Morgunblaðið - 08.02.1941, Blaðsíða 8

8

Laugardagur 8. febr. 1941.
SKÍÐAFERÐIR
í dag kl. 2 (ef næg
þátttaka verður), í
kvöld kl. 8 og í fyrramálið kl.
9. Þátttaka tilkynnist í síma
4535.

BLANKO
jfegir alt. — Sjálfsagt á hvert
beimili.
Hin vandláta húsmóðir notar
BLITS
í stórþvottum.
ENSKU KVENNÆRFÖTIN
ódýru, eru komin aftur. Versl-
unin Manchester, Aðalstræti 6,
CHEVIOT, ULLARKJÓLATAU
og peysufataklæði. Verslunin
Manchester, Aðalstræti 6.
SALTFISK
þurkaðan og pressaðan fáið
l>jer bestan hjá Harðfiskölunni,
Þverholt 11. Sími 3448.
4 MANNA BÍLL
óskast til kaups. Tilboð merkt
„4 manna“ sendist Morgun-
blaðinu fyrir mánudagskvöld.
MEÐALAGLÖS og FLÖSKUR
keypt daglega. Sparið millillð-
ina og komið til okkar, þar sem
þjer fáíð hæst verð. Hringið í
9Íma 1616. Við sækjum. Lauga-
vegs Apótek.
KAUPUM FLÖSKUR *
fttórar og smáar, whiskypela,
flös og bóndósir. Flöskubúðin,
lergstaðastræti 10. Sími 5395.
lekjum. Opið allan daginn.
KALDHREINSAÐ
þorsaklýsi. Sent um allan bæ.
Bjöm Jónsson, Vesturgötu 28.
Bimi 3594.
KÁPUR og FRAKKAR
fyrirliggjandi. Guðm. Guð-
mundsson, dömuklæðskeri - •
Kirkjuhvoli.
NÝKOMIÐ
Taft, Ullartau, Kápufóður og
Giitermans Silkitvinni í mörgum
litum. Saumastofa Ólínu og
Bjargar, Ingólfsstræti 5.
•Jupxið-furulíí
TAPAST HAFA
1 gær peníngar í merktu um-
elagi. Finnandi vinsamlega
beðinn að skila þeim á Vatns-
stíg 16.
tyin*«a>
VANUR SJÓMAÐUR
©skast suður í Hafnir. Góð kjör,
ef um semur. Uppl. hjá Benó-
ný, Hafnarstræti 19, frá kl. 12
.—6 í dag.
BARNLAUS HJÓN
óska eftir góðri íbúð 14. maí.
Tilboð sendist blaðinu merkt:
ÍSkiIvís.
HAMIN6JVHJOLIB
5i...... Eftlr GWEN BKIGTOW
Eleaner reyndi alt hvað hún
gat til þess að vera í góðu skapi.
Hún fór í samkvæmi með Kester
og bauð kunningjum hans heim.
Og þegar hún hitti ísabellu, heils-
aði, hún henni kurteislega, en
skifti sjer að öðru leyti lítið af
henni.
En fjárhagur þeirra fór stöðugt
versnandi. Lánardrotnarnir börðu
að dyrum, og þau gátu nú ekki
lengur fengið vörur, hvorki hjá
grænmetissalanum, nje matvöru-
eða vefnaðarvörukaupmanninum.
Þau gátu ekki fengið lánað svo
mikið sem einn nagla til þess að
festa fjöl, sem laus var í forstofu-
gólfinu. Og bíllinn var orðinn svo
ljelegur, að lífsháski var að aka
í honum. Síðustu tvo mánuðina
höfðu þau notað matarsalt í stað-
inn fyrir tannpasta.
í febrúarmánuði var bómullar-
pundið komið upp í 8 cent. Og
fyrsta mars skrifaði Sebastian
þeim og ráðlagði þeim að selja. Það
var ekki að vita, nema bómullin
fjelli aftur í verði, þar sem þýsku
kafbátarnir voru stöðugt mjög
hepnir í viðureign sinni við versl-
unarskip bandamanna.
★
Kvöld eftir kvöld sátu þau Elea-
nor og Kester og töluðu fram og
aftur um hvað gera skyldi. Seldu
þau bómullina á 8 cent, gátu þau
greitt reikninga sína, en þá varð
ekkert eftir upp í 20 þúsund doll-
arana, sem greiðast þurftu fyrir
1. desember, ef þau áttu að geta
haldið Ardeith eftir þann tíma.
Vonlaust var, að plantekran gæfi
af sjer svo mikið fje fvrsta árið,
þó byrjuðu þau garðrækt. í ör-
væntingu sinni fanst þeim hugs-
anlegt að bið.ja Fred, föður ísa-
bellu, um hjálp. En ísabella þekti
þó hag hans sa'o A'el, að hún vissi.
að hann myndi ekki geta útvegað
20 þúsund dollara í reiðu fje, nema
setja bæði vjelar sínar og hús sitt
að veði.
„0g það má liann ekki gera“,
sagði Eleanor. „Yngri systkini
mín eru enn í skóla, og hann hefir
ekki leyfi til að eyðileggja fram-
tíð þeirra mín vegna‘:.
„Mín vegna, áttu við“, sagði
Kester. „Nei, það er útilokað, að
hann hætti aleigu sinni fyrir þá
sök, að þú hefir gifst mjer“.
Eftir nokkra þögn spurði Elea-
nor: ,,Hve mikla peninga hefir
þú ?“
Kester leitaði í vösum sínúm og
taldi. „Jeg á ellefu dollara. og
þrjátíu og fjögur eent“; sagði
hann.
„Og jeg hefi sex dollara í
pyngjunni og þrjátíu og tvo í
bankanum“, sagði Eleanor.
„Og það er alt og sumt sem við
eigum“, sagði Kester.
Þau horfðust í augu, alvarleg
á svip. Nú snerist baráttan ekki
lengur um það að bjarga Ardeith,
&&&ifnnÍ7upw
KIRKJUNEFND KVENNA
Dómkirkjusafnaðarins hefir á-
kveðið að halda Bazar í byrj-
un mars næstk. Konur þær, sem
vinsamlegast vildu styrkja
hann með gjöfum eru beðnar
að koma þeim til frú Bentínu
Hallgrímsson, Skálholtsstíg 2
og frú Áslaugar Ágústsdóttur,
Lækjargötu 12.
heldur það að útvega helstu lífs-
nauðsynjar til heimilisins.
„Við verðum að selja bómull-
ina“, sagði Kester að lokum.
„Já“, svaraði Eleanor.
★
Morguninn eftir settist Eleanor
við ritvjelina til þess að skrifa Se-
bastian og biðja lianu að selja
bómullina fyrir þau.
Kester kunni ekki að vjelrita
og sat Jivi og horfði á. Fjórum
sinnum byrjaði Eleanor á brjef-
inu. Það átti að vera ofur blátt
áfram, en' liún fipaðist altaf, eins
og hendurnar neituðu að fram-
fylgja skipunum heilans. Hún. tók
fjórðu örkina úr vjélinni,. bögl-
aði hana saman og fleygði henni í
brjefakörfuna. Þá gekk Kester
þegjaudi til hennar og faðmaði
hana að sjér.
Eftir langa þögn spurði Elea-
nor:
„Hvað eigum við til bragðs að
taka í desemberf1
„Kannske við getum komið
undan nokkrum hekturum“, sagði
Kester. „Og þá get jeg farið að
búa með eitt múldýr til áburðar“.
Eleanor lagði hendur sinar í
lófa hans og Kester þrýsti þær
innilega. Síðan spratt liann skyndi
lega á fætur, gekk út að glugga
og leit út.
„Ardeith“, sagði hann í angur-
værum róm. „Hjer bygði Philip
Larné sjer bjálkakofa. Hann rækt-
aði Indigolit“.
„Ó, Kester, þú mátt ekki tala
svona“.
Og án þess að gefa honum tíma
til þe.-,s að segja rneira, sneri hún
sjer að ritvjelinni og byrjaði að
vjelrita brjefið. Hinar stuttu og
skýru setningar voru þrátt fyrir
alt ekki eins og neinn dauðadóm-
ur: „Hjer með veitist yður fuit
umboð til þess að selja bómull
þá, er meðfylgjandi kvittanir
greina . . . .“
„Gerðu svo vel, Kester, hjer er
brjefið“, sagði hún að lokum.
★
Hann las brjefið yfir og skrif-
aði síðan nafn sitt undir.
„Það er víst best, að jeg fari
strax í bæinn og komi því af
stað“, sagði hann. „Bómullin get-
ur fallið í verði, hvenær sem er“.
Þau sátu þegjandi yfir mið-
degisverðinum. Kester mintist að-
eins á það, að nú stæðu fersltju-
trjen í blóma, og yndislegt væri
nú í ferskjutrjesgarðinum.
Að miðdegisverði loknum ljet
hann söðla hest sinn og reið til
bæjarins. En Eleanor gekk um
hfisið, eins og A'æri hún þegar far-
in að kveðja heimilið, sem henni
var farið að þykja óumræðilega
vænt um. Loks tók hún út bíl-
skrjóðinn og ákvað að aka spöl-
korn sjer til hressingar. Hún ók
meðfram ánni og braut heilann
um, hve miklu þau myndu geta
komið undan, er þau yrðu að
flytja burt.
Ilmurinn af engjunum barst að
vitum liennar. Alstaðar var ljóm-
andi litskrúð. Ferskjutrjesgarður-
inn stóð í fullum blóma og fugl-
arnir kvökuðu alt í kring. Eleanor
Iiafði aldrei veitt því atliygli,
hve næm hún var orðin fyrjr nátt-
Úrufegurðinni á Ardeith, fyr en
nú, er hún átti að fara þaðan.
★
En alt í einu stöðvaði hún bíl-
inn svo skyndilega, að hann var
nærri hrokkinn út af vegarbrún-
inni. Inni í ferskjutrjesgarðinum
sá hún, hvar Kester og ísabella
sátu undir trje, svo niðursokkin
í samræður, að þau tóku ekki eft-
ir því, að hún ók framhjá.
Eleanor ók af stað á fleygiferð.
Við vegamótin stóð hestur Kesters,
bundinn við trje, og rjett hjá var
hinn skrautlegi' bíll Ísabellu, sem
hún liafði keypt rjett eftir að hún
kom heim. Því að þó að tekjur
liennar va>rn litlar á móts við það,
sem hún hafði liaft áður, virtist
liún geta kevpt alt, sem henni
datt í hug.
Eleanor sneri við og ók aftur
framhjá ferskjutrjesgarðinum. —
Þau sátu enn á sama stað. fsabella
hafði tekið ofan hattinn og liaust-
sólin skein á glóbjart hár henn-
ar. Hún sat með krosslagða fæl-
ur og mændi á Kester, sem hafðú
orðið. Þessi stelling fór henni vel,
hugsaði Eleanor, og hæfði veL
kvenmanni, sem vann hylli karl-
mannanna með því að látast vera
hrifinn af þeim. Rjett í því, er
Eleanor ók framhjá, sagði Kest,-
er eitthvað, og ísabella hallaði
höfðinu aftur og skellihló.
Diley inn með Cornelíu. V
Eleanor titraði af reiði, en stilti
sig þó um að yrðá á þau, svo að
ísabella fengi ekki tækifæri til
þess að hrósa happi við Kester.
Ilún ók beina leið heim, skildi
bílinn eftir fyrir utan og fór inn
í dagstofu. Þar æddi liún fram og
aftur um gólf. Litlu síðar kom
Dilky inn með Cornelíu.
„Farðu með hana út í garð“„
sagði Eleanor stutt í spuna.
„Það er farið að kólna úti“r
sagði Diley í ásökunarróm.
„Heyrðirðu ekki, að jeg sagðv
að þú skyldir fara út með hanaf‘fc
„Jú“, svaraði Diley særð og
flýtti sjer út.
„Hann lofaði mjer því“, sagði
Eleanor hvað eftir annað við
sjálfa sig. „í þetta sinn sætti jeg
mig eklii við kæruleysi hans“„
Hún hafði ekki minst á ísa-
bellu síðan í nóvember, að hann
hafði af fúsum vilja lofað að
hitta liana eklti, og lienni hafðí
ekki komið til hugar að efast um,
að hann hjeldi loforð sitt. En nú
fanst henni, sem héfði hún verið
dregin á tálar, og yfir því var
hún æfareið. Þau voru • svo að
segja búin að láta af hendi bóm-
ullina, og það var augl.jóst, að"
þau myndu missa Ardeith, nema
þá fyrir eitthvað kraftai’erk. Og:
þó liafði hún ekki sagt eítt æðru-
orð við Kester, sem átti sökíiia í»
þiTí. Og svo launaði hann henni á
þenna hátt. Nei, 'þetta var íneira.
en hún gat afborið.
★
Sólin var að hníga til viðar, þeg-
ar Kester kom lieim. Hvin heyrði
fyrst hófadyn í trjágöngunum og
að vörmu spori kom hann inn í
dagstofuna.
Framh.

Meðal æðri stjetta í Iran er það
ófrávíkjanleg venja, að maður,
sem verður hrifinn af stúlku og
A'ill kvænast henni. fer til föður
lieiuiar oþ ,,semur“ við liann. Síð-
an eru þau t-rúlofuð um tíma, en
sjást aldrei, fyr en á sjálfan brvið-
kaupsdagin-n.
★
Húsbóndinn: Hvað er að sjá
þig, kona? Hversvegna ertu með
plástur á auganu?
Frúin: Plástur! Þetta er nýi
hatturinn minn!
★
Myndhöggvarinn: Þií segist hafa
fengið fyrstu verðlaun fyrir þessa
mynd. — Það er ekki rjett, það
voru þriðju verðlaun!
Málarimi: Jeg sagðist liafa
fengið fyrstu verðlaunin fyrir
hana, og það er rjett! Jeg hefi
aldrei fengið verðlaun fyr!
★
— Tannlæknirinn sagði, að
tönnin, sem hann dró úr mjer,
væri einslds virði, og þó tók hann
tíu krónur fyrir hana!
Við uppskipun á timbri við
Randselven í Noregi misti verka-
maður einn gerfitennur sínar í
fljótið fj'rir tveimur árum. Með
hjálp fjelaga sinna leitaði hann
að tönnunum, en árangurslaust.
I sumar sem leið var óvenju
lágt í ámii, og er maðurinn var
úti að róa í bát sínum, sá liann
glitta á eitthvað á botninum. Þeg
ar hann gætti betur að sá liann,
að þetta voru — tennurnar. Og
þegar hann liafði látið tannlækni
athuga þær, var „alt í lagi“ með
tennurnar, þær voru óskemdar
með öllu og nothæfar.
★
— Meðhöndlið þið ekki stúlk-
una ykkar eins og hún sje ein a£
fjölskyldunni ?
— Nei, það þorum við ekki. Við
erum mjög kurteis við liana.
★
Konan: Ilversvegna hefir þú
sagt Guðmundi, að þú hafir gifst
mjer vegna þess að jeg sje dug-
leg að búa til góðan mat. Það er
alls ekki satt!
Eiginmaðurinn: Það veit jeg
i’el, en einhverja afsökun \-arð jeg
að liafa!
★
Móðirin: Ef þú verður góður
drengur, kemstu í himnaríki.
Sonurinn: En hvað þarf jeg að
gera til þess að komast í bíó?
★
— Er Jón orðinn listamaður?
— Nei, hann liefir bara gleymt
að raka sig!
★
Frændi gamli: Hvað ertu gam-
all, lagsi?
Drengurinn: Jeg er á erfiðasta
aldri.
Frændi: Nú?
Drengurinn: Jú, jeg er of stór
til þpss að gráta, en of litiíl til
þess að blóta.
★
Forstjórinn; Ilvað er faðir vð-
ar?
Umsækjandi; Hann er dáinn.
Forstjórinn; En hvað var hann;
áður en hann dóf
'Umsækjandi: Lifandi!