Morgunblaðið - 24.05.1940, Blaðsíða 8

Föstudagur 24. maí 1949..
8

<}tccsrcce&L
SÓLARSTOFA
með húsgögnum og sjerinngangi
og öllum þægindum til leigu
Ásvallagötu 23.
ÓFRÍÐA STÚLKAN 57
ia
I. O. G. T.
UMDÆMISSTÚKAN NR. 1
tilkynnir: Vegna óviðráðan-
legra atvika verður umdæmis-
þingið flutt úr Hafnarfirði til
Reykjavíkur, hefst kl. 2 laug-
ardaginn 25. maí.
ST. FRÓN NR. 227.
Aukafundur í kvöld kl. 8 í
loftsal Góðtemplarahússins. -
Dagskrá: 1. Skýrslur embættis-
manna og nefnda. 2. Vígsla
embættismanna.
FREYJU-FUNDUR
í kvöld kl. 8 y%. Kosning full
trúa til stórstúkuþings og önnur
venjuleg fundarstörf. Nokkur
börn sýna steppdans o. fl. —
Mætið stundvíslega. Æt
DRENGJAFÖT
pgallskonar dömufatnaður snið-
inn, mátaður. Fljót afgreiðsla,
Saumastofan Kirkjustræti 4. —
Sími 5336,
FATAEFNI
stöðugt fyrirliggjandi. Fataefni
tekin til saumaskapar. Klæðav.
Guðm. B. Vikar, Laugaveg 17,
sími 3245.
SNIÐASALA
sniðning á allskonar fatnaði
Klæðav. Guðm. B. Vikar, Lauga
veg 17.
HARÐFISKSALAN
Þvergötu, selur góðar og ódýr-
ar kartöflur og saltfisk. Sími
3448.
DÖMUFRAKKAR
ávalt fyrirliggjandi. Guðm.
Guðmundsson, klæðskeri. —
Kirkjuhvoli.
MEÐALAGLÖS OG FLÖSKUR
keypt daglega. Sparíð millilið-
ina og komið til okkar, þar sem
þjer fáið hæst verð. Hringið í
síma 1616. Við sækjum. Lauga-
yegs Apótek.
DÖMUKÁPUR
frakkar og swaggerar. Einnig
peysufatafmkkaefni. Verð við
allra hæfi. Kápubúðin.
KAUPUM FLÖSKUR
Btórar og smáar, whiskypela,
glös og bóndósir. Flöskubuðin,
Jergstaðastræti 10. Sími 5395.
íækjum. Opið allan daginn.
SUMAR KJÓLAR
eftirmiðdagskjólar, blússur og
pils altaf fyrirliggjandi. Sauma-
stofan Uppsölum. Sími 2744.
FULLVISSIÐ YÐUR UM
að það sje Freia-fiskfars, sem
þjer kaupið.
að
ÞAÐ ER ÓDÝRARA
lita heima. Litina selur
Hjörtur Hjartarson, Bræðra- Skilist Laufásveg 25. Sími 2660.
borgarstíg 1. Sími 4256. Fundarlaun.
„Nei, Tommy, það skulum við
ekki gera. Fyrir það fyrsta vil
jeg ekki hræða pabba og mömmu
og í öðru“.
Jeg þagnaði og Thomas skildi.
„Foreldrar þínir vita ekki að við
erum saman hjer. En ef mamma
þín kæmi þyrfti jeg ekki að láta
sjá mig?“
„Það er þýðingarlaust, Tominy.
Hún gæti ekki komist hjá að fá
að vita það. Jeg bý á Gfand Hotei
og þú býrð þar líka. Hún gæti
ekki komist hjá að fá vitneskju
um það.
Jeg stundi þungan. Thomas varð
óttasleginn: „Þetta er bölvað á-
stand“.
Jeg játti því. Nú fann jeg aftur
til verkjanna .Þetta var sannar-
lega bölvað ástand.
„Jæja, jeg læt þá engan vita
neitt, heldur fer beint á sjúkra-
húsið með þig“, sagði hann að
lokum og hriugdi á stofustúlkuna.
„Hún hjálpar þjer til að klæða
þig, við förum þangað í -sleða“.
sagði hann við mig.
Jeg hafði að vísu eijia bón að
biðja hann um, en jeg gat. ekkx
fengið mig til að biðja liann jum
það. Slúður, hugsaði jeg ;4*íð‘ nær
ekki neinni átt.
Stofustúlkan kom og dró mig
út úr rúminu og færði mig í sokka
og skó. Hún Ijet mig vera í nátt-
fötunum, því jeg gat ekki staðið
á fætur til að fara í kjól. Að lok-
um kom hún með loðkápu af
Thomasi og færði mig í hana. Jeg
var dúðuð upp yfir haus og leit
ákaflega skringilega út.
„Æ, lofið mjer að sjá spegil“.
Stöfustúlkan rjetti mjer spegil
og jeg sá náfölt andlit mitt. Var-
HREINGERNINGAR
Pantið í tíma. Guðni og Þrá-
inn. Sími 5571.
HALLO.REYKJAVÍK
1. fl. hreingerningar. Pantið
í tíma — pantið í síma 1347.
Ólafsson og Jensen.
Tek að mjer
HREINGERNfNGAR
Guðm. Hólm. Sími 5133.
SNÍÐUM OG MÁTUM
allan kven og barnafatnað. —
Saumastofa Guðrúnar Arngríms-
dóttur, Bankastræti 11. Sími
2725.
OTTO B. ARNAR
Iöggiltur útvarpsvirki, Hafnar-
stræti 19. Sími 2799. Uppsetn-
ing og viðgerðir á útvarpstækj-
um og loftnetum.
Æyicið-ýunclið
TVEIR (SELSKABS-PÁFA-
GAUKAR
hafa tapast. Vinsamlegast skil-
ist á Bergstaðastræti 51, kjall-
aranum.
Eftir ANNEMARIE SELINKO
SVARTUR SKINNHANSKI
tapaður. Finnandi vinsamlega
beðinn að skila honum á Berg-
staðastræti 10.
GULLARMBAND
mjór hlekkur, hefir tapast.
irnar voru fölar, munnur minu
virtist aftur ljótur og alt of stór.
Það voru ljósar rákir á augnhár-
unum og augnahrúnirnar voru lit-
lausar. Jeg mundi eftir að jeg
hafði ætlað að láta lita þær í gær.
Nú var jeg aftur eins ófríð og jeg
var í veruleikanum. En Thomas
var samt góður við mig. Það var
skylda hans, aðeins skylda hans.
Kvalirnar jukust og hin stóra
hugsjón hafði brostið.
En jeg hafði ekki ennþá borið
fram mína heitustu ósk.
Þegar við ókum í sleðanum
gegnum sofandi þorpið fjekk jeg
hjartslátt, svo óttaslegin varð jeg,
er mjer datt í hug að jeg fengi
ekki tíma til að bera fram bón
mína til Thomasar. Þegar við vær-
um komin á sjúkrahúsið myndi
ekki verða neitt tækifæri til að
tala við hann.
„Heyrðu, Tommy, það er annars
maður, sem þú ættir að láta vita
....“ sagði jeg.
„Hver er það, baby?“
„Sendu skeyti til Claudio
Pauls“.
Thomas varð undrandi. „Er þjer
alvara? Hvað á það að þýða?“
„Mig langar bara til að láta
hann vita hvernig mjer líður. Ó,
góði Thomas viltu ekki gera þetta
fyrir mig?“
Thomas hristi höfuðið. „Hvað
býstu eiginlega við að hann geri?
Hann sendir þjer í hæsta lagi
blóm“.
Nú sáum við sjúkrahúsið. Stóru
gluggarnir þrír á efri hæðinni
voru sjálfsagt á uppskurðarstof-
unni. Sleðanum var ekið gegnum
hlið og inn í garð, beggja megin
vegarins voru jólatrje.
„Þú ætlar að gera þetta sem jeg
bað þig um, er það ekki?“ spurði
jeg-
Og Thomas svaraði í tón eins og
maður talar við sjúkt barn: „Vit-
anlega, baby, ef þú vilt það endi-
lega“.
Kirkjuklukka í grendinni sló.
Klukknahljómurinn bergmálaði
um dalinn. Jeg var aftur hrædd.
Tveir menn lyftu mjer af sleðan-
um og báru mig inn. Sólin var að
koma upp og heimurinn var vin-
gjarnlegur alt í kringum mig. Emi
getur alt endað vel hugsaði jeg.
En kannske á jeg að deyja núna.
Jeg reyndi að láta sem allra minst
á því bera hve hrædd jeg var.
Læknirinn ungi kom í hvítum
kyrtli og heilsaði mjer glaðlega.
„Jeg verð að segja yður til
hróss, ungfrú ,að þjer eruð stund-
vís í besta lági“.
Jeg svaraði með titrandi vörum:
„Það má engan tíma missa, herra
læknir“.
Tvær hjúkrunarnunnur komu og
lögðu mig á sjúkrabörur. Þær
voru góðlegar á svipinn og jeg
bar traust til þeirra frá því fyrsta
að jeg sá þær. Jeg var ekkert
hrædd við þær nje feimin, en þó er
jeg venjulega feimin við nunnur,
vafalaust vegna þess að mjer þyk-
ir sjálfri svo gaman að njóta lífs-
ins og jeg get ekki skilið konur,
sem vilja gefa afkall á öllum
gæðum lífsins. Hendur systranna
voru svo mjúkar að jeg fann ekki
til er þær tóku á mjer.
„Og svo ökum við beint inn á
skurðarstofuna", sagði hinn glað-
legi Jæknir. „Þetta er búið áður,
en við vitum af“.
„Thomas verður að koma með,
herra læknir, Thomas verður að
koma------“ hrópaði jeg í örvænt-
ingu. Jeg hjelt dauðahaldi í
Thomas. „Jeg heimta að hann
verði hjá mjer altaf. Tommy, láttu
mig ekki vera eina“, sagði jeg
kjökrandi.
Læknirinn losaði hendi mína frá
erminni á jakka Thomasar, sem
jeg hafði gripið dauðahaldi í.
„Yðar kæri Thomas fer nú
út í borðstofuna okkar og fær þar
morgunkaffi í ró og næði. Ög þeg-
ar hann er búinn að drekka ligg-
ið þjer í indælu mjúku rúmi og
þá sest hann hjá yður“.
Thomas setti upp sinn allra. al-
varlegasta svip og gekk til hliðar.
Jeg settist upp: „Tommy!“
Og í hálfum hljóðum sagði jeg
við hann; „'Getur þú ekki farið
á símastöðina og sent skeytið áð-
ur en þú drekkur morgunkaffið ?“
Sjúkrabörunum mínum var rent
inn í stóra lyftivjel; jeg gat ekki
komið upp orði fyrir ótta. Mjer
var ekið inn í bjarta stofu og
síðan var jeg lögð upp á skurðar-
borð. Auk læknisins sá jeg annan
karlmann í hvítum slopp. Hjer
voru fleiri hjúkrunarnunnur, þær
voru rólegar á svipinn. Hvernig
stóð á því að fólk var svona ró-
legt hjer? Það er þó atvinna.
þeirra að skera fólk upR. Nú voru
hendur mínar bundnar við borðið-
Thomas hjelt að Claudio myndís
í hæsta lagi senda blóm.
Og jeg hugsaði: Blóm frá Clau-
„Andið djúpt og teljið hátt!“
Einn — tveir — þrír — fjórir
— Jeg heyrði sjálfa mig telja. Jeg
andaði djúpt. Eter, vafalaust eter..
Jeg gat ennþá hugsað.
— Fimm — sex — sjö —
Þeir mega ekki byrja strax, áð-
ur en jeg er búin að missa með-
vitundina. Telja, eins lengi og jeg"
get.
— Átta — níu — tíu — jeg er
enn með fullri rænu. Þjer megið
ekki skera strax, herra læknir!
Rödd mín hljómaði eins og hútt
kæmi langt úr fjarska- það er
ókunnugt skræk rödd — ellefu. •—<-
tólf —
Grænt. — Grænir hringir döns-
uðu fyrir augum mjer og sner-
ust, stöðugt grænir hringir. Og nú
silfurstafir. Telja, halda áfram að
telja. — Þrettán — fjórtán —
röddin heyrist varla hærra —
hærra..
— Fimtán — sextán — þjer
megið ekki byrja ennþá — seytjr
án — átján — jeg næ ekki and-
anum — átján — nítján. — Jegr
dett. Jeg dett með ógurlegum
hraða niður í kolsvart hyldýpi. —•-
Tuttugu — tuttugu og einn — jeg-
dett, dett — tuttugu — og —
einn — — —■
Jeg dett ofan í hyldýpi. Það er-
skrítið að vakna eftir svæfingu. -
Minnið kemur aftur í smááföng-
um. Það liðu tólf klukkustundir-
áður en jeg gat hugsað skýrt áv
ný.
Jeg ætla að taka við þrjátíur
og tveimur krónum, en það var
100 króna seðill, sem jeg átti að
gefa til baka af. Jegj neyddisfc.
til að gefa til baka með tómum
tíeyringumi. Það var hræðilegt.
Jeg taldi og taldi, en það kom.
ekki heim hjá mjer. En jeg varð
að flýta mjer. Og jeg byrjaði að
telja tíeyringana upp á nýtt, það
varð heilt fjall af tíeyringum, það >
stækkaði og stækkaði og jeg taldL
og taldi.
Framli.

onrwS
-••tn.'.

Ungur bóndi í Danmörku
kvæntist nýlega stúlku, sem
bjó nokkuð langt frá bæ hans.
Ungu hjónin komu heim úr brúð-
kaupinu um miðnætti og einstak-
ur friður og ró virtist ríkja á
framtíðarheimili þeirra.
Brúðhjónin voru samt varla
háttuð þegar þau heyrðu ógur-
legan hávaða frá vekjaraklukku í
skáp í svefnherberginu. En —
skápurinn var læstur og enginn
lykill fanst að honum,. Eftir ör-
litla stund byrjaði önnur vekjara-
klukka aðhringja og svona gekk
það koll af kolli, að þegar ein
vekjaraklukkan hætti tók önnur
við. Yekjaraklukkurnar voru svo
margar, að hringingarnar entust
til morguns.
Síðar kom í Ijós, að ráðskona
unga bóndans, sem varð að víkja
fyrir hinni nýju húsmóður, hafði
útvegað sjer vekjaraklukkur og
stilt þær inn á að hringja með
vissu millibili á brúðkaupsnóttina.
★
Hann og hún:
— Tvent getur lifað jafn ódýrt
og einn, ^agði hann.
— Hamingjan góða, jeg held
nú það, ef það er hestur og spör-
fugl, sagði hún.
★
Enskur liðþjálfi, mesti risi að
vexti, kom inn á hressingar-
skála þar sem mikið var af fjelög-
um hans fyrir. Hann tók sítrónu
og kreisti hana í annari hendinni
svo safinn vall úr henni.
— Hjerna piltar! sagði hann
lireykinn af kröftum sínum og
kastaði því sem eftir var af sítrón-
unni til hermannanna. — Reynið
hvort þið getið fengið einn ein-
asta dropa meira úr henni.
Margir reyndu, en árangurinu
var lítill.
Loks gaf lítill fölur náungi sig
fram. Hann tók sítrónuna og
kreisti hana og fjekk úr henni
sem svaraði teskeið af safa!
Liðþjálfinn varð orðlaus.
— Hvaða starfa hefir þú, ertu-
sterki maðurinn í sirkús? spurði
einhver.
— Nei, jeg vinn á skattstof-
unni, sagði maðurinn yfirlætis-
laust. +
— Jeg er hissa á því að hafa
ekki fengið póstávísun frá þjer
upp á peningana sem þú skuldar
mjer síðan í fyrra.
— Þú þarft ekki að vera neitt
hissa á því, því jeg hefi ekki sent
neina póstávísun ennþá.