Morgunblaðið - 23.03.1934, Qupperneq 8

MPRGUNJBliAÐiÐ.
8
j Smá-auglýsinga.j
Stórhríðar á Spáni.
Þrjú samliggjandi kjallaraher-
bergi, stór og' rúmgóð, rjett við
miðbœinn, til leigu. Tilvalin undir
geymslu. eða fyrir lítinn iðn-
rekstur. M. Matthíasson. Símar-
122$ og ,‘iú32.
_ ------------------------------
Nykomið haflda börnum: Bolir,
buxúr. “kot, samfestingar, ltjólar,
smádrengjaföt, legghlífabuxur,
sokftar. hosur, treyjur, peysur,
húftír, frakkar og kápur. Einnig
okkár viðurlrendu Gúmmíbuxuf
og margt fleira. Snót, Vestur-
gtítrt 17.
_ ------------------------------
Ef þjer ætlið að fá yður perma-
neat-hárliðun, fyrir páskana, þá
komfð sem fyrst. Höfum einnig
alvetf sjerstaklega endingargóðan
augtí'abrúrialit. Carmen, Lauga-
veg '64. -Gími 3768. j
Málverk, veggmyndir og margs-
konar rammar. Freyjugötu 11.
Gefið börnum kjamabrauð. Það
er bætrefnaríkt og' holt, en ódýrt.
ÞaS fg-rst aðeins í Kaupfjelags-
brauðgerðinni, Bankastræti 2. —
Sími' '4562.
Dívanar, dýnur og allskonar
stoppuð húsgögn í miklu úrvali,
Vetímstig 3. Húsgagnaverslun j
Reykjávíkur.
Rúllugardínur, Dívanar, mat-
resaur, armstóla. Skólabrú 2, hús'
6i. Þorsteinssonar. Húsgagna-,
vinnustofan.
í lok febrúar og byrjnn mars
voru óvenjulega miklar stórhríð-
ar á Spáni og urðu flestir-f jall-
vegir ófærir. Járnbrautaferðir
teptust víða, t. d. hjá Santander
og Oviedo og hraðlest var þar
föst í snjó í heilan sólarhring.
Allar samgöngur við ýms fjalla-
þofp teptust í marga daga og var
þá orðinn skortur þar á helstu
lífSnauðsynjum.
Glæpamaður
strýkur úr fangelsi í U.S.A.
! fóru þeir Svertinginu út, læstu
dyrunum á eftir sjer og fóru með
lvklana. Hafði ekki náðst í þá aft-
ur er seinast frjettist.
j Dillinger hefir mörg morð og
önnur glæpaverk á samviskunni.
, Seinasta afrek hans var það, að
hann braust inn í First National
Bank í Iowa hinn 15. janúar í
vetur, rændi þar 20.000 dollurum
og drap varðmánninn.
Spellvirki
í danskri kirkju.
EGGERT CLAESSEN
hestarj ettarmál&flutningsinaSar.
Skrifsiofa: Oddfellowhturfð,
Vonarstræti 10.
(Inngangui nm austurdyr).
Einn af allra hættulegustu
glæpamönmim í Bandaríkjunum,
John Dillinger að nafni, strauk
nýlega úr Crown Points fangels-
inu í Indíanaríki. Frá flótta hans
er þannig sagt:
Hann liallaði til sín fangavörð
og miðaði á hann marghleypu,
svo að fangavörðurinn varð dauð-
hræddur og' hleypti honum út úr
klefanum. En marghleypan var
ekki annað en spýta, sem Dilinger
hafði teglt til, svo að hún var eins
og marglileypa í laginu. Þegar
hann var kominn út úr klefanum
pgnaði hann átta öðrum fanga-
vörðum með þessu sama „vopni“
og rak þá alla inn í sjerstakan
klefa og lokaði þá þár inni. Síð-
an opnaði hann klefa, sem Svert-
ingi var í og gerði hann að fje-
lag'a sínnm. Þeim tókst síðan að
binda fangelsisstjórann og taka
af honum lyklana að útidyrum
fangelsisins og marghleypu hans.
Síðan fleygði Dillinger trjebyss-
unni í andlit hans og ljet svo um
mælt, að allir embætismenn fang-
elsisins væri grasasnar. Eftir þetta
„Berlingske Tidende“ segja frá
því, að aðfaranótt 4. mars- hafi
spellvirki verið framin í hinni
dönsku Heilagsandakirkju í
Flensburg. Hafði kirkjuorgelið
verið brotið svo að það var óhæft
til notkunar, og ýmsir kirkjugrip-
ir meira og' miuna skemdir. Var
ekki vitað, þegar blaðið birti
fregnina, hver valdur væri að
þessu óþokkaverki.
)) INItofm i Qlsem ((
Nýkomið
KARTÖFLUR
LAUKUR
GRAPEFRUÍT
EPLI
SÍTRÓNUR
Nýju bækurnar:
Sögur frá ýmsum löndum, II. bindi, ib. 10.00.
Sagan um San Michele eftir Munthe, ib. 17.50 og 22.00.
Sögur handfi þörnum og unglingum, III. bindi, ib. 2.50
Egils, saga SkaUagrímssonar, útg. Fornritafjelagsins, ib. lð.OGs
Bðkararslim Slgf. Epmlnuar
ogBökaBúG Austurbajar BSE, Laugaveg 8%,
Byggingarsamningur
undirskrifaður af
Leonardo da Vinci.
í skjalasafni í Conio a Ttalía
hafa menn nýlega rekist á hygg-
ingarsamning, undirskrifaðau af
málaranum fræga, Leonardo da
Vinei, Samningurinn er dagsett-
ur 28. mars 1490 og er því 444 ára
gamall. Er hann nm kaup á steini
í hús nokkurt, „sem meistari
Leonardo da Vinci, málari og
byg'gingameistari“ hafði tekið að
sjer að byggja í Milano. Sagn-
fræðingar segjá að þetta skjal sje
merkileg heimild um starfsemi
málarans, sem byggingameistara.

Bakarar!
Alábócgac>[llálfsígti]
hefir lækkað.
>jol
Notið það eingöngu.
Jll

Ni-flp
m
Grand-Hótel. 48.
var. Tataradrengirnir voru miklir vinir mínir. öll
öþrif og útbrot, sem þeir voru með, fekk eg líka.
Þegar eg minnist bernsku minnar, man eg alltaf
bezt eftir lyktinni af hrossataði. Svo var eg í nokk-
ur ár ógnun og syndasvipa nokkurra heimavistar-
skóla. Svo fór eg dálítið í stríðið. Þár er gott að
vera. Þar var eg eins og heima hjá mér. Fyrir mér
hefði það mátt vera miklu verra. Þegar stríð kemur
aftur fer mér aftur að líða vel“.
„Líður þér þá ekki vel núna, ræningi? Hvernig
lifirðu? Hvers konar maður ertu?“
' „En þú? Hvers konar kona ert þú? Því konu eins
og þig hefi eg aldrei þekkt áður. Annars er yfir-
l&itt ékkert dularfullt við konur. En þu vekur hjá
mér forvitni — það er eitthvað, sem eg verð að
sþyrja þig um. Þú ert allt öðru vísi en . . . . “
„Ó, eg er bara gamaldags. Eg er frá öðrum heimi
— annari öld en þú, það er allt og sumt“, sagði
Gruainskaja óákveðið. Hún brosti út í myrkrið og
tárin sviðu í augum hennar. — ,,Við danskonurnar
fengum uppeldi eins og hermenn, með hörku og
járnaga á dansskólanum í Pétursborg. Við vorum
smá-riýliðar, sem áttum að lenda í rúminu hjá ein-
hverjum stórfursta. Það var sagt, að þær sem fóru
að verða gildar, þegar þær voru kring um fimmtán
ára gamlar, fengi stálgjörð um brjóstið til þess,
að þær skyldu ekki vaxa meir. Eg var lítil og mög-
ur, en hörð eins og demantur. Og metorðagjörn —
það lá í blóðinu. Ekki annað en vél, sem vinnur,
vinnur og vinnur. Engin ró, enginn frítími, engin
kyrstaða — aldrei. Og svo síðar: Sú, sem verður
fræg, er alveg einmana. Uppi á sigurhæðunum er
kalt eins og á Norðurpólnum. I hverju það liggur
að halda áfram að sigra í þrjú ár — fimm ár — tíu
ár — alltaf .... en hvað er eg að segja þér? Skil-
urðu mig? Heyrðu nú til: Stundum ekur maður
fram hjá litlu hliðvarðarskýli eða fer í bíl gegn um
smáþorp og sér þá fólk sitja með hendurnar á
hnjánum fyrir utan húsið sitt og vera heimskulegt á
svipinn. Og einmitt þetta: að vera þreyttur og sitja
auðum höndum, það var hlutur, sem vert var að
óslca sér. En reyndu svo þegar þú ert orðinn frægur,
að hverfa úr heiminum, hvíldu þig og láttu hina
dansa, þessa nauðljótu, skökku og snúnu Þjóðverja,
þessar negrastelpur, sem ekkert kunna; já, lofaðu
þeim að dansa og hvíldu þig sjálfur, Nei, Ben-
venuto, þú sérð að þetta er ómögulegt — gengur
ekki. Maður hatar vinnuna, maður bölvar henni,
en getur svo ekki án hennar lifað, ef á skal herða.
Maður hvílir sig í þrjá daga, en svo byrjar kvíðinn:
Nú missi eg vaxtarlagið, eg verð þung á mér, æf-
ingin fer fjandans til. Maður verður að dansa, það
er eins ög djöfulæði; það er ekki til í heiminum
neitt morfín eða kókain eða neinn löstur yfirleitt
sem kemst til jafns við vinnuna og sigurinn, máttu
vita. Maður verður að dansa og dansa. Og það er
líka nauðsynlegt, því þegar eg hætti að dansa, er
ekki til nein manneskja í öllum heiminum, sem í
raun og veru getur dansað — vertu viss! Og það
verður að vera til einhver, sem getur dansað, sem
veit hvað það er að dansa, mitt í allri móðursjúku
efnishyggjunni ykkar. Eg hefi lært hjá öllum fræg-
ustu stjörnum, sem til hafa verið: Kjesinskaja,
Trefilowna, og þær hafa aftur lært hjá hinum stóru
stjörnunum, sem voru uppi fyrir 40—60 árum. Eg
hefi það oft á tilfinningunni, að eg eigi að dansa
móti öllum heiminum, móti þessu ,,í dag, í dag“,
ykkar. Þarna sitjið þið öll sömun, peningafólk og
bíluafólk og hlutabréfaeigendur og stríðsmenn —
og hér er eg. Svona lítil Grusinskaja, svona gömul,
svona vitlaus og svona úrelt, og þessi spor, sem
þekkt fyrir tvö hundruð árum. Og svo tek eg
ykkur samt með trompi, og þið æpið og hlægið og
látið öllum fíflalátum og verðið hrifnir — og hvers
vegna? Er það vegna þessara eldgömlu dansspora?
Þá er hann með öðrum orðum mikils virði, þrátt
fyrir alt? Vitanlega, því heimsfrægt verður ekki
annað en það, sem heimurinn þarfnast. En svo fer
líka allt hjá manni í mola — ekkert verður eftir .
heilt í manni. Enginn maður, barn eða neitt inni-
hald yfirleitt. Maður er ekki lengur manneskja,
skilurðu, ekki kona, ekkert annað en útblásin á-
byrgðartilfinning, sem flækist um heiminn. Þann
sama dag, sem maður hættir að sigra, þann dag
þegar maður þykist ekki lengur vera mikils verður,
hættir lífið hjá mér og mínum líkum. Heyrirðu?
Skilurðu mig? Ó, eg vildi svo óska, að þú skildir
mig“, sagði Grusinskaja biðjandi.
,,Ekki allt, en mestallt — þú talar frönskuna svo.
ótt“, svarar Gaigern.
Allan þennan mánuð, sem hann hefir setið unt
perlurnar, hefir hann jafnaðarlega komið á dans-
sýningar Grusinskaju og látið sér leiðast undir
drep. Hann ftírðar sig hreinskilnislega á því, að»
Grusinskaja skuli drasla þessum dans-hringsnún-
ingi með sér eins og einhverju píslarvætti. Húm
leggur sig svo léttilega að fótum hans, og rödd'
hennar er eins og hljómfagurt fuglakvak, og samt
er hún uppfull af þessu þunglyndislega hjali. —
Hverju á hann að svara? Hann andvarpar og hugs-
ar sig um.
„Það var fallegt, sem þú varst að segja um fólk-
ið, sem situr auðum höndum. Það ættirðu að setjá í
dans“, segir hann loks, til þess að segja eitthvað.
En Grusinskaja gerir ekki annað-en hlæja að fjar-
stæðunni.
„Það? Nei, það getur maður ekki dansað, Mon-
sieur. Heldurðu, að fólk vilji sjá mig í líki gamallar
kcrlingar, með skýluklút um höfuðið og gikt í.
fingrunum, sitja stirða og hvíla sig?“
Hún stansaði í miðri setningunni. Áður en hún
hafði komið út orðunum, hafði líkami hennar tekið
þessa hugsun fangna, hann dróst saman og varð
stirður. Hún sá þegar fyrir sér leiksviðið, og hún
þekkti þegar ungan málara í París, sem gat útbúið
það, ems og það átti að vera, hún sá fyrir sér dans-
inn og fann hann í höndum sér og beygðum háls-
liðunum. Hún lá þögul í myrkrinu og með opinn
munn, án þess að draga andann — af eintómum
spenningi. Herbergið fylltist af persónum, sem hún
hafði aldrei dansað, en hægt var að dansa —
hundruð af sönnum og lifandi verum. Betlikerling
rétti skjálfandi fram hendurnar, gömul sveitakona
dansaði, þótt gömul væri, í brúðkaupi dóttur sinnar,
mögur kona stóð fyrir utan trúðatjald og sýndi
hinar fábreyttu íþróttir sínar, og stelpa stóð við
Ijóskersstaur og beið eftir karlmönnum. Og svo var
lítil stúlka, sem braut fat og var lamin fyrir,
fimmtán ára stúlka, sem fekk skipun um að dansa
allsnakin fyrir geisistóran, skrautbúinn mann —