Morgunblaðið - 17.05.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Jsmá-auglýsinga* |
Teikna og skipulegg g'arða, tek
eítmig að mjer öll garðyrkjustörf,
svo sem sáning-, plöntun og gróð-
uysetning og kirðing af trjám.
Hefí próf af garðyrkjuskóla.
,Álfred Sehneider. Sími 3763.
Símasnúmer Guðjóns Jónssonar
hðildsala er 4285.
Grindavíkur ýsa, reyktur fisk-
ur„ flringið í síma. Nýja fiskbúðin,
síini 4956.
Sumarbústaður, nálægt bænum,
óskast til kaups eða leigu. A. S. í.
vísar á.
J
Stúlka eða unglingur óskast um
tíina, eða í sumar ef semur. Upp-
lýsingar á Vesturg’. 35A. Sími 1913
Fyrsta flokks vara er fiskfars,
kjötfa rs og soðin svið. Fæst í Aðal-
fiskbúðinni, Laugaveg’ 58. Sími
3464.__________________________
Hraust unglingsstúlka, óskast
nú þegar til að gæta barns. Alfa
Pjetursdóttir, Yalhöll, sími 3869.
.—■ ..................;—
• Kjötfars og fiskfars heimatilbú-
ið, fæst daglega á Fríkirkjuvegi
3. Sími 3227. Sent heim.
Muníð fisksöluna á Grettisg’ötu
2. sími 3031.
Málverk, veggmyndir og marbs-
konar rammar. Freyjugðtu 11.
Mikið úrval
af aliskonar púðri, kremi, liand-
áburði, háralit og varasmyrsl,
tannpasta og brillantine.
Venlunln Ooðafoss
Laugaveg 5.
Það bcsta er ekkl of golf.
Viljið þjer fá reglulega gott og kröftugt súkkulaði,
þá drekkið einn bolla af
Pan- Lillu- Bellu- Fjallkonu-
eða
Primúla-súkkulaði.
Þessar tegundir eru næráiídi og styrkjandi og fram-
léiddhr úr kraftmiklum cacaobánhum.
—- — — Ollum þykir þáð gott.
Súkkulaðiverksmfðja.
H.f. Efnagerð Reykjavíkur.
GULLLEGGINGAR.
Yið höfum nú fengið mikið úrval af allskonar leggingum, borð-
um, kögri, snúrnm^ dúskum og motivum, gull og silki.
Ennfrymur siíkiklúta, vasaklútamöppur og öskjur, skrifborðs-
moppur 6g bókamöppur úr skinni.
Skermabúðin, Laugaveg 15.

Hvítasnniiuá?9x8irBir &omuíi
! A ' l' / ( < G |
P R
P A s
E P I j:
L E T I í
S F R A
I R O U E
N U N K P
U I U U L
R T R R I
* ‘
Afrum
er kjörorð allra unglinga, hverja lífsskoð-
un sem þeir hafa.
í bókinni Áfram eftir 0. S. Marden, sem
Ólafur heitinn Björnsson ritstjóri íslensk-
aði, eru holl hvatningarorð til unglinganna,
sem örfa þá til sjálfstæðis í hugsun og
verki.
Bókin er í fallegu bandi.
Fæst í öllum bókaverslunum.
Allir nuna A. S.I.
Grand-Hótel. 68.
og stóð upp. Einhver heit ástríðufull og þakklætis-
kennd alda steig upp í hjarta Preysings og flæddi
alveg yfir hann — hann gekk aftur fyrir Flamm og
tók varlega um olnboga hennar, sem hún hafði
niður með síðunum, með báðum höndum.
— Ætlar hún að vera dálítið góð við mig? spurði
hann lágt.
■ Og hún svaraði jafn lágt og leit á hindberjarauða
gólfdregilinn:
■ — Ef hann er ekki of næi’göngull.
Kringelein, sem nú hefir ekið í bifreið, flogið
og sigrað, heldur áfram þeytingi sínum á þessum
degi, er hann finnur til þess, að hann lifir. Ef tii
vill eru fífldjarfir fimleikatrúðar í sama skapi er
þeir steypa sér kollhnýs í loftinu og gerast af nær-
göngulir t"kmörkunum milli lífs og dauða. Hann er
búinn að stinga sér á höfuðið í hringiðuna og nú
kastast hann áfram, eftir einhverju lögmáli, sem
hsnn ekki ræður framar yfir sjálfur. Að ætla sér að
snúa við, væri sama sem að hrapa niður og þess
vegna heldur ferðin áfram — áfram — upp og nið-
ur — hann veit ekki lengur í þenna heim eða ann-
an — hann hefir alveg misst sjónar af stefnunni.
Hann er orðinn að lítilli, þjótandi halastjörnu, sem
bráðum splundrast í smáagnir.
Bifreiðin þýtur áfram eftir Kaiserdamm, og nú
eru þeir komnir á miðdepil hinnar nýju Berlínar
— Funkturm snýr sér og sker lýsandi stykki úr borg-
ihni; og fyrir utan íþróttahöllina er svart af fólki,
spm hnappast saman eins og býflugur, iðandi og
suðandi. Kringelein hefir aldrei séð jafnstóran sal
og þann, sem þarna er og heldur aldrei jafnmikið
fjölmenni saman komið á einum stað. Gaigem er
á' undan honum, eins og turn, en hann sjálfur á eftir
og hon-um er ýtt í sæti sitt, rétt við ,,hringinn“, sem
er ber og nakinn, sterkt upplýstur og ferhymdur,
og þangað stefna augnatillit allra þeírra fjórtan
þúsunda, sem þarna eru saman komin. Gaigern
Ifémur með einhver ósköp af allskonar skýringum
og Kringelein skilur eþki bops af öllu saman. Nú er
hann aftul’ orðinn hræddur — guð minn góður —
hann er hræddur, því hann þolir ekki að s.já blóð og
bardaga og ruddaskap. Einmitt í þessu vetfangi
dettur honum í hug starfið, sem hann hafði á spít-
alanum, sem hjúkruiarmaöur — þá stöðu fekk
hann í ófriðnum, af því að hann dugði til einskis
annars. Ef það verður allt of slæmt, lít eg bara und-
an, hugsar hann, um leið og fyrsta lotan byrjar. En
í fyrstunni líst honum svo sém mennirnir,
sem þama eru uppi, magrir og vesaldarlegir ná-
ungar með brotin nefbein, séu þarna aðeins til þess
að leika skrípaleik. Þpir hoppa eims. og kettlingar,
segir hann og fer að brosa; svo m.jög léttir hönum.
— Aftur á móti er Gaigern nú svo alvarlegur og
spenntur, að Kringelein líst ekki á blikuna. Dauða-
þögn er í salnum, og ekki'heyrist annað en það, að
hnefaleikamennirnir draga andann gegn um nefið,
og fara sem varkárlegast að öllu, og dansspor þeirra
í léttu hnefaleikaskónum eru næstum hljóðlaus. En
svo fara að heyrast holu dynkirnir í leðurhönzkun-
um og salurinn dunar frá lofti til gólfs. — Meira,
hugsar Kringelein, því höggin hafa fyllt hann ynd-
islegri sótthitakenndri vellíðan, sem verður að
hungri, alt í einu. Þá er barið í trumbuna, menn
hlaupa inn fyrir snúrurnair, og fötur, stólar, svamp-
ar og handklæði koma klifrandi inn fyrir snuruna.
hnefaleikamennirnir sitja hvor I sínu horni og anda
með tungunni lafandi, eins og hundar, sem hafa
verið í veiðiför, vatni er dreypt á þá, en þeir mega
ekki renna því niður. Það skettist alla leið á Kringe-
iein , sem þerrar auðmjúkur dropana af frakka sín-
um, og finnur til eínkennilegrar samúðar með*
manninum þarna uppi í horninu. Barið aftur. Sam-
stundis er hringurinn tilbúinn fyrir bardagann, á-
horfendur hætta skrafi sínu og taka eftir. Högg.
högg, högg. Öskur ofpn af svölunúm — þögn. —
Högg. Fyrsta blóðið fer að drjúpa úr auga ánnars
hnefaleikamannsins — hann hlær að öllu saman.
Högg — högg — ein stuna. Kringelein finnur til
krepptra hnefanna í frakkavösum sínum — þeir
eru eins og einhverjir beinharðir hlutir, sem hahn
kannast ekki við. Barið. Aftur uppþot og ið í horn-
nnum, blakað með handklæðum, barið og nuddað
og nú gljá skrokkarnir af svita — öll andlitin þarna
niðri eru græn og köld af birtunni, sem þar er, og
mennirnir eru staðnir upp af stólum sínum og kapp-
ræða nú ákaft.
— Jæja, nú kemur það fyrst fyrir alvöru, segir -
Gaigern, um leið og þriðja lota byrjar, og Kringe-
lein hlustar með skelfingu á þessa tilkynningu
Gáigerns, sem fyrirboða einhverra mikilla viðburða.
Hnefaleikarhennirnir þarna uppi, — hann þekkir
þá ekki sundtir því báðir eru nefbrotnir, og aðeins.
í hléúnum er hann með þeim, sem situr í horninu
háns megin. Hnefaleikamennirnir sem sagt, þjóta
nú hvör á annan, grípa hvor annan tökum, svo að
það líkist stundum mest óviðeigandi blíðuatlotum.
„Break“, æpir salurinn með 14000 munnum. —
Kringelein æpir eins og hinir. Þeir eiga að slá, en
ekki vera að faðmast úti við snúrurnar. Hann vill
fyrii’ hvern mun heyra hinn hola, mjúka, breiða
hljóm leðurhanzkans, er hann hittir holdið.
f
— Blynx er groggy. Hann stendur ekki lengi
héðan af, tautar Gaigern, og fallegu tennurnar
koma í ljós undir efri vörinni, sem lyftist upp.-Inni
í hringnum hoppar dómarinn í hvítu silkiskyrtunni
milli þessai’a tveggja blæðandi vöðvaböggla og skil-
ur þá. Ki’ingelein finst það bera vott um undai’legt
meinleysi hjá þeim, að láta sér það lynda. Hann
starir á þann, sem sagður er að vera groggy, en það
virðist vera lærðra manna mál og þýða að maðurinn
sje meðvitunarlaus, og að þrotum kominn. Þessi
maður, Blynx, hefir nú bláa kúlu hangandi niður
yfir annað augað eins og ávöxt — brjóst og bak er
löðrandi í blóði, og öðru hvoru hi’ækir hann blóði
fyrir fætur dómai’ans. Hann ber höfuðið mjög lágt
og það er sagt að vei\a rétt aðferð, en kunnáttuleys-
ingjanum Kringelein finnst þaðberavottum heiguls-
hátt. — í hvei’t sinn, sem Blynx fær högg, gleðst
Kringelein meinfýsnilega og dýrslega, og það kem-
ur fi’á innstu hjartarótum hans. Það, sem hann er •
enn bíúnn að sjá, er allt of lítið. Við hvert högg,
sem hittir þar sem það á að hitta, rekur hann upp
fagnaðaróp og býst svo til að sjá það næsta, með >
opinn munninn og teygða álkuna.