Vísir - 21.06.1958, Blaðsíða 11

Laugardaginn 21. júní 1958
ÍSIK
11
Nei, þakka yður fyrir! Viljið
þér vera svo góður að taka hana
burt. Eg þoli ekki að sjá
hana........
Fyrirgefið, taugarnar eru
ekki í sem beztu lagi. Það eru
minningarnar. Ef einhver býður
mér vindling er eins og eitthvað
setli að springa í höfðinu á mér.
— Eg verð annars að segja
ykkur ástæðuna sem liggur til
þess að eg þoli ekki að mér sé
boðin sígaretta. Eg var aðeins
tvítugur þegar þetta skeði. Eg
var að reyna að komast í gegn-
— Leikurinn er tapaður fyr-
ir yður. Þér hafið enga leið til
undankomu. Konan mín er
uppi í sveit og ekkert af þjón-
ustufólkinu heima, við erum
tveir einir hér. Það mundi eng-
inn heyra skotið. Eg er búinn
að undirbúa þetta kyrfjlega.
Eg gat engu svarað og sat
bara og starði eins og 'lamaður
á manninn.
— Þér eruð að dufla við
konuna mína. Þér skuluð ekki
reyna að afsaka yður. Þetta er
gamla' sagan um tvo menn og
— Nei, svaraði ofurstinn
þurrlega. Eg stend alveg eins
að vígi og þér, eg hef ekki hug-
mynd um hvaða sigaretta er
hættuleg og eg ætla að reykja
til jafn við yður. Og munið, að
það er aðeins ein sem hefur
sprengihleðslu. Við stöndum
alveg jafnt að vígi.
— Og ef eg neita að reykja?
— Þá skýt eg yður niður eins
og hund og svo skýt eg sjálían
mig á eftir.
! Mér vár það Ijóst, að maður-
. inn var vitskertur og að eg gat

um liðsforingjaskólann. Það
ætlaði að verða mér erfitt.
Gestgjafi minn hét Meirose, |
roskinn, gáfaður karl, ákaflega
minnugur á smámuni. En und- j
arlegur var hann. Strangur,'
gerði miklar kröfur bæði til j
sín og annarra. Hann reykti
ekki og drakk ekki. Eg var
hræddur við hann frá upphafi.
-En mér leist vel á konuna
hans og ólíkari manneskjur get
eg ekki hugsað mér. Hún var
smávaxin, dökkhærð, kát og
fjörug og dansaði eins og eng-
ill. Mér þótti Hka gaman að
að dansa. Hún lék líka vel tenn-
is. Melrose iðkaði hvorki íþrótt-
ir né heldur dansaði hann.
Auðvitað hafði Melrose fulla
ástæðu til að bregðast illa við.'
Ef hann hefði aðeins gefið mérj
einhverja aðvörun, hefði það
dugað, því eg var logandi
hræddur við hann.
En hann fór öðruvísi að. j
Einu sinni þegar við vorum ^
einir saman í skrifstofunni
hans, þreif hann skammbyssu j
upp úr vasa sínum og miðaði á
mig. Hann skipaði mér að sitja
kyrr, annars skyldi hann
skjóta mig í klessu.
"Það var eins og lost. Og hon-
um tókst að hræða mig. Eg
starði inn í byssuhlaupið. Svo
fór hann að tala:
eina konu. Spurningin er aðeins ’
hvor okkar á að herppa hana. |
Loksins gat eg hrært tung-
una.
. — Afsakið, sagði eg, þér ....
yður skjátlast.
— Þegið þér, hreytti hann
út úr sér. Annar okkar verður
að deyja. Tilviljunin verður að
ráða því hvor okkar verður áð|
deyja. Tilviljunin verður að
ráða því hvor okkar það verður.
Án þess að sleppa byssunni
tók hann upp vindling'apakka
og kastaði honum á borðið.
Þetta var 20 stykkja pakki.
Sama tegund og eg reykti.
— Þetta er til minningar um
dapurlega atburði úr stríðinu,
sagði hann. Njósnarar okkar
voru vanir að bera þessar
sigarettur á sér þegar þeir voru
erlendis í erindum sínum.
Þeir vissu, að ein þessara siga-
rettna hafði í sér sprengiefni og
þeir vissu líka hvaða sigaretta
það var. Þeir gátu líka komið
því þannig fyrir, að sá sem þeir
buðu sígarettu valdi þá, sem
sprengiefnið var í. Það var þá
ekki að sökum að spyrja að sá
hinn sami sprakk í loft upp og
var ekki framar til frásagnar.
Verið svo góður og veljið yður
sigarettu!
— Þetta er morð, hrópaði eg.
enga björg mér eitt.
Eg tók einn vindlinginn.
Hann tók sér annan og svo
kveiktum við í þeim samtímis.
Við sátum þarna þeg'jandi og
reyktum og biðum.
Eg var alveg þurr í munnin-
um og hendur mínar skulfu svo
að eg gat varla haldið á siga-
rettunni. Loks vorum við búnir
með fyrstu sigarettuna. Ekkert
hafði skeð. Án þess að mæla
orð af vörum tókum við aftur
sína sigarettuna hvor.
Eg tók eina úr miðjum pakk-
anum, en hann valdi sigarettu
úr einu pakkahorninu.
Hann virtist hinn rólegasti.
Það var bara byssan og óttinn
við ^ð liggja sundurrifinn á
gólfinu, sem fékk mig' til að
halda áfram leiknum. Enn lifð-
um við báðir.
Eg þvingaðí mig til að taka
þá þriðju, en honum virtist ekki
bregða. Það var eins og hann
nyti hvers reyks.
Svo rann upp sú stund að
aðeins voru tvær sigarettur
eftir í pakkanum. Hvora þeirra
átti eg nú að taka. Eg rétti út
höndina. Fingur mínir voru
stirðnaðir, eg gat loks kveikt í
henni með stubbinum af þeirri
fyrri.
Melrose gjörði það sama.
Hann var orðinn grænn í
framan og hendur hans skulfu.
Um léið 'og hann kveikti kom
sprengingin.
Þér megið ekki misskilja mig!
Hann engdist sundur og samant
eins og sjóveikur maður. Her- |
bergið hlýtur að hafa snúistj
upp og niður í augum hans.j
Hann fleygði frá sér byssunni
og greip með höndupum fyrir
andlitið, svo stóð hann upp
og slagaði út úr herberginu.
Eg fór á eftir honum og sá hann ’
leggjast á gólfið í ganginum
— hann var algjörlega ör-
magna.
Um leið og eg beygði mig
yfir hann kvað við ógurleg
sprenging inn í skrifstofunni og
húsið nötraði. Önnur sigarett-
ann hafði sprungið — eg veit j
ekki enn hvort það var mín eða
hans — við höfðum báðir lagt
þær frá okkur í öskubakkanum
í skrifstofunni. Sprengingin var
svo mikil að þunga skrifborðið
valt um koll og gluggarnir
þeyttust út.......
Jæja, þegar eg hugsa nú samt
um þetta, held eg að eg ætti að
fá mér eina ....
NEI, FARI ÞAÐ NORÐUR
OG NIÐUR — TAKIÐ HANA
BURT FRÁ MÉR. EG GET
EKKI SÉÐ VINDLING!
Mjóikurföna&ir —
Framh. af 7. síðu.
breytt bragði hennar, auk þess
er hrei.ilæti meira, ef pappaum-
búðir eru notaðar,
19. að vítamínbæta mjólk.
Að siðustu þetta: Eg' tel áríð-
andi að koma hið fyrsta upp
kerfi, sem annast sjálfsölu á
mjólk, þ. e. a. s. sjálfsalar, því
ekkert er sjálfsagðara heldur en
að neytendur mjólkur geti keypt
mjólk hvenær sólarhringsins
sem er.
Forvexíir nii 5 «*/
í London.
Englandsbanki lækkaði í dag
forvexti um %% og eru þeir
nú 5%.
Þetta er þriðja forvaxtalækk
unin á tiltölulega skömmum
tíma. Hinn 27. maí var tilkynnt
%% forvaxtalækkun.
Mí. C. Anderstsn :
Sólskinssögur. - 2
Svanurinn flaug ínn í
kyrrlcítan skóginn og hvíldi
sig þar á hinum lyngu
vötnum þar sem sefiS grær.
Fáiæk kona gekk um skóg-
inn og safnaði sprekum til
eldsneytis og bar þau á
bákinu. Hún sá hinn gullna
svan, svan hamingjunnar,
hefja sig úr sefinu. í o
lá þarna? GulliS egg, . n
lagði það á brjóst sc bg
gaf því hlýju. Það leynóist
líf í eggmu. Heimá í hniúrn
fátæklega ’iofa sínum tók
hún eggið úr barmi sínum.
Inn í eggmu heyrðist tikk,
tikk, og svo riínaði eggið
og líiill álftarungi skreið úr
eggmu. Fjaðrir hans vcru
af gulli og um háls hans
voru ffórir hringir og þar
eð fátæka konan átti fjóra
drcngi þá skildi hún undir
eins að hver af arengjun-
um átti að fá einn hring og
svo flaug fuglinn. Hún
kyssti aiia hringina cg ict
börmn kyssa emn hrmv
hvert og lagði svo hring á
brjósti hvers barns cg dró
síðan hnngmn á fingur
þess. „£g sá þetta,“ sagði
sólskinið og eg sá hvaða
afleiðingar það hafði.
Kfrkja og frómáS —
Framhald af 6. síðu.
tíð né framtíð. Þeir, sem kunna
að hálda annað, vita ekkert, hvað
vísindi eru, möguleikar þeirra og
eðli, — minna en ekkert. Blind
tilviljun — sjáandi hugvit, föð-
urleg gæzka — tvenn trúar-
brögð, tvær sköpunarsögur,
tvenns konar túlkun á nátturu
og tilveru, hvorug visindi, en
misjafnlega viturlegar næsta
rnjög. Önnur skýrskotar til vits-
ins — og finnur ekkert vit, að-
eins blindar hendingar. Hin bygg
ir á Jesú Kristi — og finnur guð-
legt, skapandi vit í sögu lífsins.
Kristin trú á föðurlegan sköp-
unarmátt er ekki „skýring" á
þvi, hvernig' lífið hafi orðið til,
heldur þiggjandi tilbeiðsla
frammi fyrir hinu unðursam-
lega.
Tcnmennt -
Framhald af 4. síðu.
Þegar hljómsveit skólans.
heldur æfingar, ganga heyrn-
ardaufu börnin um á meðal
þeirra, sem eru að leika, til að
finna sveiflurnar frá hinum
mismunandi hljóðfærum. Þau-
leggja höndurnar á trumbuna,
á hornið eða bassahljóðfætið
og læra smátt og smátt að gera
greinarmun á þeim hljóðum,
sem hljóðfærin framleiða. Þau
læra að gera greinarmun á tón-
hæðinni og hrynjandinni og
síðar verður þeim flestum fært
að skynja talið gegnum sveifl-
urnar.
Þó að það sé alvarleg hindrun
að heyra illa, læra mörg af
börnunum að leika á hljóðfæri
— á píanó eða önnur hljóðfæri,
en þar getur sjónin miklu
fremur en heýrnin lagt grund-
völlinn að leikninni, t. d. með
því að þekkja nóturnar á nótna-
borðinu og nótnablaðinu og í
ráði er að nokkur af hinum
heyrnardaufu börnum leiki síð-
ar í hljómsveit skólans.
Sveiflur breytast í mál.
Sú leikni, sem börnin fá
gegnum þessa tónmenntarhjálp
lyftir þeim yfir það sem erfið-
ast er, en það er að láta í ljós
I hljóð, sem þau geta ekki sjálf
heyrt með eyrunum. Nokkur af
börnunum sem hafa orðið
heyrnardaufari með aldrinum
muna enn hvernig málið hljóm-
ar, en önnur, sem hafa heyrt
mjög illa frá fæðingu, verða
fyrst að læra að „heyra“ hljóð,
áður en þau geta lýst þeim
sjálf. Þegar börnin finna sveifl-
urnar frá ti umbu eða horni geta
þau smátt og smátt náð tölu-
verðri leikni í að breyta hljóð-
inu í tal. V
Frú Myra Jane Taylor hefir
forystu í Comptonskólanum.
Hún hefir líka séð um að hin-
um heyrnardaufu börnum sé
kennt að syngja og dansa. Söng-
tímarnir fara fram á þann veg,
að békkj árkénnarinn leikur á
píanó, en sérnámskennarinn
segir fram textann, en honum •
er svo hagað að auðvelt er að
lesa hann af vörunum. Á þenna
hátt getur allur bekkui'inn tek-
ið þátt í þessu, þeir sem heyra
illa eða þeir sem heyra vel hafa
jafnmikið gagn af fræoslunni.
Skynjan hrynjandinnar örvast
einnig við danskennsluna og í
dansinum taka hin heyrnar-
daufu böln þátt af lífi og sál.