Morgunblaðið - 10.08.1935, Page 8

8
Jáuips&ajiuv
Silkisokkar, margar teg. Silki
og ísgarns sokkarnir eru enn
þá til. Versl. Dyngja.
?■
Barnasokkarnir eru komnir
aftur í öllum stærðum, verð
1,55 og 1,65. Sportsokkar frá
1,75, ullar, bómullar og ís-
garns. Hosur og hálfsokkar eru
ennþá til. Versl. Dyngja.
Lífstykki við íslenskan bún-
ing. Silkiföt á 8,75 settið.
Dömubuxur á 2,25. Dömubolir
frá 1,75. Versl. Dyngja.
ísgamsstoppgarn, Ijósir litir.
Versl. Dyngja.
Prjónasilki í Peysuföt komið
aftur, sama tegund og áður.
Versl. Dyngja.
Falleg afskorin garðblóm
eru daglega seld á Suðurgötu
12. (Baklóðin).
Athugið! Hattar og aðrari
karlmannafatnaðarvörur ný-1
komnar. Hafnarstræti 18. Karl-j
mannahattabúðin. Handunnar
hattaviðgerðir, þær einustu
bestu, sama stað.
Lítið steinhús til sölu á eign-
arlóð. Upplýsingar gefur Þórð-
ur Þórðarson, Sellandsstíg 20,
frá kl. 7—9 síðd,
Ódýr húsgögn til sölu. Göm-
ul tekin í skiftum. — Hverfis-
götu 50. Húsgagnaviðgerðar-
stofan.

MORGUNBLAÐIÐ
WBSBBS—!LUBi!J!M.iSi
Laugardaginn 10. ágúst 1935
Gylt símskeyti. í Bnglandi eru
nú notuð sjerstök umslög með
! gyltum röndum utan um skeyti
með gleðilegum fregnum. Þau
; eru lítið eitt dýrari en venjuleg
j.umslög, en þeir sem fá þau
j þurfa þá ekki að óttast, að illar
frjettir sjeu í vændum.
Marmelade
Aluminiumhúsgögn. Stálhús-
gögnin eru þegar horfin úr
tísku. Nýjasta nýtt eru nú hús-
gögn úr aluminium. Þau hafa m.
a. þann kost, að þau eru mjög
Ijett. Einn stóll þarf t. d. ekki
að vega meira en eitt kíló.
Toppasykur
Púðursykur
fæst í
Fölar og fínlegar. Amerísku
; stúlkurnar eru alt í einu orðnar
dauðleiðar á að vera sólbrendar.
Hinn sólbrúni hörundslitur, sem
nær allir geta fengið, er kæra
sig um, er því alls ekki í
tísku lengur. Það ér jafnvel far-
ið að búa til einskonar grímur,
sem stúlkurnar geta borið, þeg-
ar þær fá sjer sólbað, svo að þær
; geti haldið sínum föla hörunds-
lit.
Almean ánæg(a.
KAMPALAMPAR
(KEJEK)
Koma aftur í næstu viku.
Byrjað að faka á móti pöntunum.
Til Akureyrar.
Á tveimur dögum:
Alla þriðjudaga, fimtudaga og Iaugardaga.
i Sterkasta dýrið. Það dýr, sem
j borið getur þyngsta byrði í hlut-
í falli við þunga þess, er maurinn.
1 Hann gétur dregist áfram með
Þeyar þjer þurfíð að kanpe ný- byrði, sem er 100 sinnum þyngri
flauðakjöt, spaS^altoð > hann sjálfur<
®&akjöt ög 1. flokks frosið: --------
áflkakjöt þá hringið í andir- j j>ag er fll tvenskonar fólk:
ritaða verBlOn. Þeir rjettlátu, sem halda að þeir
Versltm ^sjeu syndarar, og syndarar, sem
Sveins Jóhannssonar, ^lialda að þeir sjeu rjettlátir.
t’prtfp-fsfalrlmti |§„ jpagl S@®1. Franskur málsháttur.
Á einum degi:
Hraðferð um Borgarnes, alla þriðjudaga og.
föstudaga.
Frá Akureyri áframhaldandi ferðir:
Til Austf jarða.
Afgreiðsla í Reykjavík Bifreiðastö.ð Islands. —-
Sími 1540.
Bifreiðastöð Akureyrar.
Allir Reykvíkingar lesa augl^singar Morgunblaðsins.
FANGIM EKA TOBOLSK. 12.
skilti — fyrir ofan dyrnar. Það var frá einu af
smáríkjum Suður-Ameríku.
„Sendiherraskrifstofa" var þar skrifað með lat-
neskum og rússneskum bókstöfum. Hertoginn leit
í kringum sig — gatan var nær mannlaus — svo
vatt hann sjer inn — ekki um aðaldyrnar, heldur
bakdyr, sem voru nokkrum skrefum lengra í burtu
frá götunni. Síðan hringdi hann duglega tvisvar
sinnum.
Dyrnar voru óðara opnaðar og hertoginn flýtti
sjer inn, og ýtti Simoni á undan sjer, áður en hann
gaf sjer tíma til þess að yrða á hinn lágvaxna
dökka mann, sem kom til dyra og hjelt hurðinni
opinni.
,,Er senor Rosas heima?“ spurði hann. „Jeg
kem frá senor Zavala“.
,,Já, senor. Þessa leið, ef þið viljið gera svo vel“.
Og maðurinn fylgdi þeim eftir löngum gangi inn,
í lítið herbergi, sem var inst í húsinu.
Svartskeggjaður maður stóð á fætur, er þeir
komu inn og heilsaði þeim með alúðlegu brosi.
Hertoginn sagði hátíðlega til nafns síns.
„Já, já, yðar hágöfgi — minn kæri vinur, Za-
vala, skrifaði mjer frá Lundúnaborg, að þjer kæm-
uð hingað. Kassinn yðar kom heilu og höldnu með
póstpokanum, og er hann hjer undir borðinu. Þjer
viljið auðvitað opna hann!“ Hann hringdi á þjón-
inn og bað um hamar og naglbít, og ekki leið á
löngu, áður en búið var að brjóta upp trjekassann!
og skínandi tinkassi, 60 cm. langur og 30 cm.
breiður, stóð fyrir framan þá á borðinu.
„Þið viljið gjarna vera einir, meðan þið gætið
í kassann, er ekki svo yðar hágöfgi?“, sagði senor
Rosas brosandi. „Nei, nei, það er ekkert ónæði.
Gerið mjer þann heiður að nota herbergi mitt.
Vilduð þjer aðeins vera svo góðir og hringja þegar
þjer eruð búnir“. Að svo mæltu hvarf hann hljóð-
Iega út úr herberginu og lokaði dyrunum hægt á
eftir sjer.
„Jæja, þá. Nú skulum við bera okkur að ná í
okkar ágætu Hoyos“, sagði de Richleau, og tók
vindlana fyrirhafnarlítið úr hinum loftþjetta
blikkkassa, en í honum voru aftur tveir sedrus-
viðarkassar.
Simon opnaði annan þeirra og strauk blíðlega
yfir hinn dökka gljáandi oliven flöt vindlanna.
„Fyrirtak“, mælti hann lágt. „Þeir hafa þolað
ferðina“.
„Þetta er nú ekki alt og sumt“, sagði hertoginn
og opnaði annað hólf. Þar var vindlunum raðað í
fjögur lög, tuttugu og fimm í hverju, og milli laga
var sedrusviðarplata. de Richleau tók hverja röð
varlega upp, og nú sá Simon, að á botninum lág
stór og óárennileg skammbyssa.
Hertoginn tók hana varlega upp ásamt skotum
og höglum. „Þjer munuð finna álíka í yðar kassa“,
sagði hann um leið og hann ljet vindlana falla
ofan í hólfið, þar sem byssan hafði legið.
Simon tók upp úr sínum kassa með sömu var-
færni og hertoginn, en hann tók vindlana jafn-
óðum og raðaði þeim í sinn kassa. Endirinn varð
sá, að þeir höfðu einn kassa fullan af vindlum, og
annan tóman.
Simon handljek hið hættulega vopn, með hinu
bláleita, stutta stálopi. ,,Hvað — eh — eigum við
að gera við þessar?“, spurði hann efablandinn.
„Stinga þeim í innri brjóstvasann, sonur sæll“.
Simon gerði eins og honum var sagt, og de
Richleau hringdi á senor Rosas.
Hann þakkaði honum kurteislega fyrir greið-
viknina, og bætti svo við. „Mig langaði til þess að
biðja yður að gera mjer einn greiða enn, ef það
er ekki til of mikils mælst?“
„Yðar hágö’fgi, yðar er að skipa!“
„Jeg væri yður mjög þakklátur, ef þjer vilduð
senda þenna vindlakassa, í venjulegum umbúðum,
til mín á Hótel Metropol. 1 hinum kassanum voru
aðeins nokkur skjöl — og ætla jeg að biðja yður
að brenna honum“.
„Jeg skal gera hvorttveggja með mestu ánægju,.
yðar hágöfgi“, brosti Spánverjinn.
Þegar þeir komu aftur út á strætið, þreifaði her-
toginn á vasa sínum og mælti: „Vindlarnir kom-
ust ekki allir í kassann, en við verðum áreiðanlega.
þessum fegnari áður en lýkur“.
FIMTI KAPÍTULI.
í veitingahúsinu ,,Olfurinn ýlfrandi“.
Eftir hálfrar stundar göngu, komu þeir loks í
íþrótta- og skemtigarðinn.
de Richleau dróg andann djúpt og sagði: „Hjer
getum við loksins talað saman eins og okkur býr í
brjósti".
„Satt að segja“, sagði Simon og hló, „hefði jeg
varla getað beðið lengur“.
„En það hefir ekki verið mögulegt fyr, vinur
minn“, sagði hertoginn alvarlegur, því að alstaðar
eru augu og eyru. Hafið þjer tekið eftir loftrás-
inni í herberginu yðar í veitingahúsinu? Það eru
smámikrofónar, sem gleypa hvert orð, sem þjer
talið. Þannig mikrofonar eru líka meðfram öllum
veggjum í veitingahúsunum. Því að Rússland er að
vísu reiðubúið, til þess að bjóða ferðamanninn og
hinn meinlausa kaupsýslumann velkominn, en það
er altaf á verði, af því að fulltrúarnir eru hræddir
við andbyltin&u, og það er ekki gott fyrir þá að
sjá, hvort menn eru í raun og veru vinir eða óvinir
Sovjetríkisins.
Göturnar eru jafnvel ekki öruggar. Maður, sem
gengur fram hjá getur heyrt eitt grunsamlegt orð,
og því hefi jeg farið hingað með yður. Hjer erum
við öruggir, en aðeins hjer, munið það“.
„Já“, svaraði Simon stuttur í spuna. „En hvað
er af Rex að segja?“