Morgunblaðið - 04.08.1938, Page 8

MORGUNBLAÐID
r ® D 0 ©
npfijlu rfTiÓ*LCJJJTL, hjdJti/Tixt °
i r
Við landamæri Svíþjóðar og
Noregs átti sjer stað á dög-
mrani skemtilegt atvik, sem sagt
hefir verið frá í flest öllum Norð-
urlandablöðunum.
Aðalpersóna sögunnar var sænsk
bóndakona. Hún var á leið til Nor-
egs í almenningsvagni, eins og
raunar oft áður, til að heimsækja
dóttur sína, sern er gift norskum
iðnaðarmanni. Ems og flestra
mæðra er siður hafði hún með
sjer gjafir til dóttur sinnar og
barna hennar. Að þessu sinni hafði
gamla konan meðferðis tvö svíns-
læri. Fyrst í stað geymdi hún
pakkann með svínslærunum í sæt-
inu við hliðina á sjer, en smátt
og smátt fyltist almenningsvagn-
inn af fólki og að lokum varð
konan að setjast á pakkann.
Þegar að landamærunum kom
fór fram tollskoðun að venju.
— Eruð þjer með nokkra toll-
vöru? sagði norski tollþjónninn
við konuna.
Hún hristi höfuðið. En — verið
gat að hún kæmist í vandræði út
af svínslærunum og er hún hafði
hugsað sig um kallaði hún á toll-
þjóninn og sagði ofur hægt og
rólega:
— Jeg er með tvö svínslæri.
— Hvar eru þau? spurði toll-
þjónninn.
— Jeg sit á þeim, sagði gamla
konan, eins og satt var, og hún
átti bágt með að skilja að allir
| skyldu fara að hlægja í bílnum.
Tollþjónninn sá að embættis-
virðuleiki sinn var í voða og hann
sagði í myndugum tón:
— Það sæmir ekki að vera með
gamansemi við þjónandi emhættis-
menn!
Svínslærin fóru tollfrítt inn fyr-
ir landamæri Noregs.
'k
Lögreglan í Yalencia gerði ný-
lega húsrannsókn hjá manni ein-
um og fann þar gull og gersemar
sem samtals voru margra miljóna
peseta virði. ~k
Búnaðarsamband Bandaríkjanna
hjelt nýlega átveislu mikla í
Chicago. Meðal veislugesta var
kýr, sem hafði hlotið heiðursverð-
laun sambandsins á nýafstaðinni
landbúnaðarsýningu. Kýrin stóð
við háborðið og át ljúffenga töðu
á meðan aðrir veislugestir skáluðu
í kampavíni.
★
Enskur bíleigandi hefir látið
mála eftirfarandi setningu á bíl
1 sinn: „Það er betra að koma 5
mínútum of seint í þessum heimi
en að koma 20 árum of fljótt inn
í annan heim“.
★
Farþegaskip var úti í rúmsjó
og hvergi var land að sjá. Sjó-
gangur var töluverður.
— Þjónn, heyrðist kallað í aum-
ingjalegum róm. Hvað er langt til
lands.
Þjónninn, sem var orðinn leiður
á að svara þessari sömu spurn-
ingu oft sama daginn, svaraði; —
Þrír kílómetrar.
— Aðeins þrír kíl'ómetrar —
Guði sje lof, sagði hinn sjóveiki
farþegi og varp öndinni mæðilega.
— í hvaða átt er landið?
— Beint niður, svaraði þjónn-
inn.
Barnastúkan Æskan nr. 1. —
Skemtiför 1 Vatnaskóg sunnu-
daginn 7. ágúst. Lagt á stað kl.
8 með Magna. Farmiðar 2 kr.
fyrir börn, 3 kr. fyrir fullorðna.
Skemtifundur í skóginum kl. 3.
Veitingar á staðnum. Farmiðar
sækist í versl. Sæbjörg, Fram-
nesveg 38 (sími 5224) á fimtu-
dag og föstudag fyrir kl. 8 síð-
degis.
HjálpræSisherinn. í dag kl.
814 Hljómleikasamkoma. Lúðra
og strengjasveitin spil'a. — Vel-
komin!
För St. Víkings Nr. 104, að
Strönd á Rangárvöllum næst-
komandi sunnudag. Farseðlar
afgreiddir í Góðtemplarahúsinu
í dag kl. 6—7 og 8—9.

Saumaðir dömukjólar og
blúsur á Óðinsgötu 26, niðri.

Við Tjörnina er snoturt her-
bergi til leigu strax í Vonar-
stræti 8, uppi.
Tveggja til þriggja herbergja
íbúð óskast 1. október næstk.
Uplpýsingar í síma 3854.
2—3 herbergi og eldhús ósk-
ast 1. okt. Þrent fullorðið í
heimili. Tilboð sendist afgr.
blaðsins fyrir 10. ágúst, merkt:
„Þrent“.
Haf nf irðingar:
Sólrík íbúð, 2 herbergi og
eldhús til leigu fyrri fámenna
fjölskyldu, frá 1. okt. Vestur-
braut 6. Sími 9190.
i« 111 iíii <f íia v ~Ti < Tinr t 1 aarb 1 jTn »71 ¥ ? ,ni
Fimtudagur 4. ágúst 1938..

íslenskt böglasmjör, sjerlega
gott. Þorsteinsbúð, Hringbraut
61, sími 2803, Grundarstíg 12,,
sími 3247.
5 manna bíll óskast keyptur'
model 1935, eða yngri. Tiiboð
leggist inn í afgr. Morgunblaðs-
ins fyrir hádegi á föstudag,.
merkt ,,Bíli“.
Kopar keyptur í Landssmiðj-
unni.
Brjefsefni í möppum. Glæsi-
legt úrval. Bókaverslun Sigurð-
ar Kristjánssonar, Bankastræti 3
Kaupum flöskur, flestar teg-
undir, soyugiös, dropaglös með
skrúfuðu loki, whiskypela og
bóndósir. Sækjum heim. Versl.
Hafnarstræti 23 (áður B.S.I.)
Undaneldis minkar. Nokkur-
reynd karldýr og ungir minkar
seljast lágu verði. Dökkir, silki-
gljáandi af Quebec-kyni, reglu-
lega góð dýr. Axbergs Páls-
djursgárd, Hovsta, Sverige.
Vil kaupa nýtt og vandað í-
búðarhús, helst í suðaustur
bænum eða hávesturbænum.-------
Tilboð um söluverð og lýsing
á húsinu leggist inn á afgr.
Morgunblaðsins fyrir kl. 6 e.
m. þ. 5. þ. m. merkt ,,Hús“.---
Mikil útborgun vís.
5 manna bíll til sölu með sjer-
stöku tækifærisverði, ef samið
er strax. Upplýsingar bifreiða-
stöðin „Ör“, sími 1430.
EF LOFTUR GETUR ÞAÐ
EKKI-----ÞÁ HVER?
MARGARET PEDLER:
DANSMÆRIN WIELITZSKÁ 13.
„Sem dansmær finst mjer Mademoiselle Wielitzska
•vera göfug — fullkomin, en sem kona —“
„Já — en sem kona? Talið út. Hvað vitið þjer um
mig sem konu?“
„Jeg held, að það hafi gleymst að skapa í yður sál“,
sagði hann þurrlega.
„Jeg'er víst heldur skilningssljó. Vilduð þjer ekki
útskýra þetta nánara?“
„Jú, eins og þjer óskið. Besti vinur minn var einn
af þeim, sem elskaði yður“.
„Það ætti frekar að vera meðmæli með mjer?“
Hann varð hörkulegur á svip.
„Já, ef þjer hefðuð komið heiðarlega fram við hafcm,
En þjer gáfuð honum óspart undir fótinn, uns hann
var yðar af' lílvima og sál. Þá gáfuð þjer honum spark.
vísuðuð honum á bug. Þóttust vera hissa. Þjer höfðuð
aldrei meint neitt alvarlegt! Höfðuð á takteinum þær
lítilfjörlegu afsakanir, sem kona hefir, þegar hún er
orðin þreytt á að leika sjer að einhverjum karlmanni,
orðin leið á honm!“
Þegar hann þagnaði, leit hún upp og horfði á hann.
Hún var náföl í andliti, og varir hennar titruðu.
„Þakka yður fyrir lýsinguna“, sagði hún hikandi.
„Nú er jeg búin að heyra, hvernig jeg éij. 3[eg
ekki, að fólk hafði þessa Bkoðtul 4 i í i j
Hann starði forviða á hana — á hina sársaukafullu
drætti í andliti hennar, titrandi varirnar og hrygðar-
svipinn í augunum. Þá skildi hann, hve orð hans höfðu
verið særandi. En hann ljet ekki á því bera.
„Jeg er hræddur um að jeg hafi farið út í öfgar“.
sagði hann þurrlega. „En þjer hvöttuð mig til þess“.
„Já“, sagði hún. „Það gerði jeg víst“.
Hún rjetti alt í einu úr sjer og horfði beint framan
í hann. „En þjer getið huggað yður við það, að þjer
liafið fengið nokkra hefnd fyrir vin yðar“. Hún virti
hann fyrir sjer hálf-vesæl á svip. „Þjer hafið sært mig“,
hvíslaði hún með brennandi sársauka, um leið og hún
gekk að hurðinni. „Nú fer jeg!“
„Nei“. Hann greip höndunum um herðar hennar og
stöðvaði hana. Um stund stóðu þau bæði kyr í sömu
sporum, og hann horfði á hana, eins og á báðum átt-
um. Síðan virtist hann alt í einu taka ákvörðun.
„Þjer getið ekki farið, fyr en þokunni ljettir“, sagði
hann. „Eigum við að semja frið á meðan þjer bíðið?
Fáið yður sæti“. Hann dró fram stóran hægindastól
fyrir hana. „Við skulum láta sem við sjeum ekki alt
of mikið á móti hvort öðru“.
„Jeg hefi aldrei sagt, að jeg væri á móti yður“, sagði
hún.
„Nei, en þjer eruð það samt áreiðanlega. Það er
ekki nema eðlilegt, eftir dirfsku mína, Og jeg vil líka
helst að þjer sjeuð það“, bætti hann við þurrlega. „En
þjer eigið ekki heitari aðdáanda að list yðar en mig.
Jeg get sagt yður, að dans hefir djúp áhrif á mig. Jeg
er málari —“
„Málið þjer veggi?“, greip Magda fram í fyrir hon-
um brosandi. Það glaðnaði yfir henni, um leið og hann
breyttist í viðmóti.
„Já, það geri jeg reyndar, meðan fólk heldur áfram
að þekja veggi með málverkum af sjer“.
Mögdu Ijek forvitni á að vita, hvort hann væri þekt-
ur listmálari, en hann hjelt áfram, áður en hún gat
spurt:
„Jeg elska list mína“, sagði hann, „en jeg get þó
ekki líkt henni við list yðar, þessa lifandi, hrífandi
túlkun á fegurð. Mjer er enn í minni, er jeg einu
sinni, fyrir tíu árum, sá litla telpu dansa úti í skógi“..
Magda hallaði sjer fram og beið með eftirvæntingu
eftir að hann hjeldi áfram. „Jeg get ekki hugsað mjer
yndislegri sjón. Hún var alein, lítil og fíngerð stúlka,
með yndisfagurt andlit og kolsvört perluaugu. Það var
eins og henni væri eðlilegra að dansa en ganga. Hún
lofað mjer að mála sig, þar sem hún hvíldi undir stóru
trje. Þetta var fyrsta málverkið, sem jeg var verulega
heppinn með, svo að þjer sjáið, að jeg hefi ástæðu til
þess að vera einni dansmær þakklátur“.
Magda var orðlaus af undrun. Nú fyrst vissi hfin
hvers vegna hún hafði kannast við martoinn. Hann var
enginn annar en málarinn, sem hún hafði mætt í skóg-
inum í Coverdale, fyrir tíu árum.
Þetta var „Sankte Michael"!
„Hvað heitir þetta málverk, sem gerði yður fræg-
an?“, spurði hún og reyndi að vera róleg.
„Titania sefur“.
„Þjer eruð þá Michael Quarrington?“
„Já, og nú þekkjum við hvort annað“.
Hann iðraðist augsýnilega eftir, hve harður hann
hafði verið við hana og reyndi nú að fá hana til þess
að gleyma því. Hann fór að tala um vinnu sína, og
síðan barst talið að músík og bókmentum. Loks leiddi
hann hana inn í næstu stofu og sýndi henni úrval af
koparstungum, sem hann átti. Hann sugði henni marg-
ar skrítnar sögur um það hvernig hann hefði eignast
sumar þeirra fyrir tilviljun, og Magda kyntist honum
frá þeirri hlið, sem var honum eðlilegust, hinu hlýja
og skemtilega viðmóti hans, er hann talaði á sinn rólega
og prúðmannlega hátt.
En þessari skemtilegu stundu varð skyndilega lokið..