Vísir - 15.01.1955, Blaðsíða 7

!ÍLaugardagmn 15. januar .1955.
VlSIR
T
lega. —: Þessa rýtinga kalla ítalir cinguedea, lávarður minn.
Þetta er þægilégt vöþn. Ger.ið nú svo vel og fylgið mér eftir.
Hann gekk upp stigann og skaut slagbrandi frá hurð, sem
opnaðist út í lítinn gajð. —- Við megum ekki kveikja ljós. Gerið
svo vel og haldið í belti mitt og herra Killigrew i belti yðar,
svo að þið dettið ekki út af bryggjunni. Þið hinir verðið að
vera eftir.
Þeir kvöddust í hálfum hljóðum og gengu siðan fram með
gluggalausum vegg. Allt í einu nam Trenck staðar. — Gáið að
ykkur, sagði hann. Því næst gengu þeir niður þrep og loks var
timburpallur undir fótum þeirra.
■— Hér er báturinn, sagði Trenck. — Hann er mannaður fjór-
um hásetum frá s;kipinu, sem átti að flyjta yður yfir sundið
aðra nótt. Þeir eru traustir og áreiðanlegir og eru vel kunnugir
ánhi. En þið skulið sámt ekki spyrja neinna spurninga né svara
slíkum og framar öllu skuluð þið hvorki nefna nöfn né nota
titla . . .
— Francis sagði: — Þér getið ekki farið, lávarður minn! Þér
eruð yfirlýstur föðurlandssvikari.
— Og þér eruð yfirlýstur sjóræningi sjálfur! Við þurfum þrjá
hesta — góða hesta — handa yður, mér og Ambrose, Eg er
hræddur um, að þér getið ekki fylgt okkur eftir, herra Blackett.
— Satt er það, lávarður minn, sagði einkaritarinn daufur í
dálkinn. — En hvernig ætlið þið að komast gegnum hliðin, án
þess að vera teknir fastir?
— Þess þarf ekki, sagði Trenck. — Eg á bát, og það er hægt
að róa upp ána til Windsor og vera fljótari en ríðandi menn
að næturlagi. Þar verður að kaupa hesta og ég býst ekki við
að geta orðið til nokkurrar hjálpar þar.
John tók af sér sverðið og rétti kaupmanninum það.
— Mig vantar peninga og gimsteinarnir á hjöltunum eru
einhvers virði, jafnvel þótt þér verðið að selja þá í Flandern.
Eg þarf líka að fá önnur föt. Eg er of vel klæddur til að komast
ferða minna athugasemdalaust ....
— Eg hef þjónsbúninginn, sem þér áttuð að fara í til skips,
lávarður minn. En um borgun er það að segja ....
— Að þér hafið ekki fengið neitt enn þá, greip Francis fram
í — Ef lávarðurinn fær yður líka skrautið úr húfunni sinni þá
verður það drjúgur skild'ingur, og þér vitið það.
Hann getur líka látið hringana af höndum, því að þjónn ber
ekki svona dýra hringá. Eg skal bæta við hring úr minni eígu,
en ég verð að halda eftir sverði og gimsteini, því að ég ferðast
til Gloucestershire sem húsbóndi og ég verð að leika það hlut-
verk.
Trenck bar. dýrgripina upp að birtunni og rannsakaði þá
vandlega. — Yið kaupum þessa, sagði hann og kailaði á þjón-
inn, sem hafði vísað þeim inn. Hann gaf honum fyrirskipanir
og það var komið með fatnaðinn. John hafði fataskipti með
.aðstoð Ambrose’s og innan stundar var hann kominn í dökk-
brún föt, sem voru nándar nærri eins fín og þjónsfötin, sem
þjónn hans var í. Herra Blackett tók eftir þessu og gerði at-
hugasemd.
Húsbóndi og þjónn hæfa ekki hvor öðrum. Lávafðurinn er
ágætur, en Francis má ekki vera í svona fínum fötum. Við
verðum að fá önnur föt handa honum. En eftir fljótlega rann-
sókn kom í ljós, að í birgðaskemmu Trencks fundust engin föt,
sem hæfðu Francis.
— Þá verður Ambrose að verða eftir, sagði John. — Annars
verður áhættan of mikil.
— Hún er þegar of mikil, sagði herra Blackett. — Francis
er auðþekkj anlegur.
— Það er ekki fyrri en í Gloucester, sem við verðum að
fara varlega, sagði Francis.
— Er báturinn tilbúinn eða verðum við að bíða. Gætið yðar
vel, herra Blackett og óskið okkur góðrar ferðar. Farið yfir til
Frakklands og hittið okkur hjá smiðnum í Rúðuborg, sem ég
sendi peningana mína í febrúar.
Trenck rétti John poka með peningum í. Hann rétti honum
einnig stuttan blaðbreiðan rýting af ítalskri gerð, sem var allt
öðruvísi, en langi, mjói rýtingurinn, sem lávarðurinn bar venju-
— Það er skilið, sagði Francis. — Eg er herra Harry Horse-
field, sém er að fara frá London til að flýja skuldheimtumenn
og með mér er þjónn minn, John.
— Gott! Þeir munu setja ykkur á land, þar sem þið kjósið
sjálfir. Það getur vel verið, að betra sé að lenda í Staines en
í Windsor, því að það er nær og þar er ek'kert setulið. En þessu
skulið þið ráða sjálfir. Jæja, flýtið ykkur nú í bátinn.
Það munaði minnstu, að John færi skakkt að strax í byrjun,
en Francis kom í veg fyrir það. Hann ætlaði, af gömlum vana,
að stíga í bátinn á undan, eins og hann væri húsbóndinn. Ræðar-
arnir lustu þegar árum í vatn, þegar þeir voru seztir. Þeir réru
þögulir upp fljótið og Lundúnaljósin dofnuðu í baksýn. í dög-
un komu þeir að landi í Staines.
XXIII. KAFLI.
Smyglararnir voru sérfræðingar i því að þekkja á fljótið.
Þeir þekktu bakka þess, strauma, flóð og fjöru. Ræðararnir lentu
í ós lítils lækjar. Þar stigu þeir á land, en fannst þeir vera
dálítið einmana, þegar báturinn lagði frá aftur. Það bjarmaði
fyrir degi þegar þeir gengu in i í borgina. — Það hlýtur að
vera veitingahús hér, sagði Francis. Hann gekk á undan niður
götuna.
Þeir lögðu leið sina að gistihúsi þorpsins, en þar var ekki
lífsmark á neinu, að heitið gæti. Fyrir dyrum úti svaf strákur
og hvíldi höfuðið á armlegg sér.
Francis snuðraði um allt og stjakaði svo við stráksa. — Vakn-
aðu, drengur, og náðu í gestgjafann fyrir mig.
Drengurinn vaknaði við vondan draum, neri stýrurnar úr
augunum, og bandaði frá sér með hendinni, eins og hann bygg-
ist við að verða bárinn, en er hann sá, að hann mundi ekki eiga
á slíku von, blístraði hann hátt og hvellt, og varð þess þá vart,
að einhver hreyfing kæmist á í veitingahúsinu. Hestasveinn
rauk út og var greinilegt, að hann bjóst við að vagn myndi
standa fyrir dyrum úti, og brá honum sýnilega, er enginn var
vagninn þar, og því engir hestar við að taka. Var engu minni
furða í andliti hestasveins"ðh stráksins, þess, sem vakinn hafði
verið.
— Hafið þér séð nokkra hesta á hlaupum hér? spurði Francis
lágt af þunga. Það var auðheyrt, að hann reyndi með öllu móti
að halda skapsmunum sínum í skefjum. — Auðvitað ekki. Þeir
hefðu getað spyrnt hófum í kvið ykkar, án þess þið hefðuð
vaknað. Þið erum engu betri en fábjáninn, sem var valdur að
því, að við höfum orðið að ganga margar mílur vegar. Náðu
í gestgjafann.
John átti bágt með að stilla sig, en gat þó haft hemil á tungu
sinni. Francis bölvaði og ragnaði og stappaði með fótunum af
óþolinmæðL Loks kom sköllóttur náurigi i ljós, skelkaður á
svip, með hvíta svuntu framan á sér og var þar kominn gest-
gjafinn. .
— Eg gæti lánað yður svipu, grerijaði Francis, — til þess að
veila ráðningu þessum slæpingjum yðar, og fábjánanum líka,
sem kallar sig þjón min.n, — en verður áreiðaniéfa-r«kinn
undir eins og' við komumst til Bridgewater. Komið með öl og
Á kvoldvökunnl.
Sandy fór í golf-félag. Um-
sjónarmaður sagði honum, að
ef hann ritaði nafn sitt á golf-
knétti sína og þeir töpuðust,
myndi þeim verða skilað til
hans ef þeir fyndist aftur.
„Gott,“ sagði hann. „Setjið
þá nafn mitt á þenna knött.“
Umsjónarmaðurinn gerði það.
„Getið þér ekki sett „læknir“
aftan við það? Eg er nefnilega
læknir.“ Umsjónarmaðurinn
gerði það. „Og eitt enn. Haldið
þér að þér gætið ekki komið
þessu tyrir: „Til viðtals frár
10 til 3“?“
•
Sóknarnefndin var hneyksl-
uð á drykkjuskap Tammasar
og eirin a'f þeim tókst á hendur
þá erfiðu skyldu að fara heim
til hans og vanda um við hann
fyrir ofdrykkju.
Tammas kannaðist við veik-
leiká sinn og hristi höfuðið
mjög yfir.sínu syndum spillta
eðli.
,Veiztu hvað þú átt að gera,
góði minn,“ sagði sóknarnefnd-
armaðurinn. ,,í hvert sinn, sem
þig langar til að fara inn á
knæpu, þá skaltu segja við
sjálfan þig, strangur og ákveð-
inn: „Snáfaðu aftur fyrir mig,
satán.“ Viltu ekki reyna þetta
í eina viku eða tvær?“
Jú, Tammas vildi það. En í
næstu viku sá sóknarnefndar-
maðurinn Tammas koma út úr
knæpunni hjá Nancy. Hann.
beið ekki eftir því að ráðgjaf-
inn segði neitt, en slagaði til
háris og sagði: „Það kom að
engu gagni ráðið þitt. Hvert
sinn sem eg sagði særingaþul-
una, fór satan aftur fyrir mig
og hratt mér inn í knæpuna.“
____ •
Aðdáandi Talluluh Bauk-
head hitti hana í Storkklúbbn-
um og sagði: „Tallulah elskan,
þú ert eina konan, sem eg hefi
hitt á ævi minni og er alger-
lega frjálsÁ „Hvaða gagn er
að þvi?“ svaraði Tallulah. „Eg
er þræll frelsisins.“
•
Nýlega var maður einn kall-
aður fyrir rétt í Bukarest ásak-
aður um að hafa brotizt að næt-
urlagi inn í skrifstofu komm-
únistaflokksins, og stolið það-
an mynd af Malenkov. Söku-
dólgurinn játaði innbrotið, en
'afsakaði myndarránið með því,
að. sér hefði verið svo dimmt
fyrir augum, að hann hefði ekki
séð af hverjum myndin var.
£ R. Suncuqk&t — TARZAN “ 172H
' :'-v: i
Tarzan féll niður úr trénu, er
greinin, sem hann var á, brotnaði.
Þar þustu að honum mannætur, sem
réðust á hann þegar í stað.
Enginn má við margnum, og svo
fór, að Tarzan var fjötráður.
Manga, l'oringi villimannanna.
glotti og' lét leiða Tarzan á brott.