Morgunblaðið - 27.06.1940, Blaðsíða 4
4
Fimtudagur 27. júní 1940.
Duglegur trfesmiður
vanur vjelavinnu, getur fengið atvinnu nú þegar. Tilboð
með kaupkröfu sendist Morgunblaðinu fyrir 3. júlí merkt:
„Vjelavinna“.
Vísitala.
Samkvæmt útreikningi kauplagsnefndar er vísitala
framfærslukostnaðar í Reykjavík mánuðina apríl til
júní 130.
Kaupuppbætur samkvæmt'lögunum um gengisskrán-
ingu og ráðstafanir í því sambandi verða því:
í 1. flokki 22,5%
- 2. flokki 20,0%
%
og - 3. flokki 16,0%.
VIÐSKIFTAMÁLARÁÐUNEYTIÐ
Auglýsing
om skoðun á bifreiðum og bifhjólum í lögsagnarumdæmi
Reykjavíkur.
Samkvæmt bifreiðalögunum tilkynnist hjer með bif-
reiða og bifhjólaeigendum að skoðun fer fram frá 1 .til 23.
júlí þ. á, að báðum dögum meðtöldum, svo sem hjer segir:
Mánud. 1. á bifreiðum og bifhjólum R. 1—75
Þriðjud. 2. - — — — — 76—150
Miðvikud. 3. - — — — —> 151—225
Fimtud. 4. - — —. — — 226—300
Föstud. 5. - — — — — 301—375
Mánud. 8. - — — — — 376—450
Þriðjud. 9. - — — — — 451—525
Miðvikud. 10. - — — — — 526—600
Fimtud. 11. - — ,— i— —H 001—675
Föstud. 12. - — —* — — 676—750
Mánud. 15. - — — — — 751—825
Þriðjud. 16. - — — -— — 826—900
Miðvikud. 17. - — — — . ' 901—975
Fimtud. 18. - — — — — 9761—1050
Föstud. 19. - — ,— — — 1051—1125
Mánud. 22 - — — — — 1200—1275
Þriðjud. 23. - — — — — 1276—1300
Ber bifreiða- og bifhjólaeigendum að koma með bif-
reiðar sínar og bifhjól til bifreiðaeftirlitsins í Pósthús-
ftræti 3, og verður skoðunin framkvæmd þar daglega frá
kl. 10—12 f. h. og frá 1—6 e. h.
Þeir, sem eiga farþegabyrgi á vörubifreiðar, skulu
koma með þau á sama tíma, þar sem þau falla undir skoð-
xinina jafnt og sjálf bifreiðin.
Vanræki einhver að koma bifreið sinni eða bifhjóli
til skoðunar, verður hann látinn sæta ábyrgð samkvæmt
b if re i ð al ögunum.
Bifreiðaskattur, sem fellur í gjalddaga 1. júlí þ. á,
skoðunargjald og iðgjöld fyrir vátrygging ökumanns,
verður innheimt um leið og skoðunin fer fram.
Sýna ber skilríki fyrir því, að lögboðin vátrygging
fyrir hverja bifreið sje í lagi.
Þetta tilkynnist hjer með öllum, sem hlut eiga að
máli, til eftirbreytni.
Tollstjórinn og lögreglustjórinn í Reykjavík,
25. júní 1940.
Jón Hermannsson. Agnar Kofoed-Hansen.
BEST AÐ AUGLYSA í MORGUNBLAÐINU.
MORGUNBLAÐIÐ
r
UM LIKBRENSLU
«
Grein sú, sem hjer fer á eftir er tekin úr
síðasta hefti tímaritsins „Morgunn‘‘
Eftir sira Kristinn Danfelsson
115. árg. Morguns 1934 rit-
* aði ritstjórinn, Einar H.
Kvaran um þetta mál eina
af sínum gagnorðu smá-
greinum í ritstjórarabbinu
og sýndi fram á yfirburði
líkbrenslunnar yfir jarð-
setninguna. Enda vinnur
líkbrenslan æ meira fylgi,
ekki aðeins hjá læknum og
öðrum, sem heilbrigðismál
annast, heldur einnig hjá
spíritistum.
Að vísu telja einstaka menn
sig hafa fengið á miðlafundum
frá framliðnum mönnum aðvörun
Um, að ekki sje líkbrenslan holl
og geti valdið ])jáningu hinum
látna. En það má þá heimfæra til
þess, er þeir einnig segja, að við
eigum ekki að ætla, að þeir viti
alt eða ávalt í öllu hið rjettasta
og ráð þeirra eigi ekki að fyrir-
byggja, að við beitum eigin
greind og heilbrigðri skynsemi, og
þá einkum ef annað liggnr í aug-
um uppi, svo sem telja má um
þetta mál. — Og víst er, að í Eng-
landi, þar sern miðlasamband er
lengst á veg komið og áreiðanleg-
ast, láta undantekningarlítið
brenna sig fremstu miðlar og sál-
arrannsóknamenn, sem margir ára
tugum saman hafa rannsakað og
haft samband við fleiri framliðna
menn, en flestir aðrir, svo að þeir 1
telja sig örugga um að ekkert sje
varhugavert við það, og þegar
blöðin geta um lát jreirrá og út-
för, er jafnan orðað svo, að „bál-
förin fór fram“, eins og það sjð
sjálfsagt, líkt og enn er hjá okk-
ur viðkvæðið ávalt „til moldar
borinn“, þangað til við fáum bál-
stofuna.
Þó skal tekið fram, að spíritist-
ar munu telja, einnig hjá Eng-
lendingum, að rjett sje, að brensl-
an fari ekki fram of fijótt, ekki
fyrri en 4—5 dögum eftir and-
látið, því að hugsanlegt sje eitt-
hvert samband við líkamann með-
an hann er órotnaður, þótt það
komi ekki til mála, er rotnun er
til fulls byrjuð.
I sambandi við þetta þótti mjer
á sínum tíma fróðlegt að lesa
grein, er stóð í blaðinu „Light“
16. febrúar 1929. Datt mjer þá
í hug að þýða hana, en hefir ekki
orðið af því fyrri, en nú fer hún
hjer á eftir í þýðingu.
Andi talar meðan
líkaminn brennur.
brenna, á meðan ]ík hans var að
verða að ösku. Vjer rituðum þeg-
ar herra Gaines og báðum um
leyfi til að birta brjefið og svar-
aði hann: „Yður er frjálst að nota
það á hvern hátt, sem yður sýn-
ist. Það getur elckert verið því til
fyrirstöðu, að þjer birtið þau
nöfn, sem nefnd eru, ef yður þyk-
ir það æskilegt“. Vjer prentum
því brjefið lijer á eftir:
„Um leið og jeg í 6. eða 7. sinn
endurnýja ósk mína að halda á-
fram, að kaupa „Li**ht“, get jeg
ekki látið vera að votta yður
þakklæti mitt fyrir þá ánægju,
upplýsingu og andlegan fróðleik,
sem þjer svo örlátlega hafið veitt
mjer í blaði yðar. Jeg óska, að
það með vaxandi ljósmagni megi
halda áfram að lýsa og lesendúr
þess, bæði hjer og síðar, bera úr
býtum tilætlaðan árangur af ó-
þreytandi og ákveðinni viðleitm
þess.
Brjef og at'hugasemdir, sem fyr-
ir skömmu hafa birst í því um
líkbrenslu, hafa mint mig á atburð
sem fyrir tólf árum kom hjer fyr-
ir og mjer þykir í því sambandi
frásöguverður.
Árið 1916 var auglýsingafyrir-
tæki því, sem jeg starfa fyrir,
falið að finna hentuga auglýsinga
aðferð fyrir bálstofuna í Indiana-
polis, sem starfrækt er af útfar-
arstjórunum Flanner og Buchan-
an. í þessu skyni gaf jeg út til
útbýtingar almenningi nokkra
smáritlinga til þess að breiða út
hugniyndina um líkbrenslu og
lýsa yfirburðum hennar yfir
greftrun. Þessir ritlingar komust
í hendur heiðursmanni einum, sem
var fjelagi í spíritista kirkjusöfn-
uði og sneru honum til eindregins
fylgis við líkbrenslu. Eftir bend-
ingu í einum þessum ritlingi
bætti hann við því ákvæði í arf-
leiðsluskrá sína, að þá er hann
dæi ,skyldi brenna lík hans í bál-
stofu Tndianapolis og askan varð-
veitast jafnan í vegg-geymslu-
klefa stofunnar.
Skömmu síðar veiktist þessi
heiðursmaður og dó, og ráðstöfun
var gerð til að framkvæma fyrir-
mæli hans. Fáum dögum fyrir
andlát sitt, sem hann þá vissi að
stóð fyrir dyrum, hafði hann feng
ið það loforð af frú Murphy-Ly-
dy, nafnkunnum raddamiðli í
Indian.apolis, að hún skyldi halda
miðilsfund í bálstofúnni meðan
líkami hans væri að eyðast í log-
unum. Nánustu vinum og fjelög-
! um í kirkjufjelaginu skyldi bjóða
að vera viðstaddir á fundinum og
ætlaði hann ])á að reyna að koma
eldlog'ans, sungu „syrgjendurnir“
glaðlega spíritistasöngva. Það var
full birta í hinum rúmgóða sal,
og nú hjelt miðillinn, frú Murphy-
Lydy, lúðri í armslengd frá sjer
og karlmannsrödd heyrðist koma
í gegnum hann. Fyrst talaði
stjórnandi miðilsins stutt og orð
hans heyrðust greinilega um allan
salinn. Þar á eftir kom miklu veik
ari karlmannsrödd, semt þektist að
var rödd mannsins, sem á sömu
Stundu var verið að brenna lík
hans til ösku.
Hann kallaði til margra vina og
kunningja, að koma nær lúðrin-
um ,til þess að geta heyrt or5
hans greinilega. Hann talaði við
þá hjer um bil fimtán eða tuttugu
mínútur ,og þeir sögðust allir
hafa sannfært sig um, að vits-
munaveran, sem þessi dularfulla
rödd kom frá, væri enginn ann-
ar en hinn látni vinur þeirra.
Hann talaði, sögðu þeir, glaðlega
um sigur sinn yfir dauðanum og
sameiningu við ástvini. Hann var
að öllu leyti sjálfum sjer líkur
og spaugaði við vini sína á þann
fjörlega hátt, sem einkenni hann.
„Það er ekki jeg, sem þið sjáið
gegnum skygnisopið á þessum
ofni“, sagði hann, „það eru aðeins
gömlu, útslitnu fötin mín, og jeg
er svo feginn að vera laus við
þau‘ ‘.
Síðustu orð hans voru um kosti
líkbrenslunnar, sem eins og hann
komst að ' orði, losaði við öll ó-
þægindi af líflausumi líkamanum
og kæmi í veg fyrir að komandi
kynslóðir væru af eigingirni svift
ar því, að hafa not af dýrmætum
og fögrum jarðvegi.
Meðan sumir voru að hlusta
við endann á útrjettum lúðrinum,
var miðillinn öðru hvoru að tala
við aðra vini. Þetta var ákaf-
lega tilkomumikið fyrirbrigði og
gjörði gallharða trúleysingja agn
dofa — þótt einhverjir væru jafn
vantrúaðir eftir semi áður“.
Telja má víst ,að öll atriði þess-
arar sögu sjeu áreiðanleg, þar
sem hún er tekin eftir nafngreind
um heimildum, sem ritstjórinn
þekkir, og ritið „Liglit“, sem flyt-
ur hana, kunnugt að því, að vera
vandað rit og vandlátt um efni.
Um stuðning hennar við bálstofu-
málið þarf ekki að fjölyrða.
En þörf væri á, að bálstofan
kæmi hjer sem fyrst, því að þótt
nokkrir hafi lagt fyrir að brenna
lík sín erlendis og það hafi verið
gjört, mun sg flutningur vera erf-
iður eða óframkvæmanlegur um
sinn, eins og nú stendur .
KÍUFUmONGSSeiFSlWi
Pjetur Magnússon.
Einar B. Guðmnndsson.
Guðlaugxir Þorlákason.
Símar 3602, 3202, 2002.
Austurstræti 7.
Skrifatofutími kl. 10—12 og 1—5.
Þeir, sem þurfa að ná
til blaðlesenda í sveitum
landsins og smærri
kauptúnum, auglýsa í
ísafold og Yerði.
Eftirfarandi brjef hefir borist í samhand við þá.
oss frá mikilsvirtum kaupanda ' Eftir stutta minningarathöfn í
blaðsins, herra Frank L. Gaines | líkhúsinu var likið í trjekistu hor-
frá Tndianapolis, dags. 27. des. | íð inn í brensluhylkið í bálstof-
1928, þar sem hann segir frá , unni. Viðstaddir voru um hundr-
fundi með raddamiðli, sem’ hald 'að manns og meðan innihald hylk-
inn var í bálstofu og heyrðist j isins á skammri stundu breyttist
rödcT^ sem þektist að var rödd j í ösku í regnbogalitum bylgjum
látna mannsins, sem verið var að