Morgunblaðið - 19.07.1914, Page 4

1188
MORGUNBLAÐIÐ
er þeirra ekki getið og þykir oss
sennilegast að þær vísur sóu eftir Mr.
Hussell sjálfan, því að hann er skáld
gott. Þessar nafnlausu visur eru flest
ar náttúrulýsingar hóðan, eða um ís-
lenzk efni, og er enginn viðvanings-
hragur á þeim, sem sjá má t. d. af
þessari :
»0h Frey in the north lands,
thou sweetest of powers,
they breath on the mountains
turns ice into flowers.
Thy smile on the meadows
is life to the fold,
thy touch on the maid’s hair
turns flaxen to golcLP).
Marga rekur eflaust minni til þess,
að ísafold flutti í vetur snjalt kvæði
til íslands eftir prófessor Russell. Það
kvæði lysir vel þeim hlýja hug, sem
hann ber til lands vors og þjóðar og
er gott að eignast slíka vini.
Skáldin geta reynt að snúa þessu
í íslenzk ljóð. Merking orðanna er
þessi: »0, Freyr Norðurlanda, blíð-
astur Asa, blær þinn um fjöllin breyt-
ir klaka í blóm. Bros þitt um engin
færir foldinni líf; er þú hrærir við ljósu
meyjarhárinu, slær á það gulls lit«.
Lýgi.
Eftir
Samúel Falkland.
— Mamma ykkar er dáin . . . .
— Það er ekki satt, sagði Misse
og hló framan í hann.
— Þegar eg segi að hún sé dáin,
þá er hún dáin. Þú mátt ekki segja
það að faðir þinn fari með ósann-
indi ....
— Já, en — . . hún ók í vagni.
— Þú ímyndar þér þetta bara,
kjáninn þinn.
— Villi sá hana einnig.
— Komdu hérna Villi I Hefir þú
séð mömmu þína?
— Já, pabbi.
— Hvar?
— Hún ók i vagni.
— Þetta er ímyndan ykkar beggja.
Skiljið þið það ? Það er eintóm vit-
leysa. — Mamma ykkar er dáin.
— En eg hefi séð hana, stað-
hæfði Misse. Hún var i nýrri kápu
og hafði hvita andlitsblæju.
— Það hefir verið einhver önnur
kona.
— Nei, ’pabbi.
— Ef þú segir nei enn einu sinni
þá verð eg vondur við þig.
—: Þá mátt þú ekki heldur skrökva,
sagði Villi.
Um leið og hann slepti orðinu
gaf faðir hans honum ósvikinn löðr-
ung. Drengurinn fór að hágráta.
— Hafðu gætur á þér siðlausi
strákur. Ef þú segir oftar nokkuð
þessu líkt, skal eg sýna þér i tvo
heimana. Viltu gera svo vel að
hætta að skæla nú þegar — ella
verður þú lokaður inni. Pabbi þinn
lýgur ekki. Þegar hann segir eitt-
hvað þá er það satt — skiljið þið
það?
Börnin kinkuðu kolli óttaslegin.
Litlu seinna léku þau sér nokkru
fjær.
Faðir þeirra sat kyr á bekknum
og studdi hökunni á stafhúninn sinn.
Þá sagði Vílli við systur sína.
— Þarna fékk eg Ijóta löðrunginn
— en við höfum samt séð hana.
— Já, við höfum séð hana, sagði
Misse og lagði áherzlu á orðin. Hún
var í nýrri kápu, og hafði hvíta
blæju.
— Og það var maður með henni
og hann hafði mikið varaskegg.
— Og hún var með rauðu eyrna-
hringana sína.
— Já, og þá getur hún ekki ver-
ið dáin. Maður getur ekki ekið í
vagni þegar maður er dáinn.
— Það veizt þú ekki.
— Jú, því það getur maður ekki,
svaraði Villi. Þegar maður er dáinn
liggur maður kyr og getur ekki set-
ið í vagni.
— Hvers vegna getur maður það
ekki?
— Það skal eg sýna þér, mælti
Villi. Hann greip flugu og sýndi
henni.
— Sjáðu, hvernig hún hreyfir sig.
Sérðu það? Nú er hún lifandi.
Hann krepti síðan hnefann og er
hann opnaði hann aftur lá flugan
þar marin til dauðs
— Líttu á ! Nú er hún dauð og
getur ekki hreyft sig.
— Já, en þannig er ekki hægt
að fara með menn, sagði Misse.
— Jú, ef fast er kreyst, sagði
Villi. Hvernig heldurðu þá að mað-
ur geti setið í vagni eftir að maður
er dauður ? Nei, það er ekki satt.
— Þetta máttu ekki segja.
— Þá má hann heidur ekki skrökva.
— Pabbi skrökvar ekki, sagði
Misse.
— Jú, því eg hefi séð hana
mömmu.
Þau voru nú komin út úr garð-
inum og fram á veginn. Kona
nokkur kom þar að, kastaði sér á
kné og tók bæði börnin f fang sér.
— Mamma mín ! Mamma mín !
hrópaði Misse himinlifandi. Pabbi
segir...........
— Hvar er hann pabbi ykkar?
mælti konan óttaslegin.
— Hann er hérna inni í garðin-
um.
— Þá verðið þið að tala lágt —
fjarska lágt — heyrið þið það? Og
svo kysti hún bæði börnin hvað
eftir annað.
— Mamma min.................
Misse ætlaði að segja eitthvað.
— Þegiðu, elskan mín...............
Uss . . . Vertu róleg.
— Pabbi segir.............
— Vertu hægur, Villi minn . . .
. . . Ó, hvað þetta var gaman að
sjá ykkur! Kyssið þið migl Kyss-
ið þig mig þúsund sinnum! Látið
ekki pabba heyra til ykkarl Elsku
börnin mín,............hver klæðir
ykkur núna ?
— Það gerir jungfrúin.
— Hugsið þig um mig? Oft?
Mjög oft? — . En hvað þú ert að
verða stór Villi minn..............
Uss...........! Segðu ekkert!
— Ætlarðu ekki að heilsa pabba ?
— Nei, nei! En hvað það var
gaman að hitta ykkur . . . ! En
þið megið ekki segja pabba að þið
hafið séð mig ! Þið megið alls ekki
segja honum það. Heyrið þið það?
. . . Svo kem eg hingað aftur á
morgun — á sama stað. Viljið þið
það ekki ? Þykir þér vænt um mig
ennþá, Villi minn ?
— Ó, mamma mín.................I
— Ætlarðu altaf að láta þér þykja
vænt um mig ?
— Já, altaf.
— Þey, vertu rólegur .... Þið
megið ekki tala svona hátt . . . .
og þið megið engum segja frá því
að þið hafið fundið mig. . Ætlið þið
að gera það fyrir mig ?
Hún kysti þau hvað eftir annað.
— Ertu dáin mamma, spurði
Misse.
— Nei, það sérðu sjálf. Hver
hefir sagt þér það ?
Það heyrðist fótatak í mölinni
inni í garðinum og maður kallaði:
— Misse og Villi ! Komið þið !
Þið megið ekki fara langt á burtu.
Hvar eruð þið ?
— Flýtið ykkur! Hlaupið þið I
mælti móðirin. Og segið þið ekk-
ert. Ekki eitt orð ! Á morgun
mætumst við hér ! Þey !
Hún flýtti sér á braut og var ná-
föl í framan.
Hann sat á bekknum og horfði á
börnin, sem nú voru hætt að leika
sér. Hann iðraði eftir að hafa bar-
ið barnið. Hann reis á fætur, tók
Villa og setti hann á kné sér.
— Er þetta drengurinn minn ?
— Já, pabbi.
— Þykir þér vænt um pabba
þinn ?
- Já.
Hann sat nokkra stund hljóður
og hugsaði um það að nú væri hún
komin til bæjarins aftur. Og til
þess að fá fullkomnari vitneskju um
það, sagði hann:
— Hvernig gat ykkur dottið í hug,
kjánarnir ykkar, að mamma . . . .
Hvort ykkar sá hana fyrst?
Þau þögðu bæði og voru vand-
ræðaleg.
— Varst það þú eða Misse ?
— Eg, sagði Misse.
— Og hvernig var hún þá í hátt?
Misse horfði til jarðar og svar-
aði:
— Það veit eg ekki.
— En þú Villi?
— Eg hefi ekki séð hana.
— Hvers vegna varstu þá að
skrökva að mér áðan ?
— Æ, eg sagði það svona í hugs-
unarleysi.
Faðirinn gerðist nú órólegur.
— Hvar sástu vagninn?
— Hérna úti á götunni, svaraði
Misse hikandi.
— Hverilig var hún klædd?
— Það veit eg ekki, sagði hún
hálfkjökrandi.
— Eg skal ekki verða vondur,
telpu kjáni. Segðu mér nú alt eins
og er.
— Eg hefi ekki séð hana, sagði
Misse háskælandi. Eg hefi ekki séð
hana.
Lyklar fundnir. Upplýsingar
Laugaveg 58.
Það tilkynnist hér með vinum og vanda-
mönnum að móðir og tengdamóðir okkar
Ragnhildur J. Sverrisson, andaðist að heim-
ili okkar 18. þ. m.
Reykjavik 18. júli 1914.
Oddný Sigurðardóttir Vilhj. Ingvarsson.
Það tilkynnist hér með vinum og vanda-
mönnum að minn elskandi eiginmaður Jens
Guðmundsson, sem andaðist II. júlí, verður
jarðaður þriðjudaginn 21. þ. m. Húskveðj-
an fer fram II1/, f. h. að heimili hins látna.
Hafnarfirði Strandgötu 39.
Sesselja Eirsdóttir.
Lystibátur
(með seglum), verður til taks við
Steinbryggjuna á sunnudagsmorgnn-
inn kl. 9 og til kvölds, við og við.
Þeir, sem vilja nota tækifærið og
skemta sér ættu að koma strax að
morgni og biðja um far með bátnum.
Ódýr skemtun.
Hann vissi að börnin skrökvuðu
núna og að hún hefði hlotið að
segja þeim eitthvað. Hann lagði
höndina á höfuð Villa, horfði í augu
hans og var mikið niðri fyrir.
— Hefir þú séð mömmu þína?
— Nei.
— Þú skrökvar!
— Nei — eg hefi ekki séð hana.
— Horfðu í augun á ihér! —
Hvar sástu hana?
— Hvergi.
— Og þó var hún í nýrri kápu
og með hvíta blæju.
— Eg hefi ekki séð hana.
Alt i einu köm honum nokkuð
til hugar. Hann horfði sigri hrós-
andi á föðui sinn og mælti:
— Hún er dáin.
— Nei ! hrópaði faðirinn fokreið-
ur.
— Jú, það hefir þú sjálfur sagt
okkur.
— Nei! nei! og hann greip í öxl
drengsins og hristi hann óþyrmi-
lega. Hvar hefurðu séð hana ?
— Eg hefi hvergi séð hana.
Þau héldu áfram að leika sér og
töluðust við í hálfum hljóðum.
Hann sat kyr og rispaði sandinn
með stafnum sínum.
Jungfrúin kom þangað. Hann
mælti reiðuglega við hana:
— Eg hefi sagt yður að börnin
mega ekki tala við neinn og allra
sízt við konu þá, er eg hefi sýnt
yður mynd af. Þér gætið þess víst
nákvæmlega ?
— Auðvitað.
— Og ef þau spyrja eftir mömmu
sinni-------
— Þá segi eg þeim að hún sé
dáin.
— Dáin — — ójá. Þér skiljið
mig?
— Þau vita ekki annað, blessuð
börnin. Þau biðja alt af á hverju
kvöldi fyrir henni mömmu sinni
sálugu.
— Það er gott, sagði hann stutt-
ur í spuna og gekk á braut — aleinn.