Vísir - 27.11.1957, Blaðsíða 3

Mið’vikudaginn 27. nóvember 1957
VfSIB
3
Wilhelm de Ropp - III:
Krýningarhátíð Georgs VI.
heillaði Hitler.
Pekkltron Brefym boðið til
Þýzkalands.
— Sóttsr í einkaflugvél Hitíers —
Efxir að tveir atburðir höfðu
gerst, sem vöktu hjá mér ótta
run að ég væri undir grun um
njósnir, fórum við til London,
hjónin, þreytt og taugaveikluð.
Okkur fannst við þurfa að kom-
ast burt frá þessu ógnum-
þrungna Þýzkalandi.
Þetta var nokkrum dögum
fyrir krýningarhátiðina, þegar
Georg konungur VI skyldi krýnd
in- og mig langaði til að sjá eitt-
hvao af dýrðinni og sérstaklega
skrúðgönguna, en það var of
seint að fá nokkurt sæti. Þá kom
vinur minn einn mér til hjálpar,
sem var mikill áhrifamaður og
útvegaði mér og konu minni sæti
á horninu hjá Whitehall, þar sem
sá til Westminster Abbey.
Krýningarhátíðin lieillaði Hitl-
er svo mjög, að hann gat um
fátt meira talað, næst þegar ég
hitti hann. Von Blomberg, hers-
höfðíngi, var fulltrúi Hitlers við
krýningarathöfnina. Hann komst
seinna í ónáð, vegna þess að
hann kvæntist fyrrverandi vænd
iskonu.
„Blomberg sagði mér, að ekkert
hefðí sýnt betur hið mikla veldi
Bretlands, en þessi hátíðlega at-
höfn — það væru heildaráhrif-
in." Sannarlega aðdáunarvert",
sagði Hitler við mig. Blomberg
hafði sem sé ekki látið undir
höfuð leggjast, að skýra foringj-
anum frá þvi, hversu mikla og
hreina aðdáun brezka þjóðin
hefði á hinum nýja konungi.
Þeiia vakti undrun Hitlers.
Hann hafði haldið að þjóðin eða
mikiil hluti hennar vildi fá her-
togann af Windsor í hásætið.
Reyndar gat hann aldrei áttað
sig á hinu sanna í Windsormál-
inu.
Öttasleglnn.
Þaó var enn annað, sem skelfdi
jnig um þessar mundir. Rosen-
berg stakk upp á því og fannst
það góð hugmynd, að bjóða
þekktum Breta til Berlínar til að
iialda fyrirlestra fyrir nazistafor-
ingja.
Mér tókst að ráða til þessa
fyrirlestrahalds prófessor einn,
og Rosenberg sá um allan undir-
búning, þar á meðal að borga
prófessornum 50 pund og hafa
kokkteilboð honum til heiðurs,
þar sem hin innri klíka Hitlers
skyldi vera viðstödd.
Um þessar mundir hafði Hitler
vikulega hádegisverðarboð inni
í kanzlarahöllinni og voru þar
l'afnan þeir vinir hans og áhang-
endur, sem höfðu verið í fylk-
ingarbrjósti, þegar hreyfingin
var í uppsiglingu.
Meðal þeirra, sem oftast komu
í boð þetta var „Putzi" Haufst-
engl. Han-n var ekki í neinu sér-
stöku embætti innan flokksins
°g var yfirleitt litið á hann sem
einskonar hirðfífl. En hann hafði
veitt Hitler húsaskjól og falið
hann eftir hina misheppnuðu
uppreisn í Munchen 1923, og var
því alltaf velkominn í boðið. '
Putzi var einnig i kokkteilboð-
inu, sem haldið var fyrir prófess-
orinn, og þar dró hann prófess-
orinn afsiðis til þess að ræða við
hann um mig og spurði nákvæm-
lega um sambönd mín i Bret-
landi.
„Bjáninn"
Seinna sagði prófessorinn mér:
„Vitið þér það, hann sagði mér,
að hann héldi, að þér væruð
brezkur njósnari".
Ég má sannarlega hrósa happi
yfir því, að eini maðurinn í
Þýzkalandi, sem hélt að ég væri
njósnari, skyldi vera álitinn
bjáni.
Það voru skemmtilegir dagar
sumarið 1937, þegar Rosenberg
fékk þá hugmynd, að bjóða tólf
þekktum Englendingum í ferð
um Þýzkaland, sem gestum
stjórnarinnar. Ferðinni skyldi
Ijúka í flokksþinginu í Núrn-
berg.
Ég átti að stinga upp á gest-
unum.
Þetta var ekki auðvelt verk,
en mér tókst að finna heppilega
menn, lávarð, tvo hershöfðingja,
aðmírál, biaðamann o. s. frv.
Þeir voru sóttir til Bretlands í
einkaflugvél Hitlers og ég hitti
þá i Berlín. Þeíta fór allt frám
i anda hinnar þýzku nákvæmni
og stóð yfir í 14 daga og kostaði
stjórnina 4000 pund.
Hrifnir.
Fyrst voru þeir látnir heim-
sækja skóla, sjúkrahús, herbúð-
ir, o. s. frv. Síðan bættist ég í
hópinn og fór með þeim til Aust-
ur-Prússlands, þar sem Gauleit- ‘ eitthvað frá eigin brjósti, mundi
það bitna á mér von bráðar. Þá
datt mér í hug það ráð, að taka
þá með mér til að hlusta á aðal-
ræðu Hitlers á flokksþinginu.
er Koch sá um þá. Hann fór með
þá til hestauppeldisstöðvarinnar
i Trakenhnen, sem var heims-
fræg yfir afbragðshestakyn sitt.
Hestarnir lifðu sannkölluðu lux-
uslífi í einkabásum með einka-
þjón. Bretarnir urðu afarhrifnir.
Síöan var okkur boðið til greifa-
seturs eins, þar sem enn voru
sýndir gæöingar af arabisku
kyni. Þá tók fögur greifafrú við
okkur og hélt okkur mikla
veizlu, þar sem aðmírállinn var
eins og í sjöunda himni. Að því
búnu var farið til mótsins í Núrn
berg, þar sem við áttum að hitta
ýmsa nazistaleiðtoga og eiga
einkaviðtöl við Hitler og Hess.
I-Iitler var afar kurteis og vin-
gjarnlegur og lék hinn fullkomna
diplomat og gestgjafa !-nnn
var stjórnmálamaður, sem c.r.-
göngu hngsaðj um velferð þjóð-.
ar sinnar!
Það var ekki vafi á því, að
gestirnir voru hinir hrifnustu.
Þeir höfðu nú séð nazistíska
Þýzkaland í litskrúði og voru nú
vel skólaðir til heimferðarinnar.
Ég var orðinn hálfvandræða-
legur. Auðvitað gat ég ekki haft
áhrif á hlutina, því ef ég segði
Eftirköstin.
Á í’æðupallinum sáu hinir
brezku gestir allt aiman Hitler,
en þeir höfðu kynnst, á meðan
þeir voru gestir hans —■ mann,
sem þeir varla þekktu aftur —
mann, sem öskraði og lét sem
óður væri. Að vísu skildu þeir
lítið af þvi, sem hann sagði, en
ensku morgunblöðin fluttu lan&a
útdrætti úr ræðu hans, serstak-
lega um gyðingaofsóknirnar.
„Undarleg skepna", sagði einn
Bretanna.
umbreyting", sagði
i.crsiiöföinginn.
Þeir voru nógu skynsamir til
að sjá hverskyns ókind Hitler
var.
Það var á þessu flokksþingi,
sem ég varð verulega hræddur
um líf mitt. Eins og venjulega
var ég gestur Hitlers á flokks-
þinginu, en það þýddi það, að
ég var sjálfboðinn i allar veizlur
Framh. á 11. síðu.
Eimreiðar„beinagrinö“ á
einnar í Y.-Þýzkalandi.
undirvagni úr gömlum strætisvagni ekur hægt um götur borgar
„Eimreiðin“ getur í’lautað og spuð reykskýjum, og er fyrst og fremst
ætluð börnum til skemmtunar.
Robert Standish:
áibrot
Framh.
menn eru fúsir á að borga fy.rir
menið 2 þúsund pund, hlýtur það
að minnsta kosti að vera 10 þús.
punda virði. Eg vil fá 3 þúsund
pund.“
„Eg skal borga fyrir það 2.500
punú!“
„Gott og vel, þá kaupum við
þvi.“ sagði Langley, sem skildi
vel að áhættusamt var að treysta
þvi „að engra spurninga yrði
spui^,“ það mætti blanda þvi
saman við að sættast á glæp og
væri þvi ekki bindandi. Ilann
yfirgaf hús Ansells með 2,500
pund í eins punds seðlum, sem
geymdir voru i brúnum pappírs-
poka.
Nú þegar hann var orðinn
auðugur að vissu leyti, byrjaði
sjóndeildarhringur hans að
honum, taldi hann á að það væri
nytsamt að eiga sér bankainn-
stæðu í nafni McWatts og hann
Henry Ansell var veðlánari og
hylmari. en hafði auk þess ann-
að starf, sem var sómasamlegra:
Hann virti gullstáss til erfða-
j skatts. Það var i sambandi við
bessa síðar starfsemi, sem Lang-
| ley hitti hann við og við.
Það sem að Henry Ansell am-
halda sambandinu við það fólk;
sem liann þóttist hafa einhver
stækka. í skrifstofunni heyrði
hann um „ýmislegt gott“ áður
en almenningur fékk vitneskju
um það. Bókarar eru vel settir í
því efni. Það leið ekki á löngu
þar til hin 2,500 pund voru orðin
að 8 þúsund pundum, með hyggí-
legum ráðstöfunum.
Langley hafði engan sérstak-
an tilgang i huga ennþá, en með
hverjum degi sem leið, sá hann
nýja og hagstæða möguleika í
því, að vera tveir menn. Óljós
áætlun um níðingsskap mótað-
ist hjá honum smátt og smátt.
Sú hugsun, sem náði tökum á
lagði því inn peninga í mikið
sóttum banka i East End. 1
mjórri götu svo sem hundruð
metrum frá bankanum leigði-
hann sér tvö ódýi herbergi og
gerði grein fyrir fjarveru sinni
með því að segja að hann væri
sölumaðu.r. Fjóra til fimm daga
í viku svaf hann í Maida Vale, en
hina í East End undir nafni Mc-
Watts. Sú hugsun vakti fyrir
lionum líka, að ef skattayfirvöld-
in færu að forvitnast um fjár-
mál Edvvards Langley. þá yrði
það auðvelt að ílytja alla lausa-
fjármuni yfir á McWatt. Og öf-
ugt, ef þörf gerðist og það var
ekkert, sem tengdi þessa tvo
menn saman.
tök á, svo að hann kinkaði koll';
vingjarnlega til Langleys þegar
hann kom í skrifstofu hans. Einu
sinni fóru þeir saman úr skrif-
stofunni síðdegis. Þá tók Ansell
rögg á sig og bauð Langley heim
með sér, til að íá sér eitthvað að
drekka.
Það sem að Hery Ansell am-
aði, var það að hann drakk.
Hann hataði að sitja einn að
drykkju, en þorði ekki að drekka
á opinberum stöðum, hann var
hræddur um að vínið losaði um
tungu hans og að hann talaði þá
af sér. Svo að hann drakk að
mestu einn i litla húsinu sínu í
Hallgrode Gardens við Willes-
den. Edward Langley tók á móti
boðinu feginshugar. Hugmyndin
um að hann cTrykki þá á kostnað
hins þótti honum góð og það var
alltaf til sá möguleiki, að eitt-
hvað nytsamt gæti hlotizt af
sambandinu.
„Við værður að hittast oftai’,
drengur minn,“ sagði Henry An-
sell siðar þetta kvöld. augu hans
voru dálítið starandi er hann
fylgdi gesti sinurn út að fram-
dyrunum og hélt þar í skefjum
tveim grimmum Elsass-hunduin.
„Það getur orðið gagnlegt fyrir
báða — þú skilur við hvað ég á?“
Langley kom sér i mjúkinn við
Ansell með því að útvega sér —
fyrir atbeina vínkaupmanns, sem
var viðskiptamaður iijá firma
hans — kassa af mög gömlu
skozku viskii, sem hann fekk
fyrir viðunandi verð. Hann kom
sér ennfremur vel við hann með
því að gefa honum fyrirfram
bendingar, er breyta mátti i pen-
inga. Þeir komu nú oftar saman
til drykkju i Willesden og trún-
aður varð meiri milli þeirra. Þá
var það eilt kvöld að Ansell, —