Morgunblaðið - 06.09.1931, Blaðsíða 12

Vátryggingarf j elagið
NORGE h. i.
Stofnað í Drammen 1857.
Brnnatrygging.
Aðalumboð á íslandi:
Jón Ólafsson, málaflm.
Lœkjartorgi 1, Reykjavík.
Sími 1250.
Duglegir umboðsmenn gefi
sig fram, þaj- sem umboðs-
menn ekki eru fyrir.
Stetesinaii
ar stéra orðið
kr. 1.25
á borðið.
Nýkomið:
Reimar, Reimalásar
Reiaayax.
Yersl.
VaW. Poalsen.
JOoppanrtíg 22,
Lifur, hjörtu. sviö.
Klein,
Baldursgötu 14. Sími 73.
gæfu bæjunum alt kjöt sem þeir
nota, þá er engin hætta á, að
kjötverðið lækkaði svo neinu
næini. Svo vitlaust er alt þetta
skipulag.
Var mikill rómur gerður að ræðu
M. Mygdals.
III. Úrræði yfirlæknis
Dr. Claudiusajr.
i Politiken 5. ág. hefir dr.
Claudius yfirlæknir, ritað grein,
um kreppuna, sem dönsku bænd-
urnir liafa lent í, og hvernig helst
verði úr henni bætt. Þó tillögur
hans geti tæplega bætt úr bráð-
ustu þörf, þá em þær næsta eftir-
téktarverðar. Þær eru í aðalatrið-
unum þessar:
Hann minnir fyrst á það, hversu
sveitabúskapur bæði smár og stór
sje hættur að bera sig, að nýbýla-
búskapur og garðrækt geti ekki
bætt úr þessu, því afkoma.n sje
þar engu betri en hjá öðrum. Hjer
sjeu allir vegir lokaðir með
gamla laginu, meðan verðlag
breytist ekki, og auk þess sje
keppinautum Dana sífelt að fara
fram í vöruvöndun o. þvíl., svo
samkeppnin verði sífelt erfiðari
og hættulegri.
En hverju er það að þakka, að
Danir hafi staðið svo vel að vígi
undanfarið og borið hærri hlut í
allrj samkepni? Því er fljótsvarað,
að fyrat og fremst er það vísinda-
mönnum þeirra að þakka, sem
ruddu nýjar brautir og lögðu ráðin
á, hversu breyta mætti búskapnum
úr akuryrkju yfir í griparækt o.
s. frv., og hafa síðan fylgst meðt ím
anum, svo að Danir hafa til þessa
staÖið fremstir í flokki. Nú hafa
keppinautamir tekið upp sama
ráð, og hafa komið sjer upp ágæt-
um vísindastofnunum, sem vinna.
í þarfir landbúnaðarins. Ef vjer
stöndum í stað, eða öllu heldur,
ef vjer ekki skörum fram úr í vís-
indalegu rannsóknunum, þá verð-
um vjer óðara eftirbátar annara
og undir í samkeppninná.
Prófessor Weis, sem hefir gefið
Mjólkurbú Flúamanna
selur nýmjolk, rjóma, skyr.
Týsgötu 1. Sími 1287.
Vesturgötu 17. Sirni 864.
Böknnardroparnir
í þessum umbúð-
um, eru þektast-
ir um alt land
fyrir gæði og
einnig fyrir að
vera þeir
drýgstu.
Húsmæður!
Biðjið ávalt um
bökunardropa
frá |
HJf. Efnagerð Reykjavíkur.
Saltkjöt.
Saltfiskur, Harðfiskur, Kartöfl-
ur, þýskar og íslenskar. Gulrófur,
Laukur. Egg, Ljómasmjörlíki. Kex
og kökur nýkomið.
Góðar vörur. Ódýrar vörur.
Versl. Fortnna
Baldursgötu 31.
Kvennagullið.
grátinn, ó, nei — nei, það getur
ekki orðið — það getur ekki orðið.
Örvænting hennar fjekk mikið
á mig. Mig langaði til að hug-
hreysta hana, mig langaði til að
segja henni að hún skyldi vera
óhrædd, mig langaði til að lofa
henni af heilum hug að jeg skyldi
bjarga föður hennar. En með til-
liti til þess, hvað í húfi var fyrir
sjálfan mig, braut jeg á bak aftur
allar þessar hneigðir mínar. Jeg
ætlaði að nota mjer þetta, sem
t^ki, til að yfirbuga þrákelkni
hennar og jeg bað til guðs, að
hann, fyrirgæfi mjer, að jeg gerð-
ist þannig sekur um það sem væri
ósamboðið aðalsmanni. En jeg var
í nauðum staddur og hugsaði ekki
um annað en ást mína. Að fá
hennar var fyrir mig það sama og
að fá aftur lífið og hamingjuna. í
sífellu hljómaði hin örvílnaða rödd
hennar í eyrum mjer: — Það get-
ur ekki orðið. — Það getur ekki
orðið.
Jeg bældf harðneskjulega allar
blíðutilfinningar undir fótum og
tók í þeirra stað til ruddamensk-
unnar, — ögrandi og ógnandi
ruddamensku.
— Það getur orðið, og1 það mun
verða og það veit heilög hamingj-
an, að það skal verða, ef þjer hald-
MOIuUKBLAÐIÐ

aUtaáaá
I. Brynjólfsson & Kvaran,
SiiÍf' Bezli eiginleiki ™
W'r FLIK=FLAKS
gf • er, að það bleikir þvottim
|! við suðuna, án þess að /
|[ skemma hann á nokk- ÍA
!SS» urn hátt . ÍM
Ábyrgzt, að laustla
sé við klór.
i ! v f’ioVv 1! i

1 ■ J
ágæt ráð til þess að rækta jósku
heiðamar, stakk eitt sinn upp á
,því að vjer þyrftum að koma oss!
upp sjerfróðum búnaðarverkfræð-
ingum, en fjekk daufar undirtekt-
ir, svo að ekkert varð úr því. Þó
var þetta nauðsynjamál, því eitt
af því, sem gæti orðið búskap að
miklu gagni, eru ágæt áhöld og
vjelar til allra verka og hagnýt-
linga vinnuvísindanna. — Annars
hafa. danskir vísindamenn fundið (
margt, sem gæti komið bændum
að góðu gagni. Sörensen og Biil-j
man hafa fundið nýjar aðferðir til
þess að mæla súr í jarðvegi, Wal-J
bum (hefir fundið ráð til þess að
vemda bætiefnin í votheyi, Oria
Jensen hefir ra.nnsakag alla rnjólk-^
urmeðferð og próf. Bang hefir
miklu afrekað viðvíkjandi sjúk-1
dómum húsdýra, fóðnin þeirra o.
fl. Allar þessar tilraunir hafa að
mestu verið styrktar af örlátum
efnamönnum, en ríkið hefir lítið
aðhafst.
Oss er lífsnauðsyn að koma upp
ágætoi vísindastofnun fjnrir land-
búnað, sem hafi úr nægu fje að
spila td hvers konar rannsókna,
eins konqg fæðingarstofnun fyrir
nýjar uppgötvanir, ný úrræði og
nýjar leiðir. Kostnaðurinn við
slíka stofnun er einskis virði, því
að annars vegar er aðalatvinnu-
vegur landsins og ótal miljónir í
húfi.
Claudius læknir lýkur grein
sinni með þessum orðum:
„Vjer búum við afleitt veðurlag
og ættum sem fyrst að losa oss
við alla draumóra um það, að
Danmörk sje besta landið, sem
sólin skín á, eða að garðrækt vor
taki annara frarn. Vjer verðum að
láta oss nægja, að rækta það eitt,
sem þolir að stormurinn skeki það,
að regnið lemji það og sólin brosi
sjaldan við því. Landið okkar er
I fátækt af sólskini og hlýindum, og
þess nauðsynlegra er það fyrir
oss, að liagnýta oss á allan hátt
það ljós og þann hita, sem geislar
frá hinu heilaga báli vísindanna'* 1.
! Þetta segir Claudius yfirlæknir
um Danmörku. Hvað mættum vjer
. þá segja um ísland?
í Sennilega myndi hann segja við
,oss: Snáfið þið til að stofna land-
! búnaðardeild við háskóla.nn, sjáið
(henni fyrir ágætum vísindamönn-
| um og nógu fje til allra þarfa.
öllum er þekkingin nauðsynleg, en
engum eins og ykkur, sem búið
ytst á hala veraldar, þar sem
9 mánuðir ársins eru vetur, en
hinir 3 mánuðimir oftast nær eitt-
hvað, sem ekki er surniar.
G. H.
ið áfram að hrinda mjér svona ó- J
skynsamlega frá yður.
— Verið miskunnsamur, herra
minn.
—— Já, því aðeins að það þókn-
aðist yður að gefa mjer tilefni til
þess, með því að vera miskunnsöm
við mig. Hafi jeg syndgað, þá er
jeg líka búin að gera yfirbót. Um
það erum við þegar búin að tala
og það er árangurslaust að byrja
aftur frá upphafi. En takið eftir
þessu, Roxalanna, það er aðeins
hægt á einn hátt — aðeins einn —
að frelsa föður yðar.
— Og það er? spurði hún og‘
stóð á öndinni.
— Að jeg leggi mitt orð á móti
orði Saint-Eustache. Að jeg sýni
konunginum fra.m á að það sje!
ekki hægt að dæma föður yðar til
lífláts á ákærum Saint-Eustache.
Og að jeg upplýsi konunginn um
það sem jeg veit um afrek þessa
dáfallega riddara.
— Ó, þjer gerið !það? hrópaði
hún í bænarrómi. Þjer frelsið föð-
ur minn. Ó, hamingjan góða, að
við skulum hafa sóað öllum þess-
um tíma, jeg og þjer, á meðan
hann er á leiðinni til aftökustað-
arins. Hvernig átti jeg að vita að
málið horfði svona illa við. Jeg
var eyðilögð yfir að ha.nn skyldi
vera tekinn fastur. Jeg hugsaði
mjer að hann þyrfti í hæsta lagi að
sitja í fangelsi nokkra mánuði —
en að hann ætti að deyjad Herra
Bardelys, þjer ætlið að frelsa
hann, ekki satt? Segið að þjer*
skuluð gera það fyrir mig?
Hún hafði varpað sjer á knje
fyrir fætur mjer, hún hjúfraði sig
upp að mjer og augu heníiar litu
biðjandi til mín.
1 — Náðuga ungfrú, gerið það
fyrir mig, standið á fætur, sagði
jeg rólega, enda þptt jeg væri alt
annað en rólegur. Við skulum vera
róleg. Svo yfirvofandi er hættan
ekki. Það líða vafalaust þrír dag-
ar — ef til vill fjórir..
Jeg lyfti henni gætilega á fætur
og leiddi hana að stól. Jeg átti í
baráttu við sjálfan mig að jeg
hjeldi henni ekki fastri í faðmi
mínum og ljeti hana styðjast við
mig. En nei, jeg átti ekkert með
að hagnýta mjer örvæntingu henn-
' ar á þann hátt. Alveg einstök nær-
'gætni segja menn ef til vill og
'hlægja háðslega að mjer. Og það
með rjettu kannske — og þó ekki,
|ekki alveg.
— Ætlið þjer ekki að gera það
fyrir mig að fara til Toulouse.
| Jeg gekk um gólf stundarkorn.
Því næst staðnæmdist jeg fyrir
framan liana.
— Jú, svaraði jeg, jeg skal fara.
Það tók mig sárt að sjá hið ein-
læga þakklæti, sem endurspeglað-
ist í augum hennar, því að jeg var
ekki búinn að tala út.
— Jeg skal fara, hjelt jeg áfram
strax á eftir, þegar þjer eruð bún-
ar að lofa að verða konan mín.
Öll gleði hvarf af andliti henn-
ar. Hún starði á mig um stund,
eins og hún skildi ekki fullkomi-
lega, hvað jeg liefði sagt.
— Jeg kom til Lavédan til að
gera yður a.ð konu minni og jeg
fer ekki burt frá Lavédan fyr en
jeg er búinn að ná þeim tilgangi
mínum, sagði jeg spaklega. — Þjer
munuð þess vegna geta skilið að
það er alveg undir yður sjálfrí
komið hvenær jeg legg af stað til
Toulouse.
Þlún tók að gráta lítillega, en
svaraði engu. Að lokum sneri jeg
mjer burt frá henni og gekk til
dyranna.
1— Hvert eruð þjer að fara, hróp-
aði hún.
| — Út að fá mjer frískt loft,
náðuga ungfrú. Ef þjer álítið eftir
umhugsun yðar að þjer getið beygt
yður til að giftast mjer, látið þá
! Anatole eða einhvern heima færa
mjer skilaboð um það og jeg skal
(samstundis leggja af stað til Tou-
louse.
— Bíðið! hrópaði hún.
Jeg staðnæmdist eins og hlýðinn
-þjónn og var þegar búinn að grípa
í hurðarsneribnn.
— Þjer eruð vondur, herra minn,
kvartaði hún.
— Jeg elska yður, sagði jeg, eíns