Morgunblaðið - 15.09.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
| Smá-auglýsingar]
Nýir kaupendur að Morgunblað-
inu fá blaðið ókeypis til næstlcom-
andí mánaðamóta.
Kaupum gamlan kopar. Vald.
Paulsen, Klapparstíg 29, Sími
8024,
Nýkomið. Ilattar, Maneliett-
skyrtur, Sokkar, Flibbar, Nærföt,
Alpahúfur, Enskar litifur og m.
fl. Karlkannahattabúðin, Hafnar-
stræti 18. Einnig handunnar hatta-
viðgerðir, sama stað.
Fæði og einstakar máltíðir fást
ekki annarsstaðar betri fyrir jafn
lágt verð og í Café Svanur við
Barónsstíg. Húsnæði fyrir 2—3
fæst á sama stað með fæði.
G-rænir Tomatar til að sulta
til sölu. Pantið í síma 9 A, Bni-
arland.
Giænýr silungur. Nordalsíshús.
'Sími 3007.
Kökugerð Guðmundu Nielsen,
Tjarnargötu 3, verður eftirleiðis
opin, til kl. 10 á lrvöldin, bæði
helga dag'a og rúmhelga.
— Konan mín þjáist af svefn-
leysi. Hún getur ekki sofið á nótt-
unni. Klukkan tvö á nóttunni er
hún énn ekki farin að hátta. Hvað
ráðleggið þjer mjer, læknir?
— Að koma fyr heim.
Munið A.S.I.
Að sifja á is.
Ameríkanar eru alþektir fyrir
áhuga sinn fyrir veðmálum og
hverskonar samkepni.
Fyrir nokkrum árum gekk það
eins og alda yfir landið, hver gæti
lengst setið uppi á flaggstöng.
Metið var nokkrir dagar.
En nú er ný samkepni á ferð-
inni. lítt skárri en sú fyrri. Nú
er sá mestur, sem lengst getur
setið á klaka í sundbol. — Nú
skyldi maður halda að svo kald-
ranaleg ánæg'ja væri illa sjeð. En
það er öðru nær. Slík ís-samkepni
er ekki sjaldgæf. Og á móti, þar
sem kept var í þessháttar ís-setu í
Des Moínes var það rauðhærð og
fögur stúlka, sem vann. Eftir 5%
klukkustund skreið liún skjálf-
andi af jakanum. En þá var hún
líka búin að bræða hann til liálfs.
Veitiragaliús
fyrir bðrn.
Sum af hinum stóru veitinga-
hmsum Evrópu hafa neitað börn-
um aðgang. En í þess stað hefir
verið komið upp veitingahúsum
fyrir börn. Er það g'ert til þess að
mæðurnar geti verið fríar og
frjálsar og þurfi ekki að gæta
barna, þegar þær eiga að hafa
frí. Á þessum barna-veitingalms-
um geta börnin verið eins og þau
vilja. Þau hafa nóg af leikföngum,
og geta leikið sjer, undir stjórn
þjónustufólksins.
Snarræði.
Hjón stóðu fyrir utan tískubúð
í Kaupmannahöfn. Konan starði
lirifin á liatt í glugganum, sem
stóð á „nýjung“ á frönsku.
— Hvað þýðir þetta? spurði
lnin.
— Seldur, svaraði maðúrinn, og
var ekki seinn á sjer.
Laglegt uppátæki.
Yið fegurðarsamkeppni, sém
lialdin var í Deanville komu marg
ar af stúlkunum með kelturakka
sína með sjer. Og litlu hvolparnir
höfðu lakkaðar klær í sama lit og'
eigendurnir.
Kínversk hjátrú.
Fyrir skömmu var skipi, sem
bygt var fyrir Kína, hléypt af
stokkunum í Glasgow. Yið það
tækifæri var hinum fegurstu flug
eldum skotið, ekki til prýðis þó,
en til þess að halda. öllum illum
öndum frá skipinu.
Heillaráð við tudda.
Amerískur bóndi gefur þetta
góða ráð:
Þó mannýgt naut hafi velt
manni um koll, þarf maður ekki
að láta það stanga sig. Keynið
bara að ná í annað e'yrað á naut-
inu og klórið því, þá verður jmð
spakt sem lamb.
Tilboð frá Ameríku.
Það er sagt, að páfinn hafi feng-
ið tilboð frá Ameríku á þá leið,
að Ameríkanarnir vildu skuld-
binda sig til þess að léta leika
vissan fjölda guðrækilegra mvnda,
ef hann aftur á móti vildi leyfa
að sýna ýmsar kvikmyndir, sem
hann liefir lagt bann á.
Miðbæ jar skólinifi.
Aðstandendur barna, sem ætlast er til að verði í áttunda bekk:
Miðbæjarskólans næsta vetur, eru beðnir að koma til viðtals við:
mig í kennarastofu skólans einhvern daginn í næstu viku (17.—22
september) kl. 5—7 síðd. (Inngangur um norðurdyr lnissins).
Skólastfóriiin.
1580
— fímtán átta núíí —
er símanúmer sem auð-
velt er að muna
enda kemur það sjer
vel þegar á liggur og’
bíl vantar frá --------
Steindóri
K<
SYSTIIRNAR. 19.
illar gremju, til þess að sjá, hver kominn væri, því
afgreiðslan var í rauninni hið eina, sem henni þótti
enn dálítið gaman að.
— Það er dálítið sport, sagði hún, — þegar ein-
hver kemur inn, verður maður að fá hann til að
kaupa eitthvað — það er æruatriði!
Einn dag um fjögurleytið — en jeg vissi ekki af
því fyrr en klukkan sex — kom Hellmut inn í búð-
ina og með honum roskinn maður, mjög fyrirmann-
legur. Hann deplaði augunum til Lottu, glettnis-
lega, og gamli maðurinn bað um að fá að sjá arm-
bönd. Lotta sýndi honum öll þau fallegustu, sem
til voru, og loks var ekki eftir að velja nema um
tvö; annað úr smarögðum og hitt úr stórum dem-
öntum.
— Hvort líst yður nú betur á sjálfri? spurði gamli
maðurinn. — Ef þjer ættuð að velja handa sjálfri
yður, hvort vilduð þjer þá heldur eiga?
— Ef það ætti að vera handa mjer, væri ekki um
annað að tala en smara’gðabandið, sagði Lotta. —
Demantar eru of áberandi fyrir unga stúlku. En
fyrir heimskonu eða leikkonu ....
Gamli maðurinn keypti smaragðabandið og borg-
aði það, án þess að þjarka um verðið. Hellmut leit
við þegar hann var kominn að dyrunum og hvíslaði
að Lottu: — Jeg vona, að þjer gleymið ekki pró-
sentunum!
alt af einhver dýrgripur seldist. Frú Schmiedel
í búðinni hafði fólk verið í góðu skapi, eins og
hafði sjeð stóra, skrautlega bílinn, sem þessir nýju
viðskiftavinir höfðu ekið í. Á þessum ófriðartímum
voru það ekki aðrir en ráðherrar og menn í hátt-
settum opinberum stöðum, sem óku í þessháttar
bílum.
Hálftíma seinna kom bílstjórinn í einkennisbún-
ingnum og fjekk Lottu litla böggulinn með arm-
bandinu í, nákvæmlega með ummerkjum eins og
hún hafði gengið frá honum, og ennfremur brjef.
Það hljóðaði þannig: ,,Armbandið er hvorki ætlað
heimskonu nje leikkonu, heldur töfrandi, lítilli
stúlku, sem jeg vildi gjarna borða kvöldverð með
annað kvöld. Viljið þjer gera svo vel að senda línu
með bílstjóranum um hvar og hvenær jeg megi
hafa þann heiður að sækja yður. Með har.dkossi.
Yðar Wilhelm Ried“.
En uppi í horninu til vinstri stóð alt naf .iið með
upphleyptu letri: Fyrv. verslunarráðherra Wilhelm
von Ried.
Hr. Kleh hafði tekið eftir þessu öllu, bæði ein-
kennisbúna bílstjóranum og brjefinu. Hann tók
brjefið og spurði Lottu, hvernig hún vildi gera
grein fyrir þessháttar boði.
— Það er ósköp einfalt, sagði Lotta. — Hann
hefir haldið, að jeg væri búðarstúlka.
Þá tók hr. Kleh pappírsörk og skrifaði: „Dóttir
mín þiggur hvorgi gjafir nje veisluboð".
Svo hafði aftur liðið klukkutími og Lotta var
svo utan við sig meðan hún var að skrifa talningar-
skrá yfir úrin, að faðir hennar neyddist til að ávíta
hana, mjög eindregið, enda þótt hann væri ekki
stórorður. Þá kom hr. von Ried í annað sinn í búð-
ina, og nú einn síns liðs. Hann sneri sér strax til hr.
Kleh og ljet í ljósi með mjög kurteisum og velvöld-
um orðum, að sjer þætti leitt, það sem skeð hefði.
Sjer hefði verið sagt, að Kleh gimsteinasali hefði
fallegustu búðarstúlkuna í allri Wien, en sjer hefði
orðið það á að forvitnast nánar um það.
— Jeg skal játa, að jeg hefi ekki sýnt mig sjer-
lega veraldarvanan — og í raun og veru skammast
jeg mín ekki fyrir það. Því þegar maður vinnur
fjórtán tíma á sólarhring, er maður sjaldan glögg-
ur á konur.
Jeg veit ekki hvort það hefir verið eitthvað í per-
sónulegri framkomu barónsins, sem hann var þekt-
ur fyrir, — eða bara það, að þessi mikli maður
hafði komið sjálfur að biðja afsökunar, sem gerði
það að verkum, að hr. Kleh ekki einungis tók gilda
afsökun hans, heldur og þá boð hans fyrir sína hönd
og dóttur sinnar í óperuna kvöldið eftir.
Lotta sagði mjer frá þessu öllu, þegar búið var
að loka búðinni um kvöldið, og var lafmóð af spenn
ingi og tilhlökkun, og af að hlaupa upp stigann
til að geta sagt mjer frá þessu sem fyrst. Sagan
streymdi af vörum hennar. Og meira að segja hr.
Kleh var í lyftingi er hann settist við kvöldborðið.
— Það er altaf dálítið öryggi í því, á þessunv
óvissunnar tímum, að koma sjer vel við mann eins;-
og barón Ried, sagði hann. Og hann útskýrði fyrir
okkur, hversu mikill maður barón von Ried væri..
Hann vai of embættismanna og aðals ætt, og hafði
veiið í v ei slunai ró ðuneytirm fram að þrítugu, eh
þá hafði bann smhð 3jGr au ;«naði og hafði nú á 20i
árum grætt geisilegan auð og á vald gift
stærstu verksmiðjunum, sem bjuggu til
vjelar. Eignir Rieds höfðu tífaldast, og orð það, t.
hann hafði á sjer sem einhver glöggskygnasti hag-
fræðingur landsins, hafði áunnið honum verslunar--
ráðherraembættið. Fyrir hálfum mánuði hafði hanrv
að vísu fallið ásamt fjelögum sínum í ráðuneytinu
— en hvað gerði það til?
Jeg varð eiginlega hálf rugluð af þessu öllu sam-
an. I mínum augum hafði hr. Kleh altaf verið allra
manna fremstur, en nú kom það í ljós, að til var-
maður, sem hann leit upp til. Aftur’á móti gleypti
Lotta orð föður síns með sýnilegri nautn. Hún var
ennþá rjóð í framan þegar hún var háttuð um:
kvöldið.
— Nú fer maður að kynnast heiminum, sagði hún
— þú skalt sjá til, að nú'’fer maður að kynnast
þeim virkilega stóra heimi.
Næsta dag snerist hún öll um samkvæmiskjól--
inn, sem hr. Kleh hafði lofað henni að fá sjer fyrir-
þetta leikhúskvöld.
— Það getur ekki annað komið til mála en hvítt,
sagði hún, en endirinn varð samt sá, að kjóllinn:
varð silfurgrár, því í stórveislunni, sem við fórum í,-
sagði yfirsaumakonan okkur, að jafnvel ungar
stúlkur yrðu á þessum ófriðartímum að klæðast
daufum litum, ef þær kæmu á opinbera staði.
Kjóllinn kom nákvæmlega hálfum öðrum klukku:
tíma áður en sýningin átti að byrja. Lotta hafði
fengið sig lausa úr búðinni seinni partinn, því húni
vildi búa sig tímanlega, en þá var henni sagt, að
Martin væri kominn.
— Guð minn góður, það er satt, það er fríkvöld-
ið hans, sagði Lotta, — því hafði jeg alveg gleymt. .
Hún virtist vera raunverulega leið yfir þessu,
fleygði frá sjer gráa kjólnum og fór inn í dagstof-
una. — Jeg skal vera verulega elskuleg við hann^