Vísir - 05.01.1957, Síða 7

Laugardaginn 5. janúar 1957
VÍSIR
7
■
■
■
■
«
■
■
■
EDISON MARSHALL:
■ ■■■
Vtki\i(furim
m 17
■
(■■■■■■■BBtaBBHBSBHeHlQBaÐnHBaflBHaBHBHIB
inum, þar sem seiðkonan bjó, sem aldrei yfirgaf bústað sinn í
jarðnesku líki, enda þótt skæðar tungur segðu, að oft sæist
hrafn hefja sig til flugs af turninum í dögum og koma aftur um
sólsetur með blóði roðnar fjaðrir.
Skip Hastings lágu á höfninni. Þar var allt hljótt og kyrr-
látt um borð. Hin vopnaða áhöfn virtist ekkert giöð yfir því
að sjá aftur heimabyggð sína. Víkingarnir stóðu í smáhópum á
þilfarinu. Ég sá hvergi foringja þeirra og áleit, að hann hefði
farið til turnsins eða eitthvað annað.
Á votum fjölum skipakvíarinnar sá ég tvær konur. Þær sneru
baki við mér og leiddust. Þegar ég kom nær þóttist ég vita, að
hærri konan, með gullnu flétturnar, væri dóttir Rhodri kon-
nngs, en hin rneð dökkt slegið hár, væri þerna hennar af ein-
hverjum svipuðum kynþætti og Kitti. Sannleikurinn var sá, að
Lappar voru eini þjóðflokkurinn, sem ég vissi að hafði svart
hár. Þá tók ég eftir því, að lægri konán var miklu ríkmannlegar
klædd og hafði gullfesti um hálsinn. Ég varð mjög undrándi á
þessu. En þá sneru konurnar sér við og komu í áttina til mín.
Að undanteknum háralitnum svipað Morgana prinsessu ekki
hið minnsta til Kitti. Húð hennar var fannhvítt ög mér sýnd-
ist hún ekki geta verið meira en fimmtán ára.
Hún var ekki gul á hörund eins og Kitti ekki með kartöflu*
nef né með þunnar varir og munn eins og strik. Augu hennar
virtust miklu fremur vera blá en svört. Þegar ég kom nær sá
ég, að andlitsdrættir hennar voru allt öðru vísi, en á dönsku
kvenfólki. Varir hennar voru þykkar og rauðar. Mér fannst
andlit hennar einkennilegt, og þar eð það var umgirt dökkum
lokkum og mjög framandlegt var engin furða þótt fólk héldi,
að hún væri galdranorn. Við fyrstu sýn fannst mér hún ljót.
Samt gat ég ekki annað en dáðst að svip hennar. Hin konan
'var lagleg, mjög lík dönskum konum á vöxt, háralit og andlits-
fall. Mér datt í hug, að hún væri ef til vill saxnesk, frá landa-
mærum konungsríkis Rhodris.
Þegar ég steig til hliðar til að hleypa þeim fram hjá, varð ég
var einkennilegrar tilfinningar. Mér fannst hún ekki lengur
vera Ijót. Mér fannst hún enn þá vera framandleg, en á ein-
kennilegan hátt. Mér fannst ég aldrei hafa séð ljúfmannlegri
manneskju. Augu hennar voru tindrandi eins og gimsteinar,
undir hrafnsvörtum augnabrúnum.
Allt í einu langaði mig til að kyssa rauðár varir hennar.
Þetta fannst mér ákaflega heimskuleg löngun, en hún var
sterk.
En nú minntist ég þess, sem Kitti hafði sagt mér um konur
og meyjar, og þá varð mér ljóst, hvers vegna hún þorði að
ganga svona djarflega. Ég vissi, hvers vegna vangar hennar
voru rjóðir en ekki fölir. Ég vildi, áð henni hefði verið fleygt
fyrir hákarlana, áður en ég sá hana.
— Morgána, sagði ég lágt og gekk fram.
Hún nam staðar og leit á mig barnslegum augum. Því næst
mælti hún á framandi tungu. Ég óskaði, að hún hefði verið
bæði blind og daufdumb.
Það skipti engu, hvað ég sagði við hana. Hún talaði mállýzku,
sem kölluð var Welska og skildi mig ekki. Ég gat sagt við
hana það sem mér þóknaðist og ef Hasting langaði til að berjast
við mig, mundi ég drepa hann eða hann mig. Samt ávarpaði
ég hana á ensku, og hirti ekkert um það hvort þerna hennar
skildi eða ekki.
— Það er auðséð, að þú héfur samið frið við Hasting fyrstu
köldu nóttina, sagði ég. — En það er ekki víst, að þér gangi
eins vel að töfra Ragnar gamla. Þú munt svngja annað lag þá.
Hún hló, reigði höfuðið og hrækti framan í mig. Þvi næst
hélt hún áfram göngu sinni.
Þegar Hasting kæmi aftur, kynni svo að fara, að einhver
víkinganna segði honum, að ég hefði ávarpað fanga hans og
vildi hann ef til vill hafa tal af mér. Þar sem ég var nú frjáls
maður, varð ég að bíða eftir honum. En á meðan ætlaði ég að
ganga til grófarinnar.
Á leiðinni þangað kallaði einhver á mig með nafni. Ég þekkti
vel málróminn, og greip um meðalkafli sverðsins og sneri mér
snarlega við.
Þar stóð Hasting og glotti háðslega, af því að mér hafði orðið
svo bilt við. Ég var jafnhræddur við hann og' áðúr, en hataði
hann miklu meira. Ég hafði ekkert gaman af að sjá' hin hræði-
legu ör á andlitinu á honum.
— Ég var hræddur um, að þú ætlaðir að fara að draga
sverðið úr slíðrum, sagði hann rólega.
— Er hinn mikli Hasting hræddur? spurði ég og ég hataði
hann of mikið til að vera varkár.
*
ktcUttökuMÍ ♦
Gvendur kemur á skattstof-
una. „Þegar eg var að biðla til
konunnar minnar hafði eg af
því margvíslegan kostnað, rós-
ir, hring og aðrar gjafir. Þetta
kostaði mig alls urn þúsund
krónur. Er þetta ekki frádrátt-
arhæft?“
Skattstjórinn neitaði því ein-
dregið.
,-,Nú, hvað er þetta?“ segir
Gvendur. „Eg hélt að þetta
mætti skoðast sem risna eða í
öllu falli sem viðhaldskostnað-
ur.“
„Hvernig dettur þér í hug að
láta konuna þína komast upp
— Já, hræddur við það, að völvan kynni að sjá til þín. Ef|með það að segja alís staðar frá
hermaður ógnar öðrum á þessum heilaga stað, er hann brennd-1 þvl að j^^ jlafgi j0jís gert
ur til bana. I mann úr þér?“
— Eg veit það, sagði ég og blygðaðist mín. — En ég var
búinn að gleyma því.
— Það er eðlilegt um mann, sem er hér í fyrsta sinni. Þú
trúðir á Þór, þegar ég fór, en nú ert þú orðinn hermaður Óðins
og þarft að læra margt. Hvernig lízt þér á ungu stúlkuna, sem
ég kom með?
— Hún er ljót eins og galdranorn.
— Ég sá þig ávarpa hana og hélt að hún yrði fegin að fá
einhvern til að tala við annan en Berthu, þérnuna sína. Hún
hefur verið mjög einmana, og ég lofaði henni því áð fá að tala
við ykkur Egbert. Hana langar mikið til að fá að tala ensku.
En ég er hræddur um, að þú hafið móðgað hana.
Af því að ég hafði verið í hættu staddur oft áður, hafði ég
lært að athuga vel svip hans meðan ég talaði við hann. Meðan
Hasting talaði, hlustaði ég meira á raddhreiminn en orðin og
athugaði andlit hans og mér virtist hann vera ólíkur öllum
Norðurlandabúum, sem ég hafði séð. Ég gat aldrei vitað‘, hvað
hann ætlaði að gerá næst.
— Þú getur spurt þessa welsku dækju, hvað ég hafi sagt
við hana.
— Það mun verða erfitt á merkjamáli.
— Mér kemur það svo fyrir sjónir, sem hún skilji merkja-
mál þitt.
— Nú, þú átt við það? sagði Hasting og hló hátt. — Þar
veður þú í villu og svima. Ef henni verður ekki skilað, eins og
ég tók við henni, mun Aella ekki borga túskilding fyrir hana.
Þess bar fyrst að gæta.
— Hún hefur þá reynt að freista þín, en ekki tekizt það.
— Rangt líka, Ogier. Að vísu skal ég viðurkenna, að freist-
„Ó, bíddu bara þangað til
þín er búin að gera mann úr
þér; það verður engin hætta á
því, að hún þegi um það.“
★
1 Parisarblaði mátti lesá eftir-
farandi áúglýsingu: Einkabíl-
stjóri iijá ráðherrá óskar eftir
fastri stöðu. Tilboð frá stjó’rn-
málamönnum vérða ekki tekin
til greina.
★
Tveir eiginmenn slöguðu heim
á leið undir morguninn. „Á ég
að ségja þér nokkuð? Ég ér
alveg hættur að undlrbúa mfg
með afsökunarsögúm Ef hún er
sofandi, þá er allt í lági. Ef hún
er vakandi, kemst ég hvort sem
er ekki að.“
óskast strax á nýtt gistiKús, ekki langt frá Reykja-
vík. Gott kaup. Uppl í síma 6504.
NÆ8FATNA00R
i. yrkf karlmanae
9g drengja
M ^ fyrirliggjandi
! í ¥1 L Uf. Muiler
Knáttspýrhúfél; Þrót'tiir:
Handknattlciksæfin'g í
dág að Hálógálandi kl. 6. —
Áríðahcíi rabbfúnchir á eítif.
€ & Sumtfki —TARZAIM —
Ráðið til að veiða Tantor var að
króa hann inni í uppþornuðum árfar-
vegi og nú tóku svertingjarnir til
óspiltra málanna að búa til girðingu Við hinn enda ’árfarvegarins var
úr staurum og voru oddhvassir _? samskonar girðing sett upp en hún.
staurar bundnir á milli þeirra. var a híörum og'nú var allt tilbúið,