Vísir - 13.01.1955, Síða 7

Fimmtudagírni 13. janúar 1955.
VÍSIE
t
ferð okkar? Benard svaraði — fyrirgefið mér, lávax-ður minn,
að eg endurtek orð hans ....
—• Haldið áfram sagði John.
— Hann sagði: Nei, hann á engin hyggmdi tii, en nógan
heiðarleika, og þess vega hefi eg' gétað haft not af honum, en
það fer nú að taka enda. Því næst fóru þau að' tála um annað.
— Var nókkuð fleira?
—Nei, lávarður minn, og nú verð eg áð fara heirh til hallar-
innar, áður en tékið verður eftir fjarveru minni. En eg' ráð-
legg yður, lávarður minn, að leita til spænska sendiherrans.
Ráðið er á fundi.
— Ætlist þér til, að hann leiti á náðir sþæiiska sendiherrans,
eftir það, sem þér hafið sagt okkur? sagði herra Blackett
reiðilega.
— Til hvaða manns annars getur hann snúið sér? Ef við get-
um ekki bjargað prmsessunni úr turninum, hvernig getum við
þá bjargað jarlinum? Það þýðir ekkert að vera stoltur nú.
— Eg samþykki að fara á fund Renards. Eg er þakklátur
yður, herra Culpepper. Þér hafið lagt mikið í hættu mín vegna.
Þeir fóni sömu leið til baka, en Culpepper fór aftur til báts
síns. Þegar þeir voru komnir spölkorn, stanzaði herra Blackett
skyndilega og hrópaði: — Við gleymdum áð sþyrjá Culpepper,
hvort Renard er í Whitehall eða heima hjá sér?
— Auðviíað er hann neima hjá sér, hrópaði Francis óþolin-
móðleg'a. — Ef hann væri í Whitehall gætuin við ekki liitt
hann nema eiga á hættu að vera teknir fastir og þá hefði Cul-
pepper aðvarað okkur. Hestarnir okkar eru heima í Rose og
við verðum fljótari, ef við förum ríðandi. Nú skulum við flýta
okkur. Við megum engum tíma eyða.
Þeir urðu þreyttir á bakaleiðiixni, sérstaklega herra BÍackétt,
og jarlinn og Francis urðu að leiða hahn á milli 'síri. Þégaf þeir
nálguðust veitingahúsið, skipaði John Ambrose að fá Frahcis
blysið, en fara sjálfur á undan og skipa Dickon og hinum að
söðla hestana.
Innan skamxns kom Ambrose hlaupandi til baka, móður og
másandi, skjálfandi áf æsingu og benti uhi öxl sér.
— Vopnaðir hermenn hafa umkringt-Rosé og Kástálástjór-
inn, Sir John Brydges og Otterbridge lávarður vói-u að fara áf
baki við dymar,
XXII. kafli.
— Rólegur, maður minn! hreytti Francis út úr sér og dráp
á blysinu. Gatan var auð. — Þeir muhu koniá hingað innan
skamms. Við skulum fara til baka sömu leið og við komum, en
ekki of hratt, annars verðum við álitnir flóttamenn. Ef leiðir
skilja, skulum við hittast við Steelyard.
— Rífið einkennismerkið af öxlinni, Ambrose, sagði John svo
rólega, að hinir urðu forviða. Francis gekk á uhdan og vísaði
veginn. Rétt á eftir heyrðu þeir liróp og strætinu var lokað á
hæla þeim.
— Þar skail hurð nærri hælum, tautaði hen-a Biackett og
þurrkaði sviíann af enni sér með erminni. Naumast hafði hann
sleppt oi'ðunum, þegar nokkrir hermenn fóru fram hjá þeim,
augsýnilega í leit að flóttamönnum.
— Við þurfum ekki langt að fara, hvíslaði Francis. — En við
verðum að fara yfir Upper Thames Street, sem er aðalgata, og
þar er alltaf fjöldi fólks á götunum, jafnvel um þetta leyti sólar-
hrings. Takið denxantinn úr húfunni, lávarður minn, og felið
hann í pyngju yðar. Þeir munu koma auga á okkur og segja
varðmönnunum frá því. Nú er bezt, að hver hugsi um sig.
Þeir voru skammt frá Rose, sem var andspænis veginum, sem
þeir þurftu að fara um, og' þeir sáu fólk á ferli, sem lét móðan
mása.
— Eld, nágrannar.
— Nei, nei, nú eru hermenn búnir að umkringja Rose.
—■ Og þeix' eru að leita að jarlinum af Bristol.
Þarna vorU líka konur.
— Ungfi'ú Agatha! Ungfi'ú Agatha! Eru þeir búnir að finna
jarlinn?
— Ef við flýtum okkur, getum við vafalaust séð jarlinn
leiddan út. ;i .■>. ■:■?> I
Herra Blackett hrópaði: .— Við vei'ðum að beina athygli
þeirra að einhverju öðru, svo að járlinn geti komizt óséður burt.
— Þar datt yður nokkuð í hug, hrópaði Francis. — Ambrose!
Eg' ætla að leika drukkinn mann, og' þér dettið ásamt mér. Því
næst fÖrum yið að brjótast um og fljúgast á. Þá umkringja þeir
okkur, en við megum ekki láta það ganga svo langt, að þeir fari
með okkur x Compter! Flýtið ykkur nú. Enginn hefur komið
þessa leið enn þá, en þeir koma bráðum. Leggið nú af stað niður
götuna, og gangið fáein ski-ef, áður en þér ráðist á mig,
Ambrose lagði af stað og yar óstöðugur á fótunum. — Það
hefði átt að verá ég, sagði herrá Blackett. —• Eg veit ekki, hvort
hann er fær um að leika þetta./
— Það er of seint að kvarta, sagði Francis. — Jæja. af stað
nú. Hann dró húfuna sína á ská og' fletti frá sér kápunni og
hroþaði.
— Náið í fötur, félagar! Náið í fötur! Húsið er orðið alelda
og öll gatan bi'ennur. Náið í fctur og skvettið vátni á.
— Hann náði í vagnstjóra og gerði hann svo ruglaðan, að
vagnstjórinxi fór líka að hrópa og hlaupa.
Herra Blackett leit til Johns þýðingarmiklu augnaráði. — Eg
hleyp að horninu, sagði hánn — og takið eftir þegar ég gef yð-
ur merki.
John liéyi'ði Francis g'éfa mótsagnakenndar skipahir. Rólegir
borgarar komu út úr húsunum með fötur og axir í höndunum
og mannfjöldinn æddi að húsi friðsams klæðsala og' tók að hamra
á dyrnar, því að Fráncis uppástóð. að kviknað væri í húsinu.
John sá hei'ra Blackett gefa merki og hann hljóp frá skýlinu,
sem hann hafði 'staðið á bak við.
— Ekki svona hratt, sagði einkaritarinn og' varð honum sam-
ferða út á götuna. Jölxn sá rjóð andlit. Kona klæðsalans var
að hrópa út um gluggann og síðan brotnaði hux'ðin og klæðsal-
inn kom í ljós. Hann varðist með alinmáli, þángað til honum
var rutt til hliðar og „bjöi'gunarmennirnir“ æddu inn. Þar rakst
Ambrose beint í flasið á Fi'ancis, sem gaf honum löði’Ung, en
Ambrose*barði hann aftur. Þar nxeð var allt komið í uppnám.
Menn slógust óg spöi'kuðu hveiy ánnan. John og Blackétt náðu
til skýlisins hinum megiix götunnar.
— Guði sé lof! Þai'ha er þakið á Stellyai'd framundan. Flýtið
yður, lávarður minn! Við nxegum engum tíma eyða.
— Við getum ekki skilið þá eftir . . . byrjaði John, en í sama
bili kom Ambrose hlaupandi óg litlu síðar Fi-ancis.
— Eftir hvei'ju eruð þið að bíða hér? spurði sá síðarnefndi
og hélt hendinni um kjálkann, — Hús herra Trénk’s er hinum
nxeghx Við hör'nið. Bölvaður þorpari, eruð þér, Ambrose! Þér
bérjið fást.
—- Það var sanxkvæmt yðar eigin ósk, herra, .sagði hinn trúi
þjónn. Eg geri alltaf allt, sem ég er beðinn unx.
—- Hér erum við komnir að dyrum heri'a Trehk’s.
Hann barði að dyrurn og það var fljótt lokið upp. Það gerði
gi’annváxinn, franskur þjónn, seixx virti þá fyrir sér athugul-
Á kvöWvökunni.
Stúlkan fór með kærasta sín-
um ti-1 þess að láta gifta þau.
Hinn hamingjusami brúðguixii
var fullur og vildi þá ekki
presturinn framkvænxa hjóna-
vígsluna. Hann réði þeim til
að koma aftur öði'u sinni og
sagðist skyldi með ánægju
„smella á þau hnappeldunni'*
ef þau kæmi aftur þegar brúð-
guminn væri allsgáður.
Brúðui'in vai'ð afskaplega
aum og sagði: „Þá giftumst við
aldrei. Þegar hann er allsgáður
vill hann ekki koma.“
•
Eftir að Stalin dó, kom ým-
islegt fyrir, sem benti á stefnu-
breytingu hjá Rússum. Sendi-
ráðsmaður, sem var á ferð' í
Austur-Þýzkalandi sagði, að
þá hefði horfið hinar tröllauknu
rpyndir af Stalin, sem alls stað-
ar væru'með vegum fram á-
samt vígoi’ðum um sæluríkið í
austri og víti kapítalista hin-
um megin við járntjaldið, en
myndir hefði verið settar uþp
af heimskunnu fólki, svo senx
Paul Robeson og hinni frönsku
vísindakonu frú Joliot-Cui'ie.
•
Fyrir skömrnu var ungun
píanisti gestur hjá Sibelíusi,
hinu hehnsfræga finnska tón-
skáldi. Þegar þeir höfðu lokið
máltíð og settust við að drekka
kaffi bauð Sibelius hinura
•unga mánrii dýi'indis havana-
vindil, sem hann tók á móti, —«
en sagði svo:
„Eg reyki ekki — en eg ætla1
að geyma þenna vindil tii
minningar urn ógleymanlega
ánægju.“
Þá tók Sibelius vindilinn aft-
ur og sagði: „Fyrst svo er þa
verðið þér að afsaka, að eg geS
yður annan vindil ódýrai'i!“
•
Kunnur maður í Skotlandi.
vestan til fei'ðaðist iðulega með
ferju til Aii'th og' kom sén
venjulega hjá því að borga’
fgrgjald. Maður, sem vissi að
hann hafði ekki greitt ferju-
tollinn tók hann tali eitt skipti1
og sagði:
„Jæja, Jack, boi'gaðirðu far-
ið þitt i dag?“
„Sannast að segja — eg.vár1
að lítá í ki'ingunx mig bg sá þá
að þessi boi-gaði og hinn borg-
aði — og famxst méi* þá að það
væri Sx'éiðanlega óþafft að allir
éæri að boi'ga,“

c & áfotwfké
Coor Í*S». BiÍgáPlUrí Ðurrouahs, íftc.—Ttc.See, U.8 Pit.OS.
Distc, v by .United Feacure Syndicate.*lna,
K
Því næst tók hann tilh'laúp, fÚn-
: eins og köttur og stökk upþ ’ Q
— Ég vei'ð að veiða eitthvað til
matar, sagði Tarzan vio konuna. —
Aþárriir múnu ékkert' gérá'þér.
— Ég sétla, ékki áð gera hénni
neitt mein, _sagði ,,apiriri. — Og ég
skal méífá áð^é^fá verndá;hariár:: 1
Þegar Tárzan heyrði óp frú
Storbs, þaut hann fram til þeps að
koma í veg fyrir, áð Buíát ynni nenni
1726
mein.