Morgunblaðið - 28.12.1937, Blaðsíða 6

6
MQRG'UNBIiAÐIB
Þriðjudagur 28. des. 1937.
Aðalfundur
Slysavarnaf jelags íslands verður haldinn í Reykjavík laug-
ardaginn 26. febrúar 1938. Dagskrá samkvæmt fjelagslög-
unum. Pundarstaður og fundartími auglýst síðar.
FJELAGSSTJ ÓRNIN.
Matreiðslunámskeið
ætla jeg að byrja 10. janúar n.k. ef næg þátttaka
fæst. — Kent verður á kvöldin.
Allar upplýsingar í Bergstaðastræti 9 frá kl.
2—3 e. hád. Sími 3955.
SOFFÍA SKÚLADÓTTIR.
Til afgreiðslu í dag.
Síhækkandi tollar gera vöruna dýra. Gjörið því inn-
kaup yðar nú þegar á Sykri, Kaffi, Hveiti, Rúgmjöli, Hrís-
grjónum, Hrísmjöli, Haframjöli, Kartöflumjöli, Fóðurvör-
um o. fl.
Slg. Þ. Sbfaldberg.
(Heildsalan).
Afgreiðsla vor
v erður loknð á
gamlársdag, föstud.
31. de«. 1037, vegna
vaxtaútrelknings.
Sparisjóður Reykjavíkur og nágrennis
Tilkvnning
frá Trjesmiðafjelagi Hafaarfjarðar:
Samkvæmt fundarsamþykt f jelagsins, 26. nóv. þ. á., er
kaup húsasmiða í Hafnarfirði ákveðið sem hjer segir:
Dagvinna: Kl. 7—12 og 13—18, kr. 1.90 pr. klukku-
tíma — ein króna og níutíu aurar.
Eftirvinna: Kl. 18—22, kr. 2.85 pr. klukkutíma — tvær
krónur og áttatíu og fimm aurar.
Nætur- og helgidagavinna: Kr. 3.80 pr. klukkutíma —
þrjár krónur og áttatíu aurar.
Kaup þeirra, sem fyrir húsasmíði standa, sje 30%
hærra.
Önnur ákvæði um lágmarkskaup trjesmiða í Hafnar-
firði frá 1. febrúar 1937 haldist óbreytt.
Ákvæði þessi öðlast gildi 1. janúar 1938.
STJÓRN TRJESMIÐAFJELAGS
HAFNARFJARÐAR.
Minningarorð um
Margrjeti Pálsdóttur
Margrjet Pálsdóttir frá Bú-
stöðum í Skagafirði var fædd 31.
desember 1874, dáin 13. desember
1937.
Margrjet sáluga ólst upp á
Merkigili í Austurdal í Skaga-
firði hjá þeim xnerkishjónum Agli
og Sigurbjörgu, sem mjög margir
munu hafa heyrt getið uim, þótt
þau sjeu nú bæði dáin. Tvítug
fór hún hingað suður til Reykja-
víkur og stundaði nám í Kvenna-
skólanum. Margrjeti sálugu mun
hafa gengið mjög vel námið, því
hún var góðum gáfum gædd-
Yndi hafði hún af söng og spil-
aði sjálf á gítar og söng undir.
Að loknu námi fluttist hún aftur
til átthaga sinna og stundaði
barnakenslu í nokkur ár.
Hún kom hingað suður alkom-
in fyrst 1926, þá með dóttur sína,
Huldu. Þær mæðgur bjuggu ávalt
saman eftir það.
Margrjet sáluga átti við van-
heilsu að búa fjöldamörg ár æf-
innar. En nú um mörg ár hafði
hún ávalt fótavist og var á ferli
úti og inni. Þróttur hennar var
mikill, sjerstaklega andlegi þrótt-
urinn. Ef til vill hefir það verið
hennar Ijetta og glaða lund, sem
hjálpaði henni til þess að bera
sjúkdóm sinn og ýmsa aðra
reynslu, sem lífið lætur hverjum
og einum í tje, með sjerstakri
hetjulund. Sennilega hefir kynn-
ing hennar við lífið sjálft, og
svo hennar góða hjartalag orðið
þess valdandi, að hún skildi ó-
venjulega vel þá, sem skuggameg-
in stóðu í lífinu, og var ávalt
boðin og búin til þess að rjetta
fram hendina þeim til liðveislu.
En yfir þeirri starfsemi hennar
■hvíldi mikill hljóðleiki. Það
munu ekki aðrir en þeir, sem
nákunnugastir voru; Margrjeti,
hafa rent grun í, hvað fórnfýsi
hennar var einstök á því sviði.
Dauðinn kemur oftast óvænt,
þótt hann sje sífelt á ferðinni.
Og þannig bar hann að dyrum
í litlu stofunni þeirra mæðgna
á Amtmannsstíg 5. Margrjet sál.
var glöð og hress að vanda 9.
desember. Um miðjan dag veikt-
ist hún svo skyndilega. Misti mál
og rænu eiginlega samstundis.
Þannig lá hún rúma fjóra sólar-
hringa. Á fimta sólarhring leið
hixn út af hægt og rólega og
þjáningalaust, eftir því sem. sjeð
varð.
Nú er Margrjet sáluga flutt yf-
ir landamærin. Inn í þennan hulda
heim, sem við tekur þegar þessu
jarðlífi lýkur.
Frammi fyrir dauðanum skift-
ir alt svo litlu máli. — Öll
jarðnesk gæði verða að engu.
Flest áhugamál einstaklingsins
deyja með honum. Allar glæstar
vonir verða fánýtur draumur
einn. Auðæfi, upphefð og tign,
alt hverfur það í hina þöglu
gröf. Dauðinn er í senn miskunn-
samur og miskunnarlaus. En
vald hans er ótakmarkað. Hann
getur farið fram hjá eða komið
við, eftir því sem honum sjálfum
sýnist. Hann er hinn óvænti, ó-
boðni en sjálfsagði gestur, sem
gistir alla jafnt.
Og sie nú svo, að alt sje geymt,
sem gert er, þá finst mjer ekki
ósennilegt, að vinirnir, sem farn-
ir eru á undan Margrjeti, hafi
veitt henni móttöku. Þeir, sem
hún hefir lifað og liðið með í
þjáningum og raunum. Að þeir
mæli eins og Kristur mælti forð-
um: „Sjúkur var jeg og þjer
vitjuðuð mín! í fangelsi, og þjer
komuð til mín!“
Og sje það svo, að verkin eigi
að mæta manni þarna fyrir hand-
an, eigi þau að vitna um hvern
og einn, þá held jeg að Margrjet
hafi verið örugg með sitt vega-
brjef.
Friður veri með þjer!
Elínborg Lárusdóttir.
Margrjet Pálsdóttir
Einni er nú færra
ágætra kvenna,,
er harm sinn í hljóði bera,
og gleyma sem oftast
eigin kjörum
í því að hjálpa og hjúkra.
Þars einmana sálir
í örbirgð hnýptu,
þangað varst þú vön að koma.
Oóðlát og glaðvær,
með gjöfular mundir,
miðlaðir mörgum af litlu.
Mjer var það hressing,
er mættumst við stundum,
með gletni á góðviðrisdögum.
En í hretviðrum
harma og sjúkleiks
fanst mjer jeg þekkja þig fyrst.
„í mæli þeim sama,
er mælið þjer öðrum,
mun yður mælt yerða að lyktum“.
Fornheilög kenning,
fyrirheit, lögmál, —
það mætti rætast á þjer.
Uti á auðnum
ókunna sviðsins,
þangað, sem þú ert nú komin,
aldregi munt þú
einstæðingur,
ef nokkurt rjettlæti ríkir.
Farðu vel, frændkona.
Fátt skal hjer rakið,
en margs þó og góðs er að minnast.
Kyrlátar kveðjur
og klökkar þakkir
frá okkur — fylgja þjer hjeðan.
Ingibjörg Benediktsdóttir.
Nemendur Blindraskólans og
starfsfólk vinnustofu blindra
senda stúkunni Rebekku Oddfell-
ow-reglunnar alúðar þakkir fyrir
hinar kærkomnu jólagjafir og
óska hénni allra heilla á komandi
ári.
TVEIMUR SKIPS-
HÖFNUM BJARGAÐ.
FHAMH. AF ÞEIÐJfU SÍÐU.
arbergi og hjeldum í áttina til
úíeflavíkur. Settum við dráttar-
taugar í þóftur bátanna, þan
sem enginn sjerstakur útbúnað-
ur er í þeim, til þess að draga
?á, og var ,Freyja‘ nær okkur
en ,Sjöfn‘ f jær. Þegar við vorum
undan Sandgerði, gerði hríðar-
jel og slitnuðu bátarnir þá aft-
an úr „Gaut“. Við höfðum ljó»
í bátunum og einnig lýstum við
þá upp með kastljósi, og sáum
við því altaf hvað þeim leið.
En nú skifti.það engum tog-
um, að „Freyja“ sökk. Þóft-
urnar munu hafa rifnað úr
henni og hún liðast í sundur.
Við komumst fljótt að hin-
um bátnum og tókst okkur að
koma í hann taug. Var það ekki
hættulaust, þar eð mikið var aí
netum og braki í sjónum.
Til Njarðvíkur komum við
um miðja nótt, en veður var
þá svo slæmt, að skipshafnirn-
ar treystust ekki til að fara í
land. Lágum við þar til morg-
uns og fóru þær í land kl. 8þ<jj.
*
Bílar voru nú sendir frá Höfn-
um eftir skipshöfnunum; þóttust
Hafnarmenn þær úr helju heimt
hafa. Þakka þeir foringja Gauts,
Eiríki Kristóferssyni, og mönnum
lians fyrir ötula og djarflega fram
komu við björgunina.
Báturinn sem sökk var 6 smál.
að stærð og var eigandi hans
Magnús Ketilsson.
ÞARFASTI ÞJÓNNINN.
FRAMH. AF FIMTU SÍÐU.
Tekur maður sjerstaklega eftir
því, að stíurnar hafa verið altoí
stórar, og að með öllu er ótækt að
negla þær saman í stað þess að
nota bolta.
Stjórnarráðinu hefir nú verið
send skýrsla stýriinanns, og er
þess að vænta, að stjórnarvöldin
setji nú þegar strangar og á-
kveðnar reglur um umbúnað all-
an um borð í skipunum, svo eigi
sje hætta á endurtekningu af
þessu tagi.
Því miður er þetta tilfelli ekk-
ert einsdæmi; það er engin ástæða
til að ætla, að útbúnaður sje verri
um borð í „Dettifossi", en öðrum
skipum, sem hesta flytja frá ís-
landi til útlanda, og ekki dreg
jeg í efa, að skipshöfnin hafi gert
alt sem í lienuar valdi stóð, til að
hjálpa og liðsinna hrossunum.
En einmitt vegna þess, að svona
getur ávalt skeð jafnvel þótt skip-
ið sje stórt og gott, eins og „Detti-
foss“, má það ekki líðast, að í
neinu sje slakað á þeim reglum
og fyrirskipunum, sem settar eru
til að tryggja öryggi hrossanna
um borð; það er skylda hvers
einasta manns, sem í hlut á, að
láta dýrunuin ekki líða ver en
óhjákvæmilegt er, ef þeir vilja
teljast með siðuðum mönnum. Og
ef vjer Islendingar viljum heita
menningarþjóð, ber oss skylda til
að sjá um, að fallegasta skepnan
okkar, og sú sem um margar aldir
hefir verið oss hjartfólgnust,
mætti betri meðferð þangað til
hún kemur á markaðsstaðinn en
nú skeður, úr því nauður rekur
oss á annað borð til að selja hana.
(Úr „Dýraverndaranum“).