Vísir - 07.08.1957, Side 7

Sff Iiún þyrfti pláss og mundi koma þegar. Hér þlýt.ur einhver
nxisskilningur að hafa komið til greina. Ég get gjarnan hringt
í sjúkrahúsið."
Mundi Jane leggja nokkurn trúnað á orð hans?
,iEf hím er ekki komin í sjúkrahúsið væri auðveldara að fá
hana hingao aftur. Ég vil það gjarnan. Mér geðiast að henni:“
Hann tautaði eitthvað óskiljanlegt, því að honum kom bezt að
raeoa þetta mál .ekki frekara. Hann sá, að hann gat ekki verið
óvirkur áhorfandi að því, sem var að gerast. Hann yrði að láta
til skavar skríða, tii að afstýra einhverju geigvænlegu, sem ella
gat dunið yfir þau öll. En hvað gat hann gert?
„Eigum við að fara eitthvað í bílnum?“ spurði harm allt í einu.
Hfm horfði undrandi á hann.
,,Eg hélt, ,að þú ætlaðir að hringja í sjúkrahúsið.’*
„Það verður að biða þar til ég kem heim. Er þeir komast í
tengsl við mig fer það svo, að ég slepp ekki .við.eitt eða annað,
Það.væri þá ekki i fyrsta skipti,.sem ég væri til kvaddur á fri-
degi.“
Honum létti við, að engrar grunsemdar varð vart hjá Jane.
Hann stakk upp á að hún stýrði, því að hinum mundi þá auð-
veldara að einbeita huganum að hvernig hajin gæti leyst vand-
ann. Þar að auki — ef hún færi að spyrja hann, gæti hún ekki
horft i augu hans, en það þótti honum verst, af því að samvisk-
an var ekki i lagi, þar sem hann hafði hvað eftir annað orðið að
segja henni ósatt.
Henni þótti jafnan gaman að stýra bíl og hún minntist ekki
á Stellu, en talaði um daginn og-veginn, og hann gat rabbað vio
hana án þess að það truflaði hann að ráði við að hugsa um
vandamálin. Nú sátu þau þarna. hlið við hlið í íramsætinu og
hún við stýrið, eins og svo oft áður, og alltaf haíði hann hvíld
og fróun i því, en nú var allt breytt. Einhvern vegidn kom mynd-
in af Evu stundum fram í huga hans. Hafði hann ekki gleymt
að njóta lífsins þessi ár, sem hann hafði verið kvæntur — allt
írá því, er Stella yfirgaf hann? Hafði hann ekki stritað of mikið
— aldrei unnað sér hvíldar tii dægrastyttingar, tilbreytingar.
Veiklun Jane hafði haft þau áhrif, að hann varð jafnan að sinna
hlutverki hins nærgætna og tillitssama eiginmanns — þess hafði
hann ekki þurft í hjónabandinu með Stellu. Eva, Eva — við henn-
ar hlið vrði allt ööru vísi. í gær, er hann heimsótti hana hafði
honum orðið Ijóst, að hún var reiðubúin að lúta vilja hans, og
hahn gat ekki bægt frá þeirri tilhugsun, þeirri ósk, að hún gerði
það. En brátt fór hann að hugsa um bréfið, sem dr. Geller haíði
skrifað. Hann ákvað að tala um það við Jane, þegar þau væru
búin að leggja bílnum, og höfðu sezt að matborði einhvers staðár.
Þau voru búin að leggja bílnum, og höfðu sezt að matborði ein-
hvers staðar. Þau óku inn í gamlan, litinn bæ, þar sem var veit-
ingáhús í gömlum stíl, en þar höfðu þau áður neytt máltíðar.
Hann stakk upp á því, að þau fengju sér eitthvað ao borða þar nú.
„Farðu bara inn meðan ég legg bílnum og biddu um bcrð handa
okkur.“
Hún fór inn og hann settist við stýrið. Af ásettu ráði stöðvaði
hann hreyfilinn, þar til hún var komin inn, og la.gði svo bílnum.
í forstofunni fór hann svö inn i talsimakiefa og hringdi til lækna-
VÍSIR
1’
stofu sinnar. Bara Stella væri þar.
Honum létti, er hann heýrði rödd hennár.
„Ég kem einhvern tíma síödegis, ég ve.it ekki hyenær, en ég vil
ekki, aö þú farir úr læknastofunni fyrr en ég kemsagoi hann,
og svo lagði hann leið sína inn i matsalinn.
Hann leit í kringum sig eftir Jane, en kom hvergi auga á hana.
Hann hnyklaði brúnir. Hvert hafði hún farið? í þessum svifum
kom gistihússtjói'inn og hann sagð'i við hann:
,,Ég bjóst við, að.konan mín væri hér, en hún ke.mur vafalaust
þá og þegar."
Hann benti á borð, og spurði hvort þau gætu sef.ið þar, og jánk-
aði forstjórinn þvi, en viö þetta borð höfðu þau setið fyrr.
Jane kom eftir nokkrar mínútur. Honum virtist hún fölari en
áður — en kannske var það vegna birtuimar þarna inni. Hönd
hennar titraði dálítið, er hún hélt á matseðlinum. Einhver ann-
arleg tilfinning hafði gripið hana rétt áður, og minntist hún þess
ekki aö hafa fundið til slíkrar kenndar.
Þegar hún hafði farið frá Allan úti fyrir gístihúsinu hafði hún
farið inn í kvennaherbergið til þess .að púðra sig, en hafði gleymt
tösku simii í bílnum, og' sneri við til þess að sækja hana, og sá
þá Allan fara inn L símaklefann. Hún gekk. í áttma til hans, til
þess að biðja hann um lyklana, og heyrði hann þá segja, að hann
ætlaði að koma í læknastofuna, og „farðu ekki úr læknastofunni
fyrr en ég kem.“
Hann hafði sagt þetta í þeim tón, að gmnsemd vaknaði í huga
hennar og hún.hætti aö biðja hann um lyklana. Haíði hún þar
:næst flýtt.sér aftur inn í kvennaherbergið og beið þar, unz hún
.væri viss um, að Allan væri kominn inn í .matsalirm.
Krúsév og Mikoyan konrn-
ir til Austur-Berlínar.
Mikil hátíðahöld. Vestrrærtum frétta-
mönnum meinaEur a&pnpr.
Austur-þýzku blöðin skoruðu
í gær og í morgun á íbúa
Austur-Þýzkalands að veita
Krúsév og sendinefndinni, sem
með honum er, stórfenglega
mótttöku við komuna um mið-
degi í dag.
Mikoyan er í ferff með Krú-
sév, en Búlganin situr heima. —
Vestrænu fréttamönnum hefur
verið tilkynnt, að þeir fái ekki
leyfi til þess að vera viðstaddur
komuna, eða fylgjast með Krú-
sév og fylgdarliði hans á ferða-
lögum um landið.
Hvarvetna er mikill viðbún-
aður af hálfu hins opinbera og
blöð kommúnista ræða hin
traustu tengsl milli Austur-
Þýzkalands og Ráðstjórnar-
ríkjanna. Krúsév og Grotewohl
forsætisráðherra flytja ræður
eftir komu Rúsanna, en í kvöld
eru veizluhöld mikil.
Meðan þessu fer fram og
farinn er bónarvegur að fólk-
inu að fagna rússnesku leiðtog-
unum, halda menn áfram að
gera tilraunir til að flýja þetta
land, — ekkert lát er á flótta-
mannastraumunum þrátt fyrir
strangt eftirlit.
Síðari fregnir herma, að
Gromyko utanríkisráðherra sé
með í ferðinni, en heimsóknin
mun standa viku. — Búlganin
var viðstaddur burtförina frá
Moskvu.
Einn af ráðherrum A.-Þ. seg
ir í grein, að rússnesku leið-
togarnir muni heimsækja verk-
smiðjur og samyrkjubú, og
það muni veita mönnum tæki-
færi til þess að votta Rússum
þakkir fyrir aðstoð veitta eftir
styrjöldina.
Að því er virðist hefur það
komið leiðtogum A.-Þ. mjög ó-
vænt, áð Mikoyan tekur þátt
í ferðinni í stað Búlganins.
Það er litið svo á meðal vest-
J rænna þjóða, að það sé engin
tilviljun, að Krúsév velur þenn
( an tíma til heimsÓknarihnar —
en nú eru fimm vikur til hinna
I mikilvægu kosninga í Vestur-
Þýzkalandi, og almennt ætla
j menn, að Krúsév muni hafa í
'r huga, að heimsóknin verði til
þess að styðja þá, sem andvíg-
(ir eru Adenauer og stjórn hans,
sem hefur samvinnu við vest-
i
, rænu þjóðirnar áfram á stefnu-
| skrá sinhi, ög telur framtíð
landsins undir henni komna.
Q
F/J Jj3
i*v*ö*l*il*vö*k*u»n*ii*l
«}••••••••••••••••••••••
í Afríku er þjóðflokkur einn,
sem komið hefur í veg fyrir ó-
þægindin af langorðum mönn-
um með því að fyrirskipa, aðl
allar ræður skuli fluttar á öðr-
um fæti. Án efa væri hag-
kvæmt fyrir ýmis samtök hér á’
landi, að talia þetta til éftir-
breytni.
★
— Hvemig hefurðu það í dag'í"
— Ágætt. j
— Væri þá ekki athugandi,.
að láta andlitið á þér vita unii
það? j
* ' s
( Ungur maður með kraft-
1 mikla rödd var í nokkrum vafa
um, hvaða listagrein hann ættl
að leggja fyrir sig og leitaði þesS
vegna ráða hjá hinu kunna tón-
skáldi Cherubini, sem bað hann!
um að syngja dálítið fyrir sig.
Og ungi maðurinn söng' svo að,
allt lék á reiðiskjálfi.
— Jæja, sagði hann að lokumy
hvað ráðleggið þér mér svo að
veroa? !
— Uppboðshaldari, svaraði!
Cherubini.
*
Fjölskyldan hafði aðeins tvo
herbergi og eldhús og auglýsti:
eftir vinnustúlku, sem “'gæti
sofið heima hjá sér. Og ein gaf
sig fram.
Frúin: — Kunnið þér að
matreiða? ,. |
Stúlkan: Nei.
— Getið þér séð um ung-
börn?
— Nei.
— Getið þér tekið til i
íbúðinni?
— Nei.
— En hvað í ósköpunum get-
ið þér þá gert?
— Sofið heima. * •,
★
j „Kohur fá kraftmeiri rödd af
J vindlihgareykingum,“ segir,
sjónvarpsstjarnan Groucho
Marx, sem kunnur er áð hnyttni
I sinni. Og hann bætir við: „Ef
þér ekki trúið þessu, skuluð
þér hlusta vel á rödd konunnar
, yrðar, næst þegar þér missið
vindlingaösku niður á gólf-
teppið.“
C & SutnuqkA
T'arzan lét sér ekkert liggja á. —
Hann dvaldi um st'ur.d i skóginum
kringmn vógmn, þar sem gnótt var
dýra, eh á meðan' var Jiin Crosa að
ganga frá bátnum úti á vcginum. —
Hann lét akkerið falla á þeim stað,
er harrn háfði sökkt lýstiskúiunhi
fyrir þrémur árum og merkt stað-
inn með dúfli. Hann var taugaó-
stýrkur, þegar hánn fór að láts á
•síg ■káfarabúningirm. ,Eh ■ fcváðá er-
indi átti hann niður að hinu sokkna
skíþi, sem r.ú var hulið þangi og.
I