Alþýðublaðið - 13.04.1958, Blaðsíða 3

S'imnudagur 13. apríl 1958
A.lþýðublaðið
3

Alþgðublaðið
Útgefandi:
Ritstjóri:
Fréttastjóri:
Auglýsingast j óri:
Ri tst j órnarsí mar:
Auglýsingasími:
Afgreiðslusími:
Aðsetur:
Alþýðuflokkurinn.
Helgi Sæmundsson.
S i g v a 1 d i Hjálmarsson,-
Emilía Samúelsdóttir.
14901 og 14902.
1 4 9 0 6
1 4 9 0 0
A 1 þ ý ð u h ú s i ð
Prentsmiðja Alþýðublaðsins. Hverfisgötu 8—10.
Áróður eða fri ðarvilji?
RtJSSAR haifa gert það að tillögu sinni, að hætt verði
öllum tilraunum með kjarnorkuvopn um óákveðinn tíma
með víðtækara samkomulag stórveidanna fyrir augum.
Þjóðviljinn er stórhrifinn af þessari yfirlýsingu og telur
hana heimssögulega. Það skal út af fyrir sig ekki dregið í
efa. Mannkynið þráir, að hætt verði leiknum með hel-
sprengjurnar. En spurningin er, hvort yfirlýsing Rússa
getur talizt friðarvilji eða áróður. í þv-í sambandi er at-
hyglisvert, að þeir snúa allt í einu við blaðinu eftir að
hafa gert margar tilraunir með kj arnorkuvopn á skömm-
um tíma og velja þá stund, þegar Vesturiveldin eru í þann
veginn að hefjast handa um sams konar tilraunir. Þjóð-
viljinn lætur þess ekki getið, að þannig haifi verið á málun-
um haldið. Hann vill hins vegar, að Vesturveldin taki
Rússa á orðinu og geri eins og þeir leggja til. En er hægt
að treysta því, að aivara og raunhæfur friðarvilji liggi orð-
unum til grundvallar?
Mikið hefur verið rætt um afvopnunarmálin undan-
farin ár, en enginn viðhlitandi árangur náðst. Og hvers
vegna ekki? Af því að Rússar vilja ekki samkomulag. Þeir
tefla áróðursskákina ár eftir ár, vilja frið og samstarf í
orði, en hafna sacnkomulagi og afvopnun á borði. Komm-
únistar á Vesturlöndum telja allt þetta framferði þeirra
til fyrirmyndar. Svo er til daemis um Þjóðviljann hér á ís-
landi. Hann h-efur aldrei neitt við það að athuga, sem frá
Rússum kemur í þessu efni. Þess vegna veitir enginn því
athygli, þó að hann dansi með í hlýðninni. Hitt værí frá-
sagnarvert.
( Utan úr heimi
PRJÁLSLYNDI flokkurinn
vann um síðustu mánaðamót í
fyrsta sinn á þrjátíu árum sig-
Ur í aukakosningum í Bret-
landi. Þetta gerðist í Torring-
ton, sem hingað til hefur verið
talið öruggt íhaldskjördæmi.
Þingmenn Frjálslyndra urðu
við það sex að tölu og menn
eru farnir að velta því fyrir sér,
hvort þeir séu að rísa úr ösku
niðurlægingarinnar. Fyrir
tveimur árum töpuðu þeir þing
sæti til Verkamannaflokksins,
en nú í vetur hafa frambjóðend
ur Frjálslyndra aukið mjög
fylgi flokksins og í Rochdale
hlaut flokkurinn fleiri atkvæði
en íhaldsmaðurinn og loks
vann frambjóðandi þeirra sig-
ur í Torrington.
Um það er ekki að ræða, að
stefnuskrá Frjálslyndra dragi
að sér kjósendur, því hún er
mjög á reiki, og á þingi eru hin
ir örfáu þingmenn flokksins
jafnan ósammála um hin mik-
jlvægari málin. Hið eina, sem
þeir eru sammála um er að láta
Breta hætta framleiðslu og til-
raunum með kjarna- og vetnis
vopn.
Frjálslyndi flokkurinn hefur
um langt skeið ekki haft á að
skipa afburðamönnum í forystu
liði flokksins. Það verður því
að teljast líklegt, að fólk kjósi
nú Frjálslynda flokkinn í mót-
mælaskini við stefnu stærri
flokkanna, — eða kannskj öllu
heldur til þess að láta í ljós ó-
ánægju sína með hið pólitíska
átsand á Bretlandseyium, sem
veldur því að hvorki íhalds-
menn né Verkamannaflokkur-
inn geta leyst þau vandamál,
sem þjá hinn almenna borgara.
Frjálslyndi flokkurinn gegnir
sama hlutverki í Bretlandi og
poujadistar í Frakklandi. Strax
og Frjálslyndi flokkurinn tæki
þátt í ríkisstjórn mundi hann
tapa miklum fjölda kjósenda.
Fullvíst má telja, að flokkur
inn muni bjóða fram í mörgum
kjördæmum í næstu þingkosn-
ingum í Bretlandi. Örfáir þess-
ara frambjóðenda munu ná
kosningu, en þeir munu draga
mörg atkvæði frá hinum flokk-
unum og um leið hafa mikil
óbein ahrif á úrslit kosning-
anna. Álitið er, að þeir taki all-
miklu fleiri atkvæði frá íhalds-
mönnum heldur en Verka-
mannaflokknum, og getur fram
boð þeirra orðið til þess að
Verkamannaflokkurinn fengi
50—100 þingsætum fleira fyrir
bragðið.
Aukakosningarnar í ToiTÍng-
ton hafa valdið mikilli skelf-
ingu á röðum íhaldsmanna, og
í fyrsta sinn efast margir þeirra
um forystúhæfni Macmillans.
Margir íhaldsmenn sjá það
nú eitt úrræði að ganga í
bandalag við Frjálslynda, sem
beint yrði gegn Verkamanna-
flokknum. Einnig er margt rætt
um óbeint bandalag, þannig að
íhaldsmenn bjóði ekki fram í
þeim k.jördæmum, sem Frjáls-
lyndir hafa möguleika á að
vinna, og ein leiðin er sú að
breyta kosningalögunum þann-
ig, að þessir tveir flokkar fái
lagðar saman kosningatölur
sínar í hverju kjördæmi og
hljóti sá flokkurjnn þingsætið,
sem fleiri atkvæði hlýtur.
Reyndar eru þetta allt laus-
legar tillögur ábyrgra flokks-
manna íhaldsflokksins, og ekki
er búizt við, að stjórnin muni
gera neinar lagabreytingar til
þess að tryggja sig í sessi. Á
hinn bóginn er víst, að Frjáls-
lyndir munu tapa miklu fylgi
ef þeir ganga í nokkurs konar
bandalag við íhaldsflokkinn.
Auk bess reikna stjórnmála-
fréttaritarar í London með því,
að fylgi Frjálslyndra sé það ó-
trvggt, að það geti yfirgefið
flokkinn hvenær sem er.
Það hefur sýnt sig í Frakk-
'landi, að Poujade hefur gengið
illa, að halda sa-man hrevfingu,
sem eingöngu byggist á því að
mótmæla stjórnarráðstöfunum.
Macmillan ætlar sér vafalít-
ið að sitja út þau tvö ár, sem
eftir eru af kjörtímabilinu í
þeirri von, að Frjálslyndir hafi
þá tapað mestöllu fylgi sínu
aftur, og þar með tryggt íhalds
mönnum kosningasigur.
H.
Sú afstaða að fagna tilraunum Rússa með Ikjarnorku-
vopn, en fordæma sama liáttalag Vesturveldanr.a þjón-
ar sannarlega ekki tilgangi friðarins og bættrar sam-
búðar þjóðanna. Sprengjur eru ekki góðar eða vondar
eftir því, hver framleiðir bær. Ógnun ivið heimsfriðinn
er sama gerræðið, hver sem í hlut !á. En þetta getur
kommúnistum Vesturlanda ekki skilizt. Og einmití þess
vegna halda rússnesku valdhafarnir, að þeim sé óhætt
að halda uppteknum hætti aun láróðUr og sýndarnrennsku.
Samherjar þei-rra vestan járntjaldsins bregðast þeirri
skyldu sinni að gera þeini heiðarlega grein fyrir ahnenn-
ingsáliti frjálsra og friðelskandi þjóða. Og meira en það.
Þeir ve-gsama rússneskar helsprengjur eins og lreir dá-
sömuðu svívirðinguna, þegar ungverska byltingin var
kæfð. í blóði. Þeir aðilar eru ekki samtalshæfir um
heimsfriðinn og bætta sambúð þjóðanna.
R-ússnisska þjóðin vill va-falaust frið eins og fólkið á
Vesturlön-dum. En er valdhö-funum í Kreml það alvara, að
heimsifriðurinn skuli tryggður m;eð öruggum hætti? Þess
hafa þeir átt kiost urn langt skeið, en látið hvert tækifærið
af öðru framhjá sér fara. Vil.ji þeir efla heimsfriðinn og
bæta sa-mbúð þjóðanna, þá ber þeim skylda til að hætta
áróðrinum og sýna góðan vilja sinn í verki. Alþýðan á
Vesturlöndum þráir ekkert heitara en frið, atvinnu og ör-
ugga framtíð. Hún myndi þess vegna fagna því af heiium
hug, ef Rússar íéðu máls á af-vopnun og hætt yrði tilraun-
um með kjarnorkuvopn. En hún kr.efst þess, að tryggt
verði, að afvopnunin leiði til friðar. Hún man efndir Hitl-
ers á loforðum þeim, siem hann gaf fjálglega forðum daga.
Og hún hefur ekki gleymt örlögum þjóðanna, sem skuggi
kiomjmiúnismans hivílir yfir. Þannig er tortrygginin komin
til sögunnar. Og hún eykst í hVert skipti, sean kommúnistar
Vesturlanda vegsama rússnesku helsprengjurnar og afsaka
kúgunina í löndunum bák við járntjaldið.
Vanda'míál Þjóðviljan’s er óbrotið. Hann þarf ekki ann-
að en hlýða Rússu'm í einu og öllu. Aliþýða Vesturlanda
heimtar hin-s v'egar ,frið, sem komi í staðinn fyrir tortryggni
-og ótta. Rús'sar geta fært mannkyninu þann frið mieð því
að sýna í verki þann hug sinn, sem Þjóðviljinn telur bless-
un landa og þjóða, en er eins og bros til að leyna grimmd,
eá verkin eru ekki látin tala.
Fermingardagar.
FERMINGARDAGAR eru há-
tíðisdagar á heimilum og í
kirkju. — Það er yfir þeirn
bjartur og fagur blær. Flestir
minnast fermingardags síns
með gleði, og sækja þangað
minningar til örvunar hinu
góða í sjálfum þeim. Flestir
foreldrar gera eitthvað sér-
stakt til að „halda upp á dag-
jnn“, en víðast hvar mun það
vera með hófi og nú orðið
hygg ég, að það komi varla
fyrir, að deginum sé spillt
með áfengisnautn. —
Foreldrarnir.
Öllum foreldrum og fóstur-
foreldrum fermingarbarna er
það eðlilegt að hugsa með
nokkurri alvöru um ferming-
ardag barnsins. Margt rifjast
upp sem skeð hefur, frá því
að barnið var lítið, — og nú
á það að verða stórt og fullorð
ið áður en varir. Engir vita
þó betur en foreldr.arnir, að
börnin eru ennþá ung og smá,
og erfiður kafli eftir til þess,
að barnið sé fullþroska á lík-
ama og sál. Allirforeldrar hai'a
gert sitt bezta til að vera barn
inu vernd og skjól, leiðbein-
andi og hvetjandi til þess,
sem gott er. — „Foreldrarnir
eru fyrstu guðir barnsins“, er
haft eftir merkum uppeldis-
fræðingum. — Og lengi býr
að fyrstu gerð. Samt er því
svo háttað, að barnið verður
illa statt, ef það þekkir engan
annan guð, æðri og meiri en
mannlegar verur og greiðast-
an aðgang á barnið að þeim
guði, sem góð móðir og faðir
hafa kennt því að trúa á. —
Þegar prestur býr barn undir
fermingu ,byggir hann á þeim
grunni, sem lagður heiurverið
af foreldrum og öðrum upp-
alendum barnsins, — og þökk
sé þeim, sem hafa leitt börnin
hin fyrstu spor á vegi guðs
ríkjs.
Skímin.
Hvað er skírnin? — „Þá er
nú hlessað barnið buið að fá
nafn“, segir fólk stundum.
Satt er það, presturinn er urn-
boðsmaður ríkisins, þjófélags-
ins, og löggildir nafn þessa
einstaklings, sem í fyrsta sinni
er skráður með nafni inn í
bækur. (Þótt foreldrar nefni
barnið sitt, eins og það nefn-
ir folald eða lamb, hefur það
nafn ekki löggildingu, og þarn
inu ber engin skylda til að
nefnast því.) — En skírnin er
annað og meira en nafngift.
—Bárnið er -af skaparans
hendi fætt inn í mannkynið,
— fætt inn í eitthvert ríki eða
þjóð jarðarinnar. — Forræði
þess hafa foreldramir. Þeir
ráða því meira að segja, hvort
barnið tilheyrir því ríki, sem
það er fætt inn í. — Það kem
ur fyrir að foreldrar gefa barn
ið sitt öðrum foreldrum en það
er fætt af, — og fá því borg-
ararétt annarrar þjóðar. —•
Svo mikið er foreldravaldið,
meðan barnið er ungt og ó-
þroskað. — En til er það ríki,
sem er ekki takmarkað af
neinum landamerkjum, en
nær til allra landa heims. Það
er ríki Krists, guðsríkið, eins
og það er nefnt í Biblíunni.
Kristnir foreldrar afhenda
barnið sitt Kristi í þeirri
skírn, er hann sjálfur innsetti,
og í nafni Krists tekur kirkj-
an á móti barninu. Er barnið
■þá „formlega“ orðið barn guðs
sjálfs og foreldrarnir skyldir
að ala 'það upp sem slíkt. Það
heifur sinn borgararétt í ríki
Krists. — Það er merkt krossi
hans, — tilheyrir honum að
eilífu, þótt það sé um leið
mannsbarn.
Fermingin,
Fermingin er staðfesting
skírnarsáttmálans, — Sáttmáli
þýðir samningur eða sáttar-
gjörð. Við þann samning, eins
og alla samninga, kcmur faðir
og móðir framfyrir hönd barns
í na-fni Krists. Nú er þessi
samningur staðfestur að nýju,
etftir að barnið hefur verið
frætt um innihald hans, og því
hafa verið kennd kristin
Framhald á 9. síðu..