Morgunblaðið - 08.07.1917, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Frá Petrograd
Sundfungin 1 Riisslandi eykst stöðugt. Hver höndin er upp á mót
annari og herinn er hvergi nærri tryggur. í höfuðborginni sjáifri gengur
alt á tréfótum, en bráðabirgðastjórnin hefir til þessa getað haldið nokkurn-
veginn í hemilinn á lýðnum, vegna þess að hún hefir haft setuliðið Kó-
sakka á sínu bandi.
Hér • á myndinni má sjá herlið Síberíumanna og Kósakka halda vörð
á götu i Petrograd skamt frá þinghúsinu, þar sem hermanna og verka-
mannaráðið situr á fundi.
þuml. á lengd, og vart mun hægt
að taka lengra hnífsbragð með venju-
legum sjálfskeiðing. Margur lætur
oft hjáliða að vita strákapör hinna
siðlausu götudrengja, en þegar svona
löguð ódáðaverk fara að eiga sér
stað, gengur ódygðin og grimdin
svo úr hófi fram, að vart verður
orða bundist. Það er undarlegt
lunderni, að hafa ánægju af að særa
með hnífum saklausar skepnur, sem
verða á vegi þeirra.
Ef einhver vissi, hver valdur er
að framanskráðum skurði, vona eg
að hann gari mér þann greiða, að
skýra mér frá því.
2. júli 1917.
Sóltn. Einarsson.
Bannið í Rússlandi.
Fréttaritari »Associated Press< í
Petrograd símar svo um mánaða-
mótin maí—júní:
Vegna þess hversu hin ólöglega
Vodka-sala hefir stórkostlega aukist og
drykkjuskapur magnast i landinu, hef-
ir framkvæmdanefnd hermanna og
verkamannaráðsins gefið út áskorun
þessa til þjóðarinnar:
— Vér höfum orðið varir við auk-
inn drykkjuskap í Petrograd og öðr-
im borgum i landiuu. Hann gerir
allsstaðar vart við sig, á gðtunum,
járnbrautunum, i verksmiðjunum og
hermannaskálunum. Það er gnægð
af vodka i þorpunum og eins á vig-
stöðvunum. Rannsóknir hafa leitt
það i ljós, að margir af hinum sár-
grætilegu atburðum, sem urðu hér
i fyrri viku, voru drykkjuskap að
kenna. Áður hélt keisarinn drykkju-
skapnum við, vegna þess að það
styrkti veldi hans. Nú reyna keis-
arasinnar að breiða áfengi út um
landið, til þess að koma á óreglu og
borgaiastyrjöld svo að þeir geti end-
urreist hásæti keisarans. Manndráp
munu fylgja í fótspor Vodka. Þorp-
in munu berast á banaspjót. Og þá
munu skósveinar keisaravaldsins koma
fram úrfelum og þáhefjastafturþeirat-
burðir er urðu hér 1915. Starfi stjórn-
arbyltingarinnar munu óvinir þjóð-
arinnar drekkja í blóði. Enginn hef-
ir rétt til þess að kaupa Vodka eða
drekka það. Látum það hverfa úr
landinu ásamt gömlu stjórninni. —
Svo mörg eru þau orð, bætir blað-
ið við. Það er víst eigi margt af
þvi, sem aflaga fer i Rússlandi að
eigi sé keisaranum og stjórn hans
kent um. Það er svo létt að skella
allri skuldinni á aðra. En nokkuð
kveður þetta við annan tón heldur
en lofsöngur sá, er sunginn var
Rússakeisara, þá er hann bannfærði
áfengi í landi sínu. Og óneitanlega
virðist þetta ávarp bera vott um það,
að bannlögin hafi eigi reynst jafn
vel í Rússlandi, eins og sumir hafa
af látið.
Knattspyrna.
Hinn glæsilegi sigur »Fram« (5:0)
yfir »Knattspyrnufélagi Reykjavikur<
þ. 2. júli minnir helzt á stærsta sig-
ur Dana yfir Svíutn í maímánuði
síðastl. — þar sem Danir unnu með
n mörkum á móti o.
Einkennilegur dómur.
Uppsalamarkvörðurinn hljóp úr
markinu, þá skorar mark mið-fram-
herji Köpings-flokksins, en á meðan
að knötturinn var á leiðinni í markið
snertir einn af varnarmönnum knött-
inn — og vildi þar með hindra að
marki yrði náð — þó skeytti dóm-
arinn bví ekki, og dæmdi löglega
»skorað mark« — þó að varnarmað-
ur hafi snert knöttinn með hend-
inni á vítateigi, — og er þessi dóm-
ur í alla staði réttur (sbr. 17. gr.
knattspyrnulaganna). Er þetta til at-
hugunar ísl. knattspyrnudómurum.
„Ræningja“
kalla Englendinga þá knattspyrnu-
menn sem aldrei eru á sínum rétía
stað á leikvellinum — þegar knatt-
spyrnumót fara fram. — Frægan
sveitaforingja enskan, Harold Flem-
ming að nafni, kalla þeir ræningja
(robber) vegna þess að hann leikur
allsstaðar á leikvellinum (þar sem
honum þóknust) en er ekki alt af
hægri forvörður, eins og hann á að
vera. — Af þess háttar ræningjum
hafa verið hér (og eru reyndar enn
þá) nokkuð margir. (Ath. fylkinga-
skipun leikmanna þegar kappmót fara
hér fram í Rvík).
Jeg neita —
Á knattspyrnumóti kom það fyrir
að knötturinn varð fastur i viðar-
grein, er breiddi anga sína yfir leik-
völlinn. Leikm. kiifraði þegar upp
í tréð og kastaði knettinum (með
hendinni) á leikvöllinn. Heimtuðu
mótherjar þá aukaspyrnu, þar sem
leikm. hefði snert knöttinn með
hendinni á leikvellinum (en það er
óleyfilegt samkv. leikreglum). Sam-
þykti dómari þetta. En þegar átti
að fara að fremja aukaspyrnuna,
hrópaði si er sótt hafði knöttinn:
»£§’ neita ekki að aukaspyrnan fari
fram, heldur að hún verði framin á
vellinum, því að samkv. knattspyrnu-
lögunum skal fremja aukaspyrnu jrá
peitn stað, er yfirtroðslan átti sér
stað (sem sé hér uppi í viðargrein-
inni)«. Nú fór að vandast málið.
Vel rættist þó úr þessu. Eftir að
dómari hafði ráðgast við merkja-
verðina. Lét hann knöttinn falla á
jörðu (sbr. 16. gr. knattsp.laganna).
í ágústmánuði slðastl. buðu Svíar
til sin ameriskum knattspyrnuflokk.
Keptu þeir nokkrum sinnum saman
og fór fyrsti leikurinn svo að jafn-
tefli varð (1 : 1). Næsti leikur fór
svo að Ameríkumenn unnu með 3 : 2.
í þriðja sinni unnu loks Svíarnir
með 3 : o. Þessir þrír kappleikar
fóru fram í Stockhólmi. Þá fór
næsti kappleikur fram í Gautaborg.
Þann unnu Amerkíkumenn með 2 : 1.
Varð þá fólk þar hamslaust af reiði
(því Gautaborgarar hafa orð á sér að
vera beztu Knattspyrnumenn í Svi-
þjóð) og kastaði grjóti á bifreiðarnar
er fluttu Ameríkumenn burt frá leik-
vellinum. — Gautaborgarbúum fanst
Ameríkumenn »spila oj hart<.<.
Skítugir bankaseöiar
Það hlýtur að vekja athygli allra
og einkum þó útlendinga, hvað banka-
seðlarnir, sem i gangi eru á meðal
fólks eru frámunalega óhieinir og
ógeðslegír. Það er svona rétt þar
um að hreinlátir menn geti fengið
af sér að snerta við þeim, og mundu
auðvitað heldur ekki gera það ef
þeir mættu ekki til oft og tiðum.
— Sóttkveikjur eru áuðvitað á þess-
um seðlum svo miljónum skiftir,
svo að þeir eru hreint og beint
hættulegir, fyrir heilsu manna. —
margir hafa líka þann leiða sið að
kuðla bankaseðlunum niður i peninga-
buddur, í stað þess að eiga veski til
að geyma þá i.
Allir þeir sem peninga viðskifti
hafa með höndum, ættu að gera sér
að skyldu að senda strax alla rifna
og skítuga seðla i bankana og fá
skift á þeim. Og bankarnir sjá auð-
vitað þann sóma sinn að láta aldrei
frá sér mnað en sæmilega hreina
seðla. Reynist brestur á þessu, verð-
ur heilbrigðisstjórnin að grípa hendi
til.
H.
Vorsóknin á vesturvigstöOvunum.
Henni er ærið ólíkt lýst i ensk-
um og þýzkum blöðum. Hrósa
hvorutveggju sigii og segja frá mikl-
um óförum óvinanna. Er eifitt, enn
sem komið er, að sjá hvorum veitir
betur, en líklegast þó, að hvorugur
geti á öðrum unnið. Sérstaklega gera
þýzku blöðin mikið úr mannfalli
bandamanna og telst þeim svo til,
að þeir hafi mist i vorsókninni um
300.000 jallinna 0% seerðra. Þjóð-
verjar fullyrða, að stöðvum sínum
sé hvergi hætta búin, að allar árásir
bandamanna hafi verið gersamlega
árangurslausar og hafi þeir þó fast-
lega búist við því að vinna fullan
sigur í þetta sinn og rjúfa herlinu
Þjóðverja.
Sjóorustan í Adriahafi þ. 15. maí.
Um þessa orustu bárust óljósar
fréttir fyrir skömmu. Herstjórnin
austurríkska skýrir frá því, að tund-
urbátar sinir hafi þá sökt einum itölsk-
um tundurbátaspilli, þremur flutninga-
skipum, 20 vopnuðum varðskipum
smáum og tekið 72 Englendinga til
fanga. Þá hittu sprengikúlur frá
austurrikskum flugbátum 2 beitiskip
og stórskemdu þau, en þýzkur neð-
ansjávarbátur sökti einu ensku beiti-
skipi með 4 reykháfum. Ekkert skip
mistu Austurríkismenn í þessari við-
ureign og þótti vel sloppið.