Vísir - 18.03.1958, Blaðsíða 7

hafði krafizt þess. Og
hékk yfir vínstúkunni,
r seni nániumennirnir,
svo rrtikiö oð drekka
og , jafnvel fengu þeir
að hægt.f’íeri að ræna
is voru svo fág-
ð óráðið. eins og
— hasfileikann,
eðlishvata kon-
Laugavegi 10. Sími 13367,

hriðjudaginn 18. m&rz 1958
VlST*.
Pýzkar fslterpfp'i?
Spánskar
Glpper-pípur
HRiYFKLSBIIDIN,
Kafkofnsvegi

E. R. Burrotighs — T A IIZ A -- 2,%7n
■ T'arzan ai>amaðiir Só'r
tíyðimörkdua. og hcni m til
tinóíunar yalrsá.
fc&&, & towskúþu af mrmni,
sam lá i sandinum. ÞetL;
voru leifar hvifs mrnns.
asoi á33 kaídí á þtsstun
eyi},efáS. Aíít I einu
tó.’-i • Tarzan’ eftii* ran:;ui-
vöðku>u bréíi. serh var orðiö
gult og þýniaS af.sói. Ef tii
viil.liaíói þaó aö
leyndarmál hins
manns.
gevma
iátna
'Jrank Iferfy:
■ /
r
þá hef eg tilboð að gera yðu-r. Ekki svona undrandi. Það er ein-
göngu verziimarlegs eðlis. Mig langar aðeins að bjóða yður stöðu.
— Hverskonar stöðu? spurði Jo.
— Aðeins vnnnu se.m er i engu óheiðarleg eða persónuleg. Gæt-
um við ekki rætt málið eftir matinn?
— Jú, sagöi Jo. — Eg kem niður strax og eg hef skipt um föt.
Maturinn var ágætur. Þau drukku kampavín meö. Jo fékk
cinu sinni í glasið og skyldi helminginn eftir.
— Hvað er að, spurði Rufus King. — Finnst yður það vont?
— Eg er hrædd við það. Það gerir mig ábyrgðarlausa.
— Drekkið það þá ekki. í vinnu þeirri, sem eg ætla að bjóða
yður verðið þér að vei-a miög ábyrg. Sjáðu — Jo — má eg kalla
þig svo? Það er kominn timi til að við verðum vinir.
— Ef þú vilt, sagði Jo afskiptalaus.
— Mig langar til að gera eitt atriði ljóst: þetta er hvorki
góðgerðarstarfsemi né kænleg árás á dyggðir þínar. Eg vil ráða
þig af emni ástæðu: þú er rétta manneskjan. Útlit þitt náttúrlega
og aigjöm sjálfstjórn þín. Eg held að þú munir auka tekjur
mínar mjög.
— Hvemig?
— Með' því að snúa spilahj.ólinu. Þú verður fyrsti .tvenféhirð-
irlnn fyrir norðar. San Francisco.
— Guð minn góður, sagði Jo.
— Það er alveg heiðariegt. Hjólin min eru ekki viðgerð. Þú
stuðlar aðeins að mannlegri ástriðu, Það mun aldrei nokkur
maðúr nindra menn í að spila fjárhættuspil. Hví ekki að þóknast
þeim? Gera umhveríið, hvað skulum við segja, skemmtilegra.
Þú færð tvö hundruð dollara á vlku og öll útgjöld greidd. Þú
þarft ekki að haga þér gegn vilja þínum við nokkum mann,
ckki einu sinni mig. Auffvitað, sagði hann og' hló við, — ef það
skyldl einhvem tíma koma þér til- hugar, yrði eg mjög ánægður. 1
En þú verður ekki þvinguð, ginnt eoa neydd til eins eða neins.
Þú verður starfsstúlka — cins og búðarstitika. Jæja, Jo, hvað.
segirð u við þessu ?
— Þessir menn, sagði Jo rólega, — drekka. Og flestir þein-a|
'hafa ekki seð kvenmann i lengri tima.
— Eg verð nálægur. Eg hef skammbyssu bak við vinborðið.
Eg hef nokkra sterka drengi til að hald'a uppi reglu. Þú verður!
ekki. áreitt, því loia eg. •"]
Hún varð heldur ekki áreitt. Hún hafði setið þar — nótt eftir
King hló aftur. j
Hreinskilni yðar er hressandi, sagði hann.— Ef satt skál segja
nótt:. kJædd búningi, sem Rnfus King hafði keypt handa henni:j
sitt piís, sem náði ræstum niður á ökla en að ofan var hún í
-:axlalausri blússu .ser.i ckki vakti imyndunaraflið hið minnsta og
við þetta liafði hún .aukio syörtu flr.uelistandi um hálsinn og
við það hékfc menið með myndinni af Bruce, ,sem hún hafði
svarið að skilja ekki við sig raeðan hún lifði. Og hún sagði
skærri röddu vio mennina, sem spiluðu nú einstaklega djarflega
og gleymdu að velta spilinu athygli, þegar þeir horfðu á hana
mSð þrá eöa blíou eða losta:
— Spiiiö herrar minir. Spilið herrar minir.
Enginn maður liafði gerst alvarlega nærgöngull. Það voru
auðvitað boð: til liádegisverðar, reiðtúra, drykkju, en þeim neit-
aði hún öllum með ískaldri kurteisi. Hún freistaðist jafnvel ekki
til að rjúfa einveru. sína, Hún fann til vissrar kvenlegrar gleði
Hún hvorki reit né fékk bréf. Hún vonaði innilega að enginn
að heiman, enginn, sem hún hafði áður þekkt, kæmi inn í Bláa
og. sæi hana þar vera aö gera það, sem hún gerði,
klædda' svo óhóflega — eða hvað verra var búandi í einkaibúð
yfir spilasalnum með íbúð Kings sjálís hinu megin við ganginn.
Samt hafði það sína kosti: íbúð hennar var yndislega þægi-
leg, jafnvel íburðarfull. Hún hafði svertingjastúlku til að mat-
búa fyrir sig og þjóna sér á einn og annan hátt. Og hún
naut aðdáunar allra karlmanna í Sacramento ekki aö undan-
skildum þeim giftu og gömlu.
Það mátti þakka henni að Blái Deihanturinn hafði tvöfaldað
viðskipti sín. King hækkaði kaup hennar upp í þrjú hundruð
dollara á viku, siðan upp i fjögur og sagði henni að hún væri
allra þeirra peninga verð.
Gagnvart henni hegðaði hann sér með varlegri riddaramennsku.
Hann kom ajdrei inn í ibúð hennar án hennar leyfis, en samt
var ekkert eggjandi í framkomu hans. Eöa næstum ekkert. Það
Jitla sem það var gerði hana þunglynda og vakti hjá henni sjálfs-
fyrirlitningu. Hún bölvaði sjálfri sér með litskrúðugum blóts-
yrðum, sem hún haíði lært af námamönnunum. Henni fannst
l:ún vera dæmd og glötuð.
Það var í rauninni mjög einfalt. Hún var kona, sem hafði
yerið gift, sem hafði notið líkamlegrar ástar. Og hún lifði á öld
og í þjóöíélagi, sem neitaði tilveru kvenlegs kynþokka, hélt aftur
af honum, þegar hann var óneitanlega sýndur, afbrigði, sjald-
gæfur sjúkleiki sem aðeins er að finna meðal hinna lægri,
dætra hvíta úrhraksins, vændiskonunni. Jo vissi ekki hve
margar konur sátu og horfðu grátandi á tunglið þessa Marz nótt
einfaldlega vegna þess aö þær vantaði karlmann.
En þessa vornótt 1851 var svolítið öðru visi farið með Jo.
Vandræðin voru flóknari: hún dróst mjög aS manni, sem hún í
raun og vem fyrirleit. Hún vissi hverskonar maður Rufus King
var. Hann var svo kaldhæðinn, fyrirlitning hans á manngæzku
var svo rótgróin, sjálfsánægja hans var svo mikil að það sem
hann gerði stundum fólki snerti hann álíka og barn er stígur
á skordýr. Ekki gat hún vitað að fólk eins og hann var i raun-
inni sjúkt. 1851 hafði veröldin ekki enn vaxið upp úr hugmynd
varmenskunnar. Hún sá hvað hann gerði og hataði hann. Hann
tók við ungum stúlkum fyrir vændishús sitt, frá austri, sem
var næstum rænt, táldregnar af umboðsmönnum sem hann haíði
í stærri borgunum, umboðsmönnum, sem hélt Jo. voru ekki
c-llr. ólikir honum sjáifum. Hún sá svik hans í
löguð spilahjólin öll nema hennar. Hún hafði krafizt þess.
þessi Gullskeifu krá þar sem skeifan er
var úr vcnjulegu járni, gullhúðuðu og þar
sem höfðu heppnina með sér var gefið svo mikiö að
sem þeir hafa vildu á reikning hússins og jafnvel
okeypis .nótt á.Annex til þess. grunaði Jo, að hægt.yæri
þá aleigunni.
Aðeins hann var góður. Aðeins mannasiöir.hans, voru svo
aðir og ljúfmannlegir. Aðeins hann hafði
Lucas VViIkins hafði haft og í miklu, meiri mæli
ef svo inætti segja, sem skirskotaði til ynnstu
unnax og vöktu þó nokkrar sem hún ekki vissi um.
Ennfremur var hann næstum eini maðurinn scm hafði vakið
athygii hennar. Þao var einn annar, en hún hafði'gefið hann
á bátinn. Það var hái rauðhærði, í'reknótti löe.fræðingurinn sem
var ncfndur Kailey Bruke. Hann var heimóttalegur en einkar
aðiáðandi þrátt fyrir liótleikan. Hún þóttist viss um að Eurke
væri .góður maður, ljúfnr, góðhjartaður, biíður maður. Hann
spilaði aldrei. Hann kom inn í Demantinn stöku sinnum og
horfði á hana, bliðlegu döpru augnaráði. Hún hafði bara komizt
að þvi að Hailey Eui-ke var forvígi.smaður hreinsunarmanna i
Sacramento. Þeir vildu hreinsa til í borginni, voru ákveðnir í að
loka spilavítinu og hóruhúsunum, að reka burt merm eins og
Rufus King' — og konur eins og liana — eins og hún var nú orðin.
Samt var enginn fyrirlitning í augum hans, er hann leit á
hana, .heltíur eitthvaö ánnao — eitthvaö meira: dökk, óskýran-
kvöldvökurmi
Prófessor einn vai- að halda
fyrirlestur í líffærafræði.
i — Nú höfum við séð að heili
kai lmanns er kvenheila stærri
bæði að rúmmáii og þunga.
Hvað gerir það?
Það gerir það, sagði stúd-
ína nokkur, — að sannast nú
að ekki er allt undir magninu
komið.
★
Maður nokkur sat inni á.
veitingahúsi. Sá er næstur hon-
um sat spurði hvort hann gæti
sagt sér hvaða dagur væri.
— Það veit eg eklcert um.
— Þér eruð þó að lesa í dag-
blaði og ættuð að geta séð það
á því.
— Á þvi? Nei, ekki aideildis,.
það er síðan í gær.
★
Greifi nckkur frá Vín hitti
eitt sinn vin sinn á götu. Vin-
urinn var með glerauga og
greifinn hafði mikinn áhuga á
því.
— Úr hvei-ju eru svona gler-
augu eiginlega búin til? spurffi
hann.
— Úr gleri auðvitað.
— Óttalega get.eg verið vit--
laus, hrópaði greifinn. — Auð-
vitað úr gleri. Annars gæti
maður ekki séð í gegnum það.
Þvottahús tíl söfu
Uppl. á staðnum,
Efstasund 1€, kl. 2—6.
Sími 33770.
•r.