Morgunblaðið - 23.03.1930, Side 7

MORGUNBLAÐTÐ
1
í blaðinu, að hann hefði ekki við-
haft hin tilfærðu orð um ráðherr
.ann. En læknirinn hefir ekki á
það minst, hvað hann hefir sag.
við stjettarbræður sína um álit
sitt á heilbrigðisástandi ráðheri
ans, og hvort hann hafi við þau
tækifæri viðhaft orð og ummæl
sem hafa í raun og veru .söm
eða líkrar merkingar og um-
mæli þau, sem eftir honum voru
höfð hjer.
- Læknirinn hefir orðið til þéss
að stjórnarblað eitt hjer í bæn-
n hefir birt þennan orðaleik
hans með æði miklu yfirlæti. En
meðan læknirinn treystir sjer
ekki til þess að gefa yfirlýsingu
um það, að hann hafi aldrei sagt
að hann teldi nokkurn vafa leika
á andlegri heilbrigði ráðherr-
ans, ellegar hann velur ekki
þann kostinn að segja, að hann
hafi skift um skoðun í sumar, þá
er honum best að hreyfa sem
minst við þessu máli.
Sá sem sigrar sjálfan sig, er
betri en sá, sem yfirvinnur borg-
ir. Spakmæli þetta ætti þeim
Framsóknarmönnum að vera
tungutamt um þessar mundir.
Þeir ætluðu að leggja Islands-
banka að velli, fórna sparisjóðs-
fje landsmanna, stofna til tor-
tímingar á fjölmörgum atvinnu-
fyrirtækjum og leiða með því
ráðlagi lánstraust landsins og
álit til hins mesta ófarnaðar.
En er landsstjórnin sá það
svart á hvítu, að ef hún hjeldi
fast fram þessari óheillastefnu
sinni, þá myndi hún verða að
hröklast frá völdum, sneri hún
við blaðinu og tók upp stefnu
andstæðingann í þessu mikla
og vandasama máli. Hræðslan
um að missa stjórnartaumana úr
höndum sjer, varð núverandi
landsstjórn nægur spori til þess
að hún hvarf frá villu síns veg-
ar og „sigraði sjálfa sig“. Mun
sá sigur ekki talinn ómerkileg-
ur í sögu hennar — enda þótt
flestir muni telja vafasamt,
hvort, það sje landsstjórninni
nokkur vegsauki að hampa þeim
sigri.
„6oðastiðrn“
þýdd á dönskn.
Kitgerð próf. Guðm. Hannesson-
ar um goðastjórn hefir nýlega kom
ið út á dönsku í tímaritinu „Skatte
horgeren", Ritstj. þess er dr. jur.
Knud Berlin og hefir hann áður
hirt nokkrar ritgerðir og tillögur
um endurbætur á þingræðisskipu-
laginu í tímariti þessu. Er nú til-
laga G. H. birt sem framhald fyrri
ritgerða og „som et originalt ind-
læg i tidens brændende spörgs-
mál“. Annars er enginn dómur á
hana lagður. Yitaskuld liggur goða
stjórnin fjær Dönum en íslending-
um, því hjer hefir svipað slcipulag
verið áður. ■
Þýðingin er yfirkitt nákvæm en
þó e'r eins og ritgerð'n njóti sín mið
ur á dönsku en íslensku. Nokkrar
þýðingarvillur hafa og slæðst inn í
hana t.d. er orðið „úrsagnasmalar“
á einum stað þýtt með „fratrádte
tmgmænd“. Geta þær valdið mis-
«kilningi á stöku stað.
SÓLEYJAR
EXPORT-KAFFI.
Islenskar húsmæður hafa jafnan fengið orð fyrir að búa til gott kaffi. En kaff-
ið verður því aðeins gott, að góð efni sje í það notuð. Ef þjer notið SÓLEYJAR-
Export-kaffi, hafið þjer tryggingu fyrir því, að kaffið verði gott. I þetta Export-
kaffi eru aðeins notuð þau bestu hráefni, sem fáanleg eru. Það er tilbúið hjer á
landi, og kemur því ætíð til yðar nýtt og ilmandi.
. ■ .. *,• ••■ • Ý ■ •'••>'.•,,:v“V.Jý;5
••• • •*, -*; «»•?•• •.•:,VV?s5S
' >
Gott kaffi eykur ánægjuna. Látið ekki vanafestu aftra yður frá að reyna
Sóleyjar-kaffið. Reynið það nokkrum sinnum. Athugið með nákvæmni, hvað hæfilegt
er í könnuna. Það er mjög drjúgt og stendur að því leyt ekki að baki neinni annarí
Export-kaffitegund. Bragðið er gott og ilmandi. Það er ódýrasta Export-kaffi, sem
hjer fæst, sökum þess að hærri tollur er á því útlenda.
ALLAR íslenskar húsmæður eiga að nota í könnuna sína íslenskt Exportkaffi,
þegar það er jagngott því útlenda.
Ef að það innlenda
er jafngott því útlenda,
þá á það fnnlenda 1
að koma í stað þess útlenda.
Biðjið mann yðar að
bursta gólfteppið, og á»-
angurinn mun verða sá,
að hann gefur.yðm’
„Hiltisk“-ryksugit.
Nilfisk“ er viðurltend
besta ryksuga heimsinji
og er seld um víða veröldL
„Nilfisk“ e*r ódýr saman-
borið við gæðin og er selj
með hagkvæmum greiðsln
skilmálum.
Einkaumboð á Islandi:
Raftækjaverslnnin
Jón Signrðsson.
Austurstræti
— 7. —
Landssýning
á heimilisiðnaði
í Reykjavík 1930.
Þar sem hentugt húsnæði er nú
fengið fyrir sýningu (Mentaskól-
inn) hefir Himilisiðnaðarf jelag
íslands ákveðið að gangast fyrir
heimilisiðnaðarsýningu í Reykja-
vík á komanda sumri.
Menn gera sjer von um, að þátt-
taka verði almenn,. í sýningu þess-
ari, þar eð mörg.hjeruð hafa búið
sig undir landssýningu árum sam-
an. Síðastliðin 15 ár hafa fjölmarg
ar stærri og smærri sýningar verið
haldnar víðsvegar um land og þátt
taka verið sæmilega góð. Kvenfje-
laga- og nngmennafjelagasambönd
liafa mestmegnis gengist fyrir sýn-
ingum þessum, en sumstaðar ne'fnd
ir þær, sem árið 1927 voru kosnar
til að undirbúa þetta mál í hrepp-
um landsins.
Fyi-sta hjeraðssýningin á öldinni
var heimilisiðnaðarsýningin á
Breiðumýri í Suður-Þingeyjarsýslu
1915. Síðan hafa hjeraðssýningar
verðið haldnar á mörgum stöðum,
og ber öllum saman um, að þær
hafi, ásamt hreppssýningunum,
stórum aukið áhuga á heimilisiðn-
aði í landinu. Af sýningum má
margt læra. Þær eiga að bæta
smekk manna og marka stefnuna í
vinnubrögðum. Landssýningar á
heimilisiðnaði þarf að halda á 10
ára fresti, og er árið 1930 því
sjálfkjörið, enda vel við eigandi á
þessum tímamótum að athuga hvar
við stöndum í þessu efni.
Þjóðin þarf að sjá þarna sem
skýrasta og gleggsta mynd af
vinnubrögðum sínum, svo að hún
geti áttað sig á hvernig ástandið
e'r og tit frá því sjeð, hvað gera
þarf í framtíðinni. En aðkomu-
menn eiga að geta fengið hug-
mynd um íslensk heimili með því
að skoða fjölbreytt handbragð
heimilismanna. Sýningin þarf að
leiða, í Ijós alt sem fyr og síðar
hefir einkent gott íslenskt heimili
og gefið því sinn sjerkennile'ga
hlæ, og hún þarf að gera það svo,
a£ íslendingar finni, að henni lok-
inni, hvöt hjá sjei^ til að gera heim-
ili sín þjóðlegri — íslenskari að
útliti, og að þeir sjái, að heima-
vinnan megnar að gera heimilin
hlýleg og vistleg. Sem allra fjöl-
breyttust þarf sýningin að vera
og- engu síður karla en kvenna
vinna. Alt sem nöfnum tjáir að
nefna til fatnaðar, rúmfatnaður og
híhýlabúnaður, verkfæri áhöld og
amboð, leikföng og skartgripir. —
Enginn má skorast undan að láta
þann hlut á. sýninguna sem þeir,
er skyn bera á þessa hluti, telji
sýningarhæfan. Þótt hluturinn sje
algengur að gerð og útliti, getur
hann Cngu að síðeir verið ágætur
sýningargripur. Það þarf að sýna
fleira en það, sem er hárfínt og
marghrotið að gerð. Ef á að sýna
vinnuhrögð landsmanna eins og
þau koma fyrir í daglegu lífi þjóð-
arinnar, og öllúm ber saman um
að svo eigi að vera, þá vitum við
öll, að þar er ekki alt smágert «og
fínt. Við þurfum í þessu sem öðru
að koma til dyranna sem við erum
klæddir, og þykja engin skömm að.
Til þess að fá se’m fjölbreyttasta
og best-a vinnu þurfa þær nefndir,
sem vinna fyrir þetta mál í sveit-
um og bæjum landsins, beinlínis
að biðja þá sem vinna best, að gera
hluti til sýningarinnar. Treystum
vje'r því að allir góðir menn, ltarl-
ar sem konur, bregðist vel við
þeirri beiðni, leggi máli þe'ssu lið
í orði og verki, láti ekki á sjer
standa, en hefjist handa nú þegarj
um skipulegan og stefnufastan
undirbúning, svo sýningin verði
landsmönnum til sóma á allan hátt.
Ef sýningin tekst vel, þá styður
hún að því, að heimavinnunni eykst
álit, heimagerðir hlutir verða
meira notaðir til klæðnaðar og
hoimilisþarfa eftir en áður. Allar
þjóðir leggja nú hið mesta kapp
á að búa að sínu, þurfa sem minst
að sækja til annara þjóða. Það
markmið þurfum við líka að setja
okkur, íslendingar.
„Notið innlendar vörur“ hljðm-
ar nú landshomanna á milli nm
víða veröld. Menn nota innlendu
vöruna af þjóðrækni, þótt hún
sje ekki jafngéð liinni erlendu,
en að sjálfsögðu er alt kapp lagt
á að standast samkepnina me'ð því
að vanda vöruna sem best.
Landssýningin 1930 á að sýna
hvað gera má með íslenskum hönd-
um úr innlendu og útlendu efni.
Við þurfum ekki að kvíða því, ef
við leggjum okkur fram, að ís-
lensk handavinna standi að baki
handavinnu annara þjóða, hún
stendur að mörgu leyti framar. —
Aðalatriðið er, að þeir, sem hlut
eiga að máli, sjeU samtaka,. að
nefndirnar innan hverrar sýslu
vinni vel saman. Nokkur sýslufje-
lög hafa sýnt þann skilning á mál-
inu að ætla nokkurt fje til þess
að ljetta nefndunum starfið. Þá
hafa önnur gert ráðstafanir um
að láta mann fylgja sýslusýningar-
mununum til Reykjavíkur á sinn
kostnað, og er það mjög vel til
fsllið og óskandi að sem flest sýslu
fjelög eða fjelagasambönd sjái sjer
fært að gera þetta. — Ef ein grein
handavinnu einkennir hjeraðið
sjerstaklega, væri vel við eigandi
að það kæmi skýrt fram á lands-
sýningunni.
Til þess að sýningin verði ekkS
of umfangsmikil e*r gert ráð fyrir,
að 12 munir verði til jafnaðar send
ir úr hverjum hreppi. Þ6 má geta
þess, ef um samstæður er að ræða,
t. d. karla-, kvenna- og baraa-
klæðnað, þá telst það sem eitt
númer. Kaupstaðirnir hafa sjeiv
deildir ef þeir óska. Munina ber
að senda samdginlega frá ölluiu
hreppum hverrar sýslu fyrir mil6-
göngu nefnda þeirra, sem kosnar
eru í sýslunni til að annast um