Morgunblaðið - 28.04.1934, Blaðsíða 8

MORGUNBLAÐIÐ
má-auglýsmgaí| N ýt 0 IUll ar
Sumarkjólaefnin eru komin,
aldrei eins falieg'.
_____________Versl. „Dyngja“.
Upphlutsskyrtur og Svuntuefni
komin í ágaétn úrvali.
Versl. „Dyngja“.
Upphlutssilkíö er komið aftur
og alt til upphluta.
\'ersl. „Dyngja“.
Flauelisteygjí* í upphlutsbelti.
Versl. „Dyngja“.
Hörblúndur óg, misíitar blúnd-
ur, í miklu úrvaíi, Blúndur á kaffi-
dúka frá 0,50 mtr.
Versl. „Dyngja“.
valdar danskar kartöflur,
ep-q- 12 aura, andaregp: 18
aura, harðfiskur á aðeins
75 aura % kg.
Jóhannes Jóhannsson
Orundarstíg 2. Sími 4131.
Silungur, glænýr. Nordalsíshús,
sími 3007.
Málverk, veggmyndir og margs-
konar rammar. Preyjugötu 11.
Sypna
hvítar
tennur
getið þjei
haft með
þyí að
nota
á V a 11
Rósól-tannkremið í þessum
túbum:
Altaf kemur nýr og nýr,
nú með skipaferðum.
Þessi fíni „fjaðravír“,
fæst af öllum gerðum.
Rlexandrahveiti
í 50 kg. og 10 Ibs. pokum. Þurk-
aðir og niðursoðnir ávextir. Kart-
öflur, egg og smjör. Ágætt þorska-
lýsi fæst ávalt.
Versl. Bfðrnlnn.
Bergstaðastræti 35. Sími 4091
lestrar lampar
fjölda margar tegundir
nýkomnar.
Bæjarins besta úrval.
Verðið við allra hæfi.
Skoðið gluggann.
SkermablðiR
Laugaveg 15. Sími 2300.
BE SURE OF PERFECT
PICTURES
USE
<
SELQ
► RolS FiSnn
When days are dull or
light is waning use the
extra fast
hrom
ILFORD LIMITED
Made in England by
ILFORD : LONDON
Grand-Hótel. 57.
íun þaut frai't' .já húsunt, trjám, augíýsingasúlum
og^ mannahópum við götuhornin, fram hjá ávaxta-
vdgnum, vegg. :fn með auglýsingum á og hræddunl,
gÖ'mlum kóntinu sem völdu sér óhentuga tímann til
að trítla yfu kbrautina í síðum, svörtum kápum
sínum í mið.jur.’. marsmánuði. Sólin skein á götu-
hikið, rök o*. .rul. Þegar þung strætisbifreið varð
fyrir, gelti litlu bifreiðin tvisvar eins og uppVSégUr
tiúndír. Margiv voru þeir menn til í Fredersdorf,
sem aídrei hdtou upp í bifreið komið. Til dæmis
hafði Anna aldrei ekið í bifreið. En nú var Kringe-
teín að aka. Har.n harðlokaði munninum, hélt hand-
leggjunum stirðum niður með síðunum, og harður
iQftþrýstingurir.n gerði augu hans vot. Hann var
Ufhræddur r ert sinn sem þeir fóru fyrir horn
og hjartað I . r fist ákaft undir nýju silkiskyrtunni.
Hann hafð u kvíðablöndnu gleðitilfinninguna
eíns og þegar f.ann á duggarabandsárum sínum var
ið aka í hririgekju á markaðnum í Mickenau —
þrjár ferðir f y :ir fimm aura.
KringeU"i úarði á Berlínarborg, sem þaut fram-
hjá vagnhi'. tÍus og röð af lágréttum strykum. —
Honum fannwt pegar, að hann þekkti stórborgina
atlvel. Brarui-e iourgarhliðið þekkti hann langt að,
og hann leit lotningaraugum á Minningar.kirkjuna.
— Hveif ök ::n við? æpti hann inn í hægra eyra
Gáí^ern.s, j: num fannst láta svo hátt í vélinni,
að það var, eer: hann væri innan um ógurlegan
gauragang.
— Við foruK' eitthvað svolítið út úr borginni og
borðum míðdegisverð. Eftir Avusveginum, svaraði
Gaigern ánægður.
Gatan kon'i þ ótandi á móti bifreiðinni, hraðar og
hráðár. Þeir / »ru komnir rétt að Funkturn. Þar
hafði Kringe* - * komið daginn áður, með Ottein-
schlag læki t áður en dimmdi, en þá var hann
þreyttur bg el- ... hæfur til að skynja það, sem hann
t&. Hinar n:-r ergu byggingar, nýjar og hálfgerð-
ar, fæim hér v u, höfðu gengið aftur í draumum
hans, en nú lágu draumurinn og veruleikinn hvort
ofan á öðru í .f /eim lögum, ógnandi og óskiljanleg.
— Verður þessi bygging kláruð? spurði Kringe-
Meœ og henti á ^ýningarskálana.
— ffún er fukbyggð, var svarað.
Kringelein varð hissa. Allt var hér næstum eins
bert og nakið og í verksmiðjunni í Fredersdorí, en
það var ekki líkt því eins Ijótt og verksmiðjan í
Fredersdorf.
Skrítin borg, sagði hatm og hristi höfuðið og
gaut augunum óvenjumikið. Þá rakst harin ú eitk
hvað og fékk kipríng í höfuðleðrið. Gaiget'U hafoi
bai'ú ábansað við AvúshliÖið, og nú héldu þeir aftur
áfram.
— Nú fer það að ganga, sagði hann, og áður en
Kringelein vissi sitt rjúkandi ráð, fór það að ganga.
Það hófst þannig, að loftstraumurinn varð æ
stríðari og kaldari, og loks skall hann á andlit hans,
eins og hnefahögg. Vagninn fékk rödd, og söng
hærra og hærra og um leið fékk Kringelein hræði-
lega tilfinningu í fæturna. Það var eins og þeir fyllt-
ust lofti, og loftbólur stigu upp í beinum hans og
hnjen ætluðu að springa. í margar ótrúlega langar
sekúndur gat hann ekki náð andanum og’ hann hugs-
aði með sér: — Nú dey eg; svona er það þá! Eg
dey!
Samanþrýsta brjóstið greip andann á lofti, bif-
reiðin fór framhjá ýmsu, sem hann vissi ekki hvað
var, rauðu, grænu og bláu; trén komu þjótandi
beint á gleraugun hans og allt í einu kom rauður
díll, sem vai’ð að vagni og þaut svo út í óendaniega
rúmið að baki bifreiðarinnar — og enn náði Kringe-
lein ekki andanum. Hann hafði tilfinningu í þind-
inni, sem hann hafði aldrei orðið var við fyr. —
Kringelein reyndi að snúa höfðinu í áttina til Gai-
gerns og sjá, það tókst án þess að hausinn skærist
af honum. Gaigern sat ofurlítið álútur við stýrið —
hann hafði sett upp þvottaskinnshanskana en ekki
hneppt þeim, og af hverju sem það nú var, fannst
Kringelein þetta atriði benda á það, að þeir væri í
engri verulegri hættu. En einmitt í því bili, sem
þessi maga-óvera, sem Kringelein átti enn eftir, tók
að gera tijraunir til að stíga upp í háls hans, tók
Gaigern að brosa með lokuðum munni. Án þess að
hafa augun af veginum, eitt augnablik, benti hann
með hökunni eitthvert, og Kringelein fylgdi bend-
ingunni hlýðinn. Og þar eð hann var óheimskur,
skildi hann, að hraðamælirinn va^ fyrir 'framan
augu hans. Litli vísirinn titraði, og sýncli 110.
— Guð hjálpi okkur, hugsaði Kringelein. Hann
gleypti í sig barkakýlið, jsem hánn hafði onotatil-
finhingu í, hálláði ser fram á ihóti þessum ffeisi-
hraða. Allt í einu fékk hann nýja gmgjst«Víiífinn-
ingu — honum var nautn ftð ’riættunni. —
— Harðar enn! eeptí einhver snarvitlaus Kringer-
lein í innra manni hans. Og vagninn lét.eftía-lion—
mn ng kb’mst á 115. Eitt augnablik hélt hann sér á.
118, og Kringelein lúetti að draga andann. Svona:
hefði hann gjarna viljað þjóta inn í eitthvað myrk--
ur — bara áfram og áfram, sprenging, árekstur og-
svo vera sloppinn burt frá öllu saman. Ekki deyja í.
sjúkrahússrúmi, þá heldur mölva á sér hausinn!
Auglýsingatöflur þutu enn framh-já, svo urðu rend-
urnar við vegarbrúnina að furuskógam; Kring íieim
sá tré, sem komu þjótandi að vagnini m og fórti svo '
aftur inn í skóginn eins og menn, þegar bifreiðin ók:
fram hjá. Þetta var alveg eins og hriiigek.iunni í.
Mickenau, rétt áður en hún stansað-i. Nú gat hann ái
auglýsingatöflunni lesið nöfn á olíutegundum, hjól-
hringum og bifreiðum; loftið varð mýkra og:
streymdi inn í kok hans. Hraðamælirinn lækkaði
niður í 60, vísirinn dansaði enn dálítj^. 5-0-—48 og
þeir fóru lit af Avusveginum við suðurhliðið og óku,
nú eins og skikkanlegir menn framhjá húsunum 1.
Wannsee.
— Svona, nú líður mjer betur, sagði Gaigern og
varð allur að einu brosi. Kringelein losaði hendurn-
ar frá skinnsætinu, sem hann hafði borað þeim nið-
ur í, og lét líkama sinn verða máttlausan. Hann var ■
alveg uppgefinn en fullkomlega hamihgjusamur.
— Það gerir mér líka, sagði hann —sannleikan- -
um samkvæmt.
Hann var heldur fámáll á eftir, er þeir sátu á.
manntómum glersvölunum í veitingahúsi einu við>
Wannsee og horfði á seglbátana, sem vögguðu á
vatninu með segldúksábreiðum yfir. Hann- varð að
athuga nánar það, sem fyrir hann hafði borið, ent
það var ekki auðvelt. — Hvað er eiginlega hraði?
spurði hann sjálfan sig. — Ekki getur maður séð>
hann og ekki fest hönd á honum, og það er svo sem
heldur ekki annað en bull og vitleysa, að maður-
geti mælt hann. En hvernig stendur þá á því, að
hann rétt eins og fer í gegn um mann og* er ennþá
undursamlegri en hljómlist? — Umhverfið var enn.
þá á hringsnúningi í kring um hann, en hann kunni
hreint ekki illa við það. Hann hafði með sér flösk-
una sína af Hundts lífselíxír, en snerti ekki á henni.
—: Eg er yður ósegjanlega þakklátur fyrir þessa
dásamiegu ferð, sagði hann og lagði sig í líma tili
\