Vísir - 09.02.1955, Blaðsíða 3

Miðyikydagini} ,3. ,febniac 1955..
vlsm
Holliiísta og heilbrigði ♦
Hversti langt nær
þagnarskylda lækna?
Þagnarskyfdaii ekkí ófrávikfaife^, segja
enskSr læknar.
Brezkir læknar hafa rætt uim,
hversu langt : 'þagnarskylda
þeirra nær, og hefir farið fram
skoðanakönnun um það mál.
Var birt skýrsla um niður--
stöður heniiar í læknablaSinu
brezka, 'eftir Ernest Clifton
Dawson, formann í Læeknafé-
lagi Derbys. Dawson heldur. því
fram, að tvær, mjög útbreiddár
skoðanir um þetta séu ekki á
rökum reistar. í fyrsta lagi, áð
læknir megi ekki undir nein-
um kringumstæðum segja frá
vitrieskju, er hann kemst. að
rauri um’ í starfi ■ sínu.í ■ öðru
lagi; að lækni sé heimilt aS
iieita að svára spurningum fyrir
rétti. Viðvíkjandi öðru atrið-
iftu segir Dawsön, að læknir
hafi enga ’ sérstöðu í enskiun
réttarsal í sambandi, við vitna-
leiðslu, og má- jafnvel -setja
Kann í farigelsi, ,ef hann rieltar
að svará spurnjngum réttarins.
Dawson heldur því fram, að
Hippokrátesareiðurinn foini,
séiri er frá því um 400 f. Kiist,
sem felur í sér, að læknir megi
ekki undir neinum kxingum-
staeðum greina frá því, er hánn
verður áskynja í starfi sínu, sé
. alls ekki bindandi.
ViH ,
enduskoðun.
Dawson marlir méð því, að
Brezka læknafélagið endur-
skoði stefr.u sína um þagnai'-
skylduna í ljósi riútíma þjóð-
iélagshátta og almenningsálits,
Dæknafélagið heldur því frarn,
áð ríkið hafi engán rétt til þéss
að krefjast upplýsmga lækna,
nema sérstök lagaheúnild kqmi
til.' . . ■, ,
Þá heldu Dawson því fram,
að við : skoðariakönnunina hafi
korhið í Ijós, að mflcill métri-
hluti lækná teiji sig ei bundna
þagnai'skyldu ef verðu msétti
til þ>ess að afstýiri hættu. Sömu
skoðúnar vöru leikmeim, seni
spurðir vorú, ög var meiri
hluti þe'irrá enn ákvfeðiiari í
skoðurs sinrii.
Ein spurningin var á þessa
leið: Á lækriir að skýra frá þvi
að hraðlestarstóri sé haldinn
flogaveiki, ef maðurinn hefir
látið undir höfuð leggast að'
skýra vinriuveitanda frá því?
Læknar og leikmerm svöruðu
þessu eindregið játandi, eða
með atkvæðamún, sem svárár
til 7:1.
Þá var spurt að .því, hv.ort
læknir eigi að tilkynna lög-
reglunni , um fóstureyðingar-
mann, ef hann hefir ■ fengið
vitneskju um hann hjá konu
þeim, er hann stundaði. Sam-
kvæmt fenskum lögum má
dæma manri í allt að. ævilöng.u
fangelsi , fyrir fóstureyðingu.
Læknar svöruðu .játandi, með
51 tkv. ’gegn 47, en leikmenn
með 55 gégn 30.
Frnmhald á bls. 3.
Stúlkan, sem
#í
♦ r.
a
Of-fita er
I»að er Iöngu viðurkenn.t.
bæði áf tærðum og íeikum, að
of-fita er skaðleg og beinlínis
lífshættuleg.
Louis I. Dúblin,’ yfir-hag-
fræðingur Metropolitantrygg-
ingafélagsins í Bandaríkjunum,
ætti að vita sitthvað um þetta
efni, én hann hefur ítarlegar
skýrslur ura meðalaldur fólks
Átján ára stúlka í Coorg í
Indlandi vakti feikna athygli
og úmtal er bað spurðist, að
hún gæti bókstaflega lifað á
íoftinu.
Indversk blöð sendu írétta-
menn til þess að eiga tal við
stúlkuna, sem heitir Dhana-
lakshmi Aiyanna. Dómari einn
við hæstarétt Madras lýsti yf-
ir því, að hann væri sannfærður
um, að stúlkan liefði komizt
að ævafornu jóga-leyndarmáli,
sem gerði henni kleift að kom-
ast af án matar og drykkjar.
Stúlkunni var boðið til sjúkra-
húss í Mercara, en þar skoðuðu
iæknar hana í 19 daga. Á þeim
tíma komu í heimsókn til henn-
ar ættingjar og blaðamenn.
Yfirlæknir sjúkrahússins sagði
vera viss um, að éngin brögð
væru í tafli; -
Nú . varð stúlkan frsfeg og
ýmsir leiðtogar í Coorg skor-
uðu á heilbrigðismálastjóm-
ina. að veita 1200 rúpíur til
þess að stúlkan gæti farið til
rannsóknar í Victoriasjúkra-
husinu í Bangalore. Nú var
hennar gætt stranglega. í
tvo daga tók hún énga næríngu
til sín, en síðan fékk huri
vatnssópa. Nokkru síðar ba'ð
Kynbreytingar á 3 ung-
börnum í Englandi.
Varð á þeíni á 1. ári.
Blaðið Empire News í
Bretlandi skýrði frá kynbi'eyt-
ingum þriggja ungbama.
Breytingin átti sér stað á þeim
öllum áður en þau urðu árs-
gömul. Tvö þeirra, tvíbura-
bræður, hafa nú verið skrásett
sem meybörn.
Þriðjá barnið, sem fæddist
stúlka, hefur nú verið skrásett
sem drengur.
Tviburabræðurnir fæddust í
fæðingarstofnu í Whittington
sjúkrahúsinu, Loridon, og
hlutu nöfnin Raphael og Eve-
lyn. — Þegar eftir fæðingu var
tekið eftir veiklun í nýrna-
hettunum og til þess að halda
í þeim lífinu var spráutað í
þau lyfinu cörtisone, sem'‘héf-
ur þau. auka-áhrif . að stöðvá
vöxt í . beinum, þegar- úm
karlkyn er að ræða. Fóru nú
kvenlegri einkenni að k,ömá í
ljós, en á það var lögð áherzla.
að án notktuaar eortisohe
myndu bæði bömin hafa dáið.
Lyfið varð þeim til bjargar.
Tíu mán. vóg Raphael 10 ensk
pund . en Evelyn 15. Allan
þennan tíma vprii börnin í
sjúki anúsi og gerðar á þeim
margvíslegar raiinsóknir, m. a.
hún um kaffi og brauðbita, 4, blóðrannsóknir (ílokkun o. s.
fimmta degi tók hún að borðá!frv'>' Eins og stendur, segir
er ekki hægt að segja ákveði$
um kyn þeirra, en einkenn!
annars kjmsins verða smána
saman greinilegri en hin»
dvína, unz breytingin er una
garð gengin.
þrjár máltíðir á dag og þar
með undrið frá Coorg úr sög-
unni. Loksins lýstu embættis-
menn yfir því, að stúlkan hlyti
að hafa fengið mat, án þess, að
og líkur fyrir langlífi. Hann riokkur yrði þess var, er menn
héldu, að hún væri i algeru
svelti.
^wvvwvwwwuvwyvvflA
Ódýri
Veggteppi á kr. 83.
Dívanteppi frá kr. 100.
Áklæði frá kr. 40 rriétr.
segir m, að það sé greinilegt,
að dánartala feitra manna á
aldrinum 20—64 ára sé um það
bil 50% hærri en þeirra, sem
hafa eðlilegt holdafar. Þetta
á við um karlmenn, en um :
konur segir, að dánartala !
feitra kvenna sé 47% hærri. !
Dauðdagi af völdum hjarta-, !
æða- og nýrnasjúkdóma er 50%
hærri hjá karlmönnum en 77%
hjá konum. Heilablæðingar eru
60% tíðari hjá feitu fólki, en
d’ánártala sykursýkisjúklinga
er 300% hærri hjá feita fólk-
blaðið, eru bæði börnin enn
skrásett drengir, en þegar
breytingin er um garð gengin
— henni lýkur með vissum
skurðaðgerðum (plastic
surgery) — verða þau skrásett
sem stúlkur.
Þriðja barnið fa'ddist fyrir
einu ári í sjúkrahúsi í Suður-
London var skírt Janice. Eftir
heimkomuna urðu foreldrarnir
áhyggjufullir vegna breytinga,
sem fóru að koma í ljós, og
barnið var flutt í sjúkrahús,
fyrir sex vikum. Að athugun
lækna lokinni var ákveðið að
skrásetja bamið sem dreng, er
hlaut nafnið Robert.
Samkvæmt umsögn Brfezka
læknafélagsins eru börn þessi,
læknifræðilega skoðað, lrher-
rnanhrod>te«“ ^ ■fnaífinfeu
Húsmó&urstörf
hættuleg.
Húsmóðurstörf geta verSS
háskaleg, ekki síður en önnufe
atvinna.
Talið er, að árlega verði um
4 milljónir slysa á bandarísk-
um heimilum, svo aivarleg, ac»
■einhver er frá verki a. m. k.
einn dag. Venjulega er hús-
mæðrum kennt am og íullyrú,
að gáleysi- þeirra hafi valdio.
Thomas Fansler, starfsmanrri
hjá. öryggismálaráði Banda-
rikjar.ua, finnst þetta órétt-*
mætt. Hann bendir á, að hús-
móðir verði dag hvern að fást.
yið gufu, sjóðheita vökva, eld„
eggjárn, glervörur og önnur:
brothætt efni, blettavatn.
þvottaefni, sýrur og alls konar>
eitur, að ekki sé talað urs
margbrotin rafmagnsáhöld af
ýmsum gerðum. Allt þetta
gerir hún hún, án þess að hafa
sótt nein sérstök námskeið-
né hafa til þess sérstakari
klæðnað. í verksmiðjum myndi
verkamaðurinn látinn sækja
námskeið og fá sérstakan fatn-
að og gleraugu til þess að vera
við öllu búinn. Það er því engiri
furða, þótt slys komi fyrir á
heimilum.
Litanft
biátt, brúnt, rautt og grænt
[fnalaup KEMÍKO
Laugavégi 53A, Simi 2742.
Viinið vildi ekki tala
Framh.
Prouhet leit upp. „Vitaskuld.
Það var rétt áður en skipun
kom um það að leggja af stað.
Tom sat á farangri sínum fyrir
framan husið mitt og var að
skrifa syni sínum. Eg kom út
íil að kveðja h.ann. í sömu svif-
uixt - ók bifreið í hlaðið og í
henni vkr’• afnerískur yfirfor-
ingi — }>að var þessi máður
þarria í yitftastúkunni. Hann
sá Tom óg skipað bifreiðarstjóra
sÚTum að stöðva bifréiðina. ÞVí
næá' stcfek hann ut úi herihi; 'og-
hrópaði, Blossi! og Tom ''Svar-
aði:’ „Clyde"! Ög þéir fóðmúð-
ust — það gleymir enginri þess-
háttar atviki!" ■ ;V
'i Hsriri þagnaði stutta sturid. ’
„En styrjöld er ofjarl allra og
allra. — Þeir urðu að skilja.
Tom skrifaði syni sínum aftur
fáein orð. Svo kom burtfarar-
skipun. Sömu nótt féll hann.
Og í dag er 23. júní.“ Og í
þögninni sem varð í salnum
mælti hann. „Það er ártíð hansj
í d.ag.“
John mælti: ,,Þeir töluðust
við, yfirforinginn og Tom? Eða
— gerði yfirfpripginn ekki ein-
hverja játningu fyrir bróður
sínum? Þér sög'ðuð það í sím-
ann.“
! „Já- einmitt. Eg skammast’
mín fyrir að segja frá því, en;
eg lagði ejTun við eíns og hver
anriar skolastrákur. En yfirfor- I
inginn var ekki að skammal
■ WVWkfwWWt>tWWWW^VWWWiANWWWW'JV.WWW<.WJWWÁWWWWWWVWWWWVW
hvor annað ,,BLossa“ og
,.Clyde“ — og þeir föðmuðust..
— Það er engu líkara en Tom
hafi verið eitthvað meira ea
starfsmaður hans“.
■ „Já, reyndar". Hann hafði
verið heldur seinn tii að sjá
þetta. John varð brúnaþungúr.
Þetta var skot út í bláinn, en
reyna mátti það. Ög það gætí
verið lykillinn að samvzku,
Wetherills.
Trevard sagði hvasslega;
„Er þetta búiðr" *
John gekk fram hjá hoimnra
í áttina til Wetherill. „Var
Blossi einn af fjölskyldu yðai ?' "
Lögfræðingurinn skaut npp>
höndinni. „Þér þurfið ekki aðS
Eftir Harry
Klingsberg.
mig neitt fyrir það. Þvert á
móti, hann tók að spyrja um
nafn mitt og spurði hvort eg
hefði skilið samtal þeirra. Síð-
an sagði hann: „Þér eruð .vitni
að því, sem hér gerðist“.“
„Herra dómari," sagði John,
„Eg get aðeins gizkað á, hvers
eðlis játning þessi hefir verið.
En hr. Prouhet hefir látið í ljós,
að sér þætti betra að vera ekki
rpurður um það riema í návist
hr. Wetherills .'.... Viljið þér
þá ségja frá þyí nuna hvað yfir-
foringinri sagði?“
■ Frakkinn hristi höfuðið og
bandaði út hendmni. „Harm
. hr. Wetherill .... getur
sagt ykkur það.“
„Eg efast um að hann vilji
það, svo eg verð að spyrja
yður.“
Prouhet varð leiður á svip og
hristi höfuðið. „Þér verðið fyrir
vonbrigðum af mér. Eg flýg
hingað yfir mikið haf og svara
svo ekki spumingum. En þegar
yfirforingiim var búinn að gera,
játningu sína, fyrirgaf Tom
honum. Það er þvi hr. Wether-
ill, sem á að tala núna.“
John var óviss. Hann vissi
að öldungurinn vorkenndi
Wetherill og vildi að hanri segði
frá. Og verið gat að Frakkinri
yrði þrár viðfangs.
Bill Stuart kom þá með ráð-
leggingu. Reyndu aftur við
Wetherill;11 sagði hann lágt.
„Og • þessi tilviljun — þegar
hann hilti Tom og þeir kölluðu
svaraí"
Maðurinn ■ í vitnastukunni
virtist ekki heyra til hans. Við
spuminguna hrökk hann sair.-
án eins og hann hefði veriB
sleginn. Harrn íeit upp seinlega„