Morgunblaðið - 25.07.1937, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. júlí 1937.
Jfaufis&ajiM:
Smálúða, Rauðspretta, Ýsa,
S>yrsklingur, beinlaus og roð-
íaus fiskur. Dcglega nýtt. Fisk
& Farsbúðin, sími 4781.
JCaupi jramlan kopsr Vuld
Poalsen, Klapparstíg 29.
Mjólkurbússmjör og osta í
heiidsölu hjá Símoni Jónssyni,
Laugaveg 33. Sími 3221.
Vjelareimar fást bostar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Rúgbrauð framleidd úr besta
danska rúgmjöli (ekki hinu
sönduga, pólska rúgmjöli).
Kaupf jelagsbrauðgerðin.

Tjald tapaðist á leiðinni frá
Reykjavík upp að Varmadal í
Mosfellssveit. Finnandi er vin-
samlegast beðinn að skila því
til Jóns Magnússonar, Aðal-
stræti 9, gegn fundarlaunum.
Wmmm
Otto B. Arnar, löggiltur Út-
varpsvirki, Hafnarstræti 19. —
Sími 2799. Uppsetning og við-
gerðir á útvarpstækjum og
loftnetum.
Geri við saumavjelar, skrár
og allskonar heimilisvjelar. H.
Sandholt, Klapparstíg 11. Sími
2635.
nmjLcJ vrt&lGJumha^psnu,
Af eftirfarandi frásögn sjest, að
stjórnmálamenn geta verið
þreyttir og þjakaðir eins og aðrir
menn:
Forsætisráðherra Kanada, Mac
Kensey King, kom einu sinni ekki
alls fyrir löngu í heimsókn til
Roosevelts forseta, til þess að ræða
við hann um ýms hernaðarleg mál-
efni.
Klukkutíma síðar, er ritara for-
setans fór að finnast það grun-
samlegt, að ekkert tal heyrðist úr
herberginu þar sem þeir voru.
opnaði hann hurðina. Sá hann þá,
að þeir sátu andspænis hvor öðr-
um steinsofandi háðir.
*
Nýtt æði hefir gripið menn í
Ameríku, kapp um það, hver geti
ruggað sjer lengst fram og aftur
í ruggustól.
Mr. Joe Harrison í Ontario vann
um daginn heimsmeistaratitil í
þessari íþrótt. Hann ruggaði sjer í
samfleytt 55 stundir og 15 sekúnd-
ur og datt síðan meðvitundarlaus
úr stólnum. Bn hann setti met!
*
Skútan „Zebrina“ var um dag-
inn seld á uppboði í Porstmouth
fyrir 8000 krónur. Skúta þessi
fanst árið 1917 á siglingu fyrir
fullum seglum, miðdegisverður
stóð á borðum í borðsalnum, en
ekki nokkur lifandi sála sást um
borð.
Hinn nýi eigandi ætlar að kalla
skipið „Marie Celeste“, eftir skipi
sem fanst undir líkum kringum-
stæðum árið 1872.
Kennarinn var í vandræðum
með að fá drengina til þess
að játa, hver þeirra hefði sett
púðurkerlingu í kennarastólinn og
fylt blekbyttuna með vatni. Hann
ákvað því að refsa öllum bekkn-
um> og hver af öðrum voru dreng-
irnir kallaðir upp að kennaraborð-
inu, lagðir þvert yfir knje kennar-
ans og flengdir þremur höggum
með vendinum.
Þegar röðin kom að þeim síð-
asta, vildi kennarinn gera eina
tilraun enn, til þess að fá fram
játninguna, og sagð. j
— Ef þú segir mjer, hver gerði
þetta, skaltu sleppa við refsingu.
— Jæja, þá skal jeg segja það,
sagði snáði og stundi af feginleik.
— Það var jeg, sem gerði það!
*
Innanríkismálaráðuneytið þýska
hefir gefið út áskorun til fólks
þar í landi þess efnis, að skíra
börn sín eingöngu þýskum nöfn-
um. Nöfn eins og Hans, Johan,
Peter og Elisabeth eru talin hrein
þýsk nöfn.
*
•
Enskur skólastjóri hefir við
rannsókn komist að þeirri niður-
stöðu, að flestir óróaseggir hafa
verið rauðhærðir. Hann kennir
ekki háralitnum um hið æsta skap
þeirra, heldur hinu, að þeir hafi
orðið fyrir áreitni og stríðni skóla-
fjelaga sinna.
*
chuschnigg ríkiskanslari Aust-
urríkis er orðlagður fyrir
lítillæti.
Dag nokkurn kom einn kunningi
hans til hans og sá, að hann var
að skrifa nafn sitt á 5 blöð, sem
lítil stúlka rjetti honum.
„Jeg verð að iáta að ósk henn-
ar“, sagði kanslarinn. „Hana lang-
ar til þess að fá eiginhandarnafn
Paulu Wesely, en það getur hún
fengið fyrir 5 undirskriftir mín-
ar“.
*
Jane Amelia Wakeford ekkju-
frú í Portsmouth varð um daginn
100 ára gömul. Blaðamaður heim-
sótti hana á afmælisdaginn og
spurði hana hvort hún gæti starf-
að nokkuð lengur.
— Jeg held nú það, sagði sú
gamla. — Jeg gæti gamallar konu,
•sem er 75 ára gömul.
Dúkkur — Mublur — Bílar —
Boltar — Bangsar — Hundar —
Hestar — Byssur — Sverð —
Dátar — Göngustafir — Kubbar
— Nóa-arkir — Dúkkuvagnar —
Spil — Flautur — Skóflur —
Smíðaáhöld — Skip — Hjólbörur
Dúkkuhús — Gúmmíkarlar —
Stell — Perlufestar — Kúlukass-
ar — Myndabækur — Hringar —
Töskur — Lísur — Shirley
Temple-myndir og margt fleira.
K, Einarsson
£ Björnsson.

Hjálpræðisherinn: Sam-
komurnar í dag. Helg-
unarsamkoma kl. 11 f.
h. tJtisamkoma kl. 4 og 7*4 e.
h. Hjálpræðissamkoma kl. 8 V4
e. h. Allir velkomnir.
Heimatrúboð leikmanna. -----
Hverfisgötu 50. Samkoma í
kvöld kl. 8. — Hafnarfirði,.
Linnetsstíg 2. Samkoma í dag:
kl. 4 e. h. Allir velkomnir.
Friggbónið fíria. er bæjarii.
oeata bón
Slysavamaf jelagið, skrifstof %.
Hafnarhúsinu við Geirsgötu
Seld minningarkort, tekið móU
gjöfum, áheitum, árstillögum.
m. m.
MÍLAFLDTNINGSSKRlFSTDFi
Pjetur Magnússon
Einar B. Guðmundsson
Guðlaugur Þorláksson
Símar 3602, 3202, 2002.
Austurstræti 7.
Skrifstofutími kl. 10—12 og 1—0.
Fallegustu og bestu
prjónavirurnar
*
i
VEiTU
Laugaveg 40. Sími 4197.
NILS NILSSON:
FÖLKIÐ A MÝRI
líf á þessari jörð, sem hann unni af öllu hjarta. Stund-
um fann hann frið í endurminningunum, en stundum
vöktu þær ákafa lífslöngun hjá homim.
Hann hugsaði meira í sjúkdómslegu sinni en hann
hafði gert alla sína æfi, og hann kyntist konu sinni og
börnum betur og furðaði sig á því, hve þau voru í raun
og veru ólík.
Hann sá, að þau hjónin höfðu ekki gefið sjer tíma
til þess að vera neitt verulega mikið hvort fyrir annað.
Árin höfðu liðið og allur tími farið í vinnu. Þau höfðu
líka auðgast og átt börn, og öll höfðu þau verið þeim
tii gleði frekar en áhyggju — þangað til Hugo fór að
drekka. Það var þeirra fyrsta sorg.
Eftir að Knútur kom heim, kom það fyrir, að hann
reyndi að komast í nánara samband við Lenu, segja
henni hugsanir sínar og tala við hana um það, sem
honum lá á hjarta. En hún skildi hann ekki. Lífið sjálft
hafði svo sterk tök á henni, að hún gaf sjer ekki tíma
til þess að hlýða á orð hans. Hún hafði sætt sig við
þá hugsun, að hann ætti að deyja. Hvað þýddi að tala
um það, sem liðið var . Hún hugsaði um framtíðina,
það sem framundan var. Hvernig hún ætti að halda
yfirráðum yfir búinu og sama valdi yfir börnunum og
áður. Fortíðin var fyrir henni óljós draumur.
myndi fá hvíld frá þjáningunum og þau losna við að
sjá hann líða. Og öll þráðu þau. breytingu.
Þau dreymdi fagra drauma um nýtt líf og sjálfstæði,
er þau losnuðu undan yfirráðum og drotnunargirni
móðurinnar.
— Hvernig er nýi sinalimi?, spurðið Knútur hæg-
látlega og andvarpaði.
Hann er heldur lágur í lofti — en hann verður sjálf-
sagt ágætur, svaraði Ida.
Knútur kinkaði kolli, hann þoldi illa að tala. En
hann gat ekki verið án þessara kvöldstunda, sem hann
þráði allan daginn.
Ida strauk yfir enni hans. Það kom ekki oft fyrir,
að hún sýndi honnm blíðu, en stundum kom það yfir
hana, að henni fanst hún þurfa að sýna honum, hve
vænt henni þætti um hann. Þessi atlot voru líka eins-
konar uppbót fyrir þá penina, gsem hún hjóst við að
fá eftir hann. Ida hafði miklar mætur á peningum og
hún ætlaði að gifta sig, strax og pabbi hennar var
dáinn.
Þegar þau höfðn boðið föður sínum góða nótt, fór
Ida inn í herbergi sitt. Hún var þegar byrjuð að sauma
og búa sig út fyrir giftinguna. Fritz settist inn í hað-
stofu með bók, en Anton talaði við móður sína um
kýrnar og hverjar ættu að fara á beit út í skóginn.
Elín var við uppþvottinn frammi í ledhúsinu og Ijet
hugann reika til Pjeturs.
Börnin stóðu við rúmið hans, eins og þau voru vön á
hverju kvöldi. Gleðisvipur kom í augun er hann sá
þenna myndarlega barnahóp sinn. Hann strauk með
mögrum og óstyrkum höndunum yfir sængina, þegar
hann spurði þau í blíðlegum og veiklulegum róm,
hverju þau hefðu afrekað þann daginn. Og börnin
svöruðu fúslega öllu sem hann hann spurði þau.
Þau voru orðin því vön að sjá honum hraka, og
biðu aðeins eftir dauða hans. Elín var sú eina, sem
aldrei gat felt sig við þá tilhugsun. Hún fann til sömu
sorgar og samúðar og hún hafði gert daginn sem slysið
vildi til. En fyrir hin var dauðinn hesta lausnin. Hann
Óli var í sjöunda himni af fögnuði, þegar hann fór
með Sveini út úr baðstofunni að loknum kvöldverði.
Spurning Elínar um það hvers vegna hann væri svona
prúðbúinn og hvert hann ætlaði, lofaði honnm góðu.
Hún var hrifin af honum. Auðvitað. Að vísu hafði hún
ekki sagt já, en hún hafði ekki heldur sagt nei.
— Finst þjer jeg ekki vera fínn, drengur?, spurði
hann Svein, þegar hann var að fara af stað.
— Jú, jeg held nú það, svaraði Sveinn hálf ótta-
sleginn. Það var eitthvað í augnaráði Óla, sem hann
hrylti við, og hann var óumræðilega feginn, þegar Óli
fór út.
Yeður var fagurt þetta kvöld, kyrt og hlýtt. Óli
gekk niður stíginn, sem lá inn í skóginn. Hann hljóp-
við fót. Nú var um að gera að koma í tæka tíð. Kannske
var Elín þegar komin. Átti það nú í rann og veru; fyrir
honum að liggja í kvöld að fá Elínar? Hversu oft hafðl
hann ekki verið að eltast við kvenfólk, og altaf hafði
það farið í handaskolum hjá honum. En honum hafði
strax litist vel á Elínu fyrsta kvöldið sem hann sá
hana og síðan hafði hann stöðugt verið milli vonar og
ótta.
Þegar hann kom í námunda við skóginn fór hann að
ókyrrast. Skyldi hún nú koma? Hann skimaði í allar
áttir og andaði að sjer skógarilminum. Hann brá hend-
inni fyrir augun og horfði heim að bænum. Hann tók
eftir því að hann var skjálfhentur. Aldrei á æfi sinni
hafði hann verið svona æstur. Var það fyrirboði ein-
hvers? Skyldi hún koma?
Hann settist á stein og heið. Ákaft kjarkleysi, von„
gleði og sorg greip hann til skiftis. Elín hlaut að
koma. Aldrei hafði nokkur stúlka haft önnur eins áhrif
á hann. Hann var sjúkur af ást til Elínar. En ekki
kom hún, nema hún væri þegar komin inn í skóginn..
Hann reis snögglega á fætur, ráfaði inn í skóginn.
og kallaði nafn hennar, en fekk ekkert svar.
Hafði hún hann að leiksoppi? Honum var gráti næst
við tilhugsunina. Hann sneri við og honum var mjög
þungt um hjartaræturnar.
Að vísu hafði hún aldrei játað honnm ást sína, og'
hann hafði ekki heldur sagt henni, að hann elskaði
hana. En sýndi ekki augnaráð hennar og blíða bros,
að henni var vel til hans?
Það var farið að dimma og gráleit þoka lá yfir
mýrinni. Nokkrar villiendur rufu þögnina með gargi
sínu, og Óli hrökk upp af hugsunum sínum.
Vonleysið ásótti hann á ný, og honum varð hugsað
til Pjeturs Ask. Kannske hafði hún farið í bæinn til
þess að hitta hann. Hann nötraði af bræði, og hefndar-
hugurinn yfirbugaði ástarþanka hans og drauma. Hann
var örvilnaður af sorg. Ef til vill hafði honum skjöpl-
ast, kannske var það Pjetur Ask, sem hún elskaði-