Alþýðublaðið - 13.04.1958, Blaðsíða 5

Sunnudagur 13. apríl 1958
Alþýðublaðið
5
6. tbl.
Kitstjóri : Vilbergur Júlíussftn
1. árg.
Pearl S. Buck
Kínversku börnin
í næsta h ú s i

D
\
5
,s
,s
!S
í
>
$
s
s
's
V
iV
S
s
S
s
s
s
s
S
s
s
a;r
p? \
Hfl^rgrét Jórssdóttir;
KVÖLDBÆ
Á bak við fjöllin sól er sigin,
það syrtir að og kvölda fer
og burt í aldahafið hniginn
og horfinn þessi dagur er.
En lof sé guði, er líf mér gaf
og Ijóssins dýrð að gleðjast af.
Nú færist yfir húmið hljóða,
eg halla mér á svæfilinn,
og barnavininn blíða, góða
eg bið að senda engil sinn.
Þá hlýt eg ljúfa hvíld og frið,
því hjá mér vakir englalið.
ur
• Mamma: „Hvað ertu að gera,
Elsa?"
: Elsa: „Skrifa bréf!“
■i Mamma: „En þú kannt ekki
gið skrifa.“
Elsa: „Það gerir ekkert til.
Inga á að fá bréfð, og hún kann
ekki að lesa!“
'( *
, Mamma: „Þú springur, ef þú
fcorðar meira!“
i Nonni: „Réttu mér þá tert-
®na og farðu svo frá!“
, — Pabbi, pabbi! Jólasveinn-
inn er að koma.
— Hvaða vitleysa er þetta,
barn! Þetta er mamma þín.
Hún hefur fengið sér nýjan
hatt.
*
Fylumynd
Mamma hafði oft áminnt
Siggu um að taka vel upp um
sig sokkana, því að annars væri
sagt, að hún hefði kálfsfætur.
Dag nokkurn var Sigga send
til sltárarans. Hún heilsaði hon
um kurteislega og sagði: ,,Þú
vlidir. víst ekki vera svo góður
4að lyfta buxnaskálm-
unum svolítið upp?
Mamma bað mig að
spvrja, hvort þú hefð
ir ekki kálfsfætur!11
Læknirinn: „Hvar
funduð þér fyrst til
verkjarins?"
Sjúklingur: „Milli
Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur.“

Hvar er smalinn?
BREFASKRIFTIR.
Ég undirrituð vil
komast í bréfasam-
band við stúlkur, á
aldrinum 12 — 13
ára.
Bergþóra
Jónsdóttir,
Þuríðarbraut 5,
Bolungarvik.
— Af hverju reisir þú reið-
hjólið upp við rúmið þitt?
— Ég er orðinn svo voðalega
þreyttur á að ganga í svefni.
*
Siggi: „Pabbi minn hefur
enga s.kemmda tönn.“
Palli: „Af hverju ekki?“
Siggi: „Hann er tannlaus."
HEILRÆÐI
Láttu smátt, en hyggðu hátt,
heilsa kátt, ef áttu bágt,
leik ei grátt við minni mátt,
■mæltu fátt og hlæðu lágt.
E. Ben.
— Er það drengur í þetta
sinn? spurðum við, ein’um
munni. og störðum á föðurinn.
— Faðirinn lét, sem hann
skildi okkur ekki.
■—• Hvað? spurði hann hissa..
— Nú, barnið auðvitað!
— Barnið! Já, barnið! Nei,
það er enn ein yndisleg, Jítil
stúlka. Hún er mjög falleg. Ég
er búinn að gefa henni nafn.
Hún heitir Snotra önnur!
Við stóðum þarna, sem steini
lostnar. Engin okkar sagði orð.
Jafnvel En-Bao brosti ekki
einu sinni. Við vissum vel, að
heitasta ósk hinnar kínversku
móður var að eignast son. Hún
var góð kona, hjálpsöm og vin-
gjarnleg. Og hún gaf okkur oft
að borða, mat og sælgæti. En
allt í einu byrjaði En-Bao að
hlæja.
— Hvernig getur þér komið
hlátur í hug, skömmin þín?
sagði elzta systirin byrst.
— O, það er svo fyndið, að
■ailir okkar drengir skuli vera
stelpur
-— Jæja, svo fórum við allar
að hlæja. Við gleymdum þessu
enn einu sinni með börnin. Það
leið heilt ár. Og það var von á
enn einu barni, hjá fjölskyld-
unni, í næsta húsi.
Snotra önnur stækkaði og
þroskaðist dag frá degi. Flún
var bústin, skrýtin og skemmti
lag. Öllum þótti vænt urn
hana. Og faðirinn gat varla skil
ið hana við sig. Hann tók hana
jafnvel með sér á te-húsið.
— Te-húsið? spurði Davíð.
— Já, þangað fara allir kín
verskir’ feður til þess að rabba
saman, drekka te og borða
sinn uppáhaldsmat. Þangað
sækja þeir gjarnan tilbreytingu
frá heimilum sínum, fjöl
skyldu, — og þá oftast nær
alltaf of mörgum börnum.
En hinn kínverski faðir gat
ekkí séð af dóttur sinni. Hann
tók hana því með sér í te-hús-
ið. Ég sé hann fyrir mér, hvar
hann heldur af stað til te-húss-
ins, í fögrum kyrtli, með
vatnspípuna í hendinni. Á
eftir honum gengur þjónustu-
stúlkan og ber Snotru litlu.
Hún er í rauðri silkitreyju,
með Búddha-húfu á höfðinu.
-—- Búdda-húfu? át Anna
eftir.
— Já, kínyersk börn nota
Búddha-húfur. Það eru falleg-
ar húfur með bryddingum, og
á þeim eru átta Búddha-mynd-
ir. Litlu, fallegu flétturnar
hennar Snotru, sem bundnar
voru saman með rauðum silki-
spotta, komu upp um gat á
Búddha-húfunni og stóður
beint upp í loftið!
Allir voru hissa á að siá föð-
urinn koma með litlu dóttur
sína á te-húsið. En hánn
skeytti því engu. Hann kímdl
bara og sagði, að það væri
miklu auðveldara fyrir sig að
velja sér mat, þegar Snotra
væri með honum. Og ekki leið
á löngu, þar til Snotra varð
uppáhald allra í te-húsinu.
Fólkið lék sér við hana. hló
og gerði að gamni sínu. Og:
Snotra skríkti og saug fing-
urna.
— Saug fingurna? endurtók
Anna.
— Já kínversku börnin eru
að mörgu leyti ekkert frábrugð
in amerískum börnum. Þaus
gera bæði gott og illt. Og þau
eru ekki síður skemmtileg,
með sínar rauðu kinnar, svörtu
augu og fléttur. Og þegar fað-
irinn sá, hvað allir voru hrifn-
ir af litlu dóttur hans, varð
hann dálítið hreykinn — og
jafnvel montinn. Hann lét hana
á mitt borðið,;. innan um alla
bollana og skálarnar. Síðan
setti hann upp gleraugun sín,
ræskti sig hressilega og hélt
ræðu. Hann sagði:
-— Telpur eru ekki síður
skemmtilegar en drengir. Ég!
held mér gæti varla þótt vænna
um fimm drengi heldur en þessr
ar fimm dætur mínar. Ég ætla
að ala þær allar upp, eins og
þær væru drengir •— Og Snotra
hafði ekki hugmynd um, hvað
pabbi hennar var að segja. Hún
var svo-lítil. Hún bara skríkti
og hló.
TALNAGATA
1—15. Hafskip taka hvild hjá
mér.
4, 6, 13, 12, 2. Heimasæta glöð
ég er.
12, 14, 8, 3, 6, 10. Gjarna um
jól við gleðjum þig.
13, 11, 4. Góðir dregnir forðast;
mig.
9, 15, 5, 5, 6. Klórað tíðum í
mig er. i
1, 10, 6, 7. Enginn reiðir va|n
í mér. . i
Ó. Þ. K. 1
Gesturinn: „tlvað ertu garn-
all, Siggi minn?“
Siggi: „Gamall? Ég er nærri
því nýr!“ !
ROBINSON
Eftir Kjeld Simonsen
Ferðalagið gekk að óskum
dögum saman, en það var
eins og ólánið elti aumingja
Róbinson. Skyndilega skall á
þá ofsaveður með suðaustan
stormi, og skipið strandaði
stuttu síðar á blindskeri, ör-
skammt frá landi. — Það
gekk greiðlega að koma út
björgunarbátn.umj og komust
allir skipverjar í hann. Var
nú róið af miklu kappi í átt-
ina til lands, en allt í einu
kom heljarmikill brotsjór og
hvolfdi bátnum. , i