Vísir - 05.09.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 5. september 1957
Vf S IK
7
Hgatha_C
HRISTiE
til...
12
haföi fæðsfc eða átti heima í einhverjum afskekktum stað í
veröldinni — var það Turkestan eða Afghanistan?
Richatd tók fram pipu sina. Hann saug hana, eins og til að
aðgæta, hvort hún væri stííluð — gægðist svo ofan í hausinn og
sló henni síðan við næsta öskubakka. En hann sló henni ekki með e^i? Verðið þér einnig með honum í ái t
því manninum, en honum var farið að verða ói'ótt.
Dyravörðurinn tók við, er Richard losaði takið; Hann ávítaði
manninn fyrir að liafa kcmið meö skotvopn inn í hús ræðismanns-
ins. „Eg bið afsökunar,“ svaraöi fai'andsalinn. „Þetta var aðeins
dálitið óliapp." Hann reyndi að múta dyraverðinum, er tók það
mjög óstinnt upp. „Jæja, eg verö að fara,“ mælti farandsalinn
þá. Hann tók upp nafnspjald og fékk Richard. „Þetta er nafn
mitt,“ sagði hann* „og þér getið náð í mig í flugvallargistihúsinu,
ef einhver vandræði verða úr þessu. En eg var aðeins að gera að
gamni mínu.“
Richard var ekki enn orðinn viss um-það, að hann hefði átt
að láta manninn fara við svo búið, þegar hann horfði á eftir
honum út um dyrnar. Á hitt var einnig að líta, að erfitt var að
skera úr því, hvað menn ættu að gera, þegar þeir voru eins
ófróðir um alla málavöxtu og hann var í raun og veru.
En er hér var komið, var Richard tilkynnt, að ræðismaðurinn
væri til viðtals, og gekk hann þá á fund hans. Clayton ræðis-
maður var hæruskotinn maður og sat hann við skrifborð sitt,
þegar Richard kom þar.
„Eg veit ekki, hvort þér munið eftir mér,“ tók Richard til máls.
„Við hittumst í Teheran fyrir tveim árum.“
„Stendur heima. Þér voruð, þar með dr. Pauncefoot Jones, var
venjulegum hætti, þvi að þjálfað eyra hefði heyrt, að hann var
að svara Arabanum: Skilaboð meötekin.
Þegar liér var komið, gerðust allir atburðir með mjög snöggum
hcqtti. Er Richard velti þessu fyrir sér siðar, og reyndi að bregða
upþ greinilegri mynd af því, reyndist það engan veginn auðvelt.
Arabinn í rifna og óhreina hermannajakkanum, reis allt í einu
á fætur og stefndi til dyra. Þegar hann var kominn móts við
Richard hrasaöi hann allt í einu, og um leið greip hann til Rich-
ards tij þess að íalla ekki alveg á gólfið. Svo náði hann jafn-
yæginu, og rétti úr sér, baö afsökunar og hélt áfram til dyranna.
„Já,“ svaraði Richard, „en af því að eg á ekki að hefja störf
fyrir hann fyr.r en eftir þrjá daga, flaug mér i hug að skreppa til
Kuwait. Eg vænti þess, að ekki sé neitt því til fyrirstöðu.“
„Nei, síður en svo,“ svai'aði Clayton. „Og þar sem flugvélin fer
ekki fyrr en á morgun, vonast eg til þess, að þér búið hjá okkur.
Það er síður en svo, aö það sé gestkvæmt hjá okkur. Crosbie —
þessi hjá olíufélaginu — býr hjá okkur, og svo einhver vika-
piltur dr. Rathbones, menningarlegátans. Komið þér nú og
heilsið upp á Rósu konu mína.“
Þeir gengu upp á loft í húsinuog til stofu, þar sem kona
Þetta kom Richard svo á óvart, og gei'ðist með svo snöggum Claytons, ákaflega aiúðleg og hressileg, tók á móti þeim. Kann-
aðist hún þegar við Richard og bauð hann hjartanlega velkominn.
Þau sátu og röbbuðu nokkra stund, en þá virtist Clayton muna
eftir því, að starfsdagur hans var ekki á enda.
„Þér afsakið, þótt eg fari, Baker," sagði hann. „Eg verð að fara
aftur til skrifstofunnar. Það var einhver hávaði í biðstofunni
áðan. Emhver hleypti af byssu, heyrðist mér.“
„Já, og því miður var það Englendingur, farandsali, sem það
gerði,“ mælti Richard. „Hann þóttist hafa ætlað að gera að
gamni sínu við einhvern Araba.“
„Eg hélt, að það væri ekki siður farandsala að bera hlaðnar
byssur á sér,“ sagði Clayton.
Richard vissi, að Clayton var enginn kjáni, svo að hann sagði:
„Eg hefði kannske ekki átt að láta manninn sleppa.“
„Hafi Arabanum, sem honum var í nöp við, ekki orðið meint
af þessu, þá hefur það sennilega ekki komið að sök. Gaman væri
þó að vita, hvað hafi raunverulega verið á bak við þetta.... Jæja,
cg verð að komast til skrifstofunnar,“ sagði Clayton að endingu
og fór leiðar sinnar.
Richard og frú Clayton sátu síðan og í'öbbúðu nokkra hríð,
unz lágvaxinn, þrekinn maður kom inn í-stofuna, og var hann
kynntur sem Crosbie höfuðsmaður. Frú Clayton skýrð.i það fyrir
komumanni, að Richard Baker væri fornfræðingur, er hefði það
skemmtilega starf á henai að grafa upp allskonar muni, sem
væru þúsundir ára gmalir. Crosbie sagði þá, að hann gæti ekki
'skiliö, hvernig menn færu eiginlega að þvi að slá því föstu,
hversu gamall einhver hlutur væri. Hann teldi þessa for-nmenja-
fræðinga og menn af því tagi örgustu lygara, og hló hátt um leið
að þessari fyndni einni. Richard lét sér hvergi bregða við þetta,
en sagði svo, að það mundi taka talsverðan tíma að skýra það
íyrir honum, hvernig hægt væi'i að ganga úr skugga um aldur
iornmenja. Fannst frú Clayton þá kominn tími til þess að, slíta
hætti, að honum virtist þetta fremur líkt kvikmynd en atbui'ði í
raunverulegu lífi. Farandsalinn gildvaxxii fíéygði frá sér vasa-
bókinni, sem hann hafði verið að skrifa í, fór ofan í jakkavasa
Sinn og reyndi að ná einhvei'ju upp úr honum. En svo var gild-
leiki hans fyrir aö þakka, svo og því, að jakki hans var helzti
þröngur, að hann var eina eoa tvær sekúndur að ná hlut þessum
upp úr vaxanum, og á þeim sekúndum brá Richard við. Um leið
og maðurinri lyfti skammbyssunni, sem hann hafði verið að
seilast eftir, sló Richard hana úr hendi hans. Um leið hljóp skotið
af, en kúlan lenti í gólfinu.
Arabinn var nú kominn út um dyrnar, og hafði hann snúið
I áttina til skrifstofu ræðismannsins, en hikaði skyndilega og
hráðaði sér síðan út urn sömu dyrnar og hann hafði komið inn
ura, en þar var gatan með. hinni miklu umferð úti fyrir.
Dyravörður ræðismanrisins’ hafði hlaupið til Richai'ds, þar sem
hann hélt um handlegg farandsalans, en hinir mennirnir i bið-
stofunni vissu ekki sitt rjúkandi ráð, og hefðu ekki orðið að
neinu liði, þótt náuðsynlegt hefði verið.
„Hvað er eiginlega að yður, maður?“ sagði Richard. „Að gripa
þarinig til skammbyssu.“
„Eg bið afsökunar, herra minrí,“ svaraði farandsalinn með
gi-einiiegum Lundúnaframburði. „Þetta var siysni. Eg var bara
klaufskur.“,
„Þér. getið ekki ætlazt til þess að nokkur rnaður trúi slikri
vitleysu,“ sagði Richai'd. „Það var greinilegt, að þér ætluðúð að
skjóta A.rabann, sem hljóp út rétt í þessu.“
„Nei, hvílik dæmalaus vitleysa. Eg. ætlaði alls ekki að skjóta
hann — bara að hi-æða har.n. Eg kannaðist allt í einu við hann
— sá, að þetta var mannhundur, sem hafði svikið mig í við-
skiptum fyrir nokkru, þegar hann seldi mér forngripi, sem .hann
kallaði svo. Eg ætlaði aðeins að gera að garnni mínu við hánn:i‘'
Richard Baker var gætinn maður í öllu dagfari, og vildi gei'a
sem minnstan hávaða um nafn sitt. Hann langaði helzt til að
taka skýringu þessa góða og gilda, því aö hann gat ekki sannað
neitt á manninn. Og svo var ekki að vita, hvort Carmichael ósk-
aði eftir þvi, að hann gerði einhvern uppsteit í þessu sambandi.
Yfir þessu þyrfti sennilega að hvíla alger leynd. Richard sleppti-
“'þessum samræðum, og bauðst til þess að sýna Richard herbergi
það, sem hann átti að hafa til umráða, meðan hann dveldist í
Basra.
„Crosbie höfuðsmaður er í rauninni bezti maður,“ sagði frú
Clayton, er þau voru komin út úr stofunni, „en þó er hann dá-
lítið .þi’eytandi stundum. Hann er nefnilega algei'lega ínenntun-
■arlaus.“
'WWW »«*»)»*••••*«••
«4>
■
Jones: — Gott kvöld, minn
kæri. Mér fannst kominn tími
til að skreppa til þín og athugu
með regnhlífina, sem þú fékkst
að láni hjá mér í hinni vik-
unni.
Brown: — Mér þykir það
leitt, en eg lánaði hana kunn-
ing'ja mínum. Þarftu að fá
hana?
Jones: — Já, ekki fyrir mig
sjálfan, en náunginn, sem eg
fékk hana lánaða hjá, segir að
eigandinn vilji fá hana.
Fai'þeginn: — Hvoru megin
á eg að fara út?
Vagnstjórinn: — Þeim meg-
in, sem þér fremur viljið; við
stöðvum vagninn í báða enda.
★
Gamall maður, sem eitt sinn
átti heima á brún Gi'and Canv-
on, gijúfui'sins mikla í Banda-
í’íkjunum, var vanur að segja
ferðamönnum frá því, að hann
hefði grafið gljúfrið og ekið öllu,
sem í því var, burt í hjólbörum.
Þegar hann einu sinni sem oft-
ar sagði þessa sögu; var ung
stúlka frá austurríkjunum með
í ferðamannahópnum.
— Eg trúi því ekki! sagði
hún og sneri upp á sig.
— Hvei's vegna ekki? spurði
þá sá gamli.
— Ja, þú gætir svo sem hafa
grafið gljúfrið, eins og þú segir.
og ekið öllu saman buxt í hjól-
börum — en hvar í ósöpunum
hefðii'ðu getað losað börurnar!
*
Vegfararidi hafði dottið nið-
ur í götúræsi og kallað á hjáip.
— Hamingjan góða, hrópaði '
maður, sem átti leið framhjá,
og fórnaði höndum um leið. —
Hafið þér fallið niður í götu-
ræsið?
— Kannske ekki, hljóðaði
svarið. — Úr því að þér hafið
áhuga, getum við eins sagt, að
eg hafi verið hérna af tilviljun,
þegár þeir lögð'u götuna.
' _ *
Dick: — Var heitt þar sem
þú dvaldist 1 sumárfríinu þínu?
Don: — Hvort það var, mað-
ur, og hvergi nein tré. Við
skiptumst á um að sitja í skugga
hvors annars.
¥
i
i
2111
upp. „Eg veit,“ svaraði Tarz-
an. „Svo virðist, sem Cross
,kunningi“ okkar hafi leikið
á okkur báða,“
Jói: -— Eg fór snemma að
sofa í gærkvöldi og dx'eymdi,
að eg væri dáinn.
Siggi: — Og þú hefur auðvit-
að vaknað við hitann!
'k
Guðrún: — Eg' hefi gaman af
að vita, hvað karlmenn tala um,
þegar þeir ei'u einir út af fyrir
sxg.
Sigríður: — Kannske tala
þeir bara uxri það sama og við.
Guðrún: — Nei, heldui'ðu
virkilega að þeir séu svo aga-
legir!
-¥■
Hokum: —• Það er þó að
minnsta kosti einn maður, sem
þú ert neyddur tii a& taka ofan
fyrir.
Yokum: — Hver -er það svo
sem?
Hokum: — Hárskerinn.
Apamaðurinn var kominn
aftur á þann stað, sem hann
hafði hitt Jim Cross.... ög
fann þar hyitan mann,
strengdan milli tveggja
bambustrjáa. Örlög hans
voiu hryllileg.... hefði
Tarzan ekki komið á vett-
vang. . . . því þá hefði hann
smárn saman verið slitinn í i
sundur af hinum ört vaxandi
ti-járn! „Eg heiti George
Rocke,“ stundi maðurinn