Morgunblaðið - 05.08.1936, Síða 5

Miðvikudaginn 5. ágúst 1936
MORGUNBL A ÐIÐ
S
Auglýst eftir
Hvar er
flugvjelin?
H ~
VAÐ er orðið um
flugvjelina?“
spyr margur og á þá við
flugvjelina, sem Helgi
Eyjólfsson kom með
hingað til lands með
„Goðafossi“ síðast.
Mbl. getur svarað þess-
ari spurningu: hún er
. geymd í Shellportinu og
yerður geymd þar á-
fram, ef ekki verður und
inn að því bráður bugur
að útvega flugvöll, þar
sem vjelin geti hafið sig
til flugs.
I bili vantar flugvöll. Vatns-
mýrin, þar sem hollensku flug-
mennirnir voru með vjelar sín-
.ar, mun vera hentugasti flug-
völlurinn, en hann hefir verið
Ieigður til beitar — í bili.
í skipulagsuppdrætti Reykja
víkur er gert ráð fyrir, að þarna
verði flugvöllur 700 m. á hvern
veg. Þótt sú stærð sje fullnægj-
andi, þá vantar þó á, að hún
sje samkv. alþjóðareglum, sem
mæla svo fyrir, að flugvellir
skuli vera, a. m. k. 1000 m. á
hvern veg.
Vjer áttum tal um nýju flug-
vjelina við tvo áhugasama flug-
:menn í gær, þá Sigurð Jónsson
og Agnar Koefod-Hansen.
„Við viljum gera alt, sem í
okkar valdi stendur“, sögðu
þeir, ,,til að vekja athygli á
þessari flugvjel, sem er fyrsta
flugvjel Islendinga nú um sex
ára skeið. Við Islendingar erum
eftirbátar flestra annara þjóða
í flugmálum — en það er aft-
ur annað mál.
Við vitum, að flugvjel Helga
■er góð og í góðu standi. Hún
;gæti hafið sig til flugs hvenær
sem væri, ef flugvöllur væri til.
Á Vatnsmýrinni þyrfti ekki að
gera aðrar breytingar en taka
niður eina girðingu og fylla
upp í skurð, og flugvöllurinn
væri til.
Nýja flu'gvjelin getur e. t. v
orðið vísirinn til nýrrar sóknar
í flugmálum okkar. Þess vegna
teljum við þýðingarmikið, að
gatan sje greidd cg flugvöllur
útvegaður“.
Vatnsmýrin er leigð frá vori
til vors. Næsta vor ætti að vera
auðsótt að fá hana til afnota
fyrir flugvöll.
En þangað til? — Flestum
Reykvíkingum mun verða gleði-
efni að sjá íslemka flugvjel á
sveimi yfir Reykjavík — og
það sem fyrst. En getur nokk-
úr bent á hentugan flugvöll?
«■ VBHBBnanHnnBBiBBBHnnaBHnnMBi
JBGGERT CLAE8SEN
h^arjÆíteimál^ttfcnitogsiaaðŒr.
fficrifstofa:
Vonarstmti 10.
TÓNAS frá Hriflu hefir
verið í vondu skapi
lindanfarna daga. Það
er leitt til þess að vita,
að mánaða dvöl á Laug-
arvatni á landsins kostn-
að, skuli eigi hafa megn-
að að rrtilda skapsmuni
gamla mannsins. Hann
hefir verið að senda
mjer tóninn öðru hvoru
og undrar mig það. Jeg
hjelt, að jeg ætti ekkert
sökótt við hann. Mundi
satt að segja ekki eftir
því, að hann væri til enn
þá. Það er langt síðan
hann færðist í huga mjer
yfir í heim þeirra, sem
faldir eru tjaldi pólit-
ískrar fortíðar. En það
er satt, það er víst hægt
að lifa sjálfan sig. Það
er sárt hlutverk, og þess
vegna vorkenna margir
gamla manninum.
AFBRÝÐISSEMI.
HIMNARÍKI
JÓNASAR.
EFTIR THOR THORS.
ÞAÐ sem mjer er nú fundið
til foráttu er það, að jeg
sje of góður við Dani. Þetta
fanst mjer nær óskiljanlegt á-
sökunarefni frá hendi Jónasar
frá Hriflu. Jeg beið því skýr-
ingar. Hún kom. Stauning, for-
sætisráðherra Dana hafði talað
við mig, og sýnt mjer alúð, er
hann dvaldi hjer síðast. Þetta
þoldi Jónas ekki. Hann varð af-
brýðissamur.
J. J. segir, að jeg hafi í síð-
ustu dvöl minni í Danmörku
„skriðið marflatur fyrir Dansk-
inum“ og hafi það komið fram
í viðtali, sem jeg átti við danskt
blað. I því viðtali sagði jeg
Dönum bæði kost og löst í fullri
hreinskilni. .Jeg ávítaði þá fyrir
megna vanþekkingu á íslandi og
íslendingum, og taldi, að þeir
gætu tekið betur ýmsum náms-
mönnum og listamönnum, sem
þangað leita. Hins vegar ljet jeg
í ljósi ánægju mína og þakk-
læti yfir því, að þeir sendiherr- .. , . .
ar Dana, er jeg hafði kynst í
för minni um Argentínu og
Brasilíu, hefðu reynst mjer hið
besta og sint málefnum íslend-
inga sem eigin málefnum. —
Þetta hefir ríkisstjórnin nú við-
urkent, þar sem forsætisráð-
herra Hermann Jónasson hefir
hlutast til um, að íslensk-danski
sendiherrann í Argentínu hefir
verið sæmdur íslensku tignar-
merki. Mjer fanst það beinlínis
skylda mín, enda var mjer það
mjög ljúft, að láta það koma
opinberlega fram, að þessum
málefnum Islendinga hefðu Dan
ir sint ágætlega. En vegna þess-
ara ummæla minna segir Jónas,
af sinni þjóðkunnu sannleiks-
ást, að jeg hafi lýst því yfir
,,að alt sje gott, sem Danir hafi
gert á íslandi!“ Það er ekki
klipið af því!
andróður gegn Danmörku ogj
unt var að viðhafa áður fyr,
fyndi nú ekki lengur bergmál
í hugum þjóðarinnar. Það er
skoðun mín, að frá því sam-
bandslögin komust í fram-
kvæmd, líti Islendingar yfirleitt
á Dani, sem eina af frændþjóð-
um vorum á Norðurlöndum, og
því sje eigi lengur um neitt
Danahatur að ræða hjer á landi,
líkt og áður var. Annað eða
meira sagði jeg ekki.
Um sama leyti og þetta við-
tal við mig birtist í „Berlingske
Tidende“ kom viðtal í öðru
dönsku blaði við fulltrúa Fram
sóknarflokksins á norræna þing
mannafundinum, Bjarna Bjarna
son. Viðtalið var við „Ekstra-
bladet“. Það hefir verið eins-
konar flokksblað Framsóknar-
manna í Danmörku, þótt Jónas
frá Hriflu afneiti því nú og kalli
það „eitt hið vesælasta sorp-
blað í nábúalöndum Islands“.
Þetta blað spyr Bjarna Bjarna-
son: „Hvernig lítur íslenska
æskan á Danmörku?“ Bjarni
svarar:
„Jeg álít ekkí, að það sje
nein „stemning“ fyrir því, að
skilja við Danmörku“ (nogen
Stemning for at komme bort
fra Danmark).
BJARNI er ekkert myrkur í
máli og ekkert óþægileg-
ur við Danskinn! Það mun ýms-
um finnast athyglisvert hvað
hann segir, því það er vitað, að
hann er einn af þróttmestu
- Viðtal
þetta var í hinu „vesæla sorp-
blaði“ 2. júní síðastliðinn.
En þá má minnast einnar
kempu, sem fór um Danmörku.
Henni hafði eitt sinn, sem oft-
ar, verið gefið þar vel að jeta.
Þó stóð hún upp og hjelt ræðu
og sagði, að Danmörk væri
himnaríki næst á jörðu hjer. —
Þessi ,,kempa“ heitir Jónas
Jónsson og er kendur við
Hriflu. Ræðuna flutti hann í
veislu íslensk-dönsku nefndar-
innar í Álaborg í september
síðastliðnum.
Það hefir altaf þótt sönn
dygð í mannheimi, að vera trúr
málstað himnaríkis, og reynir
Jónas nú eftir megni að breyta
eftir þeirri kenningu.
Nú þessa dagana eru nýstign-
ir á land hjer nokkrir ágætis-
menn frá Danmörku, dönsku
nefndarmennirnir í sambands-
laganefndinni. Þeir birtast Jón-
asi sem fulltrúar hinnar himn-
esku þjóðar. Þá þarf að bjóða
velkomna, syngja þeim lofsöng
og sanna hið rjetta hugarfar.
En veslings Jónas kann aðeins
níð um andstæðinga sína. Með
þeirri trúarjátningu hygst hann
að kaupa sjer sæluvist í himna-
ríki sínu.
AFBRÝÐISSEMI Jónasar yf-
ir viðkynningu Staunings
og mín er nýttsjúkdómseinkenni
hjá honum. Jeg skal nú hugga
hann með því, að óþarft er fyr-
ir hann að láta hugfallast. Enn
þá hefir ekkert skeð. Jeg hafði
þá ánægju á fundi norrænna
þingmanna í maímánuði síðast-
liðnum, að kynnast mjög lítil-
lega Stauning, sem stjórnaði því
móti með rausn og prýði. Þessi
litla viðkynning var endurnýj-
uð við komu Staunings hingað.
Enda þótt við sjeum algjörir
andstæðingar í skoðunum, er
mjer ljúft að viðurkenna hina
merkilegu persónu Staunings,
hans mikla þrek og farsælu
stjórngáfu. Hann hefir á stjórn-
arferli sínum sýnt, að hann
þorir og getur farið sínu fram,
hvað sem kreddur og villukenn-
mgar sósíalismans segja. Hann
er jafn stór karl og hinir rauðu
aðdáendur hans á íslandi eru
litlir karlar, einn fyrir alla og
allir fyrir einn. En einmitt í
þessari staðreynd er fólgin mik-
il hætta.
HINN danski blaðamaður
spurði mig hver væri hug
ur æskunnar á Islandi til Dan-
merkur. Jeg tjáði honum, að
sambúðin hafi batnað frá því
að sambandslögin öðluðust gildi.
Hver vill neita því? Ennfremur
sagði jeg honum, að samskonar einn söng, og það er rógur og
SVO langt gengur afbrýðis-
semi Jónasar, að hann virð
ist hafa haft menn til að snuðra
um ferðir hins mæta gests. Og
hann gjörir sig beran að sið-
leysi, sem vart mun eiga sinn
líka meðal manna, sem þykja
siðaðir. Hann fer að ræða op-
inberlega um það, sem hann
verður vísari í húsum annara
manna, sem hann dvelur í sem
gestur. Gróueðlið þarf altaf að
segja til sín. Og auðvitað lýgur
hann á þá andstæðinga sína,
sem voru svo ógæfusamir, að
þurfa að vera undir sama þaki
og hann um stund. Fátt sannar
betur, hversu þessi uppskafn-
ingur er gjörsneyddur allri vit-
und um mannasiði. — Slíkur
skrælingjaháttur er ósamboðinn
öllum nema Jónasi frá Hriflu.
Djúpt eru íslensk stjórnmál
sokkin, ef menn af andstæðum
flokkum mega ekki mætast sem
gestir á hlutlausu heimili góðra
manna, án þess að eiga á hættu
að vera svívirtir og rógbornir
fyrir það í blöðunum.
ANDSTÆÐINGARNIR eru
mjög sárir yfir skrifum
Morgunbl. undanfarna daga.
Morgunblaðið hefir rjettilega
heimtað, að þeirri leyndarblæju
sem ríkisstjórnin hefir varpað
yfir erindi Staunings hingað og
aðgjörðir hjer, verði svipt burt
Þegar erlendur þjóðhöfðingl
kemur hingað í opinberum er-
indum, á þjóðin lýðræðislegan
rjett á að vita hver þau eru.
Þennan rjett vill ríkisstjórnin
nú hafa af þjóðinni. Morgun-
blaðið hefir ennfremur mótmælt
hinum niðrandi tón, sem dönsk
blöð nú eru tekin að viðhafa í
garð íslensku þjóðarinnar. Það
var skylda ríkisstjórnarinnar
að mótmæla þessu og verja
heiður þjóðarinnar. Stjórnin má
ekki vera að því. Mbl. minnir
hana á skylduna, og krefst, að
sómi landsins sje verndaður.
Einu svör stjórnarflokkanna eru
þessi: „Það er Ijótt af ykkur,
að vera að skamma hann Stau-
ning. Þið megið það ekki, því
að ykkar menn voru í veislu
með honum“. Hjer skjóta kemp
urnar sjer bak við Stauning. En
sá feluleikur dugar ei.
Þetta eru mál, sem íslenska
þjóðin á við íslensku ríkisstjóm
ina.
Stauning er hjer „stikfrí“.
Hann er ekki með í leik.
Islenska stjórnin verður sjálf
að gjöra hreint fyrir sínum dyr-
um. —
SJÁLFSTÆÐISMÁL þjóðar-
innar eru nú mjög rædd
þessa dagana. Elins og fyr,
gleyma menn sjálfum sjer í
þeim umræðum og sjá ekkert
nema Dani og Danmörku. Fyrir
mjer snýr sjálfstæðismálið fyrst
og fremst að okkur sjálfum. —
Höfum við í stjórnarbaráttu und
anfarinna áratuga sýnt þá þjóð-
arkend, að við megnum að
standa á eigin fótum? Höfum
við undanfarna áratugi trygt
fjárhag ríkisins svo, að við get-
um verið öllum óháðir? Jeg
hygg, að við ættum að nota
næstu árin til þess að glæða og
tryggja þetta hvorttveggja, svo
að við verðum sjálfir einfærir
um að vernda fjöregg þjóðarinn
ar, en þurfum ekki að leita á
náðir annara.
Skætingur í garð Dana eður
smjaður og skriðdýrsháttur við
þá á að minni hyggju ekkert
skylt við hið raunverulega sjálf
stæðismál íslensku þjóðarinnar.
Þess vegna er Jónas Danaskott
óskaðlegur einnig í þessu máli.
Lax,
nýr og reyktur.
Hólsfjalla; hangikjöt,
Tómatsar,
Blómkál,
Rófnr.
Rabarbari.
Miannes Jéhannsson,
Grundarstíg 2. — Sími 4131.