Vísir - 23.05.1958, Blaðsíða 4

vfsm
Föstudaginn 23. mat 1953
miij
Skríjlo
kvennasiðunni
um áhugamál
Vðar.
V Egta Parísarsúpa
! 111 eð lauk og brauði
Skerið skorpuna af hálfu
franskbrauði eða svo miklu af
því sem þörf er á og sneiðið svo
brauðið niður. Laukur er skorinn
í tvent og með sárinu á lauknum
er strokið yfir brauðsneiðarnar
svo að þær fái fínan lauksmekk.
Nú eru brauðsneiðarnar rist-
aðar við hita í smjörliki. Nokkr-
ir laukar eru skornir í litla fer-
hyrninga, síðan eru þeir brúnað-
ir í smjörlíki, en mega ekki verða
of dökkir.
Brauðið er líka skorið í fer-
hyrninga og lagt niður með
lauknum og er nú hvorutveggja
brúnað saman. Þegar þetta er
nægilega brúnt er helt á sjóð-
andi vatni. Salt og pipar er látið
í og er svo þetta látið sjóða
stundarfjórðung.
Það er misskilningur að halda
að súpa þessi verði betri ef kjöt-
soð er látið í pottinn í staðinn
fyrir vatn. Hún yrði þá of -sterk
og hið fína bragð tapaðist.
Kálfaragout.
8 meðalstórar kartöflur.
1 tesk. salt.
1 egg.
1 matsk. smjörlíki.
1 dl. mjóik.
1 djúpur diskur af niðurskor-
inni kálfasteik.
2 dl. af hvítri bakaðri sósu, 2
matsk. smjörlíki.
3 soðnar gulrætur. Söxuð stein-
selja. Brauðmylsna.
Kartöflurnar eru marðar
sundur. Eggið er þeytt með
’ mjólk, salti og smjörlíki. Þessu
er svo þeytt í kartöflurnar
þangað til þær eru léttar. Grat-
inmót er smurt með smjörlíki.
Hér eru kartöflurnar látnar í
svo að þær myndi rönd. Brauð-
mylsnu er dreift á röndina og
hellt yfir hana 2 matsk. af
smjörlíki. Röndin er látin í ofn-
inn og .látjn yerg þar þangað
til hún er Ijósbrún.
Erfitt ai vera feimin.
En feimn'i er ekki ólæknandi.
Enginn veit, liversu liræðilegt
það er að vera feiniinn — nema
þeir, sem þjást af feimni. Þeir
einir, sem þelíkja það liversu
lamandi það er að vera óviss og
liræddur og finnast sér ofaukið
ávailt, skilja það hversu illa
feiminni, ungri stúlku getur
liðið.
Fólk, sem ekki þekkir til
feimni hættir fremur til að lá
þeim sem feiminn er heldur en
að hjálpa honum eða henni. Þeg-
ar ung stúlka er þögul í sam-
kvæmi hættir fólki við að segja
að hún sé leiðinleg. Fæstum
dettur í hug, að hún geti ef til
vill ekki sigrast á feimni sinni,
svo að hún geti fengið sig til að
segja eitthvað.
Hún er álitin montin.
Jafnaldrar hennar halda að
hún sé svona montin að hún vilji
ekki taka þátt í skemmtun þeirra
— Þeim dettur ekki í hug að hún
vildi fús og fegin taka þátt i
gamninu. En hún er svo hrædd
um að verða hlægileg eða verða
visað á bug.
Hún er álitinn vera óvin-
gjarnleg ef hún ekki brosir við
þeim, sem hún heilsar. En sann:
leikurinn er sá að það er henni
ómögulegt að brosa. Það yrði
ekki bros heldur gretta, svo
finnst henni. Og þó að hún hafi
ekki þörf fyrir annað meira en
skilningsríka vini, er henni ó-
mögulegt að sleppa þessari skel,
sem utan á henni er og vera
vingjarnleg og þægileg.
Þeir, sem feimnir eru, eíga
kannske við enn meiri vandamál
að etja á vorum dögum en.ver-
ið hefur, þar sem flest ungt fólk
er nú öruggt í fasi. Það eitt er
víst að feimnin ung stúlka á svo
erfitt í dag, að það getur alveg
tekið gleðina á burtu úr æsku
hennar.
Kálfskjötið hefir verið hitað í
sósunni, Ifún er lituð og ktydd-
uð. Siðan er kjötinu hellt í
gratinmótið.
Þegar þetta er borið fram er
saxaðri steinselju dreift yfir |
það. Gulrófunum er velt upp
úp. smjövi. og þær lagðar. utan.
með röndinni. i
i Það liggur því i augum uppi
að hér er þörf á aðstoð eða stuðn
jingi. En fæstir hugsa þó svo.
Enginn er feiminn fúslega.
1 flestra augum er feimin
stúlka þreytandi í samkvæmi og
menn vilja ekkert fyrir hana
gera af því að hún virðist helzt
vilja vera ein. Þeir ættu heldur
að reyna að kynna sér hvað að
henni er og gefa henni tækifæri
til að taka þátt i öllu.
Sá, sem er feiminn, er það
ekki fúslega. Feimni er byrði,
sem erfitt ep að bera. Og hver
vill lika vera öðru vísi en aðrir?
Ungar stúlkur vilja það að
minnst kosti ekki.
Þegar feimin stúlka er boðin
í samkvæmi á hún ekki gott og
skemmtir sér ekki, því að eng-
inn sinnir henni.
„Hvað hugsar fólk um mig?“
hugsar hún með sér. „Hér er
enginn sem skiptir sér neitt af
mér. Og ef ég fer að skipta mér
af þeim að fyrra bragði verð ég
mér bara til skammar. Eg er
ekki skemmtileg og ekkert fynd-
in. Eg vildi að ég hefði ekki kom
ið — ég vildi að ég gæti farið
heim r— ég vild.i.."
Hver veit nema þér þekkið
svona hugsanir frá því i æsku og
þér voruð ein boðin út í fyrstu?
En þér hafið fijótlega náð yður.
Og það gerir flest þeilbrigt fólk.
Feimni er ekki ólæknandi.
En engar stúlkur, sem eru svo
feimnar, að það eitt að dapsa er
þeim erfið reynsla, eru ekki al-
veg heilbrigðar að öllu leyti.
Það er sálrænn sjúkdómur, sem
þjáir þær, þó að þær geri sér
það ekki ljóst. Þvi er það svo
áríðandi að aðrir reyni að hjálpa
þeim að vinna bug á þessum
sjúkdómi, sem ■, ekki er ólækn-
andi.
En erfjtt er að ná trúnaði sliks
fólks.. Og það getur verið, að
menn verði að reyna aftur og,aft
ur og finnist þá að hér sé meira
um mont að.ræða. En það er .á-
reiðanlegt að meira en helrning-
ur af þvi fólki, sem öðrum finnst
upp með sér, eða upptekið af
sjálfn. sér, er. ba*fti feimið ,o,g upp-
burðalítið.
Það er alveg rétt, að slikar
stúlkur eru uppteknar af sjálf-
um sér og þess vegna eru þær
feimnar. En ef þeim væri kennt
að hugsa meira um það hvernig
annað fólk orki á þær heldur en
hvernig þær orki á aðra, er mik-
ið unnið. Og til þess getur ann-
að fólk hjálpað þeim.
Unga stúlkan, sem ekki er tal-
in með í ykkar hópi af þvi að
hún segir aldrei neitt og tekur
sér aldrei frumkvæði til neins,
vill líklega alls elcki vera „sér-
stök“ þó að svo líti út. Þessvegna
er nauðsynlegt að þið reynið að
hressa hana upp og draga hana
með inn í samtöl og gaman.
Þetta liefði ég átt að vita!
Eg man að ég hitti einu sinni
unga stúlku og höfðum við ver-
ið saman í bekk. Eg þekkti hana
þá ekki sérlega vel og þessvegna
varð ég mjög undi’andi er hún
sagði við mig: „Eg man vel eft-
ir þér, ég var svo afskaplega
hrædd við þig þegar við vorum
í skóla."
„En hversvegna?" spurði ég.
„Eg var aldrei nejnn harðstjóri
í bekknum."
„Nei, en þú og vinkonur þínar
voruð alltaf að skemmta ykkur
eitthvað, mig langaði svo til að
vera með, en þorði það ekki, ég
var svo feimin."
Á þessu augnabliki óskaði ég
innilega að mig hefði grunað,
að þessi kyrrláta og dálítið ein-
mana bekkjai'sy'stir mín hefði
gjarnan viljað vera með, þegar
við hinar vorum að skemmta
okkur. En þá vorum við alltof
eigingjarnar til að hugsa um
slikt.- Hún var feimin og leiðin-
leg og þá vildum við ekki hafa
hana með. Og árangurinn varð
sá að hún varð æ feimnari. Svo-
leiðis fer það venjulega. Það er
bara hægt að hjálpa fólki yíir
feimnina með því að taka það
með i hópinn og; láta það finna
til þess að það sé, eins þýðingar-
mikið og allir a&rir.
(Lauslega þýtt.)
fær haft
sendan.
Aldrei fór þiiú svo, að Nína
Ponomareva grafddi elcki á að
lutfa hiiuplað Jiöttum.
Amei’ískur milljónamæringur
i San Jose liefir pantað mjög
skrautlegan hatt handa íþrótta-
konunni Nínu Ponomai-eva.
Hatturinn átti að kosta 100 dali
og var pantaður af útgefanda
blaðA.í ónefndúm..bæ„.sem. er. i
Kaliforniu-fylki.
höfninni i rtrúarbrjálæði, að sið-
ustu drepið konu sína og barn
og falið sál sína guði á vald áð-
ur enn hann kastaði sér i hinar
ólgandi öldur.
Enn önnur saga sagði að tveir
af skipshöfn „Mary Celeste"
hefðu verið alræmdir glæpa-
menn,.— bræður að nafni Lor-
enzen — er hefðu verið að
strjúka til Evrópu með ránsfeng
frá stórfelldu ráni. Einhvei’n
veginn komust aðrir af skips-
höfninni á snoðir um þetta og á-
girntust hlutdeild í fénu. 1 áflog-
um út af þessu var bræðrunum
varpað fyrir borð. Þegar Bx-iggs
skipstjóri x-eyndi að koma reglu
á, var honum og konu hans og
barni einnig- varpað fyrir borð.
Að svo búnu barðist skipshöínin
innbyrðis og var öllum fleygt
fyrir borð, sem óvígir urðu, þar
til aðeins einn maður stóð uppi.
Enn er hann fór að hugleiða að-
stöðu sína og framtíðarmögu-
leika, komst hann að þeirri nið-
urstöðu, að snaran ein biði sín,
svo hann varpaði sér i sjóinn á
eftir hinum!
Heilabrot og tiigátur almenn-
ings héldu áfram löngu eftir að
hr. Winchester hafði heimt skip
sitt, er hélt áfram ferð sinni til
Genúa og siðan aftur vestur um
haf. En það er af skipinu að
segja, að það hélt áfi'am að sigla
í mörg ár eftir þetta, án þess að
nokkuð sérstakt kæmi fyrir það.
Að siðustu strandaði það við
Kúbu 1885.
Hin fui'ðulega saga af „Mary
Celeste" hefur verið sögð og end
ursögð svo oft, að hún er fyrir
alllöngu búin að fá á sig þjóð-
sagnarblæ. Áður en réttmæti
nýrrar skýringar á þessari ráð-
gátu e tekin til athugunar, verð-
ur að taka fram, að ýmsar end-
ursagnir á frásögninni endur-
taka vissar skekkjur, þrátt fyr-
ir sannaðar staðreyndir, sem
skráðar eru í hin opinberu skjöl
málsins. Margir skrifa t. d. nafn
skipsins „Marie Celeste". Mikil
ósamkvæmni er um það, hve
stór áhöfnin hafi verið, og aldrei
hefur vei’ið leitt í ljós svo óyggj-
andi sé, að fengizt hafi skrá yfir
skipshöfnina frá eigandanum,
hr. Winchester. Sennilegasta tala
vii’ðist vei’a 10. Sumir segja 11
en nokkrir telja að áhöfnin hafi
verið ,13 manns.
Það .er einnig mjög furðulegt,
að hver einasta hinna mörgu frá-
sagna fara með ráðgátuna um
„Mai’y Celeste". eins og eitthvað
einstætt, eins.og viðburð sem sé
einstæður í sögu siglinganna. En
þetta er hreint ekkert einsdæmi.
Þetta er aðeins einn margi'a svip
aði’a atbui’ða, en þessi atburður
greip hugi almennings, varð
víðkunnastur og vakti forvitni
manna og ímyndunarafl, sem
helzt jafnvel enn i dag.
Aldraður vinur minn, sem alla
sína ævi hafði unnið við timbur,
fór einu sinni að tala um ráðgát
una um „Mary Celeste" við mig
og sagðist ekki botna i henni, og
hélt síðan áfram: „Eg legg svo
mikið upp úr röndunum á bóg-
um skipsins. Hvaða smáárekst-
ui’, sem væri, gæti hafa klofið
um eða árum áður og lögrungar
bylgjanna gætu hafa smá
stækkað ifuna þ^figað til flísarn
ar losnuðu. Það er ekkert óvana
legt, að harðviður, ■ sem vel ligg-
ur í klofni svo snyrtilega, að
Brúður bera vin-
áttu miiK ianda.
Átján ára gömul stúlka, Virg.
inía Christensen frá Glendalé 5
Kaliforniu, vann nýlega í sam-
keppni, sem lialdin er árlega af
blaði, sem gefið er út fyrir ung-
ar stúlkur, samkeppni er fólgim
er í því hver geti búið til falleg-
asta brúðu.
En hún vann, sem sagt, og
fékk þá það hlutverk að útbýta
mörg þúsund brúðum, sem send-
ar höfðu verið í keppnina. Hún
átti að gefa brúðurnar á barna-
heimili, til skóla og í tjaldbúðir
í Frakklandi, Italíu, Grikklandi
og Tyi'klandi.
Samkeppnin var gerð i sam-
vinnu við amerísku stofnunina
um alþjóðlega hjálp til barna,
hið alþjóðlega barnfóstrunarfé-
lag. Og var þeim brúðum, sem
afgangs voru, dreift í Belgiu,
Austurrikií Veit Nam og Kkreu.
Það voru 45 þúsund amerísk-
ar skólastúlkui’, sem tóku þátt i
samkeppninni um brúðurnar, eti
þær átti að gefa burt sem al-
þjóðlegar vináttugjafir. Hver
þátttakandi í samkeppninni
keypti prjónaðan brúðukropp og
brúðuhöfuð úr þjáli. Þær not-
færðu sér þetta, máluðu andlftin
og saumuðu flikur á brúðurnar.
Brúðan hennar Virginíu (sem
kölluð er Ginger),var klædd eins
og amerisk brúður, í knjpplinga-
kjól og með blæju. Þegar búið
var að velja úr brúðunum, voru
600 brúður sendar til New York,
og þar átti að dæma endanlega
um þær. Dómararnir voru frú
Franklin D. Roosevelt, leikkon-
urnar Júlia Hari’is og Edíth
Amams og óperusöngkonan Ro-
berta Peters.
Þær þrjár stúlkui’, sem gert
höfðu beztix brúðurnar fóru síð-
an til New York áður en Ginger
fór til Evrópu. Var tekið á mótl
þeim í aðalstöðvum F.N. og þar
voru þeim afhentar gjafir frá
UNÍCET, seip er hjálparstofnun
F.N. fyrir. börn, Hafði, stofnunin
stutt brúðufyrii’tækið og álitið
það styðja að vináttu milli bavna
víðsvegar um heim.
Tékkneskir
strigaskór kvenna
Mikið úrval.
helzt líkist handai'mei'kjum timb'
urmanns,"
Það má teljast furðuleg tilvilj
un, að Shufeldt skipstjóri, sem
íramkvæmdi nákvæma rann-
sókn á skipinu rétt eftir að það
kom í höfn, var nákvæmlega
sömu skoðunar.
Ekki er ástæða til að leggja
mikið upp úr hinum grunsam-
legu -blettum, sem áður getur;
blettirnir á saxinu og þilfarin’u
voru efnagreindir, en ekki íékkst
úr því skorið, hvort þetta voru
blóðblettir. Og að því er snertir
„axarfarið“ á masturspallinum,
hefur höfundur þessara-r grein-
ar komizt að þvi, að sams konar
far gæti hafa myndazt af tilvilj-
un við hleðslu þilfarsfarms.
Fu&ralv.. j