Vísir - 28.12.1955, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 28. desember 1955.
Hw4u ajftur
til tn/n!
E FTI R
JENNIFER AMES
Hann hallaði ljóshærðu hafðinu aftur og hló.
„Hvemig ætti það að vekja hneyksli, að þér borðuðuð með
syni vinnuveitanda yðar?“
Hún horfði alvarlega á hann og það var keskni í augunum.
„Það er margt sem sannar, að það getur verið óheppilegt.
í fyrsta Iagi,“ sagði hún og byrjaði að telja á fingrunum, „getur
það vakið öfund hjá hinum stúlkunum á skrifstofunni. í öðru
lagi getur það vakið gremju hjá föðumum, sem er húsbóndi
manns. í þriðja lagi getur maður veðjað tíu á móti einum um,
að það er engin alvara bak við hjá forstjórasyninum. Hann
sýnir aðeins skyndiáhuga fyrir stúlkunni, og þegar áhuginn
dvín......“
„Þessi verzlunarskóli, sem þér genguð í, hlýtur að hafa
verið stofnaður áður en okkai’ tímátal hófst,“ tók hann fram í
brosandi. „Hvar finnst yður að við ættum að borða?“
Hún hallaði ofurlítið undir flatt.
„Bíðum nú hæg,“ byrjaði hún. „Þó að ég sé ekki vön að
Toorða hjá Berkeley eða Ritz....“
Síminn hringdi í sömu svifum. Hann svaraði og rétti henni
svo heyrnartækið.
„Samtal við yður, ungfrú Carrington,“ sagði hann.
„Æ,“ sagði hún, „miðstöðvarborðið hefði ekki átt að stilla
símann hingað inn.“
„Það gerir ekkert til,“ svaraði hann brosandi, „svarið þér
bara.“
Hún tók við símanum. Rödd Eloise heyrðist hinumegin.
„Anna!“ sagði Eloise og var mikið niðri fyrir. „Ég verð
að hitta þig undireins. Ég má til. Það er óhjákvæmilegt. Viltu
hitta mig í matartímanum?“
„Því miður er mér ómögulegt að hitta þig í matartímanum,“
svaraði Anna.
„Alveg rétt svarað — þér getið það ekki,“ hvíslaði Cyril.
„En þú mátt til að hitta mig,“ hélt Eloise áfram. „Það varðar
líf mitt. Ég verð að hitta þig strax. Þú verður einhvern veginn
að losna frá þessu, sem bindur þig. Gleymdu ekki að þú
sagðir einu sinni, að þú værir mér þakklát fyrir það, sem ég
hefði gert fyrir þig.“ Örvæntingin varð lesin úr rödd hennar.
Svo bætti hún við með.öndina í hálsinum:
„Ég er glötuð, Anna; ef ég fæ ekki að hitta þig. Þú hefur
ekki hugmynd um, hve hræðilega stendur á fyrir mér.“
Anna svaraði rólega: „Auðvitað verð ég að haga þannig til,
að ég geti talað við þig í matartímanum. Hvar get ég hitt þig?“
„Einhversstaðar þar sem við getum talað saman í næði,“
sagði Eloise. „Veiztu hvar veitingastaður Mallards er?“
„Já,“ svaraði Anna. „Ég skal hitta þig þar klukkan eitt.“
Hún sleit sambandi og leit sektaraugum á Cyril.
„Þér verðið að hafa mig afsakaða,“ stamaði hún, „en. . . .“
„Verið þér ekki að hafa fyrir að afsaka,“ sagði hann þurr-
lega. „Úr því að þér viljið heldur borða með einhverjum
öðrum....“
„Það er ekki þannig,“ tók hún fram í. „Þetta var Eloise
frænka mín, sem hringdi. Þér munið kannske að ég hef minnst
á hana áður — frú John Trevell. Hún hefur alltaf verið mér
svo góð. Það var hún, sem kom mér á verzlunarskólann eftir að
hann faðir minn dó. Hún segist verða að hitta mig strax, að sér
liggi lífið á því. Ég vissi ekki hvernig ég átti að neita því. En
mér finnst hræðilega leiðinlegt.... að geta ekki fengið að
borða með yður.“
Þetta var sagt svo hæversklega og hreinskilnislega að hann
blíðkaðist aftur.
„Auðvitað, ungfrú Carrington,“ sagði hann fljótmæltur. „Ég
skil þetta ofur vel. Kannske þér getið borðað með mér á
morgun í staðinn?“
„Það væri gaman," sagði hún. Brúnu augun ljómuðu af
hrifningu. Svo bætti hún við: „Mér þykir svo vænt um, að þér
skuluð skilja þetta.“
Hún tók blöðin sín og brosti til hans.
„Komið þér bara aftur, ef þér getið ekki ráðið rúnirnar yðar,“
kallaði hann. „Og gleymið ekki matnum á morgun!“
Hún leit við og brosti til hans.
„Ég gleymi honum ekki,“ sagði hún. Og við sjálfa sig sagði
hún: hvernig ætti ég að gleyma honum? Svo tautaði hún:
Skömmin hún Eloise!
Anna hefði ekki verið venjuleg manneskja ef henni hefði
ekki verið órótt innanbrjósts er hún gekk fram breiða sól-
bakaða götuna, áleiðis til hins kunna veitingastaðar Mallards.
Það var ekki aðeins að hún hafði orðið að hafna boði Cyrils um
að borða með honum — það hefði verið gaman —- heldur var
henni illa við að borða með Eloise, vegna þess að frænka hennar
át svo lítið. Anna hafði alltaf góða matarlyst.
Ég skal að minnsta kosti eta eitthvað fleira en salat í dag,
hugsaði hún með sér, er hún opnaði glerhurðina. Eloise kemur
vitanlega of seint. Það gerir hún alltaf.
En aldrei þessu vant var Eloise ekki of sein í þetta skipti.
Hún hafði sest í forsalnum og stóð upp til að heilsa Önnu þeg-
ar hún kom inn úr dyrunum.
„Anna!“ stundi hún. „Ég var svo hrædd um að þú mundir
ekki koma.“
Anna leit á úrið sitt.
„Ég kem aðeins þremur mínútum of seint,“ sagði hún.
„Þær voru eins og ár,“ sagði Eloise. „Eða kannske ég hafi
komið of fljótt. . .. Ég veit það ekki með vissu. Mér hefur liðið
svo illa í allan morgun, — það lá við að ég sleppti mér.“
Jú, hún leit sannarlega út eins og hún væri að sleppa sér,
hugsaði Anne með sér. Fallega andlitið var bókstaflega af-
myndað.
„Það var leitt, Eloise,“ muldraði Anna. „Get ég gert nokkuð
fyrir þig?“
„Já, það geturðu," sagði hún. „Þú getur gert -r. allt fyrir
mig. Anna — þú verður að hjálpa mér!“
Anna varð forviða. „Hvað er það?“ spurði hún.
„Ég skal segja þér það meðan við borðum,“ mulraði Eloise.
„Það er svo viðbjóðslegt — alla saman.“
Þær voru komnar að dyrunum á matsalnum. Brytinn kom á
móti þeim og vísaði þeim á hornborð. Önnu datt í hug að það
væri dýri minkafeldurinn hennar Eloise, sem væri valdur að
því, að þær fengu alltaf hornborð, þó að engum bryta þætti
mikið til koma, að gesturinn bað um lítið annað en salat. En í
þetta skifti var svo að sjá, sem hún hefði ekki einu sinni rænu
á því.
„Panta þú, Anna,“ sagði hún, þegar þær voru sestar. „Ég get
ekki einu sinni liugsað til matar í dag.“
Anna var fús til að gera það. Hún pantaði góða máltíð, bæði
handa sjálfri sér og Eloise, og afsalcaði það með því, að sér
sýndist Eloise ekki veita af góðum undirstöðumat.
„Jæja, hvað er það?“ spurði hún þegar þjóninn kom inn með
súpudiskana.
Eloise ýti sínum diski frá sér án bess að smakka á matnum.
Hún studdi olnbogunum á borðið og sagði hátiðlega:
„Það er hann John!“
„Áttu við að það sé eitthvað að manninum þínum?“
Eloise kinkaði kolli.
„Alveg rétt. Hann kom aðvífandi í borgina í morgun, öllum
á óvænt, án þess að hafa látið mig vita af sér. Sendi stúlkuna
upp til mín til að biðja mig um að koma niður í bókastofuna.
Á kvöldvökunni
Vinkonurnar mættust á förn-
um vegi, og annari varð litið á
fingur hinnar.
„Hvað, ertu ekki lengur með
hringinn?“ spurði hún.
„Nei, Henry sagði, að nú væri
hann búinn að fá nóg af hinni
svokölluðu ást minni.“
„Nú, hvað gerðm þú þá?“
„Nú, eg afhenti honum aftur
hinn svokallaða hring.“
•
Ungur maður byrjaði sem
vikapiltur í .hinu stóra fyrir-
tæki, eftir ár var hann orðinn
sölumaður, og enn einu ári síð-
ar deildarstjóri. Þegar hann
hafði gegnt því starfi um hríð
kallaði aðalforstjórinn hann
fyrir sig og tilkynnti honum,
að hann hefði vahð hann sem
eftirmann sinn.
„Þökk fyrir,“ sagði ungi mað-
urinn.
„Þökk,“ endurtók aðalfor-
stjórinn. „Er það allt og sumt
sem þér segið út af þessum
skjóta frama, sem yður veitist?“
Ungi maðurinn hugsaði sig
um stundarkorn, en segir svo:
„Nú jæja, kærar þakkir þá,
faðir minn.“
•
Flestir ökumenn kannast við
aðvörunarmerkin um gætilegan
: akstur í nágrenni sjúkrahúsa,
en í kanadískum bæ einum gef-
ur að líta eftirfarandi aðvörun:
„Ökumenn. Akið varlega. í
þessum bæ er ekkert sjúkra-
hús.“
Tízukonungurinn Dior, sem
jsegir að konum beri að hugsa
'um klæðnað sinn dag og nótt,
| og hefir komið með margar
, f rumlegar hugmyndir um
klæðaburð kvenfólksins, sagði
eitt sinn eftirfarandi sögu:
Ung og fögur kona sagði
kvöld eitt við mann sinn:
„Elskan mín, hvað myndir
þú gera, ef eg dæi skyndilega í
kvöld?“
„Það lilýtur þú að vita, ástin
mín“, sagði hinn ásfangni eigin-
maður, „eg gæti ekki lifað án
þín — og getur þú því getið þér
til, hvað eg myndi taka fyrir ..
En ef' það væri nú eg sem dæi,
hvað myndir þú þá gera?“
„Ó,“ sagði hún og það kom
blik í augu hennar, „það hefi
eg einmitt oft verið að hugsa
um .... eg myndi klæðast mjög
óbrotnum og einföldum kjól —
alls ekki svörtum, aðeins með
svörtum leggingum við hálsinn,
og með svörtum ermauppslög-
um.“

C & SuMtmqká
- TARZAN
1977
Þar stóð Evans á gálgapállinum og
fceið dauða síns en mælti ekki æðru-
Drottningin sagði: — Og þú held-
ur, að þér takist að draga mig fyrir
lög og dóm.
Allt í einu sparkaði hún bitanum
undan gálgapallinum, Evans átti að
deyja.
Ol’ð.
um, og hélt, að nú kæmist hún und-
an.