent og að þér hafið sagt til okkar, þegar við reyndum að
uá bróður mínum úr fangelsinu í Canterbury?
— Eg neita öllu, lávarður minn! Eg er tryggasti þjónn i
lieimi. „
— Þér ætlið að reyna að telja mér trú um það — og með
jþennan rauða klút um hálsinn? ,
Herra William rak upp óp og greip um fingur handarinnar,
sem hélt undir kverkar honum, en sleppti, þegar hann fann
rýtinginn borast inn í síðuna á sér. — Hver er húsbóndi yðar
— hinn raunverulegi húsbóndi? Hver er það, sem borgar yður
fyrir að hnýsast í leyndarmál mín, eins og yður hefir verið
iborgað fyrir að' njósna um Northumberland, þangað til þér
gætuð séð svo um, að eg yrði að fara sömu leið og hann — í
gálgann? Svarið mér!
Nánuginn gafst upp og stundi. — Eg er í þjónustu Otterbridge
lávarðar.
— Svei! Þér hefðuð nú getað logið einhverju sennilegra-'en
Jþessu.....
En herra William barðist um og kjökraði, — Þetta er satt,
lávarður minn! Þetta er satt! Hann hefur alltaf borgað mér, í
ihvers þjónustu, sem eg hef verið. Hann sendi mig til bróður
yðar, til þess að hann kæmi mér í þjónustu yðar. Eg sendi
í fyrstu meiri skýrslur um hann, en yður, en seinna fékk eg
orð frá Otterbridge með þjóni hans, Michael, um að senda upp-
lýsingar um ykkur báða. Eg veit ekki hvers vegna hann hefur
breytt um áætlun, en hann borgaði vel.
Otterbridge! John losaði takið og ræðararnir voru fullir eftir-
■væntingar og lögðu eyrun við. Sagan virtist skemmtileg, þótt
William segði ruglingslega frá. John kom nú auga á bryggjuna
-og Kallaði til Ambrose og- Dicons að stinga við.
—• Hann borgaði mér tvö hundruð pund fyrir bróður yðar,
lávarður minn, og eg átti'að fá fjögur hundruð í viðbót, ef þér
yrðuð tekinn. Eg stóðst það ekki — þér skiljið. En eg skal
njósna run hann, ef þér viljið.....
John svipti honum út á borðstokkinn og tróð upp í hann
frakkalafinu. — Róið undir brúna! hrópaði hann. Báturinn rann
undir brúna og straumurinn brotnaði á brúarstólpunum með
miklum gný. Hann stakk William tvisvar á milli rifjanna og
fleygði honum síðan útbyrðs. Eftir andartak voru þeir komnir
undan brúnni á ný og það glampaði á rýtinginn, þegar lávarð-
urinn þvoði hann í ánni.
Þeir sáu stefni á kaupskipi, sem lá fyrir akkeri. John skip-
aði þem að róa í áttina til lands. Hann eyddi engum tíma í að
biðja menn sína að þegja. Þess þurfti ekki. Það, sem þeir höfðu
orðið sjónarvottar að, var nægilegt til þess að þeir vissu, að
hér var um leyndarmál að ræða. Þegar þeir komu að Billings-
gate Hithe, stóð John á fætur og sagði: „Hann féll fyrir borð“
og þeir samþykktu að skýra málið þannig. Þegar í land var
komið, gekk hann heim til Rose og langaði einungis til að hvíla
sig. Hann var bæði þreyttur og fullur hugarangurs.
Herra Blackett sá svip hans og spurði hann engra spurninga,
en leiddi hann til herbergis hans. Þegar hann kom inn í her-
bergi sitt, stóð Francis á fætur, en hann hafði setið við arininn,
og' rétt honum bikar víns.
— Drekkið, sagði hann. — Eg geri ráð fyrir, að allt hafi gengið
vel, en þér lítið út eins og tómur poki. Eg hefi drepið mann,
einn eða tvo, um dagana, og mér hefir liðið svona á eftir. Eg
vildi að eg hefði verið hér til að spara yður þetta ómak. Ef
þér hefðuð þyrmt honum, hefði eg drepið hann. Herra Blackett
hefir sagt mér, að hann hafi njósnað um okkur. Hann hefir
valdið dauða eins manns úr okkar hópi og munaði minnstu, að
hann yrði öðrum að bana.
— Er það Anthony? spurði John.
— Já. Hann fekk sverðsstungu í vinstri öxlina. Ef það hefði
verið svo sem einum þumlungi neðar, hefði illa farið,
Vínið var sterkt og John hresstist, — Hvernig komust þér
hingað svona fljótt? spurði hann.
— í sannleika sagt hefi eg verið í London allan tímann og
látið fyrir berast í knæpu nálægt St. Paul’s. Mér datt í hug,
að þér kynnuð að þurfa á mér að halda og kom sjálfur með
bréfið frá Reading og hitti náunga á götu hér fyrir utan og
sendi hann inn með það og gaf honum nokkra skildinga fyrir.
Eg vissi að þér munduð svara og beið hér úti á götunni og stöðv-
aði sendiboða yðar, þegar hann var að fara út. Þegar eg hafði
lesið bréf yðar, var mér ljóst, að eg hafði enga ástæðu til að
fara huldu höfði lengur, svo að eg gaf mig fram við herra
Blackett og hjá honum fekk eg að vita, hvert þér hefðuð farið
og í hvaða erindagerðum.
— Mér þykir vænt um, að þér skulið vera kominn, sagði
jarlinn í fullkominni einlægni. — Gefið mér meira vín, Fran-
cis, en ekki of sterkt, því að eg gæti auðveldléga orðið drukk-
inn, og eg hefi einkennilegar fréttir að flytja.
Herra Blackett, sem hafði brugðið sér frá, kom inn í tæka
tíð til að heyra síðustu orðin. — Jæja, lávarður minn, sagði
hann. — Þér vitið þá fyrir víst, að það er Otterbridge lávarð-
ur.
— Já, en eg ætlaði varla að trúa mínum eigin eyrum,
þegar eg heyrði það.
— Eg hefi meiri sannanir, lávarður minn. Þeir voru orðnir
óvarkárir og þóttust hafa unnið leikinn. Maðurinn, sem var svo
þjónustusamlegur að hjálpa yður niður stigann að bryggjunni,
hafði verið sendur þangað til að taka við skilaboðum frá
William. Og þegar þrjóturinn varð var við gimsteinaskrínið í
körfunni, hefir hann þótzt viss um, að þér væruð að flýja.
Um leið og þér stiguð út í bátinn, tólc hann til fótanna, en eg
elti hann. Skammt þaðan frá beið hinn þöguli Michael ásamt
nokkrum vopnuðum mönnum. Náunginn sagði Miehael söguna,
en sá þorpari fór að skellihlæja. Síðan hlupu þeir niður á
byggju og um borð í báta, sem biðu þar, en eg fór heim.
— Þér munið eftir því, þegar eg var skotinn niður á Kent-
veginum, sagði Francis. Eg' kannaðist við málróm fyrirliðans.
en kom honum samt ekki fyrir mig. Eg átta mig á-því nú, að
Á kvöldvftkuiinl.
Kona kom inn í hattadeild-
ina í stórverzlun Harolds í
Minneapolis. Hún setti upp alla
þá hatta, sem undarlegastir
voru og fáránlegastir. Að lok-
um kom til hennar innkaupa-
kona deildarinnar og spurði
hana hvort hún hefði ekki
fundið neitt, sem henni hefði
geðjast að.
„Eg kom ekki til að kaupa,“
sagði konan. „Eg kom bara tii
að hlægja“. í
Hi'einskilni. — Eg var á
fæðingarstofnun. Ung kona bjó
í sama herbergi og átti hún að
útskrifast degi fyrr en eg.
Hjúkrunarkonan hjálpaði henní
til að leggja niður föt sín og
komst þá að því, að hún hafði
haft meðferðis marga inndæla
náttkjóla, sem hún hafði aldrei
notað. Hjúkrunarkonan varð
reglulega hrifin af þessum fínu
flíkum og sagði: „Nei, hvað er
þetta! Hvers vegna fóruð þér
aldrei í þessa náttkjóla meðan
þér voruð hér. Þér hefðuð átt
að skarta svolítið fyrir okkur.
Nú farið þér heim með þetta
og enginn sér það!“
„Enginn sér það!“ sagði frú-
in. „Það er þó skrítið. Eg ætla
að skarta fyrir manninum mín-
um!“
Hjúkrunarkonan hristi höf-
uðið og sagði ákveðin: „Já, og
svo komið þér hingað aftur áð-
ur en árið er liðið!“
Margir hafa haft gaman a£
frímerkjasöfnun og þar á
meðal Georg V. Bretakonung-
ur. Þegar hann var prins af
Wales var hann þegar farinn
að safna frímerkjum. Sir Frið-
rik Ponsonby var honum vel
kunnugur og talaði daglega við
hann í síma. Dag nokkurn sagði
Sir Friðrik við prinsinn. „Þér
hafð svo gaman af frímerkjum,
Hafð þér séð fregnina um það
í dag í blöðunum að einhver
bölv. fábjáni hefir keypt eitt
frímerki fyrir 28 þús. kr.?“
— „Já sagði prinsinn og hló.
„Fábjáninn var eg. Þetta var
Bohama frímerki á 2V2 eyri, og
það freistaði mín.
C (%. SumuykAs
- TARZAIM -
1721
Mig langar til þess að heyra sögu
þína í fyrramálið,“ sagði Tarzan.
».Nú þarfnast þú hvíldar, eftir svo
erfiðan og hættulegan flótta frá
mannætunum.“
„Mannætunum?“ sagði stúlkan
agndofa. „Já,“ svaraði Tarzan. „Villi-
mönnunum sem þú straukst frá.“
Stúlkan lagðist fyrir í laufþykknið,
örmagna af þreytu og sofnaði von
bráðar en Tarzan hélt vörð á meðan.
Hann vissi það, að ef hann sofnaði
ofurlitla stund yrðu þau bæði fangar
mannætanna þegar hann vaknaði.