Vísir - 09.12.1957, Síða 6

6
—
VfSIB
irlsxis.
D A G B L A Ð
Vísir kemur út 300 daga á ári, ýmist 8 eða 12 blaðsíður.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Hersteinn Pálsson.
✓ Skrifstofur blaðsins eru í Ingólfsstræti 3.
Ritstjórnarskrifstofur blaðsins eru opnar frá kl. 8,00—18,00.
Aðrar skrifstofur frá kl. 9,00—18,00.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3, opin frá kl. 9,00—19,00.
Sími: 11660 (fimm línur).
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Vísir kostar kr. 20,00 í áskrift á rnánuði,
kr. 1,50 eintakið í lausasölu.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Bygs'mgamál Reykjavíkur.
I síðustu viku birti Vísir mjög
fróðlega grein um þann þátt
bæjarmálanna sem mest hef-
ir verið rætt um á undan-
förnum árum — bygg'inga-
málin og þjónustu bæjarins
við þá, sem ráðast í að
tyggja yfir sig og sina. Er
enginn vafi á því, að það
hefir komið mörgum á ó-
vart, hversu mikið hefir ver-
ið unnið á þessu sviði — ekki
, sízt þegar haf&ur er í huga
raunasöngur andstæðinga
Sjálfstæðisflokksins, sem
hafa haldið því fram, að hér
hafi í rauninni ekki verið
gert neitt. Er því fyrir
miklu, að þetta komi einmitt
fram nú fyrir bæjarstjórnar-
kosningarnar.
Allir vita, að hér hafa risið upp
heil hverfi íbúðarhúsa — og
raunar verksmiðjuhverfi
einnig — á fáum árum.
Líklega hafa menn þó ekki
gert sér eins ljósa grein fyrir
því, hvað margir hafa feng-
] ið húnsnæði í þessum nýju
hverfum, hvort sem þeir
hafa byggt sjálfir, aðrir ein-
■ staklingar eða bæjarfélagið.
Á tveim áratugum hefir ver-
ið verið byggt yfir hvorki
meira né minna en 30.000
tnanns eða fullan helming
bæjarbúa. Það sér hver mað-
ur, að slíkt er stórvirki og
verður ekki framkvæmt
nema þar sem bæjarfélagið
veitir mikla þjónustu.
Það hefir jafnan verið við-
kvæðið hján andstæðingum
sjálfstæðismanna, að bærinn
gerði ekki neitt fyrir bæjar-
búa, hvort sem þeir vildu
byggja eða gera eitthvað
annað. Sanngjarnir menn
munu víst eiga bágt með að
halda þvi fram, þegar lit-
ið er á þær staðreyndir, sem
getið hefir verið hér, og er
þó fátt eitt talið. Götur þær,
sem bærinn hefir lagt, hafa
skipt tugum kílómetra, og
enginn hefir víst mælt þau
holræsi eða alla þá raf-
strengi, sem einnig hefir'
orðið að leggja. Það hefir
bærinn gert allt eða fyrir-
tæki á hans vegum.
Andstæðingar sjálfstæðismanna
halda því fram, að þeir geti
gert miklu betur. Ekki sé|
annað en að veita þeim
meirihluta í bæjarstjórninni,
og þá skuli menn sjá, hvern-
ig eigi að stjórna hlutunum.
Og það er lrverju orði sann-'
ara, að ef einungis er litið á
þær tillögur, sem andstæð-
ingar sjálfstæðismanna hafa
borið fram í bæjarstjórninni
að undanförnu, þá verður
það harla lítið, sem bæjar-
stjórnarmeirihlutinn hefir
gert. En sá er bara gallinn
á þessum tillögum, að þær
eru ekki fram komnar, til
þess að eftir þeim virði farið.
Tillögumenn vonast til þess, að
þær verði felldar. Þeir vita
nefnilega, að þær eru ekki
byggðar á raunveruleikan-
um, eru aðeins hráefni í
áróðursvopn. Þær líta svo
fallega út, að þær eru einskis
nýtar nema þær hafi verið
felldar, enda eru örlög þeirra
jafnan þau. Það, sem bærinn
gerir, er liinsvegar í sam-
ræmi við fjárhagslegt bol-
magn borgaranna, enda er
slíkt undirstaða þess, að ekki
sé siglt of djarft og pyngju
manna ekki ofboðið. Þetta
hefir almeningur gert sér
ljóst, og þess vegna stendur
fylgi sjálfstæðismanna svo
traustum fótum í Reykja-
vík, að andstæðingarnir
gera sér engar vonir um að
geta hróflað við völdum
hans í kosningunum í næsta
mánuði.
Það er hrein
Fyrir nokkru hvarf sá maður
frá störfum, er verið hefir
framkvæmdarstjóri Rann-
sóknarráðs ríkisins, og nú
hefir nýr maður tekið við
starfi hans. Hann var valinn
af þrem umsækjendum,
sem vafalaust eru allir vel
menntaðir, en það er vitan-
lega hrein tilviljun, að sá,
sem fyrir valinu varð í starf
þetta, er sonur forsætisráð-
herans.
Þetta sannæ- það, að það er al-
veg út í hött, að frændsemi
eða „sambönd“ ráði nokkru
um það, hverjir veljast í op-
inber störf eða trúnaðafstöð-
ur!! Það er svo greinilegt sem
verða má, að mannkostir og
menntun ráða öllu, enda get-
ur Tíminn þess á fyrstu síðu
á laugardaginn, að raf-
magnsverkf ræðingurinn, sem
fekk stöðuna, sé raunveru-
ega „vísindama‘ður“. Er illt
til þess að vita, að menn
skyldu ekki hafa gert sér
grein fyrir því fyrr, og verð-
ur að kenna það sofanda-
hætti Tímans. En þar sem
vísindamaðurinn er nú kom-
Mánudaginn 9. desember 1957
Kveðfuorð.
Jörgen J. Hansen
„Hví skyldu aðrir yrkja um þig,1
en ekki ég?“
Þessar setningar komu mér
í hug, þegar eg settist niður að
skrifa þessar línur i minningu
míns látna vinar, Jörgen Han-
sens. Já, hvers vegna ekki eg?
Jörgen var fæddur í Hafnar-
firði 17. sept. 1887. Foreldrar
hans voru Jörgen F. F. Hansen
og Henriette, dóttir H. A.
Linnets kaupmanns í Hafnar-
firði. Faðir Jörgens var fædd-
ur í Söndenborg í Als á Suður-
Jótlandi, en fluttist þaðan árið
1872 fyrir þá sök, að hann vildi
ekki gerast þýzkur ríkisborg-
ari, þar eð Þjóðverjar höfðu þá
fyrir nokkru tekið Suður-Jót-
land af Dönum. Hansen fluttist
þá til fslands og gerðist verzl-
unarmaður í Flensborg í Hafn-
arfirði hjá móðurbróður sínum
Johnsen. Á íslandi átti hann
heima til dauðadags.
Fimmtán ára fór Jörgen til
Danmerkur til verzlunarnáms,
og kom heim aftur eftir fjög-
urra ára dvöl, og' var það
nokkru fyrr en ráð var fyrir
get. Þessu olli, að nokkurrar
veilu kenndi hann þá í lung-
um. Eftir heimkomuna sigrað-
ist hann þó brátt á þessum las-
leika.
Með okkur Jörgen varð
snemma í æsku óvenju kært,
svo að varla máttum við hvor
af öðrum sjá. Svo lítill var
aldursmunur okkar, að ekki
gætti í leikjum okkar og allri
samveru. Ekki brast vinátta
okkar, þótt hann flyttist til
fjarlægs lands. Öll skip, sem þá
fóru milli íslands og' Danmerk-
ur og póst tóku, fluttu bréf
okkar fram og til baka. — Síð--
náð heilsu sinni aftur, fluttist
hann til Stokkseyrar og gegndi
þar verzlunarstörfum um hríð.
A þeim misserum fórum við á
hesturn nokkrar ferðir í orlof
hvor til annars. Og enn leið
tíminn, og við finnum að við
erum áður en okkur varir orðn-
ir fullorðnir menn, og þá komu
til okkar meiri störf, meiri
ábyrgð.
Á fimmta tug ára stundaði
Jörgen skrifstofu- og fram-
kvæmdarstjórastörf í Reykja-
vík, lengst þó skrifstofustjóra-
starf við Happdrætti háskóla
íslands, sem hann gegndi til
dauðadags, 30. okt. sl. jarð-
settur. Hvert það sæti, sem
Jörgen Hansen var í að starfi,
var vel skipað, svo frábær var
hann að trúnaði og öllum
vinnubrögðum.
Lítið féllu leiðir okkar sam-
an þessa áratugi, þar eð eg
dvaldi fjarri hans slóðum um
'7 i 30 ára bil. Þegar við svo, báðir
ai hefi eg oft um það hugsað, fyrjr jöngu búnir að slíta okk-
þar eð þessi vinátta þótti held-' r ungiingaskóm) hittumst aft-
ur óvenjuleg með unglingum, ur hér £ Reykjavík fyrir nokkr.
en ávallt hefi eg komizt að
einni niðurstðu, þeirri, að öðru-
visi gat þetta ekki verið, að
minnsta kosti af Jörgens hálfu,
af þeirri einföldu ástæðu, að
tryggð Jörgens gat ekki dáið,
hún hlaut að verða honurn
jafngömul. Vinfesta var höfuð-
uppistaðan í hans skjaldar-
merki, og má sama segja um
öll hans systkin. Ekki þurftu
þau systkin Íangt að seilast eft-
ir þessari fornu dyggð, trygg'ð-
inni, því að svo var foreldrum
þeirra tryggð og vinfesti gefin
í ríkum mæli, að mjög var á
orði haft.
Eftir heimkomu Jörgens, á
meðan hann var að ná heilsu,
sat eg löngum heima hjá hon-
um, og sögðum við hvor öðrum
það, sem á daga okkar hafði
drifið undanfarin fjögur ár.
um árum, fór það einhvern veg-
inn svo, að fundum bar sjaldn-
ar saman en báðir hefðu kdsið.
Það er annað vorhugur og ann-
að hausthugur. Þó get eg ekki hefði kosið.
annað en minnzt einnar kvöld- Ólafur
stundar, sem eg átti með hon-
um fyrir nokkrum árum á hans
ágæta heimili. Á því eina
kvöldi urðum við aftur ung-
ingar, lifðum upp öll æskuárin
og gleymdum okkur við þær
minningar. Næsta morgun
munum við svo báðir hafa
vaknað sem eldri menn, menn,
sem gengu út í önn dagsins og
ábyrgð, en að einhverju þó sem
nýir menn.
Annars voru helztu kynni
okkar þessi ár að hittast á götu,
heilsast og kveðjast. í þessum
kveðjum sá eg og fann sama
aðlöðunarháttinn, sömu ein-
lægnina, sem svo mjög heillaði
mig í æsku, en nú fór á milli
tveggja aldurhniginna manna.
Eg finn ekki oftar handtök
þessa æskuvinar. Eg verð því
að láta mér nægja um stund að
geyma öll hans handtök ásamt
miningunum öllum um hann,
geyma þær þar sem mölur og'
ryð fær þeim ekki grandað.
Jörgen Hansen var gæfu-
maður. Hann leitaði ekki langt
í álfur eftir gæfunni. Maður
eins og hann- þurfti ekki langt
að leita og hann höndlaði gæf-
una á réttu augnabliki. Eg veit,
að það taldi hann sig hafa gert,
þegar hann gekk að eiga hina
ágætu konu, Ingu Skúladóttur,
sem skóp honum og börnum
þeirra friðsælt fyrirmyndar-
heimili, heimili, sem varð hon-
um bjartur Edenlundur í önn
og erfiði daga og. ára.
Eg kveð svo vin minn Jörgen
Hansen hinztu kveðju með stefi
úr erfiljóðum, sem ort voru við
útför móðurföður hans, H. A.
Linnets, þar eð nú eiga þau við
hann:
Þú varst heiður þinnar stéttar,
þín skal gjarnan lengi minnzt.
Þú fórst brautir beinar, sléttar,
blessun lífsins þannig vinnst.
Að síðustu votta eg konu
hans og börnum o göðrum ást-
vinum mína dýpstu samúð og
bið þau velvirðingar á því, að
þessi minningarbot mín eru
seinna á ferðinni heldur en eg
Þorvaldsson.
¥ifl FJOLL
Fslleg bók eftir Guðmiand frá MiBdaS.
„Bak við fjöllin“ er Iheiti
nýrrar óvenju fallegrar bókar
1 eftir Guðmund Einarsson frá
| Miðdal og með f jölmörgum
teikningum eftir liann sjálfan.
Þessi bók er það sem fremur
mætti kalla ,,essays“ heldur en
ferðaþætti, en er þó sambland
af hvorutveggja — einskonar
hugdettur og stemningar sem
oftast hafa orðið til á ferðalög-
Mjög var eg sólginn í að heyra
frá landi feðra hans. Á þessum ,um hans um Island °S á slóð'
fannst mér sem sæti um framandl landa. _
Höfundurinn er víðförull og
kemur enda víða við í bók
sinni. Hann drepur á margt
sem fyrir augu hefur borið, allt'
sunnan úr löndum og norður til
Lapplands og Grímseyjar við
íslandsstrendur. Hann ræðir
um fugla og hreina, þrumuguði,
seiðkonur og stjörnur himinsins
ungar meyjar, riddara gullna
bikarsins og' jónsmessunætur
þar sem sólin hnígur ekki í mar.
Ekkert lætur höfundurinn sér
óviðkomandi og hvarvetna
skynjar hann fegurð og mikil-
leik lífsins. Þetta er játning til
stundum íannst mer sem
eg við fótskör meistara, sem
vissi flest, en eg fátt. Þannig'
leið tíminn. Þegar Jörgen hafði
inn í þetta starf, ætti hann
að geta notað hæfileika sína
til að kanna auðlindir lands-
ins, og svo má kannske
stofna eitt eða tvö eða fleiri
félög til að nýta þær með
nokkrum hagnaði, en slíkt
er vitanlega tilviljun — eins
og svo margt annað.
Já, líf vort er tilvíljunum háð
að öllu leyti. Það má nú
segja.
lífs og fegurðar, holl bók ung-
um sem gömlum — góð bók.
í bókinni eru um 40 mynd-
skreytingar — teikningar höf-
undar sjálfs, ýmist heilsíðu-
myndir eða vignettur og er að
þeim mikil bókarprýði.
„Bak við fjöllin“ er um 170
síður að stærð og er henni skipt
í 16 sjálfstæða kafla.