Morgunblaðið - 23.02.1940, Blaðsíða 8

Föstudagur 23. febrúar 19401
*;
immnntflmHfflniHmimnimnH
Síðasta
Síöari hluti Litla píslarvottsin 3 nmiiuuuuiiuifflmiiuuiiuiiuiiio
afrek rauðu akui íilfunnar
Armand lagði hendlegginn um
lierðar systur sinnar og dró hana
luegt inn í kerruna.
„Kæra systir“, mælti hann, „ef
þú getur fundið einhver úrræði,
svo að jeg geti leyst Iíf ykkar
Percy, þá segðu mjer það strax“.
En hún svaraði rólega og á-
kveðið:
„Það er ekkert úrræði, Armand.
Ef það er, þá er það á guðs valdi“.
X. kapítuli.
Aðrir í hallargaxðinum.
hauvelin og menn hans höfðu
nú skilið við hitt föruneyt-
ið. Brátt heyrðist hófadynur í
fjarlægð, sem varð æ daufari, uns
hann hvarf alveg.
Þau Armand og Marguerite
heyrðu nú Heron gefa þá fyrir-
skipun, að hans kerra skyldi vera
á undan. Þau sátu alveg kyr og
biðu. Litlu síðar fór hin kerran
hægt framhjá þeim á veginum.
Heron stakk að vanda höfðinu
út um gluggann. Yar hann ófrýnn
ásýndar með skítuga bindið um
ennið. Hann leit með hæðnisglotti
á Marguerite, þegar hann sá hana
við gluggann.
„Biðjið allar þær bænir, sem
þjer kunnið“, sagði hann og hló
ruddalega, „að Chanvelin vinur
minn finni Capet í höllinni, því
að annars vitið þjer, hvað yðar
bíður; þá munuð þjer ekki sjá
jsólina koma upp í fyrramálið. Það
er — annaðhvort eða — J>jer
skiljið“.
Hún forðaðist að líta á hann;
því að það eitt, að sjá hann, vakti
hjá henni hrylling — hið inagra
andlit, alt bólugrafið, hinar þykku
varir og skítuga bindið um enn-
ið. — Alt vakti þetta viðbjóð.
Ilann var nú auk þess sýnilega
í æstu skapi. Það voru engin und-
ur að maður eins og Heron væri
órólegur, enda þótt samviskan
vildi sofa, því að í eyrum hans
endurhljómuðu neyðaróp hinna
mörgu saklausu manna, sem hann
hafði fórnað á altari metorða-
girndar sinnar og hins taumlausa
haturs.
Eftir Orczy
Hann gaf hermönnunum stutta
fyrirskipun, að skipa sjer í rað-
ir og hrópaði þvínæst:
„Áfram!“
Marguerite var í miklum
spenning. Hún heyrði traðk
hestanna fast við kerruna. Nú var
kerra Herons á undan. Hún heyrði
skröltið í hjólunum og hróp öku-
mannsins, þegar hann var að hotta
á hestana.
Kerran hristist ákaft. Margue-
rite hafði svima; hún hallaði sjer
aftur með lokuð augun og hjelt
í hönd Armands. Tími, rúm eða
fjarlægð var ekki lengur til. Að-
eins danðinn, sem er hærra öllu,
var eftir. Hann gekk á undan
ineð sigð yfir öxlinni og vinkaði
ánægjulega til hinna, sem á eftir
komu.
Enn varð stopp. Það marraði
og brakaði í kerrunum. Sumir
hestanna prjónuðu, er svo skyndi-
lega var tekið í taumana.
„Ilvað er nú að?“ heyrðist hás
rödd Herons í myrkrinu.
„Það er svartamyrkur, horgari“,
var svarað af einhverjum á und-
an. „Okumennirnir geta ekki sjeð
fram: á makka hestanna. Þeir vilja
fá að vita, hvort þeir megi ekki
kveikja á luktunum og teyma
hestana“.
„Þeir mega teyma hestana“,
svaraði Heron biturt, „en jeg vil
engin ljós hafa. Við vitum ekki
hvaða fábjánar kunna að leynast
bak við trjen, í von um, að geta
sent mjer kúlu í hausinn — eða
yður, undirforingi — við förum
ekki að kveikja Ijós, til þess að
verða skotmark fyrir þá — finst
yður? En látið ökumemiina teyma
hestana; svo geta tveir ykkar, sem
eruð í Ijósum fötum, farið af baki
og gengið á undan“.
Meðan verið var að framkvæma
þessa fyrirskipan, lirópaði hann
ennþá:
baronessu
•
„Erum við langt frá bölvaðri
kapellunni ?“
„Yið getum ekki verið langt frá
henni, horgari. Allur skógurinn
er ekki nema sex rnílur á hvern
veg og við höfum þegar farið
tvær mílur“.
„Þögn!“ öskraði Heron. „Hvað
var þetta? Þögn, segi jeg! Getið
þið ekki heyrt, bölvaðir?“
Það varð dauðaþögn. Oli eyru
lögðu sig við að hlusta. Eu hest-
arnir voru ekki rólegir. Þeir jöpl-
uðu á beislismjelunum, frísuðu og
lömdu niður fótunum, vildu sýni-
lega halda áfram. Þegar hlje varð
á þessu tiltæki hestanna og graf-
arkyrð yfir öllu, virtist nákvæm-
lega sama endurhljóma frá skóg-
inum — japl á beislismjelum, frís
og fótatramp hesta, líkast því sem
einhverjir væru á ferð langt inni
í skóginum.
„Það er Chauvelin borgari og
menn hans“, hvíslaði undirfor-
inginn eftir stutta þögn.
„Þögn — jeg vil hlusta“, kom
stutt, en ákveðin fyrirskipun.
Enn á ný hlustuðu allir. Menn-
irnir þorðu varla að draga and-
ann. Þeir tóku um beislin og
reyndu að róa hestana. Og aftur
heyrðist sama út í myrkrinu, sem
virtist benda til þess, að menn og
hestar værn í nánd.
„Já, það hlýtur að vera Chauve-
lin borgari“, sagði Heron að lok-
lim; en auðheyrt var á röddinni,
að hann var smeyknr og ekki
sannfærður um, að það væri
Chauvelin. »„.Jeg hjelt, að hann
myndi vera kominn til hallarinn-
ar“.
„Hann hefir ef til vill orðið að
fara fetið vegna myrknrsins,
Heron borgari“, sagði undirfor-
inginn.
„Höldum þá áfram“, mælti
Heron,^ „því fyr sem við náum
honum, því betra“.
Riddararnir, kerrurnar tvær,-
ökumennirnir og mennirnir,
'TytexT jnú^u/t\hc^Á/rux
Liðsforingi einn í enska hern-
um, sem bar föðurlega umhyggju
fyrir hermönnunum í sinni sveit,
ljet dag nokkurn kalla á einn
hermannanna fyrir sig, segir enskt
blað.
— Það eru erfiðir tímar heima
fyrir, sagði liðsforinginn, og flest-
ir okkar reyna að senda heim
nokkra skildinga af launum okk-
ar. En jeg hefi tekið eftir því, að
þjer^sendið aldrei peninga heim.
— Ef þjer haldið, að það hafi
einhverja þýðingu, herra liðsfor-
ingi, sagði hermaðurinn, megið
þjer senda konunni minni nokkra
skildinga af mínum launum. En
hún hefir 70.000 krónúr á ári í
rentufje.
★
Eftirfarandi á að hafa átt sjer
stað á heimili einu í Kaupmanna-
höfn: Húsfreyjan varð skyndilega
lasin og háttaði ofan í rúm. Mað-
ur hennar sendi eftir lækni.
Eftir nokkrar mínútur kom
læknirinn út úr svefnherherginu
og sagði við manninn:
— Jeg gæti best trúað, að það
væri lítil Angina á ferðinni.
— Hamingjan góða! sagði eig-
inmaðurinn, og við sem eigum
f jögur fyrir!
★
Það skeður margt í myrkrinu í
borgum ófriðarþjóðanna, þar sem
ekki má sjást glæta af ótta við
loftárásir. Eftirfarandi saga er
frá London.
Tveir menn rákust á í myrkr-
inu og annar sagði:
— Þjer getið víst ekki sagt
mjer, hvert jeg er að fara?
— Jú, þjer eruð að ganga út í
Serpentinvatnið í Hyde Park. Jeg
Var að koma upp úr því!
★
I ítalska hjeraðinu Darano hjá
Medine var framinn óvenjulegur
þjófnaður á dögunum. Sami mað-
ur heimsótti sjö kirkjur og stal
kirkjuklukku í hverri kirkju.
Þetta gerðist alt sömu nóttina.
Álíka merkileg þykir sagan um
ameríska liðþjálfann, sem nýlega
var dæmdur í New York. Hann
hafði selt gamlar fallbyssur frá
hinu sögulega Jay-virki. Kaupand
inn var — fornsali.
★
Sigga litla kemur hágrátandi
heim úr skólanum og segir, að
stór strákur hafi sparkað í hana.
— Hvað er að heyra þetta,
Sigga mín, sagði mamma hennar.
Hefir þú grátið svona alla leið
frá skólanum?
— Nei, jeg hyrjaði hjerna við
húshornið.
★
i
— Tókstu eftir náunganum, sem
við ókum á ?
’ — Já, en mjer leist statt að
segja ekkert sjerlega vel á hann.
sem gengu á undan og teymdu
hestana, komust nú á hreyfingu
aftur. Aftur hófst þetta tómlega
og eymdarlega ferðalag í svörtu
náttmyrkrinu.
Armand og Marguerite sátu í
kerrunni og hjeldust fast í hend-
ur.
„Það er de Batz og vinir lians“,
hvíslaði hún mjög lágt.
,,De Batz?“ spnrði hann ótta-
sleginn, því hann gat ekki sjeð
framan í Marguerite í myrkrinu;
og vegna þess, að hann gat ekki
skilið, hversvegna hún fór alt í
einu að tala um de Batz, hugsaði
hann með ógn og skelfingu, að
spá hennar væri að rætast, að húu
— örmagna af þreytu og hræðslu
— hefði skyndilega mist vitið.
„Já, de Batz“, svaraði hún.
„Perey sendi honum brjef, og bað
hann að inæta sjer — hjer. Jeg
er ekki brjáluð, Armand“, bætti
hún við róleg. „Sir Andrew fór
með hrjefið til de Batz daginn
sem við fórum frá París“.
„Guð minn góður“, stundi Ar-
mand og tók utan um systur sína,
eins og til þess að vernda hana.
„Ef ráðist verður á Chauvelin og
menn hans — ef-------
„Já“, sagði hún með sömu ró,
„ef de Batz ræðst á Chauvelin og
kemst á undan honum til hallar-
innar og verst þar, verðum við
skotin, Armand — —• og Percy“.
„En er Dauphinen í Cháteau
d’Ourde?“
„Nei, ]>að held jeg ekki“.
„Hversvegna hefir þá Perey
kallað á de Batz til hjálpar? Nú
þegar------t—“.
„Jeg veit það ekki“, sagði hún
og var vonleysishreimur í rödd-
inni. „Þegar hann skrifaði brjef-
ið, gat hann að sjálfsögðu ekki
vitað, að þeir myndu taka oltkur
með sem gisl. Hann hefir ef til
vill hugsað, að hann gæti komist
undan, ef gerð yrði óvænt árás
að nóttu til — og hann væri einn.
En nú, þegar þú og jeg erum
með.-----—■ Æ, hve hræðilegt þetta
er alt; jeg botna ekki neitt í
neinu“.
„Heyrðu!“ sagði Armand skyndi
lega og greip fast um handlegg
hennar.
„Stopp!“ heyrðist rödd undir-
foringjans í myrkrinu.
I þetta skifti var ekki um að
villast. Illjóðið heyrðist greini-
lega. Það var ekki langt undan.
Það var hljóð frá manni, sem
kom hlaupandi og stynjandi.
Hrópin heyrðust við og við milli
hlaupanna.
Framh.

GUÐSPEKIF JELAGAR!
Reykjavíkurstúkan í kvöld.
BETANÍA.
Föstuguðsþjónusta í kvöld kl.
8i/£. Ingvar Árnason talar.
(Passíusálmar).
HÚSMÆÐRADEILD
KVENNASKÓLANS
3 stúlkur geta komist að nú
þegar vegna forfalla þeirra, er
ráðnar voru á námskeið það, er
nú stendur yfir. Ingibjörg H.
Bjarnason. •
Jáutps&ajiuc
% AFSKORIN BLÓM
Kabtusbúðin,
0 Laugaveg 23. Sími 1295.
TESLA-VJEL
til sölu (fyrir lækna eða snyrti^
stofu). Stofa 3 Landakoti kL-
3—5.
VEL SIGINN FISKUR
í matinn í dag. Simar 1456,*
2098 og 5275.
BILLIARDBORÐ
5x9 fet, eik, lítið notað tiT
sölu. A. v. á.
Vil kaupa
NOTAÐA KOLAELDAVJEL.
Uppl. í síma 2733.
MEÐALAGLÓS og FLÓSKUR
keypt daglega. Við sækjum.
Hringið í síma 1616. Laugaveg®
Apótek.
ÞORSKALtSí
frá Laugavegs Apóteki kostar
aðeins kr. 1,35 heilflaskan. Vi®
sendum. Sími 1616.
KALDHREINSAÐ
þorskalýsi sent um allan bæ. —
Bjöm Jónsson, Vesturgötu 28.
Sími 3594.
DÓMUFRAKKAR'
ávalt fjrrirliggjandi. Guðm.
Guðmundsson, klæðskeri. —
Kirkjuhvoli.
KAUPUM FLÖSKUR
stórar og smáar, whiskypela*.
glös og bóndósir. Versl. Alda.,
sími 9189, Hafnarfirði.
GULRÓFUR
seljum við í heilum og hálfum
pokum á kr. 5.50 og kr. 3,00-
Sendum. Sími 1619.
KAUPUM FLÖSKUR
stórar og smáar, whiskypel%
glös og bóndósir. Flöskubúðin,
Bergstaðastræti 10. Sími 5395.
Sækjum. Opið allan daginn.
ÞAÐ ER ÓDÝRARA
að lita heima. Litina selur
Hjörtur Hjartarson, Bræðra-
borgarstíg 1. Sími 4256.
FULLVISSIÐ YÐUR UM
að það sje Freia-fískfars, sem
þjer kaupið.
EFTIRMIDDAGSKJÓLAR
og blúsur í úrvali. Saumastofan
Uppsölum, Aðalstræti 18. —
Sími 2744.

SAUMASTOFA.
Sauma dömu- og barnafatnað^
Júlíana V. Mýrdal, Þórsgötu 8.
REYKHÚS
HarðfUksöIunnar við Þvergötu,
tek.ur kjöt, fisk og aðrar vörui
til reykingar. Fyrsta flokk;
vinna. Sími 2978.
OTTO B. ARNAR,
löggíltur útvarpsvirki, Hafnar- .
stræti 19. Sími 2799. Uppsetn- ^
ing og viðgerðir á útvarpstækj-
um og loftnetum.

SKRIFSTOFA
eitt gott herbergi, til leigu S
Laugavegs Apóteki.