Vísir - 17.08.1957, Blaðsíða 10

10.
VÍSIR
Laugardaginn 10. ágúst 1957
ENGINN
VEIT
SÍNA
ÆVIJVA
eptir
Utorcnce
f?oU.
■ „Það var óhyggliegt a£ henni að fara,“ sagði Eva.
Kannske hún hafi bara farið tii þess að fá sér göngu í skenimti-
garoinum, sem er hér skammt frá," sagði Allan til þess að Evu
og honum sjálfum yrö'i rórra.
Þau kvöddust og Eva lofaði að hringj'a, þegar Stella væri komin
aftur.
Allan urðu vonbrigöi að því, aö Jane kom ekki út að gluggan-
um eins og hún var vön, þegar hann ók bilnum inn í bílskúrinn,
en ályktaði, að hún hefði ekki heyrt til hans.
Þegar inn í forstofuna kom kallaði hann, en hún svaraði ekki.
En þernan kom, rétti honum bréf, og' sagði:
„Frúin bað mig að fá yður þetta.“
Hann fór með það inn í lesstofu sína og las:
Kœri Allan!
Það er ekki af heigulskap, að ég skrifa þér í staö þess aö
tala viö þig, en ég held, aö þetta sé bezt svona, a. m. k. eins
og sakir standa. Ég skal elcki gera uppskátt um neitt eöa yfir-
leitt aöhafast neitt, sem gœti orðiö þér til tjóns, en ég veit
nú hver Ruth Dawson er. Mér virðist, aö þaö hefði verið bœöi
sanngjarnt og eölilegt, aö þú heföir komiö til mín og sagt
mér allt af létta ...
Það var eins og bókstafirnir hyrfu í þoku fyrir augum hans ...
Jane vissi allt og hafði yfirgefiö hann.
Hvar gat Jane verið? Hann varð að finna hana, sjá hana, tala
við hana, reyna aö fá hana til þess að skilja, aö hans meginhugs-
un hafði verið að hlífa henni. Allan var sannfærður um, að nú
mundi hún þjást ekki minna en hann.
„Á ég að bera miðdegisverðinn á borð nú?“ spurði þernan. Hún
hafði bariö að dyrum, án þess hann hefði heyrt til hennar, og
var nú komin inn.
„Nei, þökk, ég er búinn að borða. Þér megið gjarnan eiga frí,
það sem eftir er dagsins, ef þér viljið."
Andlit hinnar ungu þernu ljómaði af ánægju og hún þakkaði
honum fyrir. Nokkrum mínútum síöar heyrði hann, að útidyrnar
voru opnaðar og síðan lokað. Honum létti við það, því að bezt
var að vera einn um stund til þess að hugsa hvað gera skyldi. En
óvissan ætlaði alveg að gera út af við hann.
Nú minntist hann þess, að síðdegis á mánudaginn átti hann
að koma í sjúkrahúsið, til þess að líta inn til sjúklinga, en hann
treysti sér ekki til þess eins og ástatt var, og hringdi til yfir-
hjúkrunarkonunnar og boðaði forföll. Hann var nýbúinn að leggja
heyrnartólið á, þegar hringt var dyrabjöllunni.
í fyrstu datt honum í hug að svara ekki, en svo flaug honum
í hug, að það kynni að vera eitthvað varðandi Jane, svo að nann
ílýtti sér til dyra og opnaði. Fyrir dyrum úti stóð miðaldra maður,
Hoyt að nafni, einn af starfsmönnum lögreglunnar.
„Þér verðið að afsaka, að ég kem án þess að gera boð á undan
mér,“ sagði hann í afsökunartón, „en það eru nokkrar spurningar
varðandi lát Alberts Larrimans, sem ég kemst ekki hjá að spyrja
yður. Ég' vona, að þér viljið hjálpa mér?“
„Gerið þér svo vel að koma inn,“ sagði Ailan og leiddi hann
inn í borðstofuna. Þessi heimsókn varð til þes sað auka enn frek-
ara á óvissu hans og kvíða.
„Nú skal ég segja yður í stuttu máli hvað gerzt hefur. Þegar
blöðin höfðu birt fregnir um, að Larriman hefði fundizt dauður,
fékk ég nokkrar upplýsingar frá gömlum kunningja,“ sagði Hoyt
og brosti dálítið drýgindalega, „og þessi kunningi minn gerir sér
víst von um að fá einhverja þóknun fyrir. Hann heitir Finney
og komst einu sinni í tæri við lögregluna og ég hafði mál hans
til meðferðar. Hann var dæmdur í tveggja ára fangelsi og tók út
hegninguna í sama fangelsi og Larriman.
Það er augljóst mál, að þeir urðu kunningjar, og að Larriman
sagði honum, að vinur hans hefði verið dæmdur til lífláts fyrir
morð á efnuðum kaupsýslumanni, sem liét Símon Ward, og Larri-
man mun hafa haldið því fram, að vinur hans, George Docker,
hefði verið saklaus."
„Og hvað haldið þér sjálfur?" skaut Allan inn í óttasleginn og
þóttist vita, hvað koma munSi.
„Ég er sannfæröur um það, fyrir mitt leyti, að Ðocker var sekur.
Ég var viðstaddur réttarhöldin. Ef ég ætti að segja álit mitt scm
lögreglumaður, þá voru tvö eða þrjú atriði, sem hcfði átt að
rannsaka betur. Það leit út fyrir, að einhver hefði veriö með-
sekur Docker. En svo við snúum okkur nú aftur að Finney, þá
lítur út fyrir að Larriman hafi sannfært hann um, að aðalvitn-
ið í málinu, kona að nafni Stella Brent —“
„— sem er skírnarnefn fyrri konu minnar", sagði Allan hljóm-
lausri röddu.
„— að þessi kona issi hver hinn seki væri“, hélt Hoyt áfram,
já, að hún hefði verið þátttakandi í glæpnum. Larrman lýsti
yfir því, að hann skyldi finna hana, þótt hann yrði að elta
hana á heimsénda. Finney var látinn laus næstum ári á undan
Larriman, og Larriman lét Finney fá dálitla mánaðarþóknun,
sem lögfræðingur Larrimans greiddi honum, en í staðinn átti
Finney að gera það, sem haim gæti til þess að komast að því
hvað hefði orðið af Stellu Brent — og hvar hún væri nú. Finn-
ey komst fljótt á snoðir um, að hún hefði drukknað, — en hann
lét þess ekki getið við Larriman, sennilega vegna þess að hann
vildi ekki verða af mánaðarþóknuninni. En svo nálgaðst sú
stund, er Larriman stykki út, og þá mundi hann verða að játa
fyrir Larriman, að hann hefði leynt því, að Stella hefði drukkn-
að. En nú fór svo, að hann var svo stálheppinn að siá konú, sem
var svo lík Stellu, að hann sannfærðist um, áð hér hlyti að
vera um einu og sömu konu að ræða. Og þetra var sama daginn
og Larriman var sleppt úr haldi. Hann sat í bifreið, sem hafði
numið staðar skammt frá fangelsinu.“
Lögreglumaðurinn þagnaði sem snöggvast. Hann hafði ekki
haft augun af Allan eitt andartak, og hann hélt áfram að horfa
á hann, er hann tók til máls á ný:
„Finney skrifaði hjá sér númerið á bílnum og komst að raun
um, að það var leigubíll — sem kanadisk kona, Ruth Dawson,
liefði leigt.“
„Það er nafnið, sem Stella notar. Það var rafn móður henn-
ar áður en hún giftist".
„Finney náði í heimilisfang hennar, en hún bió i gistihúsi
nokkru. Hann skýrði Larriman frá hvers hann hefði orðið var
og Larriman skipaði honum að njósna stöðugt um hana. Hann
veitti henni eftiför í læknastofu yðar og siðar, er hún fór heim
til yðar, og loks til húss, þar sem mér skilst, að aðstoðarstúlka
yðar í lælcnastofunni búi í. Finney er sannfærður um, að Ruth
Dawson hafi drepið Larriman, og hann lýsir yfir því, að hún
hafi verið í læknastofu yðar á þeirri stundu, er Lairiman dó.
Eg veit, að þér skiljið aðstöðu mína, Witt læknir, — að ég á
ekki annars úrkostar en að yfirheyra hana. En ég vildi fyrst
tala við yður, ef það væri eitthvað, sem bér vilduð segja mér?“
Allan sá, að það var gersamlega tilgangslaust að reyna að leyna
nokkru eins og komið var. Og nú sagði hann Hoyt allt af létta,
um fyrstu heimsókn Stellu í læknastofuna, frá ótta hennar við
Larriman, um dvöl hennar á heimili hans, hvernig hún álpaðist
inn í bíl Larrimans, og slysinu — hann leyndi engu og reyndi
ekki að fegra framkomu sina á nokkúrn hátt. Hoyt hlustaði á
I'

Móðirin tók eftir því, að eldrí
börnin hennar vildu ekki leika
sér með Alice litlu, „Elskurnar
mínar, af hverju lofið þið Alice:
ekki að vera með að leika?“
spurðá hún.
Og elzta dóttirin svaraði:.
„Af því liún er svo lítil, að hún.
rífur allt og tætir, — hún
skemmir allt.“
„Jæja, verið þið nú samt góð
við Alice litlu og sýnið henni
þolinmæði.“
Nokkru seinna leit móðirin
til barnanna og sá þá Alice sitja
eina álengdar. „Alice,“ kallaðí
hún, „vilja stelpurnar ekki loía
þér að vera með í leiknum?“
,.Ó, jú, mamma,“ svaraði
Alice sæl og ánægð. „Ég er
vinnustúlkan og það er frídag-
urinn minn í dag.“
Eftir miklar bollaleggingar
ákvað gömul sveitakona loltsins
að skreppa í eins dags heimsókn
til dóttur sinnar, sem bjó inní
í borginni. Og það reyndist hin.
mesta þrekraun. Strætisvagn-
arnir voru troðfullir, fólkið'
þrammaði á fótunum á henni
— og rigningin var engu lagí
j lík. Þegar hún kom aftur eft-
ir langa mæðu, spurði dóttur-
I dóttir hennar: „Hafðirðu það
ekki gott?“
„Gott?“ endurtók gamla kon-
an mæðulega. „Það má ham-
! ingjan vita, gæzkan mín, að eg
er svo fegin yfir að koma heim.
jað ég er fegin yfir að ég skyldi
fara.“
Blað eitt í lowa-fylki r
Bandaríkjunum, sem lagði sig~
einkum eftir æsifréttum, biríí
fyrir nokkru eftirfarandi at.-
hugasamd frá ritstjórninnir
„Við urðum fyrstir allra blaðæ
í fylkinu til þess að segja fra
stórbrunanum í Des Moines.
þegar hinar voldugu Brothers:
málningaverksmiðjur brunnu:
til ösku. Við erum að þessu sinni
einnig fyrstir til að tjá lesend-
um okkar, að frásögnin var ger-
samlega tilhæfulaus.“
C & Suttcuqkjf
TARZAN
232.1
Allt var undirbúið og við vorum ein-
mitt í þann veginn að henda þsim, sem
dæmdur hafði verið til fórnar út í
vatnið, þegar við tókum eftir því, að þaö
var einhver hreynng niðri i vatninu
En svo kom allt í einu hendi upp úr vatn-
inu. Svo steig einkennileg vera upp úr
vatninu og fór upp á stcia:: stein. Við
urðum svo hræddir, að við gátum ekki
hreyft okkur úr stað.