Morgunblaðið - 19.10.1929, Blaðsíða 6

6
MORGl'N BLAÐIÐ
Siémenn í
Það er allra álit, að smekk-
legustu og bestu fötin, saum-
uð eftir máli, sjeu frá Guðm.
B. Vikar, Laugaveg 21. —
Ábyrst að fötin fari vel. Af-
greidd á 2—3 dögum.
Gnðm. B. Vikar
Laugaveg 21. Sími 658.
Dilkakjöt
6dýrt í dag.
VersL Fíllmn.
Laugaveg 79. — Sími 1551.
Hin stöðugt vaxandi salí
,Bermaline‘ brauða er besu
sönnunin fyrir gæðum þeim
— Ef þjer eruð ekki þega
Bermaline-neytandi, þá byrj
ið í dag.
alis ekki; en sá tími er sem óðast
að líða, að menn geti trúað í
blindni. sem kallað er, sjer til
nokkurs gagns, þegar í nauðirnar
rekur, enda fjölda mörg dæmi fyr-
ir því, ekki síst frá síðasta ófrið,
að margir, bæði karl og kona, leit-
uðu til spíritismans í raunum sín-
um, vegna þe'ss, að það fullnægði
beim ekki, sein kirkjan hafði
að bjóða, en gátu fullkomlega sætt
sig við það, sem orðið var, eftir að
liafa leitað til spíritismans.
Jeg held, að kirkjan sje sú
stofnun, sem mest ætti að fagna
þeim árangri, sem orðið hefir
af sálrænum rannsóknum síðustu
ára, og láta ófeimin koma fram
fyrir almenning í ke'nningu sinni
þær niðurstöður og sannanir nú-
tímans, sem bestar eru og stað-
festa hennar málefni. Það er eins
og áður er sagt: fólk vill fá nú-
tíðarsannanir fyrir trú sinni og
grundvallaratriðum kristindóms-
ins. Bða hugsar lcirkjan sjer áð
standa altaf í stað, og útiloka sig
frá aukinni þekkingu, gera sig að
uppistöðuvatni, sem ekkert að-
rensli eða frárensli hefir? Með því
væri hún komin í andstöðu við
framþróunarlögmálið. Það vita
flestir, að trúar- eða guðshug-
mvndin á sitt bernsku- >og þroska-
skeið í sögu mannkynsins, eins og
alt a.nnað, og verður að halda á-
fram að aukast að þekkingu, ekki
síður en hin efnislega þekking.
Þetta er einmitt hættan, sem hefir
sýnt sig, og fram undan er, af
efnislegri þekkingu hefir fleygt
fram á öllum sviðum, en andleg
þekking vanhirt. En mín skoður.
er sú, að hvorttveggja verði að
fylgjast að, ef vel á að fara. Ann-
ars er voðinn vís.
Þ. J. J.
Rrðing blómgarða.
Fátt er meiri prýði kringum hús
en fallegur blómgarður. Og flestir
sem nú byggja, reyna að koma upp
garði kringum hús sín. En það er
ekki nóg að eiga garð, það kostar
tíma og fyrirhöfn að hirða hann
svo í lagi sje.
Flestir sem eiga blómgarða,
reyna eftir bestu getu að búa þá
sem best undir vorvinsluna, en sá
undirbúningur er oft hvergi nærri
nógu góður; veldur því bæði of-
lítill tími og ónóg þekking.
Jeg vildi með þessum línum sjer
staklega vekja athygli manna á
því, hve nauðsynlegt það er að
ganga vel frá görðunum á haustin.
Það loftslag, sem vjer eigum við
að búa, er svo óhagstætt fyrir trjá-
gróður, að það er e*ngin vanþörf
að búa ung og veikbygð trje vel
undir vetrarnæðingana og hretin.
Það sem sjerstaklega er þörf á,
er að bera vel húsdýraáburð utan
með stofnunum, það styrkir rótina,,
svo og varnar því, að frost nái að
granda henni; sama gildir og einn-
ig um fjölærar plöntur, en þess
ber að gæta með þær, að nauðsyn-
legt er að skera vel blaðstilkana
ofan af plöntunni áður en áburð-
urinn er látinn utan með stofnin-
um. Eins er nauðsynlegt að stinga
niður spýtum til stuðnings ungum
trjáplöntum, sem eru það háar í
hlutfalli við gildleika, að snarpur
vindur getur auðveldlega sveigt
plönturnar það mikið, að hún
brotni eða rótslitni, sem hvoru-
tve’ggja getur valdið henni dauða.
Það er vel ómaksins vert að hlúa
vel að garðinum sínum, og færri
munu þeir vera sem sjá eftir þeirri
vinnu, sem þeir leggja í garðinn
sinn, en þá fyrst er hægt að fá
góðan ávöxt, ef vel er til sáðsins
vandað.
Garðy rk j umaður.
Ingibiörg fiiámsdöttir
Dáin 30. apríl 1929.
Þeir geymast í minning, sem guldu
sitt blóð
til gagns fyrir málefnið hæsta.
En hinum er gleymt, sem við göt-
una stóð
til að gefa og hjálpa þe'im næsta.
Og samt var það aleigan oft, sem
hann gaf;
sá örláti gefur af smáu.
En sá sem gaf mikið, þó molun-
um af,
fær mærð eins og dýrlingar þágu.
Lítið um þig verður skrafað og
skráð;
þú skarst ekki upp herör um sveitir.
Við leiði þitt verður ei langframa
áð;
hver liggur þar gleymist hvað
heitir.
Og er jeg viss um, að margt væri
meir
og mörgu til umbóta snúið,
ef hver sem örmagna og útslitinn
deyr,
á annað eins verkefni búið.
góð og ódýr.
Einnig lausir hringir
og spennur.
Versl. Foss.
Laugaveg 12.
Sími 2031.
þegar þjer getið fengið þau með
gjafverði hjá okkur. Verðið er:
y4 kg. glös 0.95,
l/z kg. glös 1.10,
1 kg. glös 1.35.
Reynsla er fyrir því, að glösin
eru ágæt.
Iðonið ekki
dýr
niðursuðuglös.
HeiII þeim, sem að vann þar til
orkan var öll,
— hvort aflið er minna eða stærra,
og eins hvort hann heiðrast við
hrópandans köll,
e‘r hjegómi, — ef litið er hærra.
mvAHm
Laugaveg 63. — Sími 2393.
Verðlamt 225 kr.
Þeir nefna það sorg, ef að kóng-
uripn kvelst;
en hvað er að segja um þá móður,
sem hefir á grátnóttum gráhærst
og elst,
er grafirnar urðu’ hennar sjóður.
Og hverju er það líkast, er mak-
ans var minst,
er moldirnar tóku haun og geymdu;
jeg veit það er e'kkert, sem örð-
ugra finst
en ekkjunnar tár, sem þá streymdu.
Kaupið hið
ágæta Lillu
fierduft og
Lillu Eggja-
duft
og takið þátt
í verðlauna-
samkepninni
Sendið okkur einar umbúðir af
hvorri tegund, ásamt meðmælum
bversu vel yður reynist hiðgóða
LILLU-bökunarefni. og þjer getið
hlotið há verðlaun.
Jeg kýs þjer ei, móðir mín, þjóð-
frægð í þökk,
en þetta er mjer Ijúfast að segja:
Oss blessar þín minning. Við kveðj-
um þig klökk.
Hið kærasta fær ekki að deyja.
H. K.
H.f. Efnagerð Reykjavlkur
kemisk verksmiðja.
Allir þurfa að eiguast Rit Jón-
asar Hallgrímssonar.
Astin siyrar.
—- Jeg er búinn að segja yður hr.
iáfarður, að þeir tuttugu m«nn,
segj, þjer ljeðuð mjer til fararinn-
aj*, éru árepnir, og það er þe'ssari
Lohu að kenna. Jeg hefi nú einn-
ig fengið tækifæri til að benda
yður á manninn, sem hún seldi
ok kur.
Feversham líkaði afarilla hinn
montní tónn i orðum hans. Hann
hætti að brosa og augu hans urðu
harðleg.
— Þjer eruð nógu oft. bún i r að
segja okkur, að þessi kona hafi
svikhJS okkur. En þjer hafið enn
e'kki sagt mjer, hver kom upp um
yður við þessa konu.
Þessu hafði Sir Rowland ekki
búist við. Hann varð heimskuleg-
ur á svip, því að hann sá, að hann
hafði hlaupið yfir þýðingarmikið
atriði í frásögn sinni.
Fum hans var svo mikið, að Fe-
versham sannfærðist enn betur nm
það, að hann væri að ljúga fyrir
rjettinum, og hann skipaði því
foringjanum að kalla á verðina.
Nú varð Blake litið til dyranna,
og kom hann þá auga á Richard,
sem húkti feimnislega frammi við
dyrnar. Þá datt honum í hug,
hvað hann skyldi segja.
—- Jú, kallaði hann hátt upp,
jeg get, sagt yður það, því að hann
stendur þarna.. Hann benti á Ric-
hard. sem þegar gekk fram, því
_að haun vissi hvað hann átti að
segja, en það var ekki laust við,
að hann væri hálfhræddur við
Feversiiam. En svo mikið átti
liann frásögn Wildings á leið-
inni að þakka, að hann vissi, að
hann mundi geta unnið sjer til
lífs og mejra en það, með því að
segja frá fvrirætiun hertogans.
— Og hver eruð þjer, herr’a
minn, spurði Feversham nú háðs-
-- TnrT-r'Tf->r-rTiBfi~rnirnrMiini«i«i m—wnwiiwan ' ""
lega.
— Je‘g er bróðir frúarinnar, lá-
varður minn, svaraði hann.
— Nú, það er bara svona, sagði
Feversham. Hjer e'r bara saman
komin heil fjölskylda.
Wilfling ljet sig þeesi orð lá-
varðsins engu skifta, heldur leiddi
Ruth til sætis í stofunni. Fevers-
ham virti þessa kurteisi við Wild-
ing og kvað þetta rjett af honum,
en Ruth þakkaði honum og sagði,
að hann væri góður maður. Af
þessu varð Feversham dálítið
montinn, en Wilding var ekki
lengi að því að draga niður í hon-
r.m, því að hann sagði um leið og
Ruth slepti orðinu, að Feversham
vaiitaði dálítið á að vera kurtoís
af eigin hvötum.
Feversham var nú nóg boðið af
þessum næturgestum, og gaf hann
því samþykki sitt til þess, að for-
inginn sækti vörðinn. Nú fyrst
áttaði Blake sig á því, að hann
þurfti að skýra frá því, hver Wild-
ing væri.
— Afsakið yðar tign, sagði hann
við Feversham. Yitið þjer, hver
þessi maður er?
— Jú, svaraði FeVersham, —
þetta er maður konunnar.
En vitið þjer, hvað hann
heitir? Hann heitir Wilding.
Þetta hafði svo mikil áhrif, að
Wilding hefði sannarlega getað
verið montinn af því, hve nafn
hans var alþekt, og hver áhrif
það hafði. er það var nefnt. —
Feversham spurði hann nú alvar-
lega: Eruð þjer Antoine Wilding?
— Auðmjúkur þjónn yðar, he'rra
lávarður, sagði Wilding og hneigði
sig.
— En sú ósvífni að voga sjer
að koma hingað, sagði Feversham
reiðui’. Þjer leyfið yður að sýna
yður í minni návist?
Wilding brosti eins - og ekkert
hefði ískorist.
Idozan
er hið
besta meðal
við
blóðleysi
sem til er.
Fæst í Lyljabnðnm.
— <Jeg er búism að segja yður,
að je'g kom til að sækja konuna
mína, svaraði hann. Mjer þykir
leitt að hafa orðið til þess að tefja
yður svo seint á nóttu, en sökin
liggur* eins og þjer getið skilið,
aðallega á Blake, sem vakti yður
til að sinna annari eins fávisku
og þeirri, sem hann hefir nú verið
að bara undir yður. \