Morgunblaðið - 10.02.1937, Blaðsíða 8

Miðvikudaffur 10. febr. 1937.
8 kuiíGUNÖLAt'il'
Nýtt steinhús til sölu á Akra-
nesi. Eigriaskifti geta komið til
greina. Upplýsingar Óðinsgötu
15, uppi.
Nú eru Gellurnar komnar í
Fiskbúðina Frakkastíg 13. —
Sími 2651.
Til sölu 5 manna Chevrolet,
ár ’31. Heima 5—7. Sími 3805,
Zophonías.
Kaupi íslensk frímerki hæsta
verði og sel útlend. Gísli Sig-
urbjörnsson, Lækjartorgi 1. —
Opið 1—4.
fslenskt bögglasmjör af-
bragðs gott í Þorsteinsbúð,
Grundarstíg 12. Sími 3247.
Húsmæður! Daglega nýr
fiskur til að sjóða, í fars og að
steikja. Fisk & farsbúðin,
Þórsgötu 17. Sími 4781.
Húsmæður. Hvað er pönnu-
fiskur? Kostar aðeins 50 aura.
Bæjarins besta fiskfars 50
aura. Fiskpylsu- ogMatargerð-
in, Laugaveg 58, sími 3827.
Kaupi gull og silfur hæsta
verði. Sigurþór úrsmiður, Hafn-
arstræti 4.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi gamlan kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29.
Friggbónið fína, er bæjarins
besta bón.
GefiS bornum yðar kjarna-
brauð frá Kaupfjelagsbrauð-
gerðinni.
Hjer birtast, nokkrir vísu-
botnar iir samkepninni, er
dómendum fanst komast næst því
að vera verðlauriaverði r :
Eyðilagði Ádamsfrið
Eva fyrr á dögum.
Kaus sjer mann að kvenna sið
konung rjeð af dogum.
Hroil í breska beimsveldið
hleypti’ á Játvarðsdögum.
svo að kirkja og kóngalið
komst í mát — að lögum.
Vertu kátur, Windsor, þið
verðið fræg í sögum.
Kleópötru kveneðlið
kitlar nú á döguin.
hefir storkað hefð og sið,
heiðri og breskum lögum.
Ástin getur umsnúið
öllu nú á dögum.
Nú á hún hvergi flóa frið *
fyrir Gróu-sögum.
Kónga rænir ríki og frið,
ruglar þjóðar sögum.
Ástin hvorki gefur grið
guðs nje manna lögum.
(Tveir botnar alveg samhljóða.)
storkaði við hilmis hlið
hefð og hreskum lögum.
Nú er hún aðal ívafið
í öllum kjaftasögum.
*
Afæðingarstofnun í París
voru tvær sængurkonur í
sama herbergi, er alið höfðu
drengbörn sama daginn. Þegar
börnin voru fjögra daga, dó ann-
að þeirra. Hjúkrunarfólkið hafði
í einhverju fáti brenglað börnun-
um saman, svo enginn vissi liver
mæðranna hefði átt barnið sem
dó. En báðar þóttust þær eiga
barnungann, sem lifði. Og við það
sat.
Málið kom fyrir rjett og var
svolátandi Salómonsdómur upp-
kveðinn, að báðar ættu þær að
sjá um uppeldi drengsins, uns
hægt væri að sjá það með aldrin-
um, hvaða foreldrum hann líkt-
ist.
*
ítil frjettagrein í „The Tim-
es“ árið 1796 lýsir því átak-
anlega, hve mikla athygli það
vakti í London, þegar maður sást
þar í fyrsta sinn á götu með pípu
hatt, en það merkilega höfuðfat
fór sigurför um heiminn, þó held-
ur sje farið að minka um þá á
síðustu tímum. En bílunum er
kent um, að svo sje, því þeir eru
oft helst til lágir undir loft,, tii
þess að þægilegt sje að sitja í
þeim með „skrúfu“.
En greinin í „The Times“ er
svohljóðandi:
„John Hetheriugton var í gær
kallaður fyrir rjett vegna mikill-
ar truflunar á götuumferð og liá-
vaða, sem hann hafði orðið vald-
ur að, með því að sýna sig á götu
með hatt á höfðinu, sem hann kall
aði silkihatt, háan, glampandi
turn, sem er til þess fallinn að
skjóta veikluðu fólki skelk í
bringu. Lögregliunenn urðu sjón-
arvottar að því, að margar kon-
ur fjellu í yfirlið, er þær sáu
hann, börn hljóðuðu upp yfir sig,
og maður einn, sem lenti í troðn-
ingum, tróðst undir og handleggs
brotnaði á hægri handlegg“.
Ef þessi lýsing hefði eigi stað-
ið í hinu trúverðugasta blaði, þá
myndu menn telja hana mjög
orðum aukna.
*
Isænsku blaði, „Göteborg
Handels og Sjöfartstidende“,
var nýlega grein um hervarnir
Norðurlanda.
Þar er því lýst, hve ljelagar
hervarnir Dana sjeu. Qg þær hafi
komist í þessa niðurlægingu, seg-
ir blaðið, af því sii stefna hefir
ríkt í landinu hin síðarí ár, að
þær „væru ekki til neins“.
En úr því svo er komið, getur
ekkert orðið úr hernaðarbanda-
lagi Norðurlandaþjóða, segir blað
ið, vegna þess, að Svíar t. d. geta
ekki bundið trúss við þjóð, sem
reynir svo lítið að bjarga sjer i
sjálf.
*■
I ensku blaði er sagt frá upp-
boði, sem enskt járnbrautarfjelag
hafi haldið á öllum þeim týndu
munum, sem fundist hafa í járn-
brautavögnunum yfir árið, og
enginn fanst eigandi að. Þar ægði
öllu upphugsanlegu saman, alt frá
títuprjónum í barnavagna. En eng
in börn voru þó í vögnunum,
bætti blaðið við.
*
Það kom annars eítt sinn fyrir
danska rithöfundinn Emil Bönne-
lyckei er hann var með son sinn
þriggja ára í sporvagni í Höfn,
að hann fór út úr vagninum og
gleymdi drenghnokkanum. En
hann komst þó fljótlega til skila.
Skíðahúfur. Hattasaumastofa
Kristínar Brynjúlfsdóttur, Aust-
urstræti 17, uppi-
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent.
heim.
Sfúlka óskar eftir árdegis-
vist. Uppl. hjá Helgu Jónas-
dóttur — afgr. Morgunblaðs-
ins.
3ajia$-funcli£
Silfurtóbaksdósir merktar M.
Þ. Á. töpuðust frá Stýrimanna-
stíg og niður á hafnarbakka
síðastliðinn laugardag. Finn-
andi skili þeim á Framnes-
veg 26 A. Góð fundarlaun.
Slysavarnafjelagið, skrifstofa
Hafnarhúsinu við Geirsgötu.
Seld minningarkort, tekið mótl
gjöfum, áheitum, árstillögum
m. m.
Frosiö kjöt
'af fullorðnu á 50 aura
í frampörtum og 60
aura í lærum pr. x/j kg„
Jóhannes Jóhannsson,
Grundarstíg 2. Sími 4131.
Auglýsingasími Morgunblaðsins er 1600.
ROBERT MILLER:
SYNDIR FEÐRANNA.
andi til Elísabetar, en var fljót að horfa í aðra átt, er
Elísabet leit á hana. Elísabet hafði lieilsað henni um
morguninn, en Molly Ijet sem hún væri bæði lieyrnar-
laus og mállaus og svaraði ekki kveðju hennar.
Undir eins og tollverðirnir höfðn tekið við farangri
þeirra, óku þau til gistihúss þess, sem frú Brooker
sagði að þau ættu að dvelja í til klukkan níu uni
kvöldið, er lestin færi af stað suður. Um fjögurleytið
átti frú Brooker von á heimsókn, og eins og vant var
við slík tækifæri hafði hún farið í sitt besta skrúð og
makað á sig fegurðarmeðulum. Herbergi Elísabetar
var við hliðina á herbergi frú Brooker, en þó voru
ekki dyr á milli herbergjanna.
Molly kom inn ganginn með könnu I hendinni, á leið
niður í eldhúsið til þess að sækja vatn. Rjett í því
kom Elísabet út úr herbergi sínu og ætlaði inn til Mrs.
Brooker, til þess að bjóða henni lijálp sína. En á sama
augnabliki þreif Molly í handlegg hennar og ýtti
henni aftur inn í berbergið.
Áðnr en Elísabet gat komið upp nokkru orði, tók
Molly höndinni þegjandi fyrir munninn og livíslaði
æst á svip, meðan blóðið þaut fram í fölar kinnarnar:
„Flýið, flýið hjeðan, miss Longmore, annars er úti
um yður. Lítið á mig — einu sinni var jeg líka ung
og fögur. Nú verð jeg að hjálpa þessum hjúum með
hina svívirðilegu starfsemi þeirra. Gerið það fyrir mig
að flýja — annars fer eins fyrir yður og mjer. Þjer
Iendíð í klóm hvítu þrælasölunnar. Flýtið yður að
komast burt hjeðan á stundinni — eftir fímm mínút-
ur verður það um seinan. Þjer hafið verið mjer góð,
þessvegna vil jeg hjálpa yður — en í guðs bænum
hikið þjer ekki eina mínútu. Hjerna — takið töskuna
yðar — en þjer megið ekki fara í kápuna — þjer gæt-
uð mætt Mr. Paramoor á ganginum og vakið grun
hans. Og þjer megið ekki láta hóteleigandann sjá yð-
ur. Hann er í vitorði með þeim“.
Hún lagði ejrrað að skráargatinu og blustaði. Síðan
opnaði hún hurðina liljóðlega og ýtti Elísabetu út.
Elísabet nötraði af ótta og undrun. Hún hafði oft les-
ið um ungar stúlkur í dagblöðunum, sem hurfu og
enginn vissi hvað orðið hafði um. Henni skildist, að
hún var í mikilli hættu, og liljóp í ofboði að stiganum.
Þá heyrði hún, að einliver var að koma upp tröppurn-
ar, og hún skimaði í allar áttir eftir einhverjum felu-
/ stað, en sá engan. Nú heyrði hún Mr. Paramoor ræskja
sig.
Nú var að hrökkva eða stökkva. Otal hugsanir
flugu í gegnum huga hennar — en alt í einu, á sama
augnabliki og hún kom auga á hann, liægði hún á sjer
og gekk liægt að stiganum og raulaði glaðlega fyrir
mtinni sjer. Mr. Paramoor gaut hornauga til hennar,
en Elísahet nam staðar og spurði glaðlega:
„Æ, eruð það þjer, Mr. Paramoore. Þjer hafið víst
ekki frímerki á yðnr — eitt 5 centa. Jeg var að skrifa
heim og ætlaði niður að kaupa frímerki hjá dyraverð-
inum“.
Mr. Paramoor tók veski sitt upp úr vasanum og
Ijet hana hafa frímerkið. Hún sneri við og þau fylgd-
ust að upp stigann. Á Ieiðinni npp sagði Mr. Para-
moor í viðvörunarróm:
„Þjer ættuð ekki að hætta yður ein niður í salina.
Svona laglegri stúlku, eins og yður er altaf hætt að
vera ein á ferð. Þjer kannist við hvítu þrælasöluna —
það er ekki langt síðan að nng stúlka hjer í borginni
var numin á brott úr danssal — og þó var hún þar
með foreldrum sínnm. Jeg tel mig bera ábyrgð á yð-
ur, þangað til við erum komin heim til Mrs. Brooker“.
„Jeg er yður mjög þakklát fyrir umhyggjusemi
yðar, Mr. Paramoor. Jeg segi það satt, að jeg hefí ald-
rei trúað því, að hvíta þrælasalan væri annað en upp-
spuni einn, sem dagblöðin kæmu með til þess að láta
bera á sjer. En nú skal jeg svei mjer gæta mín og,
ekki víkja fet frá stólnnm hennar Mrs. Brooker".
Um leið og hún slepti síðasta orðinu kom Molly fram:
hjá þeim með könnuna í hendinni. En hún leit ekki
við þeim. Andlit hennar var fölt og sviplaust eins og;
venjulega.
Elísabet fór inn í herbergi sitt.
Hún heyrði Mr. Paramoor liakla áfram upp næsta
stiga og skaust aftur út, úr lierbergi sínu og stökk nið-
ur eftir ganginum. Hún heyrði að hurðin á herhergi
Mrs. Brooker var opnuð og sá hana sjálfa ltoma út á
ganginn, teinrjetta og óstudda, og heyrði hana hrópa
og kalla æðisgengið. En þá var Elísabet komin niður
í anddyrið og á næsta augnabliki var hún komin út á
götu og hljóp eins og hún ætti lífið að leysa fyrir
næsta götuhorn og inn í aðra götu. Þar náði hún í bíl
og flýtt-i sjer upp í hann, nm leið og hún kallaði til
bílstjórans:
„Akið þjer til Brooklyn — Fourtli Avenue — 57 —-
sem allra fljótast!“
Þetta var heimilisfang Mr. Paynes. Bifreiðarstjór-
inn ók eins hratt og hann frekast mátti. En Elísabet
hallaði sjer aftur í sætið, titrandi af óstyrk eftir
taugaáreynsluna. Þegar bíllinn nam staðar fyrir ut-
an húsið nr. 57, kastaði bún 5 dollara seðli í bílstjór-
ann, sem tók undrandi við honum, og bað hann að
aka í burtu sem allra fljótast. Síðan hljóp hún í of-
boði upp stigana, sem voru heldur hrörlegir af elli.
Á 4. hæð sá hún loksins nafhið Paýne standa á
hurðinni.
„Mrs. Alice Payne listmálari“, stóð á spjaldinu.
Hún þrýsti á dyrabjölluna og beyrði hringinguna
— en um leið heyrði hún einhvern koma hratt' upp
stigann og í skelfingu sinni fanst henni hún þekkja