Vísir - 18.03.1957, Blaðsíða 10

10
VlSIH
Mánudagimi 18. marz 1857
• •
• •
• •
/
AMÐNEMAMmR

• •
• •
• •
• •

EFTIR
MUTII >10011E
Það var al'VSjg á hnldu hvar Eðvarð Ellis liafði dvalist þau
þrjú ár, sem hann hafði verið að heiman, en bað var á alira
vitorði, að hann hafði fært ástvinum sínum góðar gjafir. Móður
sinni og systrum haí'ði hann gefið silkikjóla í þremur litum,
bláa, gula og bleikrauða. Nathan bróður sínum hafði hann
gefið byssu. Hún var ekki ný, að vísu, en betri en ný, því að sá
som átti hana hafði verið maður, sem kunni með byssur að
fara, hafði mætur á byssum og hirti því vel um þær. Skeftið
var úr hörðum, olíubornum viði, svart sem ibenholt, en púður-
hornið úr fílabeini, útskorið, með myndum á af dvergum á
harða hlaupum. Þetta var ljómandi falleg byssa. Edward sagði
engum frá hvað hann hefði ætlað föður sínum. Hann frétti ekki
fyrr en hann kom heim, að faðir hans hafði dáið í fjarveru hans.
Hvar hafði hann verið? Um það hugsaði Nathan oft. í fyrstu
lét Eðvarð það kyrrt liggja. Hann kom heim siðla kvölds í apríl
í úrhellis rigningu, án þess nokkur yrði hans var. Mamma hans
og systumar, Bessy og Karolina, sváfu svefni rértlátra uppi á
lofti, og Nathan í herberginu gegnt eldhúsinu. Vanalega svaf
hann laust, einkum síðan allt fór að hvíla á honum efth- andlát
föður síns. Hann vaknaði allt af, er hann heyrði hófaslátt nálg-
ast, og er glamraði í skeifum, er hestar voru leiddir um stein-
lagða stéttina fyrir utan, vatt hann sér fram úr, því að hann
mátti svo sem vita, að ferðamenn mundu komnir, til þess að
biðjast næturgistingar í gistihúsinu, og hann yrði að veita þeim
einhverja aðstoð. En nóttina, sem Eðvarð kom svaí hann eins
og! steinn.
Klukkan fjögur að morgni, þegar hann reis úr rekkju, til
þess að kveikja upp, sá hann að einhver hafði komið um nótt-
iná, sett alla viðarkubbana ofan á kolaglóðina í arninum, dregið
fram gamlan legubekk, og lagst til svefns á honum fyrir framan
eldinn.
Þennan aprílmorgun var rigning og kalsaveður. Skímu hins
gráa, ömurlega dags, lagði inn um gluggann, og það fyrsta, sem
Natan hugsaði um af litlum feginleik, var að nú yrði hann að
fara út í eldiviðarbyrgið til þess að sækja meira brenni, til þess
að geta kveikt elda sína.
Hann vantaði sannarlega ekki frekjuna þennan náunga, —
vaða þannig inn og brenna nærri til ösku hvern lcubb, sem til
var í kofanum. Hann skyldi sannarlega segja honum til synd-
anna, hugsaði Natan, er hann gekk í áttina að legubekknum,
en hann Jirasaði þá um óhrein sjóstígvél, sem þessi ferðalangur
hafði varpað frá sér nálægt arninum. Við hliðina á þeim var
fatahrúga, sem megnan ódaun lagði af, annað hvort af mýra-
rauðu eða ódauninn stafaði af því, að þau höfðu legið í sagga í
skipsfleti, — lrann vissi ekki hvort heldur var. Og gramur og
undrandi í senn varð hann, er hann sá hvað náunginn hafði
breytt yfir sig, svo undrandi að hann gapti. Hann hafði farið
inn í herbergið gegnt setustofunni og tekið þar gult rúmteppi,
sem móðir lians átti, og ekki hafði verið notað síðan faðir hans
dó. Hún hafði ekki kunnað við að sofa þar eftir dauða hans og
sofiS síðan hjá systrunum upyi. Hún liafði þvegið þar allt háttl
og lágt og vel mundi Natan hvað hún hafði lagt sig í líma með
að hreinsa þetta þykka, gula rúmteppi. Og nú hafði þessi daun-
illi flakkari tekið það og vafið því um sinn óhreman skrokk.
Hann hlaut að hafa farið þangað inn og —
Natan hafði þrifið í það með annari hönd sinni og reitt hina
til höggs, til þess að gefa dónanum þá ráðningu, sem hann hafði
til unnið, en hönd hans stöðvaðist á lofti.
Um höfuð manninum hafði verið vafið bindi, sem var blóðugt
og óhreint. Hár hans var úfið og illt hirt og eins var um skegg
mannsins. Það var þá enginn flakkari. Það var Eddi. Og hann
lagði hönd sína á öxl hans., sem hann hafði svift ofan af rúm-
teppinu gula. ,**•(W & I sÉI
Náungmn rumskaði og leit í rök augu.
— Mér var kalt. Ég fór inn í herbergi pabba. Hann var ekki
þar.
Hann sneri sér við, svo að Natan gat ekki haldið áfram að
horfa framan í hann, óhreinan og örmagna, og var þegar í stað
sofnaðwr aftur.
Það fór eins og kuldahrollur um Natan. Þau höfðu ekkert
um iiann vitað og höfðu því ekki geíaö skrifao honum, að fa'ðir
þeirra væri látinn. Loks höfðu þau komist að þeirri niðurstöðu,
að Eddi hlyti að vera dauður. Og nú var hann kominn, hreHdur,
örmagna — og lagt leið síaa í svefnherbergi föður þeirra, áður
en hann lagðist fyrir til svefns og hvíldar, — en pabbi var þar
ekki. Brennheit tár spruttu fi'am í augnkrókum Natans. Ósjálf-
rátt vafði hann Edda örmum og lagði kinn sína að vanga hans
- og þótt svo dimmt hefði verið, að hann hel'ði ekki getað
séð hann, mundi hann hafa fundið, að það var Eddi, því að
rnarga kalda vetrarnóttina höfðu þeir sofið saman og notið
ylsins hvor frá öðrum. En skelfing var Eddi þunnur á vangann
orðinn og beinaber allur.
Það vottaði fyrir veikri angan af gulu ábreiðunni, sömu
angan og var af öllu, sem mamma átti, en þó yfirgnæfði skipa-
dauninn eða hvaða dauntegund sem það nú var, svo að við lá,
að Natan slægi fyrir brjósti. Hann sá, að blætt hafði úr óhreinu
sárinu á höfði hans, því að á óhreinu bindinu var storkið blóð.
Og það var þornað blóð í óhreinu hárinu og skegginu. Það voru
bláir baugar undir augum hans, litur andlitshÖrundsins myglu-
grænn.
Það leit út fyrir, að hann hefði meiðst eða særst illa, ’og það
var án efa knýjandi þörf, að þvo sárið hið fyrsta, og svo þurfti
hann að fá þrifabað án tafar. Það mundi þurfa mikið af heitu
vatni, sápu, tuskum. Bezt að gera mömmu aðvart,
Nei, er hann hugleiddi það nánara, var þetta ekki verk fyrir
kvenfólk. Hann reis á fætur, setti fötu undir póstinn, og dældi
hana hálffulla af vatni. Svo kom hann fötunni fyrir á miðri
glóðinni í arninum.
Þegar hann rétti úr sér sá hann, að Eddi var vaknaður og
horfði á hann. Hann gat ekki betur séð en að það vottaði fyrir
góðlátlegu glotti á andliti Edda, og sjálfur stóð hann orðlaus
í bili, gapandi — og glottandi.
— Sæll, gamli hrekkjalómur — orðmn fullvaxta, sé ég.
Hann mælti hásum rómi, titrandi, eins og gamall, klökkur
maður hefði talað, og næstu augnablik kom Natan engu orði
upp, með sama glottið á vörunum, sem í rauninni var ekki
glott, en svo gat hann loks stunið upp, veikum rómi:
— Guð minn góður, Eddi, hvað kom fyrir þig?
— Hrapaði í lækjargilinu, heyrðist Natan að hann segði, en
Eddi liafði ekki fleiri orð um það.
— Hvar eru þau, Natti?
— Mamma er uppi. Hún sefur þar núna —
Hann hikaði, röddin var ósyrk.
Eddi horfði beint framan í hann.
— Mig grunaði, að eitthvað hefði komið fyrir, þegai- ég fann
þau ekki þarna inni í gærkvöldi.
Natan kinkaði kolli. Frá því hann mundi eftir sér höfðu for-
eldrarnir sofið niðri.
— Hvenær — gerðist það?
— 1 desember. Það voru rnargir sem fengu í lungun um það
leyii, — við urö'um öli Iasin, en pabbi náoi sér ekki. Það gekk j
fljótt fyrir sig. Við héldum þó, að' hann væri að byrja að ná’
sér, því að hann hafði sezt upp við dogg til þess að skrifa þér
H) |
io
k«v*ö*l*d«v*ö4»u*n*n*i
Blaðamanni tókst að ná fundi
Gretu Garbo — aldrei þessu
vant.
„Eg er á förum af landi burt
og kem Iringað vafalaust aldrei
aftur,“ sagði hann auðmjúk-
lega, „og mig langaði svo mjög
til þess að sjá yður áður en eg
færi og mega hafa eitthvað eftir
yður fyrir blaðið mitt.“ Um
leið rétti hann henni auða
skrifbók og bað hana að skrifa
eitthvað í hana.
En leikkonan sagði ekki neitt
og hún hafði þvertekið að skrifa
nafn sitt því þá hefði heil
skriða dunið yfir hana af slík-
um beiðnum.
En blaðamaðurinn beið fullur
eftirvæntingar eftir því að eitt-
hvað gerðist og sýndi ekkert
fararsnið á sér. Loks tók Greta
bókina, skrifaði í hana „góða
ferð“ og hvarf að svo búnu
þegjandi á brott. f,,
*
Hamingjan góða Sam, sagði
verzlunarmaður við meðeiganda
sinn. „Við gleymdum að læsa
peningaskápnum,
Gerir ekkert til. Við erum
hérna báðir — saman, ekki
rétt?
/
★
Hinn heimskunni stærðfræð-
ingur, Gaspard Monge, hafði
aldrei farið í söngleikhús á
sinni ævi. Fyrir þrábeiðni nokk
urra vina sinna ókvað hann að
fara með þeim í óperu Mozarts
„Don Juan“. '
Allan timann, meðan á söng-
leiknum stóð, hlustaði stærð-
fræðingurinn sviplaus á hina
fögru hljómhst Mozarts án
þess að séð yrði, hvort honum
líkaði betur eða ver.
Að sýningunni lokinni spurðu
vinirnir Monge hvernig hon-
um hefði líkað í leikhúsinu og
hljómlistin, sem þar hafi verið
leikin og sungin.
„Engan veginn. Eg fæ ekki
skilið hvað hægt er að sanna
með þeesari hljómlist," svaraði
hann stuttaralega.
S. ÞORMAR
Kaupi ísl.
frímerki.
Simi 817C1.
C SwnuQhA —TARZAN
2317
Græðgi og hefndarþorsti bjó í hug an hafði bjargað, hvíslaði í eyra Það var rétt. Arabamir gengu inn
hins innfædda. Þetta er svo gott sem __ honum: Þér eruð í hættu. herraminn. úr dyi'unum vopnaðir rýtingum.
gert, sagði hann. Stúlkan, sem Tarz-