Morgunblaðið - 16.03.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
| Smá-auglýsinga? j
Hundur. Tapast lieí'ir alinó’rauð-
ur hundur. meó hvítar tær á aft-
urfótum. Þeir, sem kynnu að
finna hundinn, eru vinsamleg'a
beðnir að tilkynna í Síma 1854
Reykjavík, Fundarlaun.
Dívanar, dýnur og allskonar
stoppuð húsgögn í miklu tirvali,
Vatnstíg- 3. Húsgagnaverslun
Reykjavíkur.
Góð íbúð 2 herbergi og eldlrás
óskast 14. maí. Hvent fullorlið í
heimili. Tilboð merkt „500“ send-
isi A. S. 1 -
Nýjung-. Lakksilki skotskt,1
smekklegt í þeysufatasvuntur og |
punt, nýkomið í verslun G. Þórð-,
ardóttur, Vesturgötu 28.
Alt á sama stað. Hattar, húfur j
hattaviðgerðir, margskonar fatn-1
aðarvörui', lágt verð. Hafnarstræti
18. Karjmannahattabúðin.
Hianskasaumastofan, Þórsgötu
22, hefir fengið úrval af hanska-
skinnum. Ymsar nýjungar í skinn-
um, sem ekki hafa sjest hjer áð-
ur. Hanskar saumaðir eftir máli.
Guðriin Eiríksdóttir.
Lambalifur, frosin, selst fyrir
40 aura yz kg. Kaupfjelag Borg-
firðínga, sími 1511.
Fæði, gott og ódýrt og einstakar
máltíðir fást í Café Svanur við
Barónsstíg.
Hyggnar húsmæður gæta þess
að hafa kjarnabrauðið á borðum
sínum. Það fæst aðeins í Kaupfje-
lags Brauðgerðinni, Bankastræti 2.
Sírni 4562.
Fjársvik enn
í Frakklandi.
Osló 14. mars F. Ú.
Nýtt fjársvikamál er komið upp
í Frakkíandi, en ekki er enn
kunnugt í hverju svik þessi eru
fólgin í einstökum atriðum, en
áliti.ð er, að þau muni nema mörg-
um miljónum.
Hún: Hvers vegna hefir þú sagt
vinum mínum að þú hafir gifst
mjer aðeins vegna þess hvað jeg
bý til góðan mat?
Hann: Einhverja afsökun verð
jeg að hafa.
Fordæmí fyrír feðar
Það er víst lieldur sjaldgæft,
að foreldrar taki því með þökk-
um að börnin þeirra fái slæman
vitnisburð í skóia, og sjeu talin
löt og óskyldurækin. En Mussolini
er sjerstakur í sinni röð, einnig
sein faðir.
Mussolini á son sem heitir Rom-
ano og er 8 ára gamail. Dag einn
kom hann heim úr skóla með ein-
kunnarbókina sína. iSá -Mussolini
að Romano myndi eklti komast
upp úr bekknum með þeim vitnis-
burði, sem hann fekk.
Næsta dag ók hann til kennar-
ans. Kennaranum varð ekki um
sel, er liann sá „il duce“ koma.
En hann liafði ekki neina ástæðu
til þess að vera smeikur, því að
Mussolini sagði: „Þjer hafið gert
skyldu yðar, og mjer líkar vel við
yður. Þjer standið vel í stöðu yðar
sem kennari. Sumir kennarar virð-
ast nefnilega lialda, að þeir geri
mjer einliverjá þægð með því að
bera vfir með börnum mínum. En
j>að er hreinasti misskilningur.
Það er gott að þau finni að þau
þurfi eitthvað _ að hafa fyrir, til
þess að komast áfram. engu síður
en aðrir. Síðar meir kunna þau
að meta það, og verða vður þakk-
lát, eins og jeg“.
Vaðstígviel og skóhlifar
frá „CODAN “
hafa hlotlð Iof allra,
cr rcynt hafa,

-á
Digleg sfllla
á aldrínum 18—20 ára getur fengið atvinnu við skrif-
stofustörf nú þegar.
Eiginhandar umsóknir ásamt meðmælum, ef til eru,
afhendist A. S. í. fyrir mánudagskvöld 19. þ. m. merkt
„Skrifstofustörf“.
IVýju bæknmar:
jSögur frá ýmaum löndum, ll. bindi, ib. 10.00.
Sagan um San Michele eftir Munthe, ib. 17.50 og 22.00.
Sögur handa börnum og unglingum, III. bindi, ib. 2.50.
Sá fyrri hefir áhyggjur út Egils saga Skallagrímssonar, útg. Fornritafjelagsins, ib. 15.00»
af næstn máltíð, en hinn út af því _ __ _ _ _ _
Bébmrslu Sðgf. ErmiinAssoBar
ogfiókabúð Austurbsajar BSE, Laugaveg 8?*.
— Hver er munurinn á fátæk-
um manni og miljónamæring?
hvernig hann á að koma seinasta
rjettinum niður.
Grand-Hótel. 41.
Hvers vegna sitjið þér á laun í herberginu mínu?
Hvað viljið þér mér?“
Og nú sleppti Gaigern sér og gerði áhlaupið. Nú,
eða aldrei. Hann leit ekki á hana augunum.
„Þér vitið það vel — af því, að ég elska yður“,
sagði hann lágt.
Hann sagði þetta á frönsku, því hann treysti sér
síður til að koma þessum orðum upp úr sér á móð-
urmáli rínu. Síðan beið hann þögull eftir áhrifun-
um. Þetta er fíflskapur og vitleysa! hugsaði hann.
Hann skammaðist sín niður fyrir allar hellur yfir
þessum skrípaleik, sem hér fór fram. Smekkleysi
var honum viðurstyggð. En, hinsvegar — ef hún
kallaði ekki á hjálp, var hann hólpinn.
Grusinskaja gleypti í sig frönsku ástarorðin með
opnum munni. Þau höfðu áhrif eins og læknislyf, því
eftir fáar sekúndur var kuldahrollurinn horfinn. —
Vesalings Grusinskaja! Fjöldamörg ár voru liðin
síðan nokkur hafði talað þannig við hana. Ævi
hennar þaut framm hjá eins og tóm hraðlest. Æf-
ingar, vinna, samningar, svefnvagnar, hræðilegur
leiksviðsskjálfti, aftur vinna og aftur æfingar, sig-
ur, ósigur, leikdómarar, blaðasamtöl, opinber heim-
boð, ósamlyndi við ráðsmennina. Þriggja klukku-
tíma vinna ein síns liðs, þriggja tíma æfing með
hínum, fjögurra tíma sýning, dag eftir dag, án
breytinga. Witte gamli. Pimenoff gamli. Suzette
gamla. En svo ekki ein einasta manneskja að tala
við, engin vitund af hlýju. Leggja hendurnar á hita-
leiða?ana í ókunnugum gistihúsum, það var allt og
sumt. Og einmitt þegar allt var í þann veginn að
enda, þegar lífið var að fjara út, þá kom allt í einu,
að næturlagi, maður í stofuna og sagði gömlu orðin,
em einu sinni endur fyrir löngu voru á hvers manns
vörum. Grusinskaja varð máttlaus. Hún fann til
sársauka, eins og fæðingarhríða, en svo var það
ekki annað en tvö tár, sem losnuðu, eftir allar
þjáningarnar, sem hún hafði liðið allt kvöldið. Hún
fann til þeirra í öllum líkama sínum, alveg út í
fihgurbroddana og í hjartanu, síðan í augunum, og
loks runnu þau niður svartlituðu augnahárin og
féllu niður í lófa hennar.
Gaigern horfði á hana, meðan á þessu s<óð, og
fann til með henni. Vesalings konan. Nú grætur
hún. Það er óþolandi. En þegar Grusinskaja loks
hafði fætt þessi tvö sársaukafullu tár í heiminn,
létti henni. Fyrst kom táraflóð, sem rann eins létti-
lega og hlýtt og svalt, eins og það væri sumarskúr.
Gaigern duttu ósjálfrátt í hug blómabeðin í Ried,
án þess að hann gerði sér grein fyrir því. Svo breytt-
ist táraflóðið í ákafan tárastraum, svartan straum,
því augnháraliturinn leystist upp, og loks kastaði
Grusinskaja sér í rúmið, og stundi upp fjölda rúss-
neskra ‘orða, milli fingranna, sem hún hjelt fyrir
munninum. Við þetta breyttist Gaigern úr gistihúss-
þjófnum, sem hafði verði að því kominn að slá kon-
una niður, og í stóran, vingjarnlegan mann, sem gat
ekki þolað að sjá konu gráta, án þess að vilja hjálpa
henni. Nú var hann ekki lengur hræddur, hreint
ekki, en nú var það meðaumkunin, sem gerði hjarta
hans veikt og órólegt. Hann gekk að rúminu, lagði
handleggina sitt hvorum megin við þennan titrandi
líkama og tók að hvísla í eyra henni, innan um ekk-
ann. Hann hefði huggað grátandi krakka, eða veik-
an hund á sama hátt.
„Vesalings litla kona — vesalings litla Grusinsk-
aja, er að gráta“. Þannig voru orð hans hjer um bil.
„Er gott að gráta---já — þá á hún líka að gráta,
vesalingurinn litli, sem á svo bágt. Hefir nokkur
gert henni nokkuð illt? Voru þeir vondir við þig?
Ertu fegin, að ég er hjá þér? Á ég að vera kyr?
Ertu hi’ædd? Ertu að gráta þess vegna? Ó, litli
heimski stelpukrakkinn!“
Hann lyfti annari hendinni upp frá rúminu, tók
hendur Grusinskaju frá munni hennar og kyssti
þær; þær voru votar af tárum og svartar eins og á
krakka; einnig andlit hennar var atað af lituðu tár-
unum úr augunum með málningunni kring um. —
Gaigern gat ekki stillt sig um að hlæja að þessu.
Þótt Grusinskaja væri enn grátandi, tók hún samt
eftir hinni meinleysislegu hreyfingu á öxlum hans,
sem er svo algeng hjá sterkum mönnum, þegar þeir
hlægja. Gaigern hafði rétt úr sér og gengiðinníbað-
herbergið. Hann kom þaðan aftur með svamp í
hendi og þvoði nú andlit hennar vandlega — hann
hafði líka tekið með sér handklæði. Nú lá Grusinsk-
aja kyrr og róleg og lét þetta afskiftalaust. Gaigerm
settist á rúmstokkinn og brosti til hennar.
,,Jæja?“ sagði hann spyrjandi.
Grusinskaja hvíslaði einhverju. sem hann skildí
ekki.
,,Þú verður víst að segja það á þýzku“, sagði
sagði hann.
„Þú — maður. . . .“ hvíslaði Grusinskaja. Orðið
hitti hann -— eins og hnötttur, sem er sleginn fast,.
hitti það hjarta hans, svo hann sveið næstum und-
an. Þær konur, sem hann umgekkst, áttu ekki mörg
blíð.uorð í fórum sínum. Þær kölluðu hann dengsa,
stráksa, eða stóra baróninn. Hann hlustaði á þennan
sálarhljóm, sem lá í orðunum; í honum var eitthvað
eins og frá bernsku hans, eitthvað frá þeim heimi„
sem hann hafði yfirgefið og nú kallaði á hann. En:
hann hristi það af sér. Bara ég hefði eina sígarettu,
hugsaði hann dauflega. Grusinskaja hafði snöggv-
ast horft í augu hans, með einkennilega mjúku og
næstum hamingjusömu augnaráði. En nú settist hún
upp, rétti út annan fótinn eftir gólfskónum, sem
hafði dottið af henni og varð á sama vetfangi að.
heimskonu aftur.
„O, — sei, sei,“ sagði hún. „Hvílík viðkvæmni!'
Grusinskaja að gráta? Það er svei mér vert þess að
horfa á það. Það hefir hún ekki gert — árum sam-
an. Monsieur hefir gert mig hrædda. Monsieur get-
ur sjálfum sér kennt um þetta leiðinda atvik.“ Hún
talaði nú í þriðju persónu, eins og hún viidi fjar-
lægja þau hvort öðru, með því, að taka þúið aftur,
en maðurinn var ekki kominn svo nálægt, að, hún.
gat ekki þérað hann. Gaigern gat engu svarað.
„Það er hræðilegt, hvernig leikhúsið fer með
taugarnar í manni“, héllt hún áfram á þýzku, þareð
hann virtist ekki hafa skilið hana almennilega. —
Agi! Já, aginn er nógur og þreytir mann svo hræði-
lega. Aginn er í því fólginn að gera allt af það, sem
mann langar ekki til að gera. Mikil þreyta af allt
of miklum aga — þekkir hann það?
„Eg? Nei, ekki aldeilis. Eg geri allt af það, sem
jeg sjálfur vil,“ sagði Gaigern. Grusinskaja lyfti
hendi sinni og hafði fengið allan sihn yndisþokka.
aftur.