Vísir - 25.06.1957, Qupperneq 7

KECÓVgl?\H6, UU6HBP.* \JE/?y ClZ\'£Z, £ú7 TH£ R4K< WOMT éTÖ'P
eOLLSTS-/* ANP iNðíANTLr H£ FK0? íhl TH£ APS-MAfJ'iS Pl(?£CT/C,N/ •?■ ?.«<£?.
THCN H£ TC TKE 7A3LS Ng^l
ANP £XTI.NC-UI6H£P TH£ LAW^ ./,
atlNCINí- TH5 f?Ó?M INTO BLACKMES5!Í|||i\\jí
[C«Pf l»jj ti*»rRlf«Djrro*r»AliH — O P Ott.
DUU. by Unltcd Feature Synöícate. lnc
Þriðjudaginn 25. júlí 1957
VlSIR
*»• .
/
AXÐNEMAMUXm
EFTIR
RUTII MOOIIE •
hann. — Ætlarðu að gefa mér matinn núna?
— Hvað sem skeður, þarf maðúr að húgsa um magann á sér,
þykir mér líklegt. Hún reís á faetur ög strunsaði út á gólfið, en
hann stöðvaði hana með styrkum, óbifanlegum handlegg sín-
um og lokaði fyrir henni leiðinni.
— Nei. Ég tek ekki í mál, að þú framreiðir mat fyrir mig,
meðan þú ert í þessum ham.
— Blessaður láttu ekki eins og kjáni. Auðvitað borðar þú
matinn þinn.
— Nei. Ég held ekki.
— Frank, sagði hún, — þú verður....
Hún ætlaði að fara að segja — að taka mig eins og ég er— en
aúgnatillit hans var slíkt, sem hún hafði aldrei séð áður, og
því hætti hún við.
— Þau eru aðeins ung og vilja fara sínar eigin götur, sagði
hann rólega. — Ást þeirra til þín er sizt minni, en sjálfselskan
hjá þeim er meiri.
— Eigingjarnir og vanþakklátir, eftir allt, sem ég hef gert
fyrir þá.
— Og hver er það svo sem ékki? Hvað er þakklæti? Fánýtt,
Ehsabet!
— Þvaður. Börn eiga að vera þakklát. Og sjáðu, hvernig
mín hafa hagað sér. Ég stritaði baki brotnu, og hvað fékk ég
svo að launum?
Frank leit á hana spurnaraugum.
— Og þegar þú stritaðir baki brotnu. var bað þá aðeins vegna
þess, að þú vonaðist eftir einhverju fyrir það. . . .?
— Talaðu ekki eins og asni. Ég hélt að mér yrði að minnsta
kosti óhætt að vænta hjálpar, ef ég þarfháðist hennar.
.... — eða gerðir þú það að einhverju íeyti' vegna gleðinnar
og ánægjunnár, sem ástinni á börnúm þínúm var sámfara. Það
er sönn gleði, að vernda hjálparlausa; en er þetta ekki eigin-
girni, Elísabet. Sjáðu hvernig þú ert, ‘xeið og bitur, sakir þess,
að þau eru að reyna að vera maður og köna, en ekki tvö b'örn!
Gleðstu heldur yíir að þau skúli ekki lengur vera upp á þig
kcmin!
— Reyndu ekki að telja mér trú um, að hann þarfnist mín
ekki! rann upp úr henni í ofsareiði.
'Þegar hún hafði náð sér eftir að .heyra rödd Natta svona
óundirbúið, hafði henni revnzt ómögulegt að vinna bug á löngun
sinni til að læðast upp á þilfarið óg-kikja á hann úr felum. íj
fyrstú hafði hún auðvitáð haldið, að har.n kæmi norður eftir
til áð Jéita hennar; þégar hún svo komst að raun um, að svo
var ékki, hafði hún talið sér trú um, að útlit hans, óreiðan á!
fötum hans, væri skelfing. — Ég ól þessa Karólínu þarmig -upp, |
að hún gæti reynzt fær um að hreinsa og lagfæra föt eins
karlmanns. Og líttu á hann! Um hvað er hún eiginlega að hugsa,
letinginn sá arna.... j
— Þetta er ekkert nema afbrýðisemi, sggði. Frank, Böm þín
hafa verið að reyna stofna sitt eigið heimili úti í óbyggðinni.
Þú ættir, sjálf bezt að skilja, hvað nálarvöntun getur leitt af
sér á slíkum stað.
— Afbrýðisöm! Það getur svo sem verið. — Hún gerði sér
Ijóst, hyað hann hafði sagt, og strunsaði til hans. Reiðimerkin
úrðu enn greinilégri í kinnum hennar.
—- Afbrýðisom! Og hvaðá rétt hefur þú svo sem til að tala
svona, hvað veizi þú um míii börn og mig? Ég átti þau; ég lifði
allt mitt líf án þess að heyra nokkru sinni minnzt á þig, og það
var — þau voru —
Hún hrökk við, þegar hún sá, hvernig hann var á svipinn.
A-ldrei í lífinu hafði hún gefið sér svo lausan tauminn; tilfinn-
ingar átti að bæla niðri með harðri hendi, meðhöndla þær
einslega í ró og næði. En þessar tilfinningar höfðu verið niður-
bældar svo lengi, þær þutu fram úr henni með slíkum krafti
að við borð lá, að hvinur bærist manni til eyrna af þeim. Hún
gat ekki stöðvað sig, jafnvel þó einhver hefði sagt við hana:
— Þetta ér Frank, sem þú ert að tala við.
— Ef nokkur er afbrýisamur, hélt hún síðan áfram, — þá
ert það þú Sjálfur, Frank Carnavon!
— Það er ég vissulega, telpa min, greip hann djúpri og sorg-
mæddri rödd fram í fyrir hennar háværa hjali. — Ég er af-

Lögmaður nokkur fekk til-r-
kynningu um það að skjólr
stæðingi hans hafi fallið arfur
í hlut að upphæð 5 milljónii’
króna.
„Ef eg segi honum það ekltl
með varúð getur farið svo, atjí
það ríði honum að fullu,“ sagði'
lögfræðingurinn við einkaritar.
f
i-
brýðisamari, en ég hef nokkru sinni áður verið í lífinu. Hvílík(sinn, „og eg held að það vær
fróun hefði það vefið fyrir mig að draga þennan son þinn niður' bezt, ef þér væruð hér inni á
í ána, að óska þess, að hann hefði aldrei komið hingað. En það^meðan eg skýrði honum frá
fer afbrýðisemi, að breyta manni í villimann, eða öllu heldur því.“
barni, aðeins þrettán ára. Ó, Elísabet, hversu mjög er nú móð-| Skjólstæðingurinn kom þeg-
urmjólkin góða ög göfuga tekín að súrna, að þú skulir ékki ar á hann var kallað.
geta séð með hvaðá hætti fullorðinn maður þarfnast ekki móður | „Hvað er nú á seiði?“ spurðl
Sinnar! Það er eiginkonan, senr hann þarfnast. Ég þarfnast eigin- hann önugur, þegar hann kom
konu, sagði Frank auðmjúkur, en hún er farin frá mér. |inn á skrifstoíuna og bjóst ekki1
Hún stóð og starði á hann, andlit hennar titraði og hrukkað- við neinu góðu.
ist, svo hann hélt eitt andartak, að hún væri að bresta í grát. J „Eg ætla að spyrja yður fyrst
— Ó, Elísabet, Elisabet, sagði hann. —- Við eigum að vera|einnar spurningar,“ sagði lög-
þakklát fyrir börnin svo kær, sem þau eru. Þegar við höfum m’aðui'inn hátíðlega. „Hvað
eignazt þau, og þau eru vaxin úr gi'asi, er þá eðlilegt að til- nnynduð þér segja við því, ef
reikna þeim skuld til að giæiða? Hversvegna ætti að gera það, yður áskotnaðist fyi'irvaralaúst
barnið endurgeldur allt þúsund sinnum með því einu að verajfnnm milljóna krótaa arfur?“
barn. Segi ég þetta, einmana maður, sem hef vermt kalda fingur J „Bölvað fifl getið þér verið.
við skíðlogandi eld tendraðan af litlum syni -— eða dóttur; það,Eg myndi gefa yður helming-
skiptir ekki máli. Ég er að hugsa ura framtíðina, er sá tími Tm á stundinin.“
kemur, að sonur minn verður að manni, og ég veit ekki hvernig I f*að var lögmaðurinn, sem
mér verður innanbi’jósts. En ef ég-ætti sjálfur að standa. í vegi
fyrir honum, leggja minn fyrirferðamikla. skrokk fyrir hann
til þess áð hnjóta um, þegar hinir óhörðnuðu eiga svo erfit.t
uppdráttar og þeim er svo fyrirhafnarmikið að læra að full-
hné dauður niður.
★
í einu ríki Bandaríkjanna —<
orðnast? — Hvað er ég annars að fara. — hann breiddi út Mai'yland — eru lögregluþjón-
ar, eins og annai's Btaðar, vald-
ir eftir gjörfíxleilcíog líkaxns-
stærð. En meðal þess, sem. þeix-
verða að læra og^ganga úndir
pi'óf í er ljósmóðurfræði. ú
■¥• !
Strákpjakkurinn konr að lok-
um hlaupandi til foreldra sinna
sem sátu á Arnarhólstúninu 17,
júní.,
„Við skulum fax'a heim og
bprða,“ sagði- pabhi hans.
„Eg, er pakksaddur,“ sagði
strákur.
„Nú, þú áttir enga peninga.“
„Nei, eg labbaði um allan
íniðbæinn grenjandi," Sagðf
strákur:nn,“ og þóttist vera
týndur. Og mér vöru gefnir
jsjö rjóaísar. fimm pylsur og
þrjár Coea-CoIa.“ 1
faðminn á móti henni — og hann, sem ekki er fæddur ennþá!
— Ó, Frank, sagði Elísabet.
Húnféll í faðm hans og lagði sinn vanga að hans.
Hann stóð og strauk hár hennar.
— Jæja, mín kæra, nú er það á brott úr þér, rokið út í veður
og vind.
Láttu það fara. Natan sonur þinn lítur út fyrir að vera maður.
Að minnsta kosti virðist mér það. Hann er giftur, með ábyrgð-
artilfinningú, ber umhyggju fyrir eiginkonu sinni, hraðar meira
að segja för sinni svo mjög, að hann setur af sér miðdegisverð,
til þess að hún þurfi ekki áð vera ein og yfirgefin í skóginujn
að nóttu til.
Þegar Frank nefndi „miðdégisverð" á nafn, komst hi'eyfing
á meltingarfærin í honum.
Lú Fyrirgeíðu, elskan; það var eins og alltaf, minn inm-i
maður, sem var að velta um koll vii'ðuleika mínum með því að
minna mig á, að Frank Carnavon er bévaður bjáni og erkiasni.
Það var þögn.
— Guði sé lof, sagði Élísabet um leið og hún hjúfraði sig
upp að honum og líkti eftir h'skum talshætti-hans. — Guði sé
Jbf, að þinn innri maður er minni kjáni en þú sjálfur.
Fránk var innanbi'jósts, eins og hún hefði hrifið hann. Hann
deplaði augunum og á ný mátti sjá í þeim gleðiglampa. — Lof
sé öllum helgum vættum, rödd hans titraði .ofurlitið, —'ég.hef
endurheinit konuna mína.
— Láttu mig sigla minn sjó, sagði Elísabet.
Hún lagði báða handleggina um hálsinn á honuna og kyssti
SIMÍ 33*r
LAUGAVEC 10
C. Æuwóuakj
-TAiIZAM
23SJ
En það var nóg til að trufla Brjster
og Tarzan gafst tími til að hrinda
Juktinni á gólfið. Brister hafði. nú.
áttað sig. Mjög sniðugt hpópaðj hann,
en. myrkrið. getur ekkistöðjj-aðdnil-
upjar ,úr.;:byrssúnni.! 'Syo irœtfi skotin
af þangað sem -Epamaðurinn hafðl
NOW, WHILE 7HB MLL&Z WfáS’TUU'
NSP, TAKZAN PU5HB9 SíVflBlP
70 7VE flOOK, 0U70fHmv6 m/.