Morgunblaðið - 27.06.1926, Blaðsíða 8

^ORGUNBLAÐIÐ
Húsmæðnr!
Biðjið kaupsnann yðar m
Beauvais niðursuðu, pví pé
fáið þjer pað besta.
í heildsolu hjá
0. Jdhnson & Kaaber
Don yon know
Miss Blanclie
Cigarettnr

FRÁ ÍTALÍU.
(Frá fijettaritara Morgunblaösins í París).
lieatugnst til gagnsóknatr. Ókuna-
ugt er um árangurinn af þessum
æfingum, þv íað ekki var flota-
ráSsfulltrúum annara ríkja boðið
að vera viðstöddum.
Lkltj vill ítalsíka stjórnin kann-
ast við, að hún hyggi á .strío.
Mussolini gerir að vísu lítið úr
Loearno-sættinni og afvopnunar-
hugmyndinni, en stríð segist hann
ekki vilja, nema hann eigi hendur
sínar að verja. Það mundi líka
hljóma nokkuð .kynlega í eyrum,
þar sem ítalía e*r í Þjóðabanda-
laginu, og nýlega var einmitt
sagt í Genf, að hjeðan af væri
ekkert stríð mögulegt, nema milli
j Þjóðabandalagsins og óvina þess,
eða þeirra, sem vildu dkki hlýta
. boði þess og banni.
, ítaf" ,'s!upf:u tiltölulega vel út Sá, sem þetta sagði, var Berne-
S .lðmU’ Þratt fyr,r öhreysti- dorff greifi, fyirverandi sendi-
lega framkomu. Af stríði hafa herra Þjóðverja í Washington
þeir samt ekkf fengið nóg, langt (1917) og nú fulltrúi þeirra á
ra þvi. --eir eru reiðubúnir í afvopnunarráðstefnu Þjóða-
nytt. 0 gþeim ferst að bera sig bandalagsins.
borgmmannlega. Þei.r eiga þvi En til hvers he*rvæðast bá
lam að fagna að hafa einn hinn ítalir? Það er augljóst mál. Fyrst
m i kdhæfasta stjórnara, sem núj0g fremst til að standast sam-
er nppj, og til hans bemast vonirjkepnina við nágrannalöndin, til
hmnar ungu Ikynslóðar; vonir umjað vera við' öllu því versta búnir.
BESTO SHERRY 00 PÖRTWIII
erö reá fmma
JEBEZ &
■llllfl ITÍI
ELEPlllT-Síiiretíuveski
gefftsp veHkssrfiiðjaw Thomais Besar* & Sosas
öElum, sem skila afffur 50 tómum iígaretiu.
pökkum (framhllð pakkans nægir* s wersiasiBP.
Tðbaksverslnn
Verkföll og blóougajr borgara-
slyrjaldir, óstjórn og harðstjórn
°g vígbúnaður í gríð og ergju
um allan heim. Þetta. er í fám
orðum uppske.rðan, sem sáð var
til 1914—18. Var við öðru að
ílæsilega sigra, endurreisn hins
fr.rna Rómaveldis og einræði ftala
í Miðjarðarhafinu.
Eftir því sem fascístablöðin
segja, eru það einkum fjórar
ástæður sem liggja til grundvali-
ar afstöðu ítala í Miðjarðarhafs-
Þeir vilja hafa bein í hendi tií
að geta krafist jafn.rjettis við þin <tans' 1 Tf,.nger búa þeir þúsund-
11111 saman og vilja fá Algesiras-
sjer
stórveldin, en það þykjast þeir
ekki enn hafa fengið. . samþyiktinni breytt sjer í vil.
Engin þjóð, segja þeir, hefir ‘ V e!ttlr ^ar mest á, sem fyr, hvern-
meiri meiri þörf fyrir nýlendur, jlg Bret8*r Iíta á málið.
Túnis er að íbúum til að miklu
................ fimiwnrBTOi
sak.v hinnar hröðu aukningar á
malunum: fytrst og fremst sjálf jvinnukrafti, jafnhliða ónógri leytí ítalskt Jand. ítölsku innflytj-
lega landsins, þá hin hraðfara ,'framleiðslu á nauðsyniegustu hrá- emdunum er mikið að þakka rækt-
/j.uknmg íbúafjöldans, vöntun á 'efoum, svo sem kolum, járni, olíu, un landsins, enda kemst fram-
hraefnum og loks meðvitundin um | tíaðmull og 'korni. En þeir hafa,,eiðslan meira °S meira í þeirraj
biíæst 1 ■fi’bflr- Þá kÖUun Þjóðarinnar að stuðlaiengar nýlendu.r fengið, iheldur!hendc<r- N úhefir þeim vaxið svo'
an stríðinu mikl. 1“*“ “ ®tn8'i®?n5 mest að endureining hinna,;„Þær þjóðir, sem alls enga þörf fiskur um liryggr, að þeir heimtaj
‘LSXS’ s, “ >““« m ÞVÍ ,6ih5,5„ ,Jrir þær og elki tuPnM ,1. sjerstaka kkóla „e „ilhal,.
. ^ ,‘U d um Mussobni komst til valda, hefurímeð þær að fara“ (II tevere) ________ lojggjöf til verndar þjóðerni ,sínu I
“SóS.bandalLr e"r b-‘ t **“. ***?’ tt»t ranglátt, „g vilja' Wr Þannig smSm
bernaku ske'iói’ ,„,„7 L ‘ y T “* ** !”Í,1’Ú neyta a“‘ra tratt» •» niaka Mkkm-skona.- ríki í ríkirm. og surrdurþykkja, ef til vill striS.
barn og sumrrirt ein . 1 ! T’.áf ^í* W'r ltr»r- t">“ W> kosti aS bola Itól.k blóS hafa altaf verS mót- '““t w» reiSubúhi.r. Frakkar
alment gerast enda ITL.fc°?lam .Iíloðum tas-[oðrum trá- ÞaS eru vafalaust ttOm því, aS Frakbar hefðu Sýr- ,áta relta » reiðanum, enda hafa
arnir ekiki Íresalegir' viiVS " f^* W sem flciti W*>, «■ hugsa líkt og I»nti til umríiSa, enda má nú Wt ■ nrörg önnur horn aS líta.
dansa ZfiTl b ! Í ‘‘ *°*?*i°*’ —|««* ** ** »m»- »«»• »« Þeir h.f, komiS far *» -»»•- verS, peir til aS láta
h“s‘ líST f þess hafa auk.S flota s.nn þ,r sySra! , fram m til *aða „g sk.mm.r W>« *»t nýlendum sínum vilj.
-■ 5“e J V" *** VO“:!OB herdkipastöSvaa eín- D. Eu þaS var ekki Jr.S sem ”a» Wr »»",. þóti Jr.S kosti miM
Sara„st svíður^ Frökkum land- cistablöðin átt við, heldur, að b,c)ð- SpsVegar. er þem umhugað,
vinuingastefna It.ala. Stríð.slund Italir skyldu ekki hafa hlotið að vinfengið haldigt, þótt ekki sje
framkvæmdima,v bepar öll„' ttt °g sigurþrá fascista er þeim hnossið. Ætli það hefði farið bet- nema 1 orði ^veðnu, því færu
b„tn,Hvers^ Imí1, Lá ’ (r‘ T>“ * »: b"1" 1 «S>» i W W b-.t «-I Engum getum skal aS því frmndWÓSirn.r í hár e.man,
Þarr fyrir friSinnt Ætlun mín er'?í J*ir ,r “rfí”' °* l>es8ve(t"»:'sem Þer,- sj», aS yfn-ráðum sínum ieitt, en ítalir stóðu aS mörgu nmndi Þjóðvt.rjun, bjóðast g„tt
etti að rlð! IrS “**1*1**h*» «*<*“" ** 1 «h»>í* Mi5.i»rð»hafsló»d„hum er beiu- I.yti „„ en P.rakkar. Þeir haf, »ki*fri til ,8 rjetta við „g „sbk-
rarða „m þetta £rdk,r,.,em snert, b»ð haf. Sumarið 1925|línis tefit I voða. meiri verslun við Sýrland; starr.sri i»S< „ndan sköttum „g skjiium.-
^ 7 — i-o vcfM' ísm-
ímar gofugar, en þær hafa ekki'ar. En síðan 1922 iiefir Frökkum
ræst og hugsjónin er ennnþá í1 skilist að skeytin eru öllu fremur
ískýjum drauma. Því hvar eru' beint til þeirra
■heldur annað mál, nokkuð skylt,
sem vekur athygli blaðanna uin
, :hofðu þeir miklar flotaæfingar, j í Marokkó hafa ítalir mikil ítök bankinn þar og mörg önnur^fyrú
h„„saT, „ •• . .. .;igfðu rað fy)rir að Þeir ættu í;°g gerast nú nærgöngulir eftir tæki er ítölsik eign.
irvofandi deiíú um ^forræð/ í irnir' hefðu^tddð SardtíuTg'' Ít þrír'^"he^tín^ þoÍÍ" h ^ ^ ^ ****’
Mrðarha«„u „g vigbúua, r» her á laud Þ Sikiiey jtu, „,«„.--1 fyrir hiú^i^
þG r hVer l6lð yr01 ef 11 sklfta kemnr á löndum sol- til þess, að af því hljótist fæð
(Eftir Revue mondiale.)
Þ.
Olnbogabarn hamingjunnar.
iSvo heyrðíst Ijett fótatak, og ungur maður kom
fram ganginn. Hann var bá.", aðlaðandi, Ijósleitur og
búinn klerkabúningi.
Þjer oskið að tala við mig, herra minnf spjjroi
hann.
— Jeg vildi tala við Sylvester prest. Segið mjer,
hvar e.r hannf Er hann hjer ekki lengur?
— Nei., .Jeg er eftirmaður hans, sagði presturinn
mjög vingjarnlega, sjewa Sylvester hefir verið hjá
Guði síðustu þrjú árin.
Holles harkaði af sjer.
Þetta eru slæmar frjettir fyrir mig, prestur.
Hann var vinur minn. En dóttir hans — hvar er hún?
— Það get jeg ekki sagt yður, herra minn. Hún
var farin hjeðan, þegar jeg kom.
— En hvert fór hún? Segið mjer það? Holles
var svo ákafur, að hann tók að hrista prestinn all-
eftirminnilega. Hann tók því með þögn og þolinmæði,
því hann sá strax hvers kyns var.
Jeg veit ekki hvort hiín fór eða hvar hún er,
herra minn. En ef til vill veit gósseigandinn....
" da> já,> — þá fer jeg þangað!
Síðan reið Randal til gósseigandans og þrunaði
ínn i hús til hans meðan hann var að borða. En þegar
hann sá komumann, spratt hann eins og fjöður upp
af stólnum ,og hrópaði:
Guð almáttugur í hæstum himni! Er þetta ekki
Randal Holles ymgri! Lifandi!
Það hafði sem sje gengið sá orðrómur í Pother-
idge, að Randal HoUes hefði fallið við Worcestev:.
Það var um svipað leyti, að sjera Sylvester dó, og
þá hafði dóttir hans farið burtu stuttu síðar.
Gósseigandinn hafði eitt sinn heyrt minst á dóttur
prestsme, en hafði nú steingleymt henni. Hann leit-
aði árangurslaust í huga sínum að einhve*rjum upp
lýsmgasli-trum um stúlkuna, en fann engin. Svo datt
honum í hug, að ef til vill kynni ráðskonan að muna
eitthvað eða vita. Konurnar geymdu oft betur slíka
smámuni í minni sínu. Það var síðan katlað á ráðskon-
una, og hún gat leyst frá skjóðunni. Nanzy hafði farið
til Cha.rmouth til frænlku sinnar þar, eina ættingjans,
sem hún átti’ á lífi. Frænkan hjet Tenfil, það var
undarleg nafn.
Randal mintist enn ferðar sinnar til Charmouth.
Þangað hafði hann komið hálfdauður af þreytu, og
fundið hús Tenfils. En enga Nanzy.
h rú I enfil hafði tekið á móti honum köld og
hörð á svip. Hún var ein þeirra, sem gera trúna að
svipu á sjálfa sig og aðra. Þegar hann mintist á Nanzy,
koin alt kaldlyndi og öll harka hennar í ljós.
— Hún, vesalingurinn! hrópaði hún. Bróðir
minn var veiklyndur maður, og hann eyðilagði hana
með gæðum sínum. Það var hepni að hann dó, áðun
en honum var það ljóst, hve óguðleg dóttir hans var,
hve einþykk, þrá og Ijettúðarfull dóttir hans var.
1 ru mín, jeg evr elkki að leita að lyndisein-
kennum hennar, jeg er að leita að henni sjálfri, sagði
Randal nokkuð hvast.
Hún leit á hann með nýrri forvitni. Svona skrauí-
lega klæddur unguír maður var sjálfsagt ekki að leita
að Nanzy í neinum góðum tilgangi, Til allrar ham-