Vísir - 26.03.1958, Blaðsíða 10

UL
VÍSIR
Miðvikudaginn 26. marz 1$58
J*aHk ífetkif
Fjársjóðurinn í
Fagradal.
49
honum samanburð á þvi hvernig það hafði áhrif á hann: Rann-
- sóknarrétturinn með pínubekknum, þumalskrúfum og rómverska
hringleikahúsið með villidýrunum, sem rifu og slitu, Azteka-
urestarnir, sem héldu á sláandi h.jarta fórnardýrsins i greip-
um sér.
Og þetta var ekki, þar sem það var líkamlegt, því ekkert tæki
íundið upp af mannlegum huga í langri, sjúkri sögu mannlegrar
grimmdar, getur nálgast þann sársauka, sem einmana maður,
sem situr einn í tómu herbergi, getur myndað í djúpi sálar sinnar.
Hann hafði að lokum farið þaðan, flúið í arma drykkjunnar
og rekin áfram af þörf sinni, þrá og með siðferðiskenndina deyfða
af áfengisnautn, hafði hann haldið til héraðsins í kringum Sím-
skeytahæð. Eða, sannara sagt reynt það. En það eitt að- sjá
þessar aumkunarverðu manneskjur, hrjúf andlit þeirra, sneytt
kvenlegum svip, jafnvel þeim mannlega líka vegna þekkingar
þeirra á því hvað maðurinn getur gert hafði orðið til þess að
áfengisvíman rann af honum.
Hann hafði farið inn á veitingastofu til að éndurnýja dapur-
legt ástand sitt. Og þaðan, eftir að hafa spurzt til vegar, í
vændishús við Portsmouthtorg. Það var íburðarmikið hús, allt í
flaueli og plússi, þar sem stúlkurnar voru ungar og, í dimmum
ljósunum, ef maöur var nógu drukkinn, fallegar. Hann hafði
fariö upp með einni, hnellinni brúnhærðri stúlku, og reynt að
láta sér á sama standa um Jo og Juana.
En hann hafði beöið of lengi, vímsn var að hverfa. Og hann
gat ekki. Ævilöng æfing og upprunalegt velsæmi voru honum
yfirsterkari, jafnvel sterkari en þörf hans og losti. Hann hafði
flúið þaðan með hæðnishlátur hórunnar í eyrum. Hann reyndi
ekki þá flóttaleið aftur.
Þess í stað ráfaði hann næturlangt á götunum til að þreyta
sig í svefn. Þess í stað komu stundir kyrrðarinnar er hann starði
út um gluggann sinn, á dökka og formlausa mynd örvæntingar
sinnar. Þannig eyddi Bruce Harkness síðustu viku sinni í San
Francisco. Þegar hann klöngraðist um borð í skipið á leið til
Oregon, hafði hann þá tilfinningu, að hann vildi aldrei sjá þessa
borg aftur.
Columbiadalurinn var jafnvel í október, mistraður og hlýr.
Þaö var í rauninni aldrei mjög kalt þar, sagði einn af hinum
farþegunum honum. Það voru einhver straumur, sem sveigði
til austurs frá Japansströndum og flutti með sér hlýja hita-
beltisvinda. Og dalurinn var miklu fegurri en hann hafði nokk-
urn tíma ímyndað sér.
Beggja megin árinnar breiddust ræktarlöndin út, ótrúlega
dökk og frjósöm. Bæirnir virtust, vera notalegir og þægilegir,
'f
kvöldvökunni
sem hún bar ekki aðeins stöngul og blöð heldur einnig rætur
sjálfs lífsins. I
En Bruce hélt ekki áfram austur Columbia. Að hann gerði það
ekki, var, eins og svo margt annað í lífi hans, að kenna tilviljun-
um breytinganna. Hann stóð á þilfari gufuskipsins og horfði á
ræktarlandið líða hjá, þegar maður, auðsjáanlega bóndi eftir
klæðaburðinum, kom og stanzaði við hlið hans.
— Ætlarðu að setjast hér að? spurði hann. Maður nokkur fór til rakara,
— Nei, sagði Bruce. Síðan leit hann í opinskátt v-ingjarnlegt en svo óhönduglega tókst til
og heiðarlegt andlit mannsins og ákvað að taka áhættuna. — Ef að rakarinn skal hann í kinn-
satt skal segja, sagði hann, — þá kom eg hingað til að 'finna ina. Meðan rakarinn var að
mér konu. stöðva blæðinguna fór hann að
— Þá hefurðu hitt á réttan stað, félagi, sagði maðurinn. — Það tala við manninn til að blíðka
eru margar faliegar stúlkur í Oregon. Sérstaklega niður í Willam- hann og spurði hvort hann hefði
ettedal. Þær eru fleiri en karlmennirnir. Samt er eg nú ekki viss nokkurn tíma rakað hann áð-
um hvernig þér mundi falla við Oregon stúlkurnar, ef dæma má ur.
eftir útliti þínu. j — Nei, eg missti hendina í
— Hvers vegna ekki? spurði Bruce. f sögunarmyllu.
— Þær eru sveitastúlkur. Stórar og sverar. Hafa þó fallegan -fc
litarhátt. Fjandi sætar. En borgarnáungi eins og þú er vanari Ungi maðurinn var hrifinn af
einhverju grennra og fíngerðara. j að koma heim og beið eftir að
Bruce kastaði aftur höföinu og hló hátt. | konan kæmi úr fyrstu ökuferð-
— Borgarnáungi, sagði hann og rétti fram hendurnar, breiðar inni í nýa bílnum. Allt í einu
og þykkar vinnuhendur. — Hefurðu nokkurn tíma séð borgar- hringir síminn og sagt er með
menn meö slíkar krumlur?
— Ja, hérna, tísti í manninum. — Þar lékstu á mig. Það er
klæðaburðurinn.
— Keypti þessar tuskur í Frisco, sagði Bruce. — Samt sem áður
geta bændurnir í Suður-Karólína klætt sig vel. Meðal annarra
orða, eg heiti Bruce Harkness.
— Clifton Rayburn. En kallaðu mig Clift, drengur. Segðu mér
eitt, hvers vegna kemurðu ekki og heimsækir mig? Eg á búgarð.i
nálægt Woodburn við Willamette ána. Dætur mínar eru þegar i
giftar, en eg er viss um að þær myndu hafa gaman af að kynna
þig í nágrenninu. Það er ekkert sem kvenfólki geðjast betur en
að stofna til hjúskapar og það er ósköp eðlilegt.
— En, sagði Bruce, — þú veiz ekkert um mig. Eg gæti eins
veiúð svindlari, Clift.
— Gætir verið, en ert það ekki. Sveitamenn ifa of nálægt Guði
og náttúrunni til að láta andlitið blekkja sig. Og þú hefur hreint
og heiðarlegt andlit. Hvað segirðu um þetta, drengur minn?
— Eg þakka þér kærlega fyrir, sagði Bruce hlæjandi. Eg er
búinn að vera lengi í Kaliforníu. Eg ó þar lítinn bæ i Fagradal
sem er sjón að sjá. En bær er ekki bær ef konuna vantar. Og ef
hörgull er á einhverju í Kaliforníu, þá er það á kvenfólki.
— Heiðarlegum konum, að minnsta kosti, sagði Clift, þurrlega. ag_ það var erfitt_en á hálfu
— Það er nóg af hinni tegundinni. Eg býzt ekki við að þér líki það. ^ri léttist hún um 40 pund
— Það sem eg vil, sagði Bruce, — er eiginkona. Það er mun-
ur á.... I
— Nú veit eg aö þú munt standa þig, sagði Clift Raybum.
Konan verður hreykin af að fá þig í heimsókn. Hún hefur verið
hálf einmana síðan dæturnar fóru. Og við áttum enga drengi.
Og þetta var gert. Seinna minntist Bruce þessarra tveggja
æstri rödd: — Þetta er á bif-
reiðaverkstæðinu. Eiginkona
yðar var rétt í þessu að koma
með bifreiðina í viðgerð. Ábyrg
izt þér kostnaðinn?
— Auðvitað greiði ég við-
gerðarkostnað bílsins, stundi
eiginmaðurinn.
— Hvern fjandann kemur
vagninn þessu við, öskraði mað-
urinn í símanum. — Eg vildi
fá að vita hver ætlar að byggja
verkstæðið upp aftur.
Mffntn léttist...
Framh. af 3. síðu.
æði, sem var bara 800 hitaein-
ingar á dag. Hún neitar því ekki,
(ensk.) Hún vó 165 pund en var
komin niður í 125 pund. Allt
varð öðru vísi. Fötin fóru henni
vel, henni var oft boðið út og
Ioks náði hún því, sem stúlkur
keppa að hún eignaðist kunn-
vikna hjá Rayburnhjónunum sem einna mestu hamingjudaga ingja, sem hafði oft stefnumót
við hana.
Seinna trúlofaðist hún ungum
manni, sem sá hana á dansleik
og varð mjög hrifinn af henni.
Hann grunaði ekki að hún væri
sjúkdómur en ástin á jörðinni var djúp og innileg, hraust, þar
mnar sungu.
E. R. Burroughs
-imzm-
2.5 m
lífs síns. Það voru haldnar skemmtanir fyrir hann allsstaðar í
dalnum. Hann fór jafnvel á fjölda hringdansa. Hann var kynntur
fyrir tuttugu og fimm eða þrjátíu þrifalegum, vingjarnlegum
bóndastúlkum, sem hver og ein hefði orðið honum góð kona og
góð móðir allra þeirra barna, er þau kynnu að eignast.
Það var sérstaklega ein þeirra, blátt áfram, sveitastúlka, með sú Connie, sem hann hafði þekkt
hlýleg brún augu og daufar freknur, uppbrettu nefinu. Munn- | í barnæsku. Þegar hún sagði
urinn var viður og alltaf brosandi. Hún hafði sírópslitt hár og . honum frá því, varð hann hálf
var þriflega og fallega vaxin. Ennfremur geðjaðist henni að hon- kindarlegur á svipinn, en Connie
um. Flestar stúlkurnar gerðu það að visu en Sally var ekki með ( hin nýja sigraði. Hún trúlofað-
landið syngjandi fegurð akra, vel ræktaðra af mönnum, sem1 nein látalæti. Hún var nærri fulíkomin handa honum og hann ist og giftist og heldur sér í 125
unnu moldinni af ástríðu. Mennirnir frá fjörutíu og þrjú höfðu1 vissi það. 'pundum — en bara með því að
verið traustir menn, góðir borgarar, reknir vestan frá af land- j Hann ók henni heim af síðasta hringdansinum i léttivagni halda í við sig. Hún gætir sín að
þrengslum og það var hlutur, sem Bruce skyldi. Gullæðið var Clift Rayburns.-Máninn silfraði Willametteána og fuglar nætur- \ jafnaði og telur enn hitaeining-
arnar, en virðist vera ánægð.
Þessi ólukkans pund geta gert
manni mjög gramt í geði.
Hér er lítil viðbót. Það var
sam-kvæmi nýlega þar sem ame-
risk frú var gestur. Það var te-
boð og kökurnar voru fram úr
hófi freistandi. „Nei, þakka yður
fyrir,“ sagði hún brosandi þegar
kökudiskurinn var boðinn fram.
„Ekki i dag“.
Sannleikurinn var sá, að hún,
sem sté á vogina hvern morgun,
sá að hún hafði þyngst. Og það
þurfti að þurka út undir eins.
'^að er þá eina ráðið að gæta
siu. oinn eða tvo daga. Og þá er •
allt i:c:nið í lag. Það er kanske ■
dálitiö Ic'ðinlegt fyrir aðra —
þegar gostur segir:
„Nei. þckka fyrir" við kökun-
um. En þa'i er vafalaust, að það
er hyggilegt að gæta að sér þeg-
ar maður heí'r þyngst. Ef sagt
er — á morgun — þá verður
það kanske c’ ki fyren hinn
daginn, eða hinn daginn — eða
aldrei.
Tarzan reisti manninn
upp og hálfdró hann að lind,
sem hann vissi að var
skammt frá og þar baðaði
hann andlit hans. Þegar
ma'ðurinn fór aðeins að
rumska byrjaði hann að
þrugla um, kvendjöfulinn og
stærð og fegurð roðasteins-
ins. Tarzan varð undrandi.
Maðurinn talaði einmitt um
það sem stóð í bréfinu, sem
Tarzan hafði fundið . við
beinagrindina í eyðimörk-
inni. Nú tók maðurinn brátt
að hressast og af vörum hans
heyrði Tarzan þá hina furðu-
legustu sögu.