Vísir - 27.12.1957, Blaðsíða 7

Föstudaginn 27. desember 1957
VÍ SIR
7

o
2)orof!iftj
Quentin :
O&ur
K
IV
N
29
A
ÁSTARSAGA
IWVWWW«WiWWWVWWWAWVWWWWWVVWVW
Helen. Þetta barn var svo einstaklega líkt Evelyn og gamla
lconan vonaði að Golette finndi velvildina, sem streymdi frá
lrenni.
‘ Það var Joce sem hafði stungið upp á því að fjölskyldan yrði
viðstödd er Colette kæmi, og Helen látið undan, þó henni væri
jþað þvert um geð.
— Henni er styrkur að því fyrst í stað, meðan hún er að átta
sig, að sjá og finna að hún á heimili og fjölskyldu, sagði Joyce.
— Og svo get eg hjálpað henni, þegar hún fer að kaupa sér
almennileg föt. Helen hafði aldrei tekizt að hafa í fullu tré við
hina ráðríku fjölskyldu mannsins síns, en hana langaði mest að
hafa Colette fyrir sjálfa sig.
Nu varð að kynna Colette fyrir þjónustufólkinu, og hún gerði
strax þá skissu að ætla' að heilsa því með handabandi. Simpkins
hryti hrökk undan þegar hún rétti fram höndina og horfði
áyítunaraugum á hana. Colette skildi þegar, hvemig í öllu lá
cg kinkaði vingjarnlega kolli til hinna — frú Moore ráðskonu —
Paget stofustúlku — Coles, stúlkunnar sem annaðist frú Stannis-
íord sérstaklega og átti líka að þjóna Colette — og Flóru, sem
gekk næst ráðskonunni að völdum.
Meðan frændi og frænka Johns töluðu við fólkið, stóð hann
og horfði á Colette meðan hún var að ganga gegnum eldraunina.
Heimkoma glötuðu dótturinnar! Hann gat sér þess til að Joyce,
sem annaðist kynninguna mundi hafa undirbúið þessa hlægilegu
leiksýningu.
Og þarna stóð tágakoffort Colette á marmaragólfinu með
svörtu og hvítu tíglunum. Coles tók það upp og svipurinn á
henni vár eihs og hún væri hrædd um að það mundi bíta hana.
John óskaði að þaö gœti bitið. í fyrsta skipti í allri ferðinni
íannst honum núna, að honum þætti vænt um koffortsgarminn.
— Er þetta allur farangurinn. Ef mademoiselle vill láta mig
fá lyklana, skal eg taka upp úr koffortinu fyrir hana.
Colette velti fyrir sér hvers vegna þjónustufólkið talaði alltaf
við fólk í þriðju persónu — og hvers vegna þetta háenska fólk
reyndi að láta eins og það væri franskt .... Hún sagði snöggt:
— Já, þetta er allur farangurinn, og eg hef enga lykla. Eg vil
hélzt taka upp dótið mitt sjálf.
r
— Láttu Coles sýna þér herbergið þitt, barnið mitt, sagði
Helen rólega. — Þig langar víst til að þvo af þér ferðarykið. Og
á eftir skulum við fá okkur glas af sherry inni í borðstofunni.
Þú skalt hugsa um að hafa fataskipti fyrir miðdegisverðinn í
kvöld.
Joyce og maður hennar og sonur höfðu raðað sér kringum
stólinn sem Colette sat í og nú stóð Colette upp samkvæmt
boði ömmu sinnar og elti Coles upp stigann. John óskaði að
hann gæti kallað á hana — óskaði. að hann gæti hrifsað koffort-
ið af þessari þóttalegu vinnukonu — og flúið með Colette frá
öllu saman. Aumir.gja barnið, hann hafði ekki grunað að hún
ætti að lenda í öllu þessu tilstandi!
Hann óskaði að hann gæti taiað við hana undir fjögur augu —
og róað hana. Ef Helen hefði verið ein heima hefði allt verið í.
lagi. Helen var innilega glöð yfir að sjá dótturdóttur sina. Enj
það var ófyrirgefanleg flónska að fara að stefna fjölskyldunni
saman þarna.
Allt i einu sneri Colette við í miðjum stiganum og hljóp niður
í ársalinn og faðmaði John að sér og kyssti hann á báðar kinn-
ar. — Eg var að gleyma að þakka þér fyrir að þú fylgdir mér
heim, John ,sagði hún, og það var John einn, sem heyrði sárs-
aukann, sem i orðunum fóist.
— Þetta verður betra þegar þú og hún amma þín eruð orðnar
einar, sagði hann lágt. Hún hljóp aftur upp stigann og barðist
við grátinn.
Kannske flý eg héðan sagði hún við sjálfa sig þegar hún var
orðin ein í hinu stóra, fallega herbergi sínu. En ekki of fljótt
— ekki svo fljótt að hún amma fái taugabyltu af þvi....
I
kvöldvökunni
NIGEL FÆR HLUTVERK.
— Mjög hrærandi! sagði Joyce snefsinn. — Það er svo að
sjá, sem þú hafir haft mikil áhrif á stúlkuna, John.
Hópurinn kringum sjúkrastólinn starði á hann eftir þetta
atvik. Bella frænka brosti — Steve frændi hnyklaði brúnirnar
— Nigel skellihló.
Aldrei þessu vant andæfði Helen fjölskyldunni. Hún sagði
einbeitt: — Eg á John mikið að þakka. Það er engin furða þó að
Colette finnist hún ókunnug hérna. En hann hefur reynzt
henni vel.
— Það er nú annað hvort, jafn lagleg stúlka og hún er, sagði
Joyce. — En stúlkur á þessum aldri hænast nærri þvi alltaf
mest að fullorðnum mönnum. Það er einskonar dótturkennd,
finnst þeim, eða eitthvað þVí likt. Eg held að Colette treysti
þér út í æsar, John.
John var fokreiður, en honum tókst að brosa og nú beindi
hann orðum sínum sérstaklega tii Helen: — Colette er þreytt og
vafalaust dálítið ringluð, frú Stannisford. Og hún er vönust
einföldum lífsháttum.
Einföldum, hugsaði hann með fyrirlitningu. — Barnið hefur
lifað eins og zigauni — eins og hamingjusamur zigauni.
— Góði John, við höfum einfalcla lífshætti hérna líka, nú
orðið, sagði Helen blíðlega og tók ekki eftir kaldhæðniglamp-
anum í augum hans. Henni fannst það einfalt líf að nota ekki
nema helminginn af húsinu og hafa aöeins sex þjóna. — Viltu
ekki drekka glas af sherry með okkur, eða kannske þú viljir
borða miðdegísverð nieð okkur? spurði hún vingjarnlega.
— Hjartans þakkir, en eg verð því miður að fara. Cranford
læknir kemur til að tala við mig i kvöld.
Það var þöttasvipur á honum er hann' fór, enda fannst hon-
um að hann mundi kafna ef hann yrði mínútu lengur en þörf
var á, þarna í Osterley Housé.
— Mér sýndist hánn eitthvað svo óþolin, sagði Joyce þegar
Simpkins kom inn með sherryglösin.
— Hann laiigar víst til að fara að vinna, svaraði Steve frændi
annars hugar. Hann var áhyggjufullur og ergilegur. Hvað var
Helan að hugsa, að láta Joyce koma hingað í dag, þegar unga
stúlkan átti að koma heim. ‘
Hann ög kdnan hans kvöddu og þökkuðu fyrir sig eftir dálitla
stund. Bíllinn stóð enn fyrir utan, svo að John hafði farið gang-
andi.
Þegar fjölskj'ldan var orðin ein sneri Joyce sér að syni sínum.
— Colette er Ijómandi falleg stúlka. Alveg eins og Evelyn var á
hennar aldri.
Það hýrnaði yfir Helen. Hún sá ekki undirhyggjubrosið á
mæðginum.
Paul sat við slaghörpuna og spilaði, hann var allur í tón-
listinni og þessi Bechstein-slagharpa var dásamlegt hljóðfæri.
Steinway-slagharpan hans hafði verið seld fyrir löngu. Ef Col-
ette léki ekki á hljóðfæri, mundi Helen ef til vill gefa honum
þetta. — Paul Stannisford var eiginlega lítið hrifinn af þessari
fjölskyldusamkomu. Hann var vanur að láta konu sína og son
um þess háttar.
— Ef hún spilar ekki á píanó verð eg að fá einhvern til að
kenna henni, Paul. Það var Helen sem talaði — liún hafði lesið
hugsanir hans. Bláu augun gömlu konunnar ljómuðu af gleði
yfir þvi að geta lagt á ráðin um framtíð dótturdótturinnar.
Kannske þú viláir kenna henni? Það væri gaman að heyra ein-
hvern leika á slaghörpuna, eins og í gamla daga.........
Frúin: Sjáið þér bara þetta
borð. Eg get ritað nafnið mítt
í rykið sem á því er.
Vinnust.: En hvað það hlýtur
að vera dásamlegt að vera
svona menntaður.
★
Viljið þér að þjónninn veki
yður?
Nei, þökk. Eg vakna á hverj-
um morgni klukkan 7.
Þér vilduð þá ekki vera sv®
góður að vekja þjóninn?
★
Nú geri eg eitthvað og þú,
getur upp á hvað það er.
Allt í lagi.
Hvað er eg að gera?
Ekkert.
Jú.
Hvað ertu að gera?
Fara upp stiga?
En þú hreyfist ekki.
Eg veit það. Eg er í lyftu.
★
Hagfræðingar halda því fram,
að bifreiðar hafi lækkað tölu
þeirra, er deyja úr elli.'
Hvernig þá? Kannske1 vegna
þess, að þeir koma í veg fyrir
ofreynslu?
Nei. Vegna þess, að svo fáir
komist til elliára þeirra vegna.
★
Er billinn þinn í góðu lagi?
Vissulega. Það syngur og
dynur í öllu nema flautunni.
Lögreglumaður (horfir á ná-
unga í göturæsinu: Ertu drukk-
inn?
Mað<urinn: Nei. eg er bara áð
passa plássið fyrir- vin minn: '
sem á bíl.
Eg stanzaði bílinn minn við
umferðarljós og kom honum
ekki í gang aftur. •
Það var ekki vel gott.
Nei, sannarlega ekki. Ljósin
skiptu frá grænu í gult og
rautt og aftur til balca. En eg
gat ekki hreyít bíiinn. Þá kom
til mín lögreglumaður og
spurði:
Hvað er að? Likar yður ekki
litirnir sem við höfum?
E* R. Burroughs
TAKZAN
2517

Hvað kom fyrir hraðamælihn
i hjá þér?
Seldi hann.
Hvað segirðu, geturðu án
hans verið?
Já, já. Á tuttugu kílómetrum
hristist rúðah, á þrátíu hristást
hurðirnar og á fjöruííu byrja
Flugmað.ur, s.em var tíl að-
stoðar vsð að varpa kjarn-
orkuspreiigjuhnl á Híros-
hima, var Iiahdtekinn í Abil-
ene, Texas í vikunni, sakað-
ur uni innbrot. Hami er
sagður andiega bugaður,
vegna þátttöku sinr.ar í flug-
ferðinni.
Félagar Remus æptu á
hefnd, þegar þeir sáu að
foringi þeirra var fallinn.
Tarzan lagði á fiótta, því
fyrirsjáanlegt var að við
ofurefli var að etja. Hann
hljóp inn í næstu Kellisgöng
en svo tók hann eftir því að
hann var villtur. Hann hljóp
í gegnum ótal göng og
hugsaði á flóttanum, að ef
hann fyndi ekki Betty Cole
undir eins, myndi hann týna
lífinu, því óvinirnir voru
alveg á hælum hans.