Morgunblaðið - 07.03.1926, Page 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Kjóiatan,
ullar eru best og'
ódýrust í
í Bliii 1
Laugaveg.
fflanlanlaniallar
(Uiz
Reykið ekka
CIGARETTUR
nema þær sjeu góðar
Craveu „A“
er eina sígarettutegundin,
sem búin er til með það fyr-
ir augum, að skemma ekki
hálsinn; hún er bragðbetri
en aðrar sígarettur.
Craven „A(l
er sígarettan yðar.
CRAVEN ,A‘ sígarettur fáið
bjer alstaðar.
Reykið Craven „A“
og sannfærist um ágæti
hennar.
Besftu
lauíó-lamparnir
þeirrar breytingar á lögunum, sem
frv. færi fram á:
Maður er að ala,upp son sinn
og menta, með það fyrir augum,
að hann eignist jörðina, og sitji
hana eftir sinn dag, en á fleiri
erfingja, svo hann verður að
hafa selt jörðina áður en hann
fellur frá.
Nú verður maðurinn ófær til að
búa sjálfur, veikist eða deyr, en
sá, sem hann ætlar að taki við
jörðinni, er annaðhvort of ung-
ur td þess að búa, eða lítið eitt á
veg kominn með að stunda nám
það, er hann hefir lagt fyrir sig
til að byggja á framtíðarstarf
sitt. Þegar svona stendur á, ligg-
ur ek'ki annað fyrir, en að ann-
aðhvort verði jörðin seld sveitar-
stjórninni, eða komi til erfingja-
skifta að eigandanum látnum.
. Sjálfsábúðarrjetturinn tryggasti
grundvöllur undir afkomu
landbúnaðarins.
Flm. vjek þá nokkrum orðum
að því ákvæði laganna, er hljóða
um forkaupsr.jett sveitarfjelaga
að jörð-um. Taldi hann þau á-
kvæði skerðing á sjálfsábúðar-
rjettinum, en hann væri þó af
öllum rjettsýnum mönnum talinn
tryggasti grundvöllurinn undir af
komu landhúnaðarins. Reynslan
hefði líka sýnt það og sannað, að
þær jarðir væru að jafnaði betur
setnar og bættar á margan hátt,
er ættu því láni að fagna að hald-
ast sem lengst í sömu ættinni.
Enda lægi sú skyldutilfinning
í eðli mannsins, að varðveita sem
best, fegra og bæta, það, sem
feðgarnir hefðu sjerstaklega búið
þeim í hendur; í því sambandi
mætti benda á það, að þar sem
óðalsrjettur hefði verið löggiltur
værí þetta orðið að helgri skyldu.
pá kvað flm. suma vera þeirr-
ar skoðunar, að með því að sveit-
arfjelögin eigr jarðirnar, sje það
betur trygt, að þær lendi ekki í
braskarahöndum og bæti hitt upp,
að sjálfsábúðinni var glatað. Ein-
hlítt væri það þó ekki, enda þekti
hann jafnvel eitt dæmi þess, að
sveitarf jelag rataði krókaleiðir
braskarans, engu síður en hver
annar einstaklingur:
Sveitarfjelag braskar með
forkaupsrjettinn.
Nýverið keypti sveitarfjelag
jörð eina til þess að forða því, að
hún yrði eign annars sveitarfje-
lags, sem falast hefði eftir kaup-
um á henni En það kom brátt í
ljós, að hreppsnefndin hefði eigi
keypt jörðina til eignar sveitar-
fjelaginu, lieldur seldi hún hana
| þegar inn-sveitarmanni, sem þó
var ekki í neinum vandræðum,
því hann sat á sjálfs síns eign, en
I vildi heldur búa á þessari' jörð.
j Enda flutti kaupandinn þangað
J og fór að búa þar, en eignarjörð
! sína, þá er hann bjó áður á, ljet
hann sem fótaskinn undir ná-
granna sinn, sem þótti land-
þröngt heima fyrir, og setti að-
eins þangað húsfólk. Þó að hrepps
nefndin kæmi jörð þeirri, er húu
seldi í sjálfsábúð aftur, varð hún
þó þess valdandi að önnur jörð
var svift ábúð. Og enn varð hún
valdandi þess, að opnuð var leið
fyrir sveitarfjelag það, sem okki
náði kaupum á jörðinni að fá
hana fyrir hækkað verð hjá þeim
sem keypti.
Flm. kvað frv. þetta miða að
jþví að bæta úr þessum göllum,
sem nú hefðu verið tald\r með
því að undanskilja forkaupsrjett-
ar-ákvæðum laganna frá 1919,
niðja jarðeiðenda, börn þeirra,
fósturbörn og systkini. Kvaðst
flm. jafnvel hafa kosið að fara
enn lengra í þessu efni og láta
frv. einnig ná til barna-barna og
annara niðja, en sem þó gæti
ekki ágreiriing valdið í fram-
lcvæmd. Yæri þessu síðasta dkotið
fram til ath. nefnd þeirri, sem
málið fengi til meðferðar.
TXL HAFNARFJAEÐAR
er besft að aka i hinum gjjóð-
frægu nýjj Buick bifreiðum
frá SteiadðrL
Tvílyft íbúðar og verslunarhús við aðalgötu á Siglu-
firði (gegnt verslun Helga Hafliðasonar) er til sölu.
Húsið er 12,56x10 m. úrtimbriog járnklætt. Lóð 520 ferm
Tilboð sendist fyrir 12. þ. m. til verslun Sn. Jónssonaiv
Akureyri, er gefur allar nánari upplýsingar.
New-York 300 ára.
Þegar gufuskipin komu til sög
unnar varð vöxtur borgarinnar
ákaflega ör. Nú er íbúatalan 6
miljónir. Borgarsvæðið er 70 þús.
hektarar.
Bjotrið mstft»rkatspi»i
í
Herðubreið)
Sími 678.
1 ár eru 300 ár liðin síðan Norð-
urálfumenn tóku bólfestu þar sem
nú er New-York. Það voru Hol-j
lendingar, sem fyrstir námu þar
land. Þeir gerðu sjer þar virki,
til þess að standast árásir Indí-
ána.
Arið 1664 unnu Englendingar
þessa stöð Hollendinga, er þeir
höfðu nefnt „New Amsterdam“.
Foringi Englendinganna var greif
inn af York, bróðir Karls II.. Var
staðurinn síðan nefndur „New-
York“.
Árið 1669 voru íbúar 4.300, ár-
ið 1750 10.300, árið 1786 25.600,
árið 1800 60.500, árið 1830 202
þús.
Bastmálið.
í þessum mánuði kemur mál
Antons Bast metodistabiskups
fyrir dóm. Rannsókn hefir leitt í
ljóls, að hann hefir dregið sjer
hundruð þúsunda kr. á ýmiskonar
sviksamlegan hátt.
Hátt kaup.
— Mjer finst kaupið, sem þjer
heimtið, vera nokkuð hátt, þegar
þess er gætt, hve fákunnandi þjer
eruð.
— Nú, en einmitt því erfiðara
veitir mjer að gera verkið.
Minst um það.
— Hvernig eigum við nú að
segja kaupmanninum frá, áð
gjaldkerinn haf^ hlaupist á brott
með alt, sem í sjóði var, svo að
honum verði sem minst um þaðf
— Látið þið bókhaldarann gera
það. Hann stamar.
YÍKINGURINN
þræll! Og það til harðlundaðs ekrueiganda hjer í ný-
lendunum. .... Jeg bið yður að afsaka, ungfrú Bis-
hop. Þessa stundina.--
-------munduð þjer ekki eftir öðru en að verja
þennan-----sjóræningja.
. Lávarðurinn lokaði ljósbláum augunum og sagði
síðan svo sem við sjálfan sig:
— Jeg er hissa á því, að þjer skuluð hata hann.
Hann sá, að hún varð blossandi rauð, og jafn-
framt þung á svip. Hann sá, að hann hafði gert hana
reiða. En hún stiltf sig.
— Hatið hann! Jeg! Þetta er hlægileg vitleysa.
M.jer sténdur nákvæmlega á sama um þennan ná-
unga. —
— Jeg er hissa á því. Hann er þó merkilegur
maður. Hann væri mikill ávinningur fyrir hinn kon-
unvlega, breska flota — maður, sem gerði það, sem
honum tókst við Don Miguel. Hann hefir ekki verið
hjá de Rayter til ónýtis. Hollendingurinn var stór-
tkostlegur herforingi, en enski lærisveinninn er kenn-
aranum samboðinn á allan hátt. Jeg eíast um, að
enskj flotinn hafi öðrrnn eins manni á að skipa. Að
sigla inn á milli tveggja óvinaskipa og gersigra þau
bæði — til þess þarf hugrekki, mikla hæfileika og
st.iórnsemi. Og Don Miguel hafði ekki hugmynd um
áform hans, fyrri en alt var orðið um seinan. Blood
er mikill maður, sem vert er að taka eftir.
— Þjer ættuð að nota áhrif yðar hjá Sunderland
lávarði og fá hann til að skipa þennan manú foringja
í enska hernum, sagði Arabella hæðnislega.
Lávarðurinn hló.
— Það er þegar gert. Jeg hefj skipunarbrjef hjer
í vasanum.
Ungfrú Bishop leit á hann og ætlaði varla að
trúa sínum eigin eyrum. En Julian útskýrði fyrir
hennj í fáum orðum erindi sitt. Því næst fór hann
upp á þiljur að leita að Blood.
Hann fann foringjann einan á afturþiljunum. —
Hann ge'kk þar um í djúpum þönkum, og barðist við
ástríður og efa. En lávarðurinn hafðj engan grun um
það. Hann tekur hendinni undir handlegg Blood, með
þeirri ástúð, sem honum var eiginleg.
— Hvað á þetta að þýða? sagði Blood dálítið
hörkulega. Lávarðurinn ljet það ekki hafa nein áhrif
á sig. —
— Jeg vildi óska, mælti hann, að við gætum ver-
ið vinir.
— Það er mjög fallega hugsað af yður, sagði
Blood.
— pað er merkilegt, að við skyldum hittast á
þennan hátt, hjelt lávarðurinn áfram, einkum þegar
þess er gætt,. að jeg lagði á stað, eingöngu til að hitt*
yður. —
— Þjer eruð ekki sá fyrsti, sem komið hingað 1
þeim erindum, sagði Blood hæðnislega. En það hafil
einkum veiið Spánverjar, og þeir hafa ekkj verió
sjerlega hepnir.
— Þjer misskiljið mig algjörlega, sagðj Wadcr
og s'kýrði nú fyijr honum erindið.
Þegar hann hafðj lokið máli sínu, dró Blood að
sjer handlegginn. Hann stóð lamaður af undrun.
— Þjer eruð gestur minn á þessu skipi, sagi^
hann svo gremjulega, og jeg hefi enn ofurlitlar ley£al
af prúðmensku frá fyrri árum, þó jeg sje þjófur
sjóræningi. Þess vegna ætla jeg ekki að segja yóur
hvaða álit jeg hefi á yður, eftir að þjer hafið dirfsfc
að gera mjer þetta tilboð, eða á Landeiland lávaiði,
vegna þess að hann sendi yður til mín.. En þa® el
mjer í raun og veru ekkert undrunarefni, að sá mað-
ur/sem stendur í þjónustu Englandskonungs, hafi þa
skoðun, að hægt sje að múta hverjum manni, og J-
þá til að svíkja þá, sem treysta á þá.
Blood benti á menn sína, er stóðu liingað og þau«
að á þilfarinu.
— Þjer missltiljið mig enn, hT-ópaði lávarðurinu
Það er tilætlunin að menn yðar fylgi með.
— Pjer eruð þeirrar skoðunar, nð ueir vildu ta
TTV Ól*
ast það á hendur að berjast víð sjoræningia?