Morgunblaðið - 29.02.1940, Blaðsíða 6

6 * . „ MORGUNBLAÐIÐ Fimtudagur 29. febrúar 1940
Minningarorð um
Þorstein Þorsteinsson
oooooooooooooooooo
I ÚR DAGLEGA |
| LlFINU |
ooooo<x OOOOOCX
Umkvörtun hefir blaðinu borist út
af því, að í útvarpinu hafi fyrir nokkru
yerið skýrt frá því, að hátshöfnin á
vjelbátnum Kristjáni væri talin af, en
þetta gert áður en tækifæri hafði verið
tií ' áð tílkýnna sumum aðstandenum
mannanna þá sorgarfregn.
Umkvörtun þessi var ekki borin fram
í ásökunartón, því hjer hefir verið um
óviíjaverk að ræða, en til ábendingar
fyrir eftirtímann. En hver maður skil-
ur, kemur sjer illa, og getur í vissum
tilfellum hlotist varanleg mein af, ef
útvarp eða blöð hraða um of flutning
slíkra fregna.
★
Norður á Akureyri vildi það slys til
hjer á dögunum, að maður að nafni
Þorvaldur Vestdal varð fyrir klaka- og
enjóskriðu er fjell af húsþaki og
meiddist svo alvarlega, að hann var
meðyitundarlaus fluttur. á spítala og
dó eftir nokkra daga.
Svo hættulegt getur það verið, að
lenda í slíkum snjóflóðum, og einkenni-
kgt að það skuli ekki oftar koma fyr-
ir að af því hljótist meiðsl á vegfar-
endum.
Slysið á Akureyri minnir menn á, að
fjllilega sje ástæða til að fara varlega
í þessum efnum og athuga, hvort útlit
er fyrir að maður geti búist við slíkum
ekriðum yfir sig á götunni.
Þar sem hús eru há, er standa með-
fram fjölfömum götum, er ástæða til
•ð hafa eitthvert það viðnám á þakinu,
er fyrirbyggi að öll klakahellan eða
fcnnin geti runnið niður af þakinu í
eínu.
Er þetta ekki verkefni fyrir Slysa-
vamafjelagið, þá deild, sem kennir
hvernig forðast eigi slys á landi?
★
Nú hefir það frjest í gegnum út-
varpið, frá póst- og símamálastjóra, að
•llur póstur frá íslandi fari með skip-
um, sem fara til Englands og að hann
verði þar skoðaður.
En hvemig víkur því þá við með
póst til landsins? Með hvaða skipum
kemur hann? Nú hafa liðið svo vikur
að ekki hefir komið póstur frá út-
löndum, þó fiskiskipin komi hingað dag
lega að kalla frá Englandi. Má búast
við breytingu á þessu? Það væri ekki
úr vegi að almenningur fengi eitthvað
um þetta að vita hjá póststjóminni.
★
Það er ekki laust við að ýmsum
finnist framkoma póstmálastjóra vera
dálítið miðaldaleg. Þaðan koma fyrir-
skipanir og tilkynningar með næsta
litlum fyrirvara. Eins og t. d. með
breytinguna á klukkunni um síðustu
helgi. Þetta er tilkynit almenningi svo
að segja fyrirvaralaust, og hefði þó'
verið útlátaiaust að segja frá þessari
fj'rirætlun nokkram dögum áður en
hreytingin var gerð.
★
Einn af lesendum blaðsins hefir bent
6, að eigi muni það hafa verið ais-
kostar rjett, sem stóð í grein hjer í j
blaðinu um daginn, að afmælisrit Ein- j
arsars Amórssonar sje hið fyrsta slíkt
rit hjer á landi.
Þegar Guðmxmdur Magnússon próf.
varð sextugur, gáfu iæknar út sjer-
stakt blað af Líbknablaðinu, þar sem
starfsbræður hans skrifuðu vísindaleg-!
ay ritgerðir og var þetta gefið út í
heiðursskyni við hinn sextuga lækni og
vísindamann.
★
'Kunningi minn einn var að velta því
fjrir sjer hjer um daginn, hvo'rt fje sem
nótað er til hafnargerða eða íendingar-
bóta sje yfirieitt ekki fleygt í sjóinn.
Erindi Sigairðar Nordal, sem
■|jera átti í útvarpinu í kvöld, er
nmstað til þriðjudags í næstu viku.
T gær var til moldar borinn Þor-
-*• steinn Þorsteinsson slátrari,
Laugaveg 38 B í Reykjavík. Þor-
steinn var fæddur á Yrjum á
Landi 6. okt. 1851. Foreldrar kans
voru þau ágætishjón Þorsteinn
Þorsteinsson, ættaður frá Skarði í
Austur-Hrepp, ög Guðrun Teits-
dóttir, ættuð frá Snjallsteinsstöð-
um á Landi. Þau hjónin fluttu
að Skarði á Landi þegar Þorsteinn
var á fyrsta ári og ólst hann þar
upp hjá foreldrum sínum til ferm-
ingaraldurs. Eftir ferminguna
varð Þorsteinn að fara úr föður-
húsum og vinna fyrir sjer sjálfur,
því þröngt var í búi heima, en
börnin mörg. Fór Þorsteinn þá í
vinnumensku að Hörgsholti í
Hreppum og var þar í full 10 ár
og íáðar að Bryðjholti í sömu
sveit. Þar dvaldist hann þar til
hann festi sjer eftirlifandi konu
sína, Guðrúnu Vigfúsdóttur, sem
ættuð er frá Eyrarbakka, Fluttust
þau hjón til Reykjavíkur árið
1883 og hafa búið hjer síðan.
Þorsteinn sál .var glæsimenni
hið mesta, talinn fullra tveggja
manna maki að burðum á sínum
yngri árum, var hann því mjög
eftirsóttur til allskonar verka, og
kom það sjer vel fyrir hann, því
oft var lítið um vinnu í höfuð-
staðnum í þá dag, og átti hann
því eins og fleiri verkamenn stund-
umi erfitt uppdráttar.
En það voru fleiri eiginleikar en
líkamlegt afl, sem ljetti undir
lífsbaráttu hans. Hann var maður
svo orðvar og orðheldinn, að hver
sem honum kyntist komst fljótt
að raun um að þarna var drengur,
sem fullkomlega mátti treysta í
einu og öllu. Ljúfmenska hans og
góðlyndi var frábært, hann mátti
helst ekkert aumt sjá án þess að
bæta ef kostur var á. Gestrisni
hans var viðbrugðið, og var þó
oft af litlu að taka, en tínt það
semi til var.
Þorsteinn hafði gott verksvit og
var því iðulega trúað fyrir verk-
stjórn og fórst honum það vel úr
hendi, hvort sem í hlut áttu ein-
staklingar eða bæjarfjelagið. Sam-
viskusemi, nákvæmni og dugnaður
einkendi vinnubröð Þorsteins.
Yann hann hvað sem %rir kom
bæði á sjó og landi, en vann þó
lengst af sem slátrari, fyrst við
sláturhús Siggeirs sál. Torfasonar
allan þann tíma sem Siggeir sál.
rak það sláturhús hjer í bæ, og
síðan vann Þorsteinn hjá Slátur-
fjelagi Suðurlands meðan sjón
hans entist eða til ársins 1927.
Samtímis þessari atvinnu sinni
gegndi hann ýmsum öðrum störf-
um. Hann hafði með höndum bæj-
arvörslu Reykjavíkurbæjar í mörg
ár, svo og hestagæslu í afgirtu
beitilandi, sem bæjarmenn höfðu
til beitar fyrir reiðhesta sína.
Þeim starfa gegndi hann í mörg
ár og var honum það kært verk,
því hann var hestamaður ágætur.
Hann hafði og afburða hæfileika
til dýralækninga, og var hann oft
sóttur til bjargar hinum mállausu
vesalingum. Var hann mjög hepp-
inn við þessar lækningar sítiar,
jafnvel þar sem honum lærðari
menn höfðu orðið frá að hverfa
'án þess að geta hjálpað.
Þau Þorsteinn og Guðrún eign-
uðust níu börn, 7 drengi og 2
stúlkur. Af þeim dóu tvö í
bernsku, drengur og stúlka, hin
börnin ólust upp hjá þeim hjón-
um til fullorðins aldurs. En sorg-
in átti eftir að berja að dyrum
enn á ný, því þau mistu þrjá upp-
komna og mannvæhlega syni á
besta aldursskeiði. Fyrstur dó
Guðfinnur árið 1916, þá 25 ára að
aldri. Fórst hann sviplega við
vinnu sína. við hafnargerð Reykja-
víkurbæjar. Guðfinnur var dugn-
aðarmaður hinn mesti og drengur
góður, var þetta því þungt áfall
fyrir þau hjónin. Árið 1917 anistu
þau annan son sinn, Óskar, 21 árs
að aldri. Hann var rakari að iðn,
mesti efnispiltur. Þriðji sonur
þeirra, Sigurður, andaðist úr in-
flúensu vestur í Ameríku árið 1918
og var 30 ára að aldri. Þessi þrjú
ár voru stórtæk og miskunnar-
laus við þau hjón, en ekki var
æðrast þótt harmurinn væri sár,
það hefði verið fjarri skaplyndi
þeirra og festu.
Börn þeirra Þorsteins, sem nú
lifa föður sinn, eru: Grjeta, gift
Steingrími Árnasyni síldarkaup-
manni,- Vilhjálmur, 1. stýrimaður
á Súðinni; Karl, bakarameistari í
Reykjavík, og Ingvar, skipstjóri,
búsettur í Kaupmannahöfn.
Þau Þorsteinn og Guðrún
bjuggu á Laugaveg 38 frá síð-
ustu aldamótum og höfðu húsráð
til ársins 1927 að Vilhjálmur son-
ur þeirra tók við. Voru gömlu
hjónin þar hjá honum síðan og
putu umhyggju hans og tengda-
dóttur sinnar, Ólafíu Gísladóttur.
Eins og áður er getið misti Þor-
steinn sjónina árið 1927, þá 75
ára að aldri, og lifði hann því í
myrkri hin síðustu 13 ár æfi sinn-
ar. En hann naut augna og um-
hyggju sinnar ágætu konu og lífs-
förunauts, Guðrúnar, sem með frá-
bærri þolinmæði hjálpaði honum
til að fylgjast með þjóðmálum
okkar og öðrumi viðburðum. Enda
hjelt hann fullum sálarkröftum
til hins síðasta.
Undanfarin sumur, þegar gott
var veður og heiður himinn, mátti
stundum sjá gamla manninn þreifa
sig út úr húsi sínu og taka sjer
stöðu undir suðurhlið þess. Þar
stóð hann og horfði mót sólu,
hvítur fyrir hærum og blindur.
Jeg þóttist vita að hann væri þá
oft að hugsa heim þangað sem
altaf var sól og sumar, og sjónin
aldrei þverr, þangað sem fimm
börn hans voru.
Nú kveðjum við þig, hjartkæri
vinur, öll sem nutum þinnar ein-
lægu vináttu og hjálpsemi. Við
munum seint gleyma minningu um
svo góðan dreng semi þú varst.
Guð blessi þig um tíma og eilífð.
Vinur.
Farsóttir og manndauði í Rvík
vikuna 4.—10. febrúar (í svignm
tölur næstu viku á undan): Háls-
ibólga 59 (61). Kvefsótt 160 (99).
|Blóðsótt 53 -27). Gigtsótt 0 (1).
Iðrakvef 18 (32). Kveflungna-
lungnabólga 1 (0). Skarlatssótt 1
i (0). Hlaupabóla 0 (4). .Kossageit
0 (3). Munangur 0 (1). Ristill 0
(4). Þrimlajsótt 0 (1). - - Land-
læknisskrifstofaii. (FB.).
Fjnnlandssðfa-
unin orðin 160
þús. krónur
Ávarp frá Norræna fjel,
09 Rauða Krossi
Daglega berast fregnir um
þær hörmungar, sem
finska þjóðin á nú við að búa
vegna styrjaldarinnar. Enn þá
verst hún ofureflinu af ein-
dæma þreki og hreysti. Dag-
lega berst Finnum hjálp hváð-
anæfa að og eina vonin til þess,
að þeir geti verndað frelsi sitt
og land, er að þeim berist næg
hjálp.
Vjer fslendingar höfum sýnt
í verki þá miklu samúð, sem
vjer höfum með Finnum með
meiri og almennari þátttöku í
fjársöfnun til Rauða Kross
Finnlands en dæmi eru til áð-
ur um nokkra fjársöfnun hjer
á landi. Þegar hafa safnast
kr. 160,000 og auk þess fatn-
aður um 7 þúsund krónur að
verðmæti. Vjer megum þó ekki
láta staðar numið, því að enn
er þörf á meiri hjálp. Æskilegt
væri, að þeir, sem vilja og
treysta sjer til vildu greiða
vissa upphæðámán. eða atvinnu
fyritæki t. d. eins dags arð og
verður þeim veitt móttaka eins
og öðrum gjöfum hjá Rauða
Krossi íslands, Norræna fje-
laginu, Bókavprslun Eymunds-
son og ýmsum skrifstofum og
opinberum stöðum.
Stjórnir Norræna fjelagsins og
Rauða Kross fslands.
Til Jóhönnu Bjarna-
dóttur á 88 ára af-
mælisdegi hennar
Jóhanna var á yngri árum
ötul og vann með trú og dygS,
hóf sig með tímans brött'u bárum.
bar ekki á kvíða eða hrygð;
framsækin, örugg, frjáls og djörf,
færði þjóð sinni hagnýt störf.
Farin er nú að fjöri og hreysti,
fullkomna kýs að hafa ró.
Algæsku Drottins altaf treysti
þó erfiðan tróð um lífsins snjó.
Hátt á níræðisaldri er,
elli þunga með prýði ber.
Bíður hún nú með bros á vörum
blessaðri eftir lausnarstund,
ánægð- er sínum yfir kjörum,
öllum brátt lokið hjer á grund.
Ósk hennar eina er og þrá,
opnast Guðs dýrðar hlið að sjá.
Jón J. Austmann.
KOIASALAN &-f.
ÍRöéifsbTali, 2. hæC
mmm 4M4 184«
Hvers vegna
deyja - ?
-
FRAMH. AF FIMTU SÍÐU.
seint. Verið á varðbergi gagnvart
öllum sárum í hörundinu, hnúta-
æxlum og meltingartruflunum.
Skurðaðgerð, röntgengeislar og
radíum eru einu viðurkendu varn-
irnar gegn krabbameini. Hlustið
ekki á skottulækna, sem segja
eitthvað annað.
★
Þetta voru algengustu dánar-
orsakirnar. Meinið er ekki, að þess
ar dánarorsakir skuli vera óhjá-
kvæmilegar, heldur hitt, að við
erum svo ljettúðug gagnvart þeiin.
Oll viljum við hafa góða heilsu
og lifa eðlilega æfilengd. En hvað
gerumi við til þess, að svo megi
verða ?
Við eyðum 500 miljón dollurum
á ári í „patentmedicin“, sem gera
meiri skaða en gagn. Þetta er
stærri upphæð en öllum læknis-
þóknunum nemur til samans. Við
tölum ekki við læknaUa nema þeg-
ar við erum veik, og þá er það
oft of seint. Við erum fórnardýr
óeðlilegra lifnaðarhátta, sem koma
í bága við grundvallarlög heil-
brigðinnar.
Við verðum að lifa samkvæmt
tvennum meginstefnum til þess að
lengja lífið og varðveita líf og
heilsu. Hvað æskuna snertir, þá
verðum við enn að bæta barna-
uppeldið, en umbætur þær, sem
orðnar eru á því, hafa lengt með-
alæfina um tíu ár. Við verðum
að mæla og vega krakkana mán-
aðarlega, halda þeim við meðal-
þjmgdina og finna orsakirnar, ef
það tekst ekki.
Og þeir fullorðnu verða að láta
lækna rannsaka sig á hverju ári
til þess að fyrirbyggja sjúkdóm-
ana. Þeir verða að lifa hollustu-
sömu lífi, sem tryggir heilbrigð-
ina: gott loft, heilnæmur matur,
sem nægi til þess að halda rjettri
þyngd, mikla hreyfingu, en enga
ofreynslu.
Dauðinn er alstaðar í fyrirsát.
Varnir okkar gegn honum eru of-
ur einfaldar, en haldgóðar.
Og sigurlaunin eru? Lífið sjálftí
Sk. Sk. þýddi.
l SÍI,UÍ' I
| cg b'áreíaskinn, |
X ódýr, til sölu og sýnis í X
Y glugga hjá V
X Gleraugnaverslun x
X F. A. Thiele, X
X Austurstræti 20. Y
OOOOOOOOOOOOOOOOOO